Λίγες είναι οι ταινίες οι οποίες καθόρισαν ολόκληρες γενιές. Ανάλογα με το ύφος, την ηλικιακή κατηγορία του θεατή αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκαν, κάποια φιλμ έχουν μείνει χαραγμένα στις μνήμες όλων.
Δεν εξετάζουμε την ποιότητα της κάθε ταινίας και αν ήταν τεχνικά άρτια. Αν η σκηνοθεσία ήταν μαεστρική, ή αν το σενάριο ήταν πρωτότυπο ή αν οι ερμηνείες ήταν οσκαρικού επιπέδου. Έχουν υπάρξει ταινίες στην ιστορία του σινεμά που μας έχουν μείνει και μνημονεύονται ακόμα ακριβώς γιατί δεν είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά είχαν κάτι πάρα πολύ βασικό. Ένα συναίσθημα που έπιασε τον παλμό της εκάστοτε εποχής.
Όταν μάλιστα μιλάμε για τη νεολαία που έπιασε αυτόν τον παλμό, τότε ένα φιλμ θα παραμείνει δυνατό. Γιατί οι πιτσιρικάδες και οι πιτσιρίκες που συνδέθηκαν με αυτό θα το έχουν πάντα στο μυαλό τους. Και θα ήταν ψέμα αν πει κάποιος ότι αν πετύχει μία επανάληψη του «Karate Kid» δεν θα χαμογελάσει με νοσταλγία. Πόσο μάλλον αν το είδε όταν πρωτοκυκλοφόρησε.
Έννοιες όπως bullying και σχολικός εκφοβισμός δεν υπήρχαν καταγεγραμμένα στα λεξικά των κοινωνιολόγων, υπήρχαν όμως στις πραγματικές ζωές των νέων. Όταν ένας αδύνατος και όχι πολύ ζόρικος έφηβος έμαθε καράτε και όχι μόνο κατάφερε να σηκώσει το ανάστημά του στους νταήδες του σχολείου του, αλλά μέσα από τις αξίες που διδάχθηκε, κατάφερε να κερδίσει και μετάλλιο στο άθλημα, τότε μιλάμε για το απόλυτο χιτ.
Χρειάστηκαν να γίνουν πολλά για να φτάσουμε μέχρι τα γυρίσματα του «Karate Kid». Προσωπικές ιστορίες οι οποίες είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό και εκείνες οι προσωπικές καμπές στις ζωές των πρωταγωνιστών που θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει τα πάντα. 29 ολόκληρα χρόνια μετά το Karate Kid III, έρχεται και η συνέχειά του σε μορφή σειράς που γυρνάει τους χαρακτήρες τούμπα για να κλείσει όπως φαίνεται ο κύκλος ενός θρυλικού φιλμ.
Ας μην γελιόμαστε, ο ηθοποιός Ραλφ Μάτσιο δεν υπήρξε ποτέ ως τέτοιος, αλλά ως ο 15χρονος έφηβος, Ντάνιελ Λαρούσο ή «Ντάνιελ Σαν». Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν κατάφερε ποτέ να εξαργυρώσει την επιτυχία του Karate Kid. 0 57χρονος σήμερα Μάτσιο μεγάλωσε σε μία οικογένεια η οποία πρόσεξε πολύ την διαχείριση του ζητήματος «Χόλυγουντ» και «επιτυχία».
Η τηλεοπτική του καριέρα ξεκίνησε στα 19 του σε μία διαφήμιση για την τσίχλα «Bubble Yum». Το χαρακτηριστικό 80s μαλλί της νεολαίας, το βλέμμα του καζανόβα και το ροκ ντύσιμο ήταν αρκετά για να γίνει αγαπητός στα κορίτσια της εποχής.
Η συμμετοχή του στο «Up the Academy» του Ρόμπερτ Ντάουνι Σίνιορ (πατέρα του γνωστού ηθοποιού) ήταν μία μεγάλη αποτυχία. Η εμφάνισή του στη σειρά «Eight is Enough», ωστόσο ήταν αρκετή για να γίνει ο νέος ανερχόμενος γόης. Φωτογραφίες σε περιοδικά της εποχής και ο ρόλος στο «Επαναστάτες Χωρίς Αύριο», το 1983, με συμπρωταγωνιστές τους Τομ Κρουζ, Ματ Ντίλον, Ρομπ Λόοου, Πάτρικ Σουέιζι και Εμίλιο Έστεβεζ, ήρθε σαν φυσική συνέχεια.
Το Karate Kid (1984) είναι η αιτία που όλοι αναγνωρίζουν το πρόσωπο του Μάτσιο, αλλά κανείς δεν γνωρίζει το όνομά του. Ο Ραλφ Μάτσιο έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τον χαρακτήρα που υποδύθηκε, που μέχρι σήμερα ο κόσμος στον δρόμο τον φωνάζει «Ντάνιελ».
Ο Μάτσιο έγινε αστέρας του Χόλυγουντ αλλά η καριέρα του είχε ραγδαία πτώση. Το 1986 κυκλοφόρησε το Karate Kid II, με εξαιρετικές εισπράξει μεν, καταστροφικές κριτικές δε. Και όχι άδικα καθώς κανείς δεν θυμάται το «ΙΙ» πόσο μάλλον το Karate Kid ΙΙΙ που κυκλοφόρησε το 1989.
Όταν το 2010 κυκλοφόρησε το remake του Karate Kid, ο Μάτσιο είχε παίξει μόνο τον εαυτό του σε κάποιες κωμικές σειρές. Όχι πολύ επιτυχημένα… Ένα χρόνο μετά θυμήθηκε ότι έκανε μαθήματα χορού στα νιάτα του και μπαίνει να διαγωνιστεί στο Dancing With The Stars. Εκεί ήρθε 4ος. Κάτι που μέχρι και φέτος λογίζεται ως η μεγαλύτερη επιτυχία του μετά την κλωτσιά στον εχθρό του στο Karate Kid, Τζόνι Λόρενς.
Ο Πατ Μορίτα ήταν ο έτερος μεγάλος πρωταγωνιστής του Karate Kid και εκτός από τον μαχητή και δάσκαλο πολεμικών τεχνών στην ταινία φαίνεται ότι ήταν και ένας πραγματικός μαχητής της ζωής.
Ο γεννημένος το 1932 στην Καλιφόρνια, Μορίτα, πίστευε ότι για τα πρώτα 11 χρόνια της ζωής του δεν θα περπατούσε καθόλου. Σε ηλικία δύο ετών διαγνώστηκε με φυματίωση του νωτιαίου μυελού και πέρασε τα επόμενα εννιά χρόνια σε διάφορα νοσοκομεία της Καλιφόρνια. Οι γιατροί κάποια στιγμή όταν το κορμί του Μορίτα έφτασε να είναι σχεδόν ολόκληρο καλυμμένο με γύψο, πίστευαν ότι δεν θα καταφέρει να περπατήσει ποτέ.
Στα 11 του χρόνια, δέχθηκε να γίνει επέμβαση στην σπονδυλική του στήλη η οποία ήταν επιτυχημένη. Έτσι έμαθε να περπατά στα δυο του πόδια. Αλλά οι περιπέτειές του δεν θα σταμάταγαν εκεί.
Ένας πράκτορας του FBI τον πήρε από το νοσοκομείο και τον συνόδευσε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ιαπώνων των ΗΠΑ. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι συμμαχίες που είχαν διαμορφωθεί είχαν οδηγήσει την Αμερική στην δημιουργία των αμφιλεγόμενων «κατασκηνώσεων μετεγκατάστασης».
Όταν ο πόλεμος τελείωσε η οικογένεια Μορίτα επέτρεψε στην Καλιφόρνια. Ο Πατ κατάλαβε από μικρός ότι το μέλλον του ήταν πάνω στο σανίδι να διασκεδάζει το κοινό. Οι γονείς είχαν εστιατόριο, ο Πατ σέρβιρε, αλλά έκανε και τους πελάτες να γελάνε με τα κόλπα του.
Για πολλά χρόνια το παρατσούκλι Hip Nip τον ακολουθούσε τα βράδια καθώς εμφανιζόταν ινκόγκνιτο σε μαγαζιά σαν κωμικός. Η πρώτη του παρουσία στη μεγάλη οθόνη έγινε το 1967 στο μιούζικαλ «Γλυκιά μου, Μίλι», με το οποίο μάλιστα η καριέρα του πήρε ξεκάθαρα ανοδική πορεία.
O ρόλος του «Μίστερ Μιγιάγκι» ωστόσο πέρασε από 40 κύματα μέχρι να γίνει δικός του καθώς ο παραγωγός της ταινίας δεν τον ήθελε επουδενί. «Ο ρόλος πρέπει να πάει σε κάποιον σοβαρό και όχι σε έναν κωμικό», έλεγε ο Γουάιντρομπ. Ο Μορίτα όμως πήγε για οντισιόν όταν ο παραγωγός δεν βρισκόταν στον χώρο. Και ήταν τόσο καλός που ανάγκασε τον βιαστικό Γουάιντρομπ να αναφωνήσει βλέποντας τον πιλότο και χωρίς να ξέρει το πρόσωπο του Μορίτα «Αυτός είναι ο Μιγιάγκι».
Όταν ο Πατ Μορίτα ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για την ερμηνεία του στο Karate Kid ο πρώτος που παραδέχθηκε το λάθος του και έδωσε συγχαρητήρια ήταν ο παραγωγός.
Ο Μίστερ Μιγιάγκι ωστόσο για τη νεολαία της εποχής ήταν κάτι παραπάνω από έναν απλό ρόλο. Ενός κλισέ Ασιάτη, ήρεμου που διαλύει τους αντιπάλους του με το βλέμμα του και μία κλωτσιά.
Έπαιξε το ρόλο της πατρικής φιγούρας που καθοδηγούσε χωρίς να αναγκάζει τον Ντάνιελ Σαν, ενώ ταυτόχρονα του μεταλαμπάδευε αξίες που ξεπερνούσαν το καράτε όπως το περίφημο «Karate good, karate only defence».
Το σινεμά, όπως και η ζωή, κάνει κύκλους. Κάτι που έγινε κατανοητό τη χρονιά που διανύουμε όταν και κυκλοφόρησε η πρώτη σεζόν της σειράς «Cobra Kai». Από τις αρχές Μαΐου η σειρά που λέει την ιστορία από την πλευρά του νταή νεαρού, Τζόνι Λόρενς, 34 χρόνια αφού Ντάνιελ Λαρούσο τον είχε ξαπλώσει στο περίφημο τουρνουά, έχει πάρει πολύ καλές κριτικές.
Ο Λαρούσο είναι ένας επιτυχημένος πωλητής αυτοκινήτων με την δική του αντιπροσωπεία ενώ ο Λόρενς είναι ένα «χαμένο κορμί» το οποίο προσπαθεί να βρει εξιλέωση για τα συνεχιζόμενα λάθη της ζωής του, μέσω της σχολής καράτε Cobra Kai, όπου θα διδάξει την τέχνη όπως την έμαθε εκείνος.
Αλλά αυτή τη φορά δεν θα «φτιάχνει» νταήδες, αλλά θα μάθει στους outsiders του σχολείου να μάχονται για την τιμή και την υπόληψή τους. Ο Λαρούσο αφού έχει μείνει στην παλιά του επιτυχία προσπαθεί να νικήσει άλλη μία φορά τον Λόρενς και στα ρινγκ αλλά και στη ζωή. Βγάζοντας έναν μικροαστικό εαυτό που θυμίζει πολύ εκείνον του εφήβου Τζόνι Λόρενς.
Άραγε, αν ζούσε, ποια θα ήταν η συμβουλή του Μίστερ Μιγιάγκι στους ενήλικες πλέον πρωταγωνιστές;
