Το ημερολόγιο έγραφε Νοέμβριος του 1982. Δύο νεαρά παιδιά, ήταν έτοιμα σωματικά και ψυχικά για τη μεγάλη μάχη που θα έχριζε τον έναν από τους δύο, παγκόσμιο πρωταθλητή. Ο θρόνος χωρούσε μόνο τον έναν από τους δύο.
Ο Ρέι Μαντσίνι ήταν 21 ετών, ενώ ο Κιμ Ντουκ Κου 23. Ας μην γελιόμαστε ήταν παιδιά και οι δύο. Παιδιά που το μυαλό τους είχε γεμίσει από την αδρεναλίνη και την υπέρμετρη φιλοδοξία που έπαιρνε τροφή και από τον περίγυρό τους: Προπονητές, ατζέντηδες, οικογένειες.
Ο ένας ήταν Ιταλοαμερικανός ο οποίος θεωρούταν φαινόμενο για την πυγμαχία στα χρόνια του. Ο έτερος μαχητής ήταν Νοτιοκορεάτης με μία σκληρή ζωή πίσω του την οποία ήθελε να αποχωριστεί ολοκληρωτικά. Οι δουλειές του ποδαριού και η φτώχεια ήταν εικόνες που τα φώτα και η λάμψη του Λας Βέγκας, είχαν θολώσει.
Αυτό που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ήταν ότι ο αγώνας μεταξύ του Ρέι Μαντσίνι και του Κιμ Ντουκ Κου θα αμαύρωνε τόσο πολύ την ιστορία της πυγμαχία που θα άφηνε πίσω του 3 νεκρούς, έναν πρωταθλητή βαριά καταθλιπτικό και ένα άθλημα στην «εντατική» που έπρεπε να κάνει βαθιές τομές για να συνεχίσει να υπάρχει.
«Ζήσε ή πέθανε»
Ο Νοτιοκορεάτης πρωταθλητής ερχόταν στην πρωτεύουσα της τύχης με ένα μεγάλο ρεκόρ, 17-1-1 εκ των οποίων τα 8 ήταν νοκ άουτ. Στο ξενοδοχείο που κοιμόταν πριν το μεγάλο ματς ήθελε να αφήσει το στίγμα του. Έτσι έγραψε στην σκόνη πάνω στο πορτατίφ τη φράση «Ζήσε ή πέθανε».
Ήταν ένα μήνυμα το οποίο αποτύπωνε αρκετά γλαφυρά το μενταλιτέ του νεαρού πυγμάχου. Άλλωστε το ξενοδοχείο που έμενε πριν τον μεγάλο αγώνα ήταν έτσι και αλλιώς κάτι μεγαλύτερο από ό,τι είχε φανταστεί. Φτωχόπαιδο που έβγαζε δύσκολα τα προς το ζην, είδε τη μητέρα του να παντρεύεται άλλες δύο φορές μετά το θάνατο του πατέρα του. Η επαγγελματική πυγμαχία ήταν το νέκταρ που θα του έδινε τα εχέγγυα να ζήσει άνετα.
Έτοιμος να διεκδικήσει τον παγκόσμιο τίτλο ελαφρών βαρών όμως ήταν και ο Ρέι «Boom Boom» Μαντσίνι. Μοναδικός πυγμάχος για την εποχή του, είχε να υπερασπιστεί το ρεκόρ και τον τίτλο του με το φανταστικό 23-1.
Για τον Νοτιοκορεάτη το «Ζήσε ή Πέθανε» όμως δεν θα ήταν απλά ένα τσιτάτο. Θα ήταν θέμα ζωής ή θανάτου, μιας και ο μεγάλος αγώνας ήταν τέτοιος. Ακολουθώντας εξαντλητική δίαιτα και προπόνηση για να πέσει στα 62 κιλά και να πιάσει το όριο κατάφερε να κάνει τον κόσμο να γυρίσει προς εκείνον.
Η πρώτη πράξη του δράματος
Οι δύο διεκδικητές του τίτλου μπήκαν από τον πρώτο γύρο δίνοντας τα πάντα. Το ματς ήταν πολύ σκληρός. Και οι δύο ήταν αρκετά ταχείς πυγμάχοι και άφησαν στην άκρη όποια υπόνοια τακτικής. Το παιχνίδι θύμιζε αγώνα για επιβίωση στο δρόμο. Ατόφιες γροθιές στα ταλαιπωρημένα κορμιά τους.
Προσπαθούσαν να επιβληθούν ο ένας στον άλλο και μετά από 40 λεπτά ανηλεούς ξύλου είχαν εξαντληθεί και οι δύο ενώ ήταν και τραυματισμένοι. Σε σημείο που οι υπεύθυνοι έπρεπε να έχουν δώσει κάποια προειδοποίηση ή να σταματήσουν νωρίτερα τον αγώνα.
Μαντσίνι και Ντουκ Κου δέρνονταν για 13 γύρους συνεχώς. Σε αυτό το γύρο ο Νοτιοκορεάτης αθλητής βρήκε κάποιες κρυμμένες δυνάμεις και εξαπέλυσε μία τελευταία επίθεση στον Μαντσίνι. Τα χτυπήματα του Μαντσίνι ήταν ισχυρά και πολλά από αυτά αναπάντητα.
Έτσι στα πρώτα δευτερόλεπτα του 14ου και μοιραίου γύρου ο πρωταθλητής με ένα ισχυρό δεξί κροσέ ξάπλωσε κάτω τον αντίπαλό του.
Η εικόνα του Νοτιοκορεάτη δεν έδειχνε καθόλου καλή. Παρόλο που κατάφερε να σηκωθεί τρεκλίζοντας ο διαιτητής έκρινε ότι ο αγώνας δεν έπρεπε να συνεχιστεί. Ο Μαντσίνι πανηγύριζε έξαλλα με τον προπονητή του, που ήταν και πατέρας του καθώς και τη μητέρα του.
Λίγα μέτρα μακριά του ο Κιμ Ντουκ Κου σωριάστηκε στο ρινγκ. Δεν σηκώθηκε ποτέ ξανά…
Πανηγύρια και θάνατος
Ο Νοτιοκορεάτης ηττήθηκε όρθιος, λίγα λεπτά μετά ωστόσο κατέρρευσε. Ο Μαντσίνι έκανε επινίκιες δηλώσεις όταν ο Ντουκ Κου μεταφερόταν αναίσθητος εκτός ρινγκ. Η τελευταία γροθιά του Ιταλοαμερικανού ήταν υπεύθυνη για ένα μεγάλο αιμάτωμα το οποίο έριξε σε κώμα τον Ασιάτη πυγμάχο.
Οι γιατροί έκαναν τα πάντα αλλά η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Μόλις τρεις μέρες άντεξε το σώμα του σε μηχανική υποστήριξη. Ο εγκέφαλός του ήταν νεκρός. Ο Κιμ Ντουκ Κου άφησε την τελευταία του πνοή σε μία χώρα όπου ταξίδεψε με την προσδοκία να γίνει ο πρώτος των πρώτων.
Η αρραβωνιαστικιά του πυγμάχου κυοφορούσε τον αγέννητο γιο του. Δεν έμελλε να τον δει ποτέ. Ούτε η μητέρα του όμως έμελλε να δει το εγγόνι της.
Ντόμινο αυτοκτονιών και ένας πρωταθλητής να ψάχνει τη λύτρωση
Τραγικό τέλος είχε και η μητέρα του Κιμ. Είχε ταξιδέψει και αυτή στις ΗΠΑ για να μείνει δίπλα στον γιο της που νοσηλευόταν εγκεφαλικά νεκρός στο νοσοκομείο. Δεν άντεξε όμως την απώλειά του και τέσσερις μήνες μετά έβαλε τέλος στη ζωή της πίνοντας φυτοφάρμακο.
Και ένας άλλος εμπλεκόμενος με τον μοιραίο αγώνα ωστόσο είχε την ίδια τύχη με τη μητέρα του Ασιάτη πρωταθλητή. Ο Ρίτσαρντ Γκριν, ο διαιτητής της αναμέτρησης είχε δεχθεί δριμύα κριτική για το γεγονός ότι δεν προστάτευσε τον Κιμ νωρίτερα από τα βάναυσα χτυπήματα που δεχόταν.
Η αστυνομία βρήκε τον Γκριν νεκρό στο σπίτι του με μία σφαίρα στο κεφάλι. Άπαντες σκέφτηκαν τις τύψεις και την αυτοκτονία ως αιτία της απονενοημένης πράξης
Ο νικητής εκείνης της μάχης δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από τα όσα συνταρακτικά είχαν συμβεί. Ο Μαντσίνι, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη, βασανισμένος από τις τύψεις και δεν πυγμάχησε ποτέ ξανά στο ίδιο επίπεδο. Υπερασπίστηκε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή ελαφρών βαρών έως το 1984 και ένα χρόνο αργότερα αποσύρθηκε από τα ρινγκ, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Έκτοτε έκανε δύο απόπειρες να επιστρέψει (1989, 1992), αμφότερες όμως ήταν αποτυχημένες.
Ο μεγάλος πυγμάχος δεν κατάφερε να ξεπεράσει ποτέ την απώλεια του συναθλητή του από τις γροθιές του. Τα όσα έζησε όταν ταξίδεψε στη Νότια Κορέα για την κηδεία του Ντουκ Κου τον έκαναν να βυθιστεί ακόμα περισσότερο στο πένθος και την κατάθλιψη.
Πέρασαν 30 χρόνια μέχρι τη λύτρωση του 2011 όταν ο γιος του Νοτιοκορεάτη πυγμάχου, Τσιν Ουάν πήρε τη μητέρα του και ταξίδεψαν μέχρι τις ΗΠΑ για τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ που αφορούσε εκείνη τη μαύρη μέρα αλλά και τις ζωές όσων επέζησαν από αυτή.
Μεσήλικας πια ο Ιταλοαμερικάνος ένιωσε ανακουφισμένος από τη συμπεριφορά του αδικοχαμένου Κιμ οι οποίοι στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ του ανέφεραν ότι δεν κράτησαν ποτέ κακία για ό,τι είχε συμβεί.
Μια τραγωδία που άλλαξε την ιστορία και το μέλλον της πυγμαχίας
Ο αγώνας του Λας Βέγκας ήταν μία τραγωδία. Τα δεδομένα για το πώς αντιμετώπιζαν οι υπεύθυνοι του αγωνίσματος το ίδιο το άθλημα και τους αθλητές άλλαξε άρδην.
Άνοιξε μία τεράστια συζήτηση για τα ανθρώπινα όρια των πυγμάχων. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο διεκδικητής του τίτλου δεν είχε παίξει ποτέ πάνω από 12 γύρους, ήταν εμφανές σε όλους ότι έπρεπε να μειωθούν οι γύροι. Και έτσι έγινε.
Σε αγώνες που έκριναν τίτλους, μειώθηκαν από 15 σε 12 ενώ αυξήθηκαν σε έξι τα σκοινιά στο ρινγκ ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια για τους αγωνιζόμενους.
Ενώ τέλος άλλαξαν και τα ιατρικά μέτρα ασφαλείας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι αθλητές υποβάλλονταν μόνο σε γενικές εξετάσεις αίματος και έλεγχο σφυγμού. Αυτό άλλαξε και οι μποξέρ υποβάλλονταν σε ενδελεχείς ιατρικές εξετάσεις πριν από τους αγώνες μεταξύ των οποίων ηλεκτροκαρδιογραφήματα και εγκεφαλοδιαγράμματα.
