Η αγάπη για τη Λάτσιο, η επιχειρηματική δραστηριότητα, οι εκβιασμοί και η εξαφάνιση του Γιούρι Αλβίτι.

Ποδόσφαιρο και πολιτική είναι δύο πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Αυτή είναι η ρομαντική άποψη, γιατί υπάρχει και η ρεαλιστική: Η πολιτική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υπάρχει παντού και εξαίρεση φυσικά δεν αποτελεί το ποδόσφαιρο.

Ειδικά στα ιταλικά γήπεδα, στις ιταλικές εξέδρες, η πολιτική μοιάζει να έχει εξελιχθεί εδώ και δεκαετίες σε απαραίτητο συστατικό. Τα παραδείγματα πολλά, αλλά το πιο χαρακτηριστικό είναι οι Irriducibili. Οι ultras της Λάτσιο, οι οποίοι αποφάσισαν να βάλουν τέλος στην πορεία τους με αυτό το όνομα και να «υπογράφουν» πλέον ως «Ultras Lazio».

Το ξεκίνημα και η υπερβολική δύναμη

Τυπικά, η ιστορία τους αρχίζει στις 18 Οκτωβρίου 1987, όταν και ιδρύθηκαν, παίρνοντας και τον έλεγχο της Curva Nord, το βόρειο πέταλο του Olimpico. Ουσιαστικά, όμως, η δράση τους είχε αρχίσει νωρίτερα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν 25 νεαροί κάθονταν κάτω δεξιά στο πέταλο, στο οποίο έκαναν κουμάντο οι Eagles Supporters.

Ανάμεσα σε αυτούς τους 25, οι οποίοι μετά θα γίνονταν ο ηγετικός πυρήνας των Irriducibli, πέντε ξεχώρισαν ως αρχηγοί: Ο Φαμπρίτσιο «Diabolik» Πισιτέλι, ο Φαμπρίτιο «Τόφολο», ο «Er Marchese» Αντάμο Ντιονίζι, ο Πάολο Αρτσιβιέρι και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ο Γιούρι Αλβίτι.

Οι Irriducibili άφησαν στην ιστορία, στο πέρασμα των χρόνων, πολλά σκηνικά, το καθένα εκ των οποίων θα μπορούσε να γίνει διαφορετικό θέμα. Η συζήτηση με τον Λιλιάν Τουράμ για να μην αφήσει την Πάρμα για τη Λάτσιο επειδή ήταν μαύρος, το βέτο που έθεσαν -για τον ίδιο λόγο- στο ενδεχόμενο απόκτησης του Νικολά Ανελκά, τα συνθήματα για τον «Ντούτσε» Μπενίτο Μουσολίνι, οι μάχες με τους οπαδούς των Αταλάντα και Λιβόρνο επειδή ήταν αριστεροί, είναι ενδεικτικά κάποια…

Η δύναμη τους ήταν τέτοια, ώστε οι πράξεις τους να κάνουν γνωστό σε όλο τον πλανήτη ότι η Λάτσιο είναι η ομάδα των ακροδεξιών, αλλά πόσο τρελό είναι το γεγονός ότι ο ένας από τους αρχηγούς των Irriducibili, ο Γιούρι Αλβίτι, ήταν αριστερός;

«Το ξέρουν όλοι και δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό. Με έχουν αποδεχθεί ως έναν από τους αρχηγούς τους, αν και ξέρουν όλοι ότι είμαι αριστερός. Γιατί; Επειδή πρώτα είμαστε φίλοι και γίναμε φίλοι μέσα σε δύσκολες καταστάσεις, δύσκολα ή επικίνδυνα σκηνικά», είχε πει ο ίδιος σε ντοκιμαντέρ της ιταλικής τηλεόρασης για τους ultras των Λατσιάλι το 2000, στα χρόνια δηλαδή που ήταν πιο δυνατοί από ποτέ.

Οπαδός ή επιχειρηματίας;

Χρόνια στα οποία καθιέρωσαν τους ήχους μαϊμούς προς τους μαύρους παίκτες. «Πιθανότατα δεν θα το καταλάβετε, αλλά αυτοί οι ήχοι γίνονται για να πειράξουν τον αντίπαλο ποδοσφαιριστή, όχι επειδή στην πραγματικότητα υπάρχει πρόβλημα με το χρώμα. Όσοι κάνουν αυτούς τους ήχους, τους κάνουν περισσότερο επειδή είναι μόδα. Είμαστε στο 2000, εντάξει, ακόμη φυλετικές διακρίσεις;», έλεγε ο ίδιος, προσπαθώντας να το δικαιολογήσει.

Όπως δικαιολογούσε, επίσης, το εμπορικό κομμάτι της δραστηριότητας των Irriducibili, οι οποίοι είχαν φτάσει να διατηρούν 14 μπουτίκ, μέσα και στα περίχωρα της Ρώμης, με επίσημα προϊόντα δικά τους και της Λάτσιο.

«Θες να πεις ότι είναι business; Ναι, αυτό το κομμάτι είναι business, το οποίο όμως βασίζεται στα αποτελέσματα της ομάδας, στην οποία είμαστε πάντα δίπλα. Γιατί δεν μπορεί ένας οπαδός να είναι και επιχειρηματίας ή ένας επιχειρηματίας να είναι και οπαδός;», έλεγε ο ίδιος, έχοντας αναλάβει τον συγκεκριμένο τομέα του κλαμπ.

Περίεργες απόψεις, όπως περίεργο ήταν το γεγονός ότι ένας τύπος με τατουάζ του Τσε Γκεβάρα ήταν αρχηγός σε ένα πέταλο γεμάτο με φασιστικά/ναζιστικά τατουάζ, όπως περίεργα ήταν τα επόμενα χρόνια για τον Γιούρι και τους συνοδοιπόρους ή συνεργάτες του.

Η καταγγελία και η απομάκρυνση

Η κατάρρευση του Σέρτζιο Κρανιότι και η αγορά της Λάτσιο από τον Κλαούντιο Λοτίτο έφερε τους Irriducibili σε μια θέση που δεν είχαν συνηθίσει. Αυτή του απλού οπαδού και όχι του συνδέσμου που μπορεί να εκμεταλλεύεται εμπορικά το ποδοσφαιρικό κλαμπ.

Το 2006 ο Λοτίτο θα προσφύγει στην ιταλική δικαιοσύνη καταγγέλοντας ότι οι τρεις εκ των τεσσάρων αρχηγών των Irriducibii, οι Πισιτέλι, «Τόφολο» και Αλβίτι τον εκβίασαν και τον απείλησαν, με στόχο να τους παραδώσει τις μετοχές της Λάτσιο, βάζοντας ως μπροστάρη τον Τζόρτζιο Κινάλια, θρύλος των Λατσιάλι και εκπρόσωπος επιχειρηματιών που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονταν για το κλαμπ.

Σύμφωνα με όσα έχουν καταγραφεί, αυτή είναι και η τελευταία χρονιά του Γιούρι στο πέταλο και γενικά στις εξέδρες των ιταλικών γηπέδων, αφού αποφάσισε να απομακρυνθεί. Επί χρόνια παρέμεινε έξω από τον κόσμο των ultras, αν και οι παρεμβάσεις του στις ραδιοφωνικές εκπομπές των οργανωμένων οπαδών έμοιαζαν με κατευθύνσεις για τις επόμενες κινήσεις τους.

Θα επανεμφανιστεί το 2013 με 2014, αλλά όχι για πολύ και όχι με το πάθος των παλαιότερων χρόνων. Όχι μόνο αυτών της δεκαετίας του ’80, χρόνια στα οποία «ο κόσμος των ultras ήταν πιο αυθεντικός, πιο γνήσιος, ήταν ωραία χρόνια με μάχες παντού, σε όλη την Ιταλία, αλλά είχαμε αντρικούς κανόνες», όπως λέει ο ίδιος, αλλά ούτε με αυτών των τέλη ’90 με αρχές ’00.

Ίσως επειδή δεν υπήρχαν πλέον λεφτά όπως κάποτε, μπορεί να πει κάποιος. Και δε θα έχει άδικο, κρίνοντας συνολικά τη δράση ή τη λογική των αρχηγών των Irriducibili. Αυτών που είχαν, τελικά, περίεργο τέλος ή «τέλος». Ο Diabolik Πισιτέλι δολοφονήθηκε τον περασμένο Αύγουστο όντας μπλεγμένος με διάφορες… δουλειές, ο «Τόφολο» έχει απομακρυνθεί από το 2006, ο «Er Marchese» έγινε ηθοποιός, ο Γιούρι Αλβίτι ζει ήρεμα στη Ρώμη και ασχολείται με μια ερασιτεχνική ομάδα της γειτονιάς του.

Αυτή, μάλιστα, έγινε αφορμή για να ασχοληθούν ξανά οι εφημερίδες μαζί του, τον Νοέμβριο του 2018, όταν έσωσε τη ζωή ενός διαιτητή που του είχε γυρίσει η γλώσσα. Περίεργο, θα μπορούσε να πει κάποιος, κι αυτό για έναν τύπο που κάποτε ο στόχος του στα γήπεδα ήταν κυρίως να τραυματίζει…