Στις 24 Μαρτίου του 2018, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, στις ΗΠΑ, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην οπλοκατοχή και οπλοχρησία και στη βία που συνδέεται με τα όπλα.
Το θέμα παραμένει εξαιρετικά -και τρομακτικά- επίκαιρο, καθώς πριν από λίγες ημέρες έγινε η αιματοχυσία στο εστιατόριο-μπαρ της Καλιφόρνια, και λίγο πριν από αυτό η επίθεση στη συναγωγή στο Πίτσμπεργκ.
Η απάντηση στο ποια είναι η λύση στο πρόβλημα εξαρτάται από τον ποιον ρωτά κανείς. Κάποιοι είναι υπέρ της ανάκλησης του δικαιώματος των πολιτών να έχουν όπλα. Άλλοι θέλουν ακόμα περισσότεροι πολίτες να κρατούν όπλα. Και η πλειονότητα των Αμερικανών είναι μάλλον κάπου στη μέση.
Τι θα συνέβαινε όμως εάν το ερώτημα αυτό ξαφνικά -και ανεπιστρεπτί- εξέλειπε, επειδή δεν θα υπήρχαν καθόλου όπλα στον κόσμο; Τι θα γινόταν αν όλα τα όπλα ξαφνικά εξαφανίζονταν και δεν υπήρχε τρόπος να επιστρέψουν;
Προφανώς τα όπλα δεν μπορούν να εξαφανιστούν με κάποιον μαγικό τρόπο. Αλλά αυτή η σκέψη-πείραμα, μας επιτρέπει να αφαιρέσουμε την πολιτική από την εξίσωση αυτή και να αναλογιστούμε μόνο με τη λογική τι θα κερδίζαμε και τι θα χάναμε, εάν ποτέ αποφασίζαμε, ως ανθρωπότητα, να περιορίσουμε ή να εξαλείψουμε εντελώς τα όπλα στον κόσμο.
Το πιο προφανές αποτέλεσμα μιας τέτοιας αλλαγής θα ήταν απλό: λιγότεροι θάνατοι από όπλα. Περίπου 500.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σκοτώνονται κάθε χρόνο από όπλα. Σε ό,τι αφορά τις ανεπτυγμένες χώρες, οι μεγαλύτερες απώλειες καταγράφονται στις ΗΠΑ, όπου συνολικά 300 με 350 εκατομμύρια όπλα βρίσκονται στα χέρια πολιτών. Έτσι, οι ανθρωποκτονίες με χρήση όπλων είναι 25 φορές υψηλότερες από ό,τι αθροιστικά το σύνολό τους σε άλλες χώρες με υψηλό εισόδημα.
«Περίπου εκατό άνθρωποι στη χώρα αυτή πεθαίνουν κάθε μέρα από πυροβολισμό» δηλώνει ο Jeffrey Swanson, καθηγητής Ψυχιατρικής συμπεριφορικής επιστήμης στην ιατρική σχολή Duke University School of Medicine στη Βόρεια Καρολίνα. «Αν τα όπλα εξαφανιστούν, πολλές από αυτές τις ζωές θα σωθούν».
Στην κορυφή της λίστας βρίσκονται οι ζωές που δεν θα χαθούν από αυτοκτονίες. Σχεδόν το 60% των 175.500 θανάτων που καταγράφηκαν στις ΗΠΑ από το 2012 έως το 2016 και προκλήθηκαν από χρήση όπλων ήταν αυτοκτονίες. Οι μισοί από τους 44.000 Αμερικανούς, που έβαλαν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους το 2015, το έκαναν χρησιμοποιώντας όπλο.
Από τις απόπειρες αυτοκτονίας με όπλο, το 80% καταλήγει σε θάνατο. «Δυστυχώς, οι πιθανότητες επιβίωσης είναι πολύ μικρές» δηλώνει ο εγκληματολόγος και κοινωνιολόγος Tom Gabor, συγγραφέας του βιβλίου « Confronting Gun Violence in America». Επιπλέον, οι περισσότεροι από όσους επιζήσουν μιας τέτοιας απόπειρας δεν επιχειρούν ποτέ ξανά να τερματίσουν τη ζωή τους.
«Κάποιοι είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν και θα βρουν άλλο τρόπο να το πετύχουν. Αλλά οι υπόλοιποι προχωρούν στο απονενοημένο σε μια αυθόρμητη απερίσκεπτη στιγμή, και μετά την αποτυχία της απόπειρας συνεχίζουν τη ζωή τους « εξηγεί ο Ted Miller, επικεφαλής ερευνητής στο Pacific Institute for Research and Evaluation. «Αυτό είναι πραγματικότητα για πολλούς».
Το παράδειγμα της Αυστραλίας μας παρέχει πολλά πραγματικά στοιχεία που αποδεικνύουν πως λιγότερα διαθέσιμα όπλα συνδέονται με σημαντική μείωση και των θανάτων, τόσο των αυτοκτονιών όσο και των ανθρωποκτονιών.
Το 1996, ο Martin Bryant άνοιξε πυρ κατά επισκεπτών στο μνημείο Port Arthur στην Τασμανία, αφήνοντας πίσω του 35 νεκρούς και 23 τραυματίες. Για τους Αυστραλούς, αυτή η τραγωδία αποτέλεσε ένα σημείο καμπής. Άνθρωποι όλων των πολιτικών θέσεων υποστήριξαν την απαγόρευση των ημιαυτόματων κυνηγετικών όπλων και των τουφεκιών. Μέσα σε μόλις λίγες ημέρες, η νέα νομοθεσία για τα όπλα είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Η κυβέρνηση αγόρασε πυροβόλα όπλα, από εκείνους που τα είχαν πρόσφατα προμηθευτεί, σε δίκαιη τιμή, και στη συνέχεια τα κατέστρεψε. Η μείωση των όπλων στα χέρια πολιτών στη χώρα έφτασε το 30%.
Ο Philip Alpers, καθηγητής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Σίδνεϋ, υποστηρίζει πως τα στοιχεία δείχνουν μεγάλη «επίδραση» της αλλαγής στη νομοθεσία περί οπλοκατοχής στον αριθμό των θανάτων. Κι αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνεται ακόμα κι αν υπάρχουν κι άλλες πιθανές εξηγήσεις για τη μείωση των ποσοστών θανάτων και αυτοκτονιών. «Το αποτέλεσμα ήταν πως ο κίνδυνος να πέσει κανείς νεκρός από πυροβολισμό στην Αυστραλία μειώθηκε στατιστικά κατά περισσότερο από 50% και στα τελευταία 22 χρόνια δεν εμφάνισε καμία τάση να ξανανέβει» τονίζει.
Οι αυτοκτονίες ήταν μεγάλο ποσοστό αυτής της μείωσης. Έως και το 80% των αυτοκτονιών με όπλο εξαλείφθηκαν. «Οι αυτοκτονίες μειώθηκαν δραστικά κι αυτό μας εξέπληξε εντελώς» προσθέτει ο Alpers. «Διαπιστώσαμε μάλιστα με ενθουσιασμό πως δεν υπήρξε αντικατάσταση αυτής της μεθόδου, αυτοκτονίας με όπλο δηλαδή, από άλλες. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως εκείνοι που είχαν την πρόθεση να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν απλώς αναζήτησαν και βρήκαν άλλο τρόπο».
Και δεν ήταν μόνο οι αυτοκτονίες. Οι αριθμοί ανθρωποκτονιών με χρήση όπλου μειώθηκαν στην Αυστραλία πάνω από το μισό, μετά την απαγόρευση. Και διαψεύστηκε και το κλασικό επιχείρημα που ακούγεται στις ΗΠΑ, πως οι δολοφόνοι θα βρουν άλλο τρόπο να σκοτώσουν τα θύματά τους. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη στην Αυστραλία. Αντίθετα, οι ανθρωποκτονίες χωρίς τη χρήση όπλου διατηρήθηκαν στα ίδια πάνω-κάτω επίπεδα. «Οι δολοφόνοι απλώς δεν έψαξαν αν βρουν άλλο όπλο» τονίζει ο Alpers.
Αυτό φαίνεται πως ισχύει και στις περιπτώσεις οικογενειακής βίας. Μία γυναίκα που ο κακοποιητικός σύντροφός της έχει πρόσβαση σε όπλο κινδυνεύει από πέντε έως οκτώ φορές περισσότερο να δολοφονηθεί. Εάν τα όπλα εξαφανίζοντας, οι καβγάδες ανάμεσα στα ζευγάρια, που μπορεί να γίνουν και εκρηκτικοί, δεν θα προκαλούσαν μοιραία και μη διορθώσιμη βλάβη- τη στέρηση μιας ζωής, δηλαδή. Και ίσως είναι πιο πιθανό να μην φτάνουν σε τέτοια επίπεδα βίας.
Ένα επιχείρημα που ακούγεται αμφιλεγόμενο αλλά διατυπώνεται με βάση κάποιες έρευνες είναι πως και μόνο η ύπαρξη όπλου κάνει τους άνδρες να συμπεριφέρονται πιο επιθετικά, ένα φαινόμενο που αποκαλείται «the weapons effect». Εάν τα όπλα εξαφανιστούν, στις ΗΠΑ, όπου πενήντα γυναίκες κάθε μήνα δέχονται πυροβολισμούς από τους συντρόφους τους, και πεθαίνουν, είναι πιθανό να υπάρξει ανάλογη μείωση στους θανάτους με αυτή που παρατηρήθηκε στην Αυστραλία.
Οι ΗΠΑ καταγράφουν μία θλιβερή πρωτιά. Σε ό,τι αφορά τις περισσότερες μορφές εγκληματικότητας, κινείται περίπου στον μέσο όρο σε σύγκριση με το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δυτική Ευρώπη, την Ιαπωνία και άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Σε ό,τι όμως αφορά της ανθρωποκτονίες, φτάνει σε ποσοστά τετραπλάσια. Αυτό αποδίδεται στο ότι είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθεί πιστόλι αντί οποιουδήποτε άλλου «όπλου» σε επίθεση στις ΗΠΑ, κι αυτό αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου για τα θύματα κατά επτά φορές!
«Σκεφτείτε δύο ανώριμους, θυμωμένους, παρορμητικούς και μεθυσμένους άνδρες στο Ηνωμένο Βασίλειο, που βγαίνουν από μία παμπ και μπλέκουν σε καβγά» περιγράφει ο Swanson. «Το πιθανότερο είναι κάποιος να καταλήξει με μαυρισμένο μάτι ή με ματωμένη μύτη. Στις ΗΠΑ όμως, είναι στατιστικά πιθανότερο ένας από τους δύο άνδρες να έχει στην κατοχή του όπλο και άρα το αποτέλεσμα να είναι ένας νεκρός».
Αυτή η διαφορά περιγράφεται από τους ειδικούς ως «weapons instrumentality effect», δηλαδή, το γεγονός πως το ίδιο το όπλο έχει επίπτωση στο αποτέλεσμα, εξηγεί ο Robert Spitzer, πολιτικός επιστήμονας και ερευνητής στο State University of New York College. «Δεν υπάρχει όπλο πιο αποτελεσματικό στη δολοφονία ανθρώπων από το πιστόλι» συνεχίζει.
Όπως και στην περίπτωση της Αυστραλίας, έτσι και στις ΗΠΑ, τα στοιχεία δείχνουν πως η ύπαρξη λιγότερων όπλων έχει ως αποτέλεσμα και λιγότερους θανάτους και τραυματισμούς. Έρευνα του 2017 αποκάλυψε πως τα ποσοστά ανθρωποκτονιών με πυροβόλα όπλα είναι χαμηλότερα σε εκείνες τις πολιτείες που η νομοθεσία σχετικά με τα όπλα είναι πιο αυστηρή. Ανάλυση του 2014 στους ανήλικους, που είχαν μπει στο νοσοκομείο τραυματισμένοι, έδειξε πως ο αυστηρότερος έλεγχος των όπλων μεταφραζόταν σε μεγαλύτερη ασφάλεια για τα παιδιά.
Η χρήση όπλων σημαίνει μεγαλύτερη θνησιμότητα και στα περιστατικά «εμπλοκής» με την αστυνομία. Παρότι η πιθανότητα σύλληψης με τραυματισμό είναι ίδια στις ΗΠΑ, τη Βρετανική Κολομβία και τη Δυτική Αυστραλία, η έρευνα δείχνει πως «σχεδόν κανείς δεν πεθαίνει στη διάρκεια σύλληψης στην Αυστραλία ή τον Καναδά» τονίζει ο Miller – παρότι η αστυνομία οπλοφορεί και στις τρεις χώρες.
Στις ΗΠΑ, όμως, σχεδόν χίλιοι πολίτες πέφτουν κάθε χρόνο νεκροί από αστυνομικά πυρά. Προφανώς, οι αιτίες των περιστατικών βίας με συμμετοχή αστυνομικού είναι πολύπλοκες και συχνά περιλαμβάνουν και τη φυλετική προκατάληψη σε βάρος πολιτών που δεν είναι λευκοί, ακόμα και από Αφροαμερικανούς αστυνομικούς. Κι όμως πολλοί από αυτούς τους θανάτους θα μπορούσαν να αποτραπούν, εάν δεν εμπλέκονταν όπλα.
«Μεγάλο μέρος της αγριότητας της αστυνομίας οφείλεται στο ότι και οι ίδιοι οι αστυνομικοί φοβούνται πως μπορεί να δεχθούν πυρά» εξηγεί ο Miller. «Όταν η αστυνομία πρέπει να φυλάγεται από κάποιο όπλο σε κάθε στάση, τότε οι ‘αλληλεπιδράσεις’ γίνονται πιο θανάσιμες».
Η εξάλειψη των όπλων θα σήμαινε πιο ασφαλείς συνθήκες για τους αστυνομικούς. Περισσότεροι από τους μισούς από τους ανθρώπους που έπεσαν νεκροί από αστυνομικά πυρά το 2016 ήταν οπλισμένοι, και πολλοί αντάλλασσαν πυροβολισμούς με την αστυνομία όταν δέχθηκαν πυρά.
Μείωση εκτιμάται πως θα υπήρχε και στις μαζικές τυφλές επιθέσεις από εγχώριους τρομοκράτες. Μελέτη του 2017 σε 2.800 επιθέσεις σε ΗΠΑ, Καναδά, Δυτική Ευρώπη, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία έδειξε πως τα όπλα είναι ο πιο θανάσιμος τρόπος για να σκοτώσει κανείς πολλούς ανθρώπους- πιο θανάσιμος ακόμα και από τη χρήση εκρηκτικών ή την επίθεση με οχήματα, όπως δείχνουν οι αριθμοί. Πιστόλια χρησιμοποιήθηκαν μόλις στο 10% των επιθέσεων αλλά προκάλεσαν το 55% των θανάτων. Στις ΗΠΑ, τα όπλα έχουν την προτίμηση και των τρομοκρατών. Από τις 16 αιματηρές επιθέσεις που σχετίζονται με την τρομοκρατία, από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά, σε όλες εκτός από δύο είχαν χρησιμοποιηθεί πυροβόλα όπλα.
«Ακόμα και η κατασκευή κάποιου ‘βασικού’ μηχανισμού, κάποιας βόμβας, είναι δύσκολη» σχολιάζει η Risa Brooks, καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Μarquette στο Ουινσκόνσιν. «Όσο πιο δύσκολη είναι η πρόσβαση σε κάποιο θανάσιμο όπλο, τόσο πιο δύσκολο είναι για τους τρομοκράτες να εμπλακούν σε κάποια βίαιη ενέργεια».
Η ιστορία δείχνει πως η βία είναι εγγενής στην ανθρώπινη φύση και προφανώς τα πιστόλια κάθε είδους δεν είναι προαπαιτούμενο για να υπάρξει μία βίαιη
σύγκρουση. «Σκεφτείτε τη γενοκτονία της Ρουάντα» λέει ο David Yamane, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Wake Forest στη Βόρεια Καρολίνα. «Υπήρξε τρομακτική βία, με πολύ μικρή χρήση πυροβόλων όπλων».
Ακόμα κι αν φτάσουμε το «πείραμα» στα άκρα και φανταστούμε πως εξαφανίζονται όλα τα όπλα από τη Γη, οι πόλεμοι και οι εμφύλιες συρράξεις θα συνεχιστούν. Ασφαλώς οι εμπλεκόμενοι δεν θα στραφούν σε πρωτόγονα μέσα, τόξα και βέλη ή σπαθιά. Τα σύγχρονα κράτη θα στραφούν σε άλλες μορφές δολοφονιών, με εκρηκτικά, τανκς, πυραύλους, χημικά ή βιολογικά όπλα.
Μπορεί επίσης να επινοήσουν νέους τύπους όπλων για να καλύψουν το κενό των κάθε είδους πυροβόλων όπλων, προσθέτει η Brooks. Τα πιο πλούσια και ισχυρά κράτη θα βρουν πρώτα τα νέα μέσα για να σκοτώνουν. Οπότε, η ισορροπία δυνατών – ασθενών είναι πολύ πιθανό να μείνει ίδια, όπως εξηγεί.
Κάτι τέτοιο δεν αναμένεται πάντως να συμβεί σε μέρη όπως η Σομαλία, το Σουδάν ή η Λιβύη, όπου τα πυροβόλα όπλα είναι έτοιμα και διαθέσιμα. Μια ξαφνική εξαφάνισή τους σίγουρα θα περιόριζε τη δυνατότητα των ένοπλων ομάδων να συγκροτούνται και να δραστηριοποιούνται. «Αυτό είναι ένας παράγοντας διαφοροποίησης. Χρειάζονται όπλα που τα βρίσκει κανείς εύκολα, τα μεταφέρει εύκολα και μπορεί χωρίς κόπο να τα αποθηκεύσει και να τα κρύψει» συνεχίζει η Brooks. Δεν παραλείπει να σημειώσει, ωστόσο, πως παρότι ο περιορισμός της ισχύος των παραστρατιωτικών ακούγεται καλός, σε κάποιες περιπτώσεις, οι ομάδες αυτές αποτελούνται από μαχητές που αντιμάχονται βίαιες και καταπιεστικές κυβερνήσεις.
Εάν τα όπλα εξαφανίζονταν, θα υπήρχαν επιπτώσεις και στο ζωικό βασίλειο. Από τη μία θα περιοριζόταν σημαντικά η λαθροθηρία και το κυνήγι που αντιμετωπίζει τα ζώα ως τρόπαια. Από την άλλη, ο έλεγχος προβληματικών ζωικών πληθυσμών, είτε είναι τα ρακούν, οι ελέφαντες που ποδοπατούνται, τα δηλητηριώδη φίδια ή μία πολική αρκούδα που επιτίθεται, θα γινόταν σημαντικά πιο δύσκολος. «Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να έχει κανείς όπλο, ειδικά σε μία χώρα όπως η Αυστραλία. Στις φάρμες, τα όπλα αποτελούν απαραίτητο εργαλείο» σημειώνει ο Alpers.
Τα όπλα είναι ζωτικά και στον έλεγχο ζωικών πληθυσμών που θεωρούνται εισβολείς σε εύθραυστα οικοσυστήματα. Χιλιάδες γάτες, γουρούνια, κατσίκες, πόσουμ και άλλα ζώα πυροβολούνται κάθε χρόνο σε μία προσπάθεια προστασίας των ευαίσθητων οικοσυστημάτων, ειδικά στα νησιά. Η μάχη αυτή θα γίνει πολύ πιο δύσκολη- και απάνθρωπη- χωρίς πυροβόλα όπλα. Το ίδιο θα συμβεί και στην περίπτωση φόνου ήδη τραυματισμένων ζώων. «Αν έχεις ένα μεγάλο άρρωστο ζώο, δεν υπάρχει κάτι που να υποκαθιστά τον γρήγορο θάνατο που προκαλεί το όπλο» εξηγεί.
Τα όπλα προφανώς φτιάχνονται για να σκοτώνουν, αλλά η επιρροή τους επεκτείνεται και σε άλλες πτυχές της ζωής και της κοινωνίας. Με οικονομικούς όρους, οι ΗΠΑ έχουν πολλά να χάσουν εάν τα όπλα εξαφανίζονταν. Ο Σύνδεσμος Εμπορίου Οπλικής Βιομηχανίας (Firearms Industry Trade Association) υπολογίζει πως η βιομηχανία πυροβόλων όπλων φτάνει τα 20 δισ. δολάρια, σε άμεσα κόστη, και άλλα 30 δισ. σε έμμεσα. Για την αμερικανική οικονομία, η απώλεια 50 δισ. δολαρίων δεν είναι τεράστια. Δεν είναι μηδενική, αλλά δεν θα ήταν και τόσο μεγάλη, στο σύνολο της οικονομίας, τονίζει ο Spitzer.
Στην πραγματικότητα, μπορεί να υπάρξει και κάποιο καθαρό οικονομικό κέρδος, εάν εξαφανίζονταν τα όπλα. Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί που σχετίζονται με την οπλοχρησία μεταφράζονται σε δαπάνες περίπου 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο, που συνυπολογίζονται στα συνολικά κόστη εξόδων και ζημίας που φτάνουν τα 10,7 δισ. τον χρόνο. «Στις ΗΠΑ» τονίζει ο Gabor, «εάν εξετάσει κανείς τα κόστη της βίας που σχετίζεται με όπλα, δεν είναι μόνο οι άμεσες ιατρικές δαπάνες και οι δαπάνες αποκατάστασης για τους ανθρώπους που δέχονται πυροβολισμό, συνυπολογίζονται και οι δαπάνες στο δικαστικό σύστημα, η απώλεια εισοδήματος από τα θύματα, ακόμα και η μείωση της ποιότητας ζωής».
Και πράγματι, παρότι οι οικονομικές συνέπειες πιθανής εξάλειψης των όπλων δεν φαίνονται τόσο σημαντικές, όπως ξεκαθαρίζει ο Miller, υπάρχουν άλλες σημαντικές συνέπειες. Για παράδειγμα, πολύ περισσότεροι άνθρωποι θα ένιωθαν πιο ασφαλείς. «Θα βλέπαμε νέες γενιές που δεν κουβαλούν το τραύμα του ήχου των πυροβολισμών, που άκουγαν από το υπνοδωμάτιό τους» λέει. «Αυτό μπορεί να σημαίνει τεράστια διαφορά στην ψυχική υγεία των παιδιών μας».
Αμερικανοί όλων των ηλικιών εκφράζουν όλο και περισσότερο τον φόβο να δεχθούν επίθεση σε δημόσιο χώρο. Το σχολείο, μία κινηματογραφική αίθουσα, ένα κέντρο διασκέδασης ή ακόμα και στον δρόμο. Ακόμα κι αν τέτοια περιστατικά δεν είναι τόσο συχνά, τραυματίζουν το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών αλλά και διαβρώνουν την εμπιστοσύνη του ενός προς τον άλλο, προκαλώντας βαθιές κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες.
Υπάρχουν βέβαια και οι άνθρωποι που θα ένιωθαν λιγότερο ασφαλείς χωρίς όπλο. «Υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν όπλο από άμυνα, για να προστατευτούν από άλλους- ανθρώπους πιο σωματώδεις, ανθρώπους με μαχαίρια ή άλλα μέσα, ανθρώπους που επίσης έχουν όπλο» εξηγεί ο Yamane. «Αν τα όπλα βγουν από τη μέση, αναμφίβολα άνθρωποι που είναι πιθανά θύματα βίας θα έμεναν απροστάτευτα και σε αδυναμία υπεράσπισης του εαυτού τους έναντι των επιτιθέμενων σε βάρος τους».
Το εάν τα όπλα πρακτικά βοηθούν τους ανθρώπους να παραμείνουν ασφαλείς και να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους είναι ένα αμφιλεγόμενα θέμα, σημειώνει το BBC. Η περιορισμένη, μέχρι στιγμής, έρευνα για το θέμα αυτό, δείχνει πως τα όπλα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Μελέτη του 1993 σε 1.860 ανθρωποκτονίες έδειξε πως η ύπαρξη όπλων σε ένα σπίτι αυξάνει το κίνδυνο φόνου από συγγενή ή οικείο πρόσωπο. Μετά ανάλυση του 2014 βρήκε, αντίστοιχα, πως η πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα συσχετίζεται με ανθρωποκτονίες και αυτοκτονίες που οδήγησαν στον θάνατο.
Έτσι, παρότι ορισμένοι κάτοχοι όπλων μπορεί να νομίσουν πως θα χάσουν το αίσθημα της ασφάλειας που τους δίνει η οπλοκατοχή, «τα στοιχεία δείχνουν πως αυτό είναι ένα ψεύτικο τελικά αίσθημα» επισημαίνει ο Miller.
Πολλοί από τους υπέρμαχους της οπλοκατοχής θα νιώσουν την απώλεια της κουλτούρας των όπλων. Αλλά, όπως λέει ο ίδιος, σίγουρα θα βρουν να αντικαταστήσουν τα όπλα με κάτι άλλο. Αυτό ισχύει για εκείνους που αγαπούν τη σκοποβολή με όπλο, ή είναι συλλέκτες όπλων. Θα βρουν κάποια δραστηριότητα που θα αντικαταστήσει την προηγούμενη. «Θα χάσουν για λίγο την απόλαυση που νιώθουν, επειδή πιο πολύ θέλουν να αγοράσουν ακόμα ένα όπλο παρά μία τηλεόραση ή οτιδήποτε άλλο» καταλήγει ο Miller. «Από την άλλη, πολλοί περισσότεροι άνθρωποι θα μείνουν ζωντανοί. Κι αυτό βαραίνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο».
