Η πρώτη υψικάμινος που σηκώθηκε ποτέ στην Ελλάδα, η ελληνική βιομηχανία που έφτασε τις καλές μέρες να απασχολεί ακόμη και 2.500 υπαλλήλους έσβησε.
Οι μηχανές της εμβληματικής Χαλυβουργικής κατέβασαν διακόπτες την εβδομάδα που πέρασε και η επιχείρηση μπαίνει στη μακρυά λίστα με τις βιομηχανίες που έκλεισαν.
Οι λόγοι που οδήγησαν στο λουκέτο είναι πολυπαραγοντικοί, από τη μία η μείωση της ζήτησης, από την άλλη οι ενδοοικογενειακές διαμάχες, το αποτέλεσμα είναι να κοπεί το ρεύμα στην ιστορική βιομηχανία.
Οι δε οικογένεια των Αγγελοπουλέων, εκτός από την έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα και τη λάμψη, έχει συνδέσει τα τελευταία χρόνια το όνομά της με ενδοοικογενειακές κόντρες και διαμάχες μέσω δικηγόρων, αλλά και με τον Ολυμπιακό.
Πατριάρχης της επιχειρηματικής δραστηριότητας των Αγγελόπουλων ήταν ο Θεόδωρος Αγγελής Αγγελόπουλος. Γεννήθηκε το 1875 στον Βλαχόρραπτη. Το 1918 κατέβηκε στην Αθήνα και έπιασε δουλειά στο κατάστημα σιδηρικών του Ιωάννη Δ. Παπαθανασίου, παππού του βουλευτή και υπουργού (Ιανουάριος 2009) Οικονομίας και Οικονομικών στην κυβέρνηση Καραμανλή, Γιάννη Παπαθανασίου.
Η επιχειρηματική δραστηριότητα για τη Χαλυβουργική αρχίζει το 1925, όταν οι ιδρυτές της Θ. Αγγελόπουλος και τα παιδιά του Δημήτρης, Παναγιώτης και Γιάννης, ξεκίνησαν να ασκούν εμπόριο ειδών σιδήρου. Ο μεγαλύτερος αδελφός τους Άγγελος, ακολούθησε πανεπιστημιακή σταδιοδρομία ως καθηγητής των οικονομικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διετέλεσε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Το 1932 όμως, εγκαθιστούν ένα εργοστάσιο παραγωγής ειδών συρματουργίας, στην οδό Πειραιώς 197, με την επωνυμία Ελληνικά Συρματουργεία Θ.Α. Αγγελόπουλος & Υιοί και περνούν έτσι στον κλάδο της μεταποίησης. Τα παραγόμενα σύρματα αποτελούν και την πρώτη ύλη για να παραχθούν γαλβανισμένα συρματοπλέγματα, καρφιά και πεταλόκαρφα.
Όπως αρκετοί λένε μια άγνωστη δραστηριότητα τότε της Χαλυβουργικής ήταν και τα βελονάκια για το ράψιμο.
Το 1951 όμως οι δουλειές μεγαλώνουν για την επιχείρηση. Οι δραστηριότητεςτης επιχείρησης μεταφέρθηκαν στην Ελευσίνα, όπου το 1953 άρχισε η λειτουργία ηλεκτρικών κλιβάνων των 20 τόννων και το 1961 θεμελιώθηκε η πρώτη υψικάμινος στη χώρα.
Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 27 Ιουνίου του 1963 αρχίζει η παραγωγή χυτοσιδήρου και χάλυβα από σιδηρομετάλλευμα.
Για την υψικάμινο έγινε μια λαμπερή τελετή εγκαινίων, όταν ο βασιλιάς Παύλος άναψε για πρώτη φορά τη φλόγα. Αυτή ήταν η πρώτη υψικάμινος στην Ελλάδα.
Στο διάστημα 1963-75 ακολουθεί και η δεύτερη υψικάμινος, η οποία ανεβάζει τη συνολική δυναμικότητα σε πάνω από 1 εκατομμύριο τόννους χυτοσιδήρου το χρόνο, ενώ ολοκληρώνεται η εγκατάσταση και μπαίνουν σε λειτουργική διαδικασία μία μονάδα παραγωγής κωκ για τις ανάγκες της υψικαμίνου και μία μονάδα ελασματουργείου για την παραγωγή θερμής και ψυχρής έλασης χαλυβδοφύλλων σε ρόλλους και φύλλα.
Τα προϊόντα της Χαλυβουργικής εξυπηρετούν τις ανάγκες της Ελληνικής αγοράς χάλυβα, αλλά και αγορών του εξωτερικού, δεδομένου ότι ο εξαγωγικός προσανατολισμός της εταιρείας είναι ήδη σημαντικός. Τα προϊόντα της εταιρείας εξάγονται σε διάφορες χώρες (από τη γειτονική Ιταλία έως τη μακρινή Ιαπωνία) και συνοδεύουν την καλή φήμη που ακολουθεί την εταιρεία και τα προϊόντα της.
Το 2001 ξεκίνησε επενδυτικό πρόγραμμα ριζικού εκσυγχρονισμού των παραγωγικών μονάδων, ύψους 250 εκατ. ευρώ που ολοκληρώθηκε το 2006.
Η Χαλυβουργική είχε σημαντική συμμετοχή σε έργα υποδομής όπως οι μεγάλοι οδικοί άξονες, το Μετρό Αθηνών, κ.α. και παλαιότερα το λιμάνι της Πάτρας, το Ολυμπιακό Στάδιο, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η Γέφυρα της Χαλκίδας, η Εθνική οδός Αθηνών – Κορίνθου, ο Διεθνής Αερολιμένας Ελευθέριος Βενιζέλος, η Εγνατία Οδός, η Αττική Οδός, η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, το Ολυμπιακό Χωριό καθώς και άλλα Ολυμπιακά έργα.
Επίσης ήταν ο κύριος προμηθευτής Χάλυβα Οπλισμού Σκυροδέματος σε μεγάλα ιδιωτικά έργα της τελευταίας δεκαετίας όπως τα Costa Navarino Resort, McArthurGlen Athens, Karela Office Park, Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, κ.α.
Οι εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής πέρα από την βιομηχανική παραγωγή έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές για την καταστροφή μέσω καύσης μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών και άλλων αντικειμένων μεταξύ των οποίων και του οπλισμού του UCK.
Τα κινητικά προβλήματα του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου είναι αποτέλεσμα της αγκυλωτικής σπονδυλαρθρίτιδας που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι από νεαρή ηλικία.
«Oταν, προ πολλών ετών, μου είπαν ότι σε λίγα χρόνια δεν θα περπατώ και δεν θα οδηγώ, ξεκίνησα να κάνω όλα όσα είχα ονειρευθεί. Εκανα μεγάλα ταξίδια στο εξωτερικό, θέλησα να γευθώ τη ζωή στον πιο δυνατό βαθμό. Διαγνώσθηκα, βλέπετε, σε πολύ νεαρή ηλικία, με μια σπάνια αρθρίτιδα που δυσκόλευε την κινητικότητά μου. Από την πρώτη στιγμή δεν το έβαλα κάτω. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή παλεύοντας για να βγω από την ασθένεια. Επισκέφθηκα τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασα φάρμακα που την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένα γιατί δεν είχαν ακόμη δοκιμασθεί.
Ταξίδεψα κρυφά από όλους μόνος μου με έναν σκαραβαίο στην Ελβετία και έκανα εγχείρηση για να μου βάλουν βίδες τιτανίου, την εποχή που ήταν ακόμη απαγορευμένες στην Αμερική. Γενικά ήμουν άφοβος απέναντι στην ασθένεια και αυτό με αντάμειψε. Οι εγχειρήσεις αυτές και τα φάρμακα με ανακούφισαν σημαντικά και διευκόλυναν τη ζωή μου» έλεγε ίδιος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Καθημερινή.
Η ανάληψη των ηνίων της Χαλυβουργικής, λόγω της ενδοοικογενειακής κόντρας που έχει ξεσπάσει δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει. Τα παιδιά του Κωνσταντίνου, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος διεκδικούν ουσιαστικά τον έλεγχο της εταιρείας.
Λίγες ήμερες πριν βγει από την πρίζα η Χαλυβουργική ο πατέρας με συνέντευξή του στην Καθημερινή δήλωνε ότι «η Χαλυβουργική έπρεπε να είχε κλείσει εδώ και καιρό. «Για να λειτουργήσει η χαλυβουργία πρέπει να αρχίσουν πάλι να χτίζονται σπίτια και να γίνονται μεγάλα έργα. Αυτό δεν προβλέπεται να συμβεί στα επόμενα χρόνια. Αλλά και στην Ευρώπη η κατάσταση δεν είναι διαφορετική. Και ο Mittal αναγκάστηκε να κλείσει πολλά εργοστάσιά του στην Ευρώπη, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο αλλά και στη νοτιοανατολική Ευρώπη» έλεγε σε εκείνη τη συνέντευξη.
Σημείωνε ακόμη ότι: «Αυτά τα χρόνια έβαλα από προσωπικά αποθέματα σημαντικά χρηματικά ποσά για να μπορέσω να διατηρήσω σε στοιχειώδη λειτουργία την εταιρεία. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί διότι δεν εξυπηρετεί κανέναν και πολύ περισσότερο τους εργαζομένους. Η Χαλυβουργική μπορεί να αξιοποιηθεί αλλά με άλλον τρόπο, όχι ως χαλυβουργία. Πρέπει να αναζητήσει νέα δραστηριότητα και να κάνει νέα αρχή. Δεν υπάρχει σήμερα οπουδήποτε στον κόσμο τράπεζα που να δέχεται να χρηματοδοτήσει μια χαλυβουργία. Ο μόνος λόγος για τον οποίο η εταιρεία παραμένει εν ζωή είναι για την προστασία των εργαζομένων. Διαφορετικά θα είχε κλείσει προ πολλού».
Την συνέντευξη αυτή την αμφισβήτησαν τα παιδιά του.
Μάλιστα σε ανακοίνωση λένε ότι τα αναγκαία κεφάλαια για την διάσωση και επανεκκίνηση της Χαλυβουργικής υπάρχουν και αναφέρουν: «Η διακοπή ηλεκτροδότησης της Χαλυβουργικής, της επιχείρησης δηλαδή που αποτελεί την ζωντανή ιστορία της οικογένειάς μας και της μεταπολεμικής Ελλάδας, μας προκαλεί οργή και θλίψη. Ο ιδιοκτήτης της πατέρας μας, δυστυχώς, αδυνατεί να αναλάβει πρωτοβουλία, να μετάσχει σε λήψη αποφάσεων και να συμβάλει στην υλοποίησή τους. Η κατάσταση γίνεται, μάλιστα, πιο τραγική από την ασφυκτική επίδραση όσων τον περιβάλλουν και μιλούν τάχα για λογαριασμό του, ενώ στην πραγματικότητα προτάσσουν την ιδιοτέλειά τους. Η μόνη αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 3,5 χρόνια, αν και δεν κατέχουμε μετοχές της Χαλυβουργικής και προκειμένου να συμπαρασταθούμε για πολλοστή φορά στον πατέρα μας, η επιχείρηση παρέμεινε ζωντανή και με πληρωμένους στο ακέραιο τους εκατοντάδες εργαζομένους της αποκλειστικά χάρη σε δικά μας κεφάλαια.
Όσοι λοιπόν αποφασίζουν για τον πατέρα μας, χωρίς εκείνον, ηθελημένα καταστρέφουν ό,τι με υπερηφάνεια και υπερπροσπάθεια δημιουργήθηκε και με κόπο συντηρήθηκε. Θα είμαστε επίμονοι πολέμιοι των καταστροφικών επιλογών τους, με τις οποίες υπηρετούνται οι ιδιοτελείς επιδιώξεις τους».
