Θεωρίες συνωμοσίας που αποδείχτηκαν… αληθινότατες

Έχει αποδειχτεί ποτέ πραγματική κάποια θεωρία συνωμοσίας; «Όχι και σκοπεύουμε να το κρατήσουμε έτσι», είχε πει δαιμόνια ένας παλιός αμερικανός πολιτικός. Γιατί για κάποια κέντρα αποφάσεων αυτό ακριβώς είναι η θεωρία συνωμοσίας: μια παρατραβηγμένη αλήθεια που ακόμα και αν δημοσιοποιηθεί, δύσκολα θα γίνει πιστευτή. Σε αυτό το μήκος κύματος λοιπόν δεν υπάρχουν ακραία σενάρια, παρά πραγματικότητες που κανείς δεν πιστεύει, έστω κι αν αυτές ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια τους. Και σήμερα, έπειτα από τόσα χρόνια αποκαλύψεων, αποχαρακτηρισμένων εγγράφων και πιο ελεύθερης από ποτέ ροής πληροφορίας, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως πολλά πράγματα που φάνταζαν στην εποχή τους ιστορίες βγαλμένες από συνωμοσιολογικά μυαλά δεν ήταν παρά τραγική καθημερινότητα για κάποιους άλλους. Όσο για τη δική μας εποχή, δεν λείπουν κι εδώ οι θεωρίες συνωμοσίας. Και δεν αναφερόμαστε φυσικά στις διαχρονικές πλεκτάνες των Ιλουμινάτι ή της περιβόητης Νέας Τάξης Πραγμάτων, αλλά στους αεροψεκασμούς, στον παιδικό εμβολιασμό που προκαλεί αυτισμό, στην κλιματική αλλαγή που είναι άλλο ένα κατασκεύασμα της σκιώδους παγκόσμιας κυβέρνησης, στον Νιμπίρου που καταστρέφει καθ’ εκάστη τη Γη. Ακόμα και για τον Στίβεν Χόκινγκ έλεγαν κάποιοι πως ήταν απατεώνας! Άφθονες θεωρίες να διαλέξεις όποια αγαπάς δηλαδή. Κι αν η επιστήμη μάς λέει πως η συνωσιολογική ρητορεία συνδέεται με την ευπιστία αλλά και την ανάγκη να νιώσεις ξεχωριστός (ξέροντας κάτι που δεν ξέρουν οι άλλοι), οι συνωμοσιολόγοι από την πλευρά τους θα σου πουν πως αυτό, η επιστήμη δηλαδή, δεν είναι παρά άλλη μια προσπάθεια συγκάλυψης με τον μανδύα της εγκυρότητας που έχουμε εκχωρήσει στον ορθό λόγο. Και μετά θα σε παραπέμψουν σε τρανές αποδείξεις, θεωρίες συνωμοσίας στον καιρό τους που σήμερα γνωρίζουμε ως ιστορικά γεγονότα. Ή και τρέχουσες αλήθειες, καθώς κάποιες αποκαλύφθηκαν πρόσφατα ή τώρα βγαίνουν στο φως. Υπάρχουν πράγματι φορές που η πραγματική ζωή ξεπερνά σε φαντασία ακόμα και τις εξεζητημένες κατασκευές των συνωμοσιολόγων. Ποιος θα γελάσει τελευταίος, θα φανεί…

Γι’ αυτό και φορούν κάποιοι καπελάκια από αλουμινόχαρτο στο κεφάλι! Την ώρα που γελάμε ωστόσο βλέποντάς τους, δεν μπορούμε παρά να μη σκεφτούμε τις εποχές που η CIA έκανε αυτά τα σοκαριστικά πειράματα σε αμερικανούς πολίτες για να βρει αποτελεσματικούς βιολογικούς και χημικούς παράγοντες και να τους ρίξει στην ψυχροπολεμική κόντρα με την ΕΣΣΔ. Το Πρόγραμμα MKUltra της CIA για τον έλεγχο του νου και τη χειραγώγηση της συνείδησης παραείναι γνωστό για να προκαλέσει έκπληξη, συνεχίζει να προκαλεί ωστόσο ανατριχίλα. Μυστικές υπηρεσίες, από κοινού με τμήματα του αμερικανικού στρατού, υπέβαλλαν αθώους πολίτες σε φρικιαστικά πειράματα που σήμερα αποκαλούμε κοινώς «πλύση εγκεφάλου». Για περισσότερο από δύο δεκαετίες (1950-1970), CIA και Πεντάγωνο είχαν στήσει περισσότερα από 80 ιδρύματα-βιτρίνες σε νοσοκομεία, φυλακές και πανεπιστήμια κάνοντας ανθρώπους ινδικά χοιρίδια χωρίς καμία συγκατάθεσή τους. Τους υπέβαλλαν σε παρατεταμένη χρήση σκληρών ναρκωτικών, τεχνικών ύπνωσης, αλλά και λεκτική ή σωματική βία, σε αγαστή πάντα συνεργασία με φαρμακευτικούς κολοσσούς. Για το Project MKUltra έμαθε ο κόσμος για πρώτη φορά το 1975, όταν η Επιτροπή Τσερτς του Κογκρέσου (με πρόεδρο τον Φρανκ Τσερτς), αλλά και μια δεύτερη κυβερνητική επιτροπή του Τζέραλντ Φορντ, έφεραν στο φως τα όσα έκνομα έκανε η CIA για 20 ολόκληρα χρόνια. Τα περισσότερα αρχεία είχε φροντίσει να καταστρέψει βέβαια ο τότε διευθυντής της Υπηρεσίας, Ρίτσαρντ Χελμς, μόλις δύο χρόνια νωρίτερα (1973), κάποια επιβίωσαν όμως και το 2001 αποχαρακτηρίστηκαν κιόλας, όταν έμαθε ο κόσμος χωρίς καμία σκιά πια ότι τουλάχιστον μία κυβέρνηση προσπάθησε να μάθει πώς να ελέγχει τη συνείδηση των πολιτών της… Σε παρακολουθεί, σε αποδυναμώνει, σε δυσφημίζει και τελικά σε διαλύει. Άλλη μια ξακουστή θεωρία συνωμοσίας έγινε ξανά ζοφερή πραγματικότητα στις ΗΠΑ, με το FBI εδώ να διεισδύει εδώ σε πολιτικά κινήματα και ακτιβιστικές οργανώσεις που θεωρούνταν «ύποπτες». Είμαστε στα χρόνια του «κόκκινου» κυνηγιού που είχε γενικευτεί στις ΗΠΑ και ο διαβόητος κομμουνιστοφάγος Τζόζεφ Μακάρθι και το πρωτοπαλίκαρό του, ο εξίσου σκοτεινός διευθυντής του Federal Bureau of Investigation, Έντγκαρ Χούβερ, ήταν εντελώς απασχολημένοι να καταπιέζουν κάθε είδους ανθρώπινο δικαίωμα σε όποιον έμπαινε στο μάτι τους. Το Πρόγραμμα COINTELPRO (Counter Intelligence Program) μιας εντελώς παρανοϊκής ομάδας έσπειρε όλεθρο και παράνομες διώξεις σε μια σειρά οργανώσεων αλλά και σε μεμονωμένους ανθρώπους (όπως τον Νο 1 δημόσιο κίνδυνο για το FBI, τον ίδιο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

) που δεν χώνευαν απλώς οι κομμουνιστοφάγοι, αψηφώντας το Σύνταγμα και κάθε δημοκρατικό κέλευσμα. Ακόμα και το FBI παραδέχεται σήμερα τα όσα έκνομα έκανε επί τουλάχιστον μια 15ετία (1956-1971), με ανθρώπους να χάνουν τη δουλειά τους, να μπαίνουν σε μαύρες λίστες και να βλέπουν τις ζωές τους να καταστρέφονται με το έτσι θέλω. Και δεν ήταν μόνο οι αριστεροί που μπήκαν στο στόχαστρο, αλλά και το κίνημα διεκδίκησης πολιτικών δικαιωμάτων των Αφρο-Αμερικανών, οι φεμινιστικές οργανώσεις, τα ανεξάρτητα κινήματα που πάλευαν για κοινωνικές και οικονομικές διεκδικήσεις, οι αντίθετοι στον Πόλεμο του Βιετνάμ, όποιος δεν καθόταν στα αυγά του κοντολογίς… Την ώρα που οι σχέσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων με τον Τύπο ελέγχονται και όταν διαπλέκονται η δημοκρατία στενάζει, μια δημοφιλής και διαχρονική συνωμοσία βλέπει πίσω από κάθε δημοσίευμα προπαγανδιστικές λειτουργίες και μισθολογικές απολαβές. Και αν ζούσες στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950, αυτό θα ήταν κάτι παραπάνω από αλήθεια, μιας και η CIA είχε στη μισθοδοσία της μια σειρά από κορυφαίους αμερικανούς δημοσιογράφους που όχι μόνο μάζευαν πληροφορίες για τους πράκτορες, αλλά λειτουργούσαν και σαν φερέφωνα της κυβέρνησης. Η Επιχείρηση Κοτσύφι ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 και κράτησε χοντρικά τρεις δεκαετίες, στήνοντας έναν σωστό κρατικό στρατό δημοσιογράφων, μέσων ενημέρωσης και πολιτιστικών συλλόγων που μετέδιδαν τα μηνύματα που ήθελε να περάσει κάθε φορά η κυβέρνηση. Ο καλολαδωμένος αυτός μηχανισμός ήρθε για πρώτη φορά στο φως το 1967, όταν κάποιοι άρχισαν να γράφουν δειλά-δειλά για συναδέλφους τους όχι ακριβώς αμερόληπτους. Οι σχέσεις των δημοσιογράφων με την Υπηρεσία ήταν άλλοτε ξεκάθαρες και άλλοτε σιωπηρές. Και δεν ήταν μόνο όταν συνεργάζονταν και συστεγάζονταν (ειδικά οι αμερικανοί ανταποκριτές σε κομμουνιστικές χώρες), αλλά και ότι οι ρόλοι τους αλληλεπικαλύπτονταν συχνά, καθώς οι ρεπόρτερ μοιράζονταν τις σημειώσεις τους με τους πράκτορες της CIA και λειτουργούσαν συχνά ως εκπρόσωποί της. Και το καλύτερο, κάποιοι από τους κορυφαίους αυτούς δημοσιογράφους είχαν τιμηθεί ακόμα και με Πούλιτζερ για τα γραπτά τους! Η Επιτροπή Τσερτς έβγαλε άλλο ένα λαβράκι το 1976, όταν μίλησε καθαρά και ξάστερα για το τεράστιο ειδησεογραφικό δίκτυο που είχε στήσει η CIA με ευθεία πρόσβαση σε «έναν μεγάλο αριθμό εφημερίδων και περιοδικών, πληθώρα ειδησεογραφικών υπηρεσιών και πρακτορείων ειδήσεων, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, εκδοτικούς οίκους και άλλα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού». Ο κόσμος θα έπρεπε να περιμένει βέβαια μέχρι το 2007 και τον αποχαρακτηρισμό των μυστικών εγγράφων της επιχείρησης (Family Jewels) ώστε να φανεί περίτρανα το πώς κελαηδούσε κάποτε το «Κοτσύφι»… Σε κάτι που είναι πια αυταπόδεικτο, πολιτικοί και βιομήχανοι παραπλάνησαν σκόπιμα την κοινή γνώμη για τους κινδύνους του καπνίσματος. Και για σειρά μάλιστα ετών, δεκαετιών ολόκληρων. Οι κολοσσοί της καπνοβιομηχανίας προσπαθούσαν να πείσουν πως το τσιγάρο δεν έκανε κανένα κακό, αν και δεν έμειναν εκεί, καθώς αργότερα πέρασαν σε πιο επιθετικές στρατηγικές, θέλοντας να πείσουν πως το κάπνισμα ήταν μάλιστα… ωφέλιμο για την υγεία! Κι όλα αυτά την ώρα που ήδη από τη δεκαετία του 1950 η έρευνα έδειχνε πως υπήρχε μια αδιαμφισβήτητη στατιστική σχέση μεταξύ καπνίσματος και καρκίνου των πνευμόνων. Η Philip Morris θα παραδεχόταν πως το τσιγάρο προκαλεί καρκίνο μόλις το 1999. Το πώς κατάφεραν να κρατήσουν κρυφό το γεγονός οι καπνοβιομηχανίες, οι πιο γενναιόδωροι υποστηρικτές των αμερικανικών κομμάτων πίσω στα χρόνια εκείνα, είναι ένα σωστό σεμινάριο για το πώς γίνεται η σωστή προπαγάνδα. Και δεν ήταν μόνο ότι εξαγόραζαν με το αζημίωτο πολιτικές συνειδήσεις, είναι ότι με τα τεράστια υπερκέρδη τους έστηναν δικές τους μελέτες και ερευνητικούς οργανισμούς που έθεταν εν αμφιβόλω τις άλλες, τις «κακές», μελέτες. «Ένοχους συνωμοσίας» έκρινε το 2006 η δικαστής Gladys Kessler τους μεγάλους παίκτες της αμερικανικής καπνοβιομηχανίας, σε μια πολύκροτη δίκη που κράτησε εφτά χρόνια, γιατί «καταπίεσαν την έρευνα … κατέστρεψαν ντοκουμέντα … χειραγώγησαν τη χρήση της νικοτίνης για να αυξήσει και να διαιωνίσει τον εθισμό». Αμερικανική κυβέρνηση και καπνοβιομηχανίες θα τα έβρισκαν τελικά το 1998, αναγκάζοντάς τες να παραδεχθούν τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία και να αποζημιώσουν τα θύματα του τσιγάρου… Το ίδιο έγινε μάλιστα και για ένα θέμα που κανείς δεν συζητά πλέον, τη ζάχαρη. Δεν ήταν βλέπετε μόνο οι καπνοβιομηχανίες που μπήκαν σε τόσο κόπο να κρατήσουν το ζήτημα κρυφό, κάνοντας τις αποκαλύψεις να μοιάζουν με θεωρίες συνωμοσίας, αλλά και η βιομηχανία της ζάχαρης. Η οποία πέρασε εξίσου πολλά χρόνια κρύβοντας τα επιστημονικά δεδομένα από κοινή θέα, λαδώνοντας ακόμα και ερευνητικά εργαστήρια πανεπιστημίων για να κρατούν τις άβολες μελέτες στα συρτάρια τους. Έπρεπε ξανά να περιμένουμε ως το 2016 για να μας καταμαρτυρήσει η επιστήμη το πώς κράτησε κρυφή η βιομηχανία της ζάχαρης τους κινδύνους για την υγεία των πολιτών από το προϊόν της (όπως στη στεφανιαία νόσο). Το πώς χρηματοδοτούσε δηλαδή μυστικά δικές της έρευνες στη δεκαετία του 1960 που υποβάθμιζαν τους κινδύνους, ένα μοτίβο που απλώθηκε σε πέντε ολόκληρες δεκαετίες. Βάζοντας ουσιαστικά τα γυαλιά ακόμα και στον εξπέρ του χώρου, την καπνοβιομηχανία. Ακόμα και το 2011 (το 2011!) κυκλοφόρησε μια έρευνα που έκανε τη συγκλονιστική (αν και καθόλου επιστημονική) ανακάλυψη πως τα παιδιά που τρώνε γλυκά είναι λιγότερο παχύσαρκα από αυτά που δεν τρώνε. Αργότερα βέβαια αποδείχτηκε πως η εν λόγω μελέτη είχε χρηματοδοτηθεί από την Εθνική Ένωση Ζαχαροπλαστών… Και μιας και αυτά δεν σταματάνε να γίνονται, κάτι αντίστοιχο έκανε η βιομηχανία χέρι-χέρι με τον πολιτικό κόσμο για να κρατήσουν μυστικούς τους κινδύνους από τη χρήση του αμιάντου. Παρά το γεγονός ότι η επιστήμη το ήξερε ήδη από το 1930, μόλις το 1962 θα ξεκινούσαν να αποκαλύπτονται οι συνδέσεις του με αναπνευστικά προβλήματα και καρκίνους… Τους ναζί, που σκόρπισαν τον όλεθρο στον κόσμο και ένας ολόκληρος παγκόσμιος πόλεμος έγινε για να νικηθούν. Τους ναζί που κυνηγούσε να ξετρυπώσει η Δύση στα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου και να τους φέρει ενώπιον των ευθυνών τους. Μόνο ως θεωρία συνωμοσίας θα μπορούσε να ιδωθεί πως η Δύση ήθελε σαν τρελή τους κορυφαίους επιστήμονες του Γ’ Ράιχ για να συνεργαστεί μαζί τους. Και ήταν μάλιστα διατεθειμένη ακόμα και να τους απαγάγει! Κι όμως, αυτό ακριβώς συνέβη. Και δεν ήταν μόνο ο Βέρνερ φον Μπράουν, το άγιο δισκοπότηρο που ήθελαν όλοι, καθώς οι Αμερικανοί άρπαξαν 1.600 κορυφαίους γερμανούς επιστήμονες (Επιχείρηση Συνδετήρας) και άλλους 2.000 οι Σοβιετικοί, συχνά υπό την απειλή όπλου. Όταν μίλησαν για το θέμα-ταμπού οι «New York Times» το 1946, κανείς δεν πίστεψε φυσικά την εφημερίδα. Οι πληγές ήταν ακόμα ορθάνοιχτες και το γεγονός κυκλοφορούσε ως θεωρία συνωμοσίας που είχε βγει από τα πιο τρελά μυαλά. Πώς να καταλάβαινε ο κόσμος πως ο Βέρνερ φον Μπράουν θα ήταν ο κινητήριος μοχλός πίσω ακόμα και από την προσσελήνωση ή τον πύραυλο Jupiter-C που έστειλε σε τροχιά τον πρώτο δορυφόρο των ΗΠΑ; Τον ίδιο φον Μπράουν που για να φτιάξει τον περιβόητο πύραυλο V-2 χρησιμοποιούσε εξαθλιωμένους τροφίμους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και οι μυστικές υπηρεσίες του προέδρου Τρούμαν χαρακτήριζαν μέχρι πρότινος «απειλή για την ασφάλεια των συμμαχικών δυνάμεων». Και οι περισσότεροι ναζί επιστήμονες είχαν αντίστοιχο ύποπτο παρελθόν. Κάποιοι μάλιστα είχαν περάσει και από τα Δικαστήρια της Νυρεμβέργης και ήταν όσο να πεις κόκκινο πανί για τους Συμμάχους. Μόνο που αυτό ακριβώς συνέβη, στρατολογήθηκαν μυστικά σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, κυκλοφορούσαν πια ελεύθεροι και με νέες ταυτότητες, καθώς ένας νέος πόλεμος ξεκινούσε στο περιθώριο που θα ονομαζόταν τελικά «Ψυχρός». Αυτή η θεωρία συνωμοσίας δεν χρειάζεται καν κουβέντα, καθώς μοιάζει να είναι διαχρονική και προαιώνια. Μόνο που τελικά αποδείχτηκε κι αυτή αληθινή και έχουμε τον Έντουαρντ Σνόουντεν και τις αποκαλύψεις του για την NSA ως φάρο για το πώς εργάζονται μυστικά οι κρατικές υπηρεσίες σε βάρος των πολιτών και της ίδιας της δημοκρατίας τελικά. O πρώην υπάλληλος της CIA έδωσε όπως θυμόμαστε το 2013 στη δημοσιότητα τα όσα έκνομα και αντισυνταγματικά έκανε η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (NSA), που παρακολουθούσε όχι μόνο τους αμερικανούς πολίτες, αλλά και αναρίθμητους οργανισμούς στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, μεταξύ αυτών ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και ευρωπαίους ηγέτες όπως τη Μέρκελ και τον Ολάντ. Τα χιλιάδες ντοκουμέντα που έριξε στην κυκλοφορία είχαν σοκάρει τον πλανήτη τόσο με την έκταση των παρακολουθήσεων όσο και τις τεχνικές δυνατότητες των συστημάτων (θυμάστε το παντοδύναμο PRISM;), επιβεβαιώνοντας με τον ανατριχιαστικότερο τρόπο τη δημοφιλή θεωρία συνωμοσίας πως μας παρακολουθούν. Μόνο που ούτε η συνωμοσιολογική πένα δεν μπορούσε να διανοηθεί τον βαθμό της κατασκόπευσης σε τηλεφωνικές συνομιλίες, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και κάθε online δραστηριότητα λίγο-πολύ και όχι μόνο των αμερικανών πολιτών. Αργότερα αποκαλύφθηκε και το XKeyscore, ένα εργαλείο κατασκοπείας που συγκεντρώνει πληροφορίες «από καθετί που γίνεται στο ίντερνετ», όπως αποκάλυψαν οι αναλύσεις των ειδικών, ένα εργαλείο που χρησιμοποιούσε εξάλλου και ο Σνόουντεν επιτρέποντάς του «να κάθομαι στο γραφείο μου και να παρακολουθώ τους πάντες, από σένα και τον λογιστή σου μέχρι έναν ομοσπονδιακό δικαστή ή ακόμα και τον πρόεδρο, αν είχα το προσωπικό του email»… Ποιος είναι πίσω από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις των ευνομούμενων δυτικών κοινωνιών, εκεί δηλαδή που η συνταγματική νομιμότητα δένει τα χέρια των κυβερνήσεων; Θεωρία συνωμοσίας θα ήταν, και ήταν για ένα καλό μέρος του μεταπολεμικού κόσμου, πως μια σειρά από ακροδεξιές παρακρατικές οργανώσεις που βύθισαν την Ευρώπη σε τρομοκρατικά χτυπήματα και βομβιστικές επιθέσεις ήταν του ΝΑΤΟ. Σήμερα ξέρουμε βέβαια καλά πως η Επιχείρηση Γκλάντιο ήταν πράγματι νατοϊκής σύλληψης και εκτέλεσης, μια εκτεταμένη απόπειρα για τη δημιουργία ενός σκιώδους παραστρατιωτικού δικτύου στην Ευρώπη ως ανάχωμα στον πανταχού παρόντα κομμουνιστικό κίνδυνο. Μόνο που τα έκνομα σχέδια των Νατοϊκών («Stay-Behind» αποκαλούσαν το δίκτυο), με τις ευλογίες του ίδιου του Τσόρτσιλ πάντα, σύντομα θα ξέφευγαν από τον απόλυτο έλεγχό τους, σπέρνοντας τον τρόμο και τον όλεθρο στην καρδιά της Ευρώπης. Η ιταλική Gladio θα γινόταν Κόκκινη Προβιά στη χώρα μας (ως αγαστή διασύνδεση των Λόχων Ορεινών Καταδρομών με τη CIA), ενώ αντίστοιχες πάνοπλες ακροδεξιές οργανώσεις λειτούργησαν σε ένα καλό μέρος της Ευρώπης (Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία κ.ά.). Ποιος θα περίμενε ότι αυτό το κύμα «μαύρων επιχειρήσεων» με πολιτικές δολοφονίες και τρομοκρατικές ενέργειες που τις έριχναν στην Αριστερά θα είχε τη σφραγίδα της Βορειοτλαντικής Συμμαχίας; Η Ιταλία, η Ελβετία και το Βέλγιο στα σίγουρα, αφού παρήγγειλαν τελικά κοινοβουλευτικές έρευνες για τον ρόλο των μυστικών στρατών της ακροδεξιάς στα εδάφη τους…