Ο εφιάλτης του αποχωρισμού κι ένα «μαμά μη μ’ αφήνεις» να ενισχύει τις τύψεις

Με το ένα χέρι κρατάει σφιχτά το χέρι της μαμάς, στο άλλο δύο πάμπερς. «Αυτά θα τα δώσεις στη δασκάλα σου» της λέει. «Ναι μαμά» απαντάει ενώ περπατάει κουνάμενη συνάμενη, με αυτά τα λατρεμένα κοτσιδάκια της προσπερνώντας τα παιδιά που κατευθύνονται στην είσοδο του παιδικού σταθμού. Γράφει η Μαργαρίτα Τζαγκαράκη Ενώ προχωρούν η μαμά της τής σιγοψιθυρίζει: «Αγάπη μου τώρα θα σε αφήσω στο σχολείο σου». «Θα σου αρέσει, θα έχει παιδάκια, θα έχεις παρέα, θα παίζετε, θα διαβάζετε παραμύθια, θα ζωγραφίζετε όπως κάνουμε και στο σπίτι. Θα περνάς πιο όμορφα, θα σου αρέσει», της έλεγε εδώ και κάποιες μέρες για να την προετοιμάσει για την μεγάλη αλλαγή στην καθημερινότητά της. Η μικρή δεν έδειχνε όμως να καταλαβαίνει και πολλά. Συμφωνούσε παρόλο που δεν πήγαινε το μυαλό της πως η μαμά δεν θα είναι όντως εκεί! Και πώς θα μπορούσε να κάνει όλους αυτούς τους συνειρμούς; Δεν είναι ούτε 2 ετών! Το πρωινό σκέτη τρέλα. Ετοιμασίες, γάλατα, άγχος, τρέξιμο, κίνηση. Πολλή κίνηση. Εντάξει πρώτη μέρα είναι. Φτάνουν έξω από τον παιδικό σταθμό. Χτυπάει το κουδούνι ενώ το άλλο χέρι σφίγγει αυτό της μικρής της και ταυτόχρονα το χαϊδεύει. Λίγα λεπτά απομένουν για τον αποχωρισμό. «Γεια σας ήρθαμε» λέει με τρεμάμενη φωνή η μαμά. Το χέρι της προσπαθεί να ελευθερώσει αυτό της κόρης της αλλά δυσκολεύεται. Ταυτόχρονα την «σπρώχνει» ελαφρά να μπει μέσα στο χώρο του παιδικού σταθμού με τα μάτια της έτοιμα να βουρκώσουν. Κρατιέται. Στο βάθος δύο αγόρια είναι πάνω στην μικρή πλαστική τσουλήθρα και πιο δίπλα άλλα παίζουν κυνηγητό. Και κάπου εκεί ανάμεσα τα μικρότερα της παρέας, τα βρέφη που όλως τυχαίως θέλουν να μπλεχτούν στα πόδια των… μεγάλων στην απόπειρά τους για μπουσούλημα ή στα πρώτα τους βήματα. Μέσα φωνές και ουρλιαχτά, έξω κλάματα και δράματα. Το ένα παιδί έρχεται μετά το άλλο. Τι στο καλό σύρμα έπεσε; Ξαφνικά η γειτονιά γεμίζει παιδικές φωνές. Οι γονείς κρεμούν τις τσάντες, μία τελευταία αγκαλιά κι ένα φιλί. Ραντεβού το μεσημέρι ίσως και νωρίτερα για κάποια που δεν κοιμούνται εκεί. Η φωνή της δασκάλας διακόπτει τις σκέψεις: «Καλημέρα. Πάμε μέσα να γνωρίσεις τους φίλους σου». Εμπλοκή. Η μικρή βάζει τα κλάματα, γαντζώνεται στα πόδια της μαμάς της. Τα πάμπερς πέφτουν στο πάτωμα. Ένα άλλο μεγαλύτερο κορίτσι στέκεται στην πόρτα και κοιτάει απορημένο. Είναι η έμπειρη, η παλιά: «Μα γιατί κάνει έτσι;» σκέφτεται. Ξεχνάει τα δικά της πριν μερικά χρόνια…

Φλας μπακ

«Καλύτερα τις πρώτες μέρες να την φέρνει ο μπαμπάς στο σχολείο. Εσείς οι μαμάδες σφίγγετε το χέρι του παιδιού σας λόγω του άγχους του αποχωρισμού χωρίς να το καταλαβαίνετε. Όμως το μεταδίδετε στο παιδί». Αυτά ήταν τα λόγια της παιδαγωγού στην συνάντηση με τους γονείς λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Πόσο δίκιο είχε… «Η προσαρμογή εξαρτάται από το παιδί. Κατά μέσο όρο θέλει 30-40 μέρες. Άλλα παιδιά χρειάζονται περισσότερο χρόνο κι άλλα λιγότερο». Επιστροφή στην πραγματικότητα: «Κοριτσάκι μου θα έρθω να σε πάρω το μεσημέρι». Η μικρή δεν ακούει τίποτα. Μόνο κλαίει, κλαίει, κλαίει κι ένα «Μαμά μην μ’ αφήνεις» που σου τρυπάει την καρδιά. Πόσο πια να κρατηθείς; «Μην ανησυχείτε» της κάνει με νόημα η κοπέλα. «Αφήστε την και ελάτε να την πάρετε  όπως συμφωνήσαμε. Θα κοιμάται εδώμ σωστά»; «Ναι ναι σωστά, έχω και την πιπίλα της στην τσάντα. Να της την δώσετε για να νανουριστεί και να κοιμηθεί». «Μην ανησυχείτε». Εύκολο να το λες… Πώς θα κοιμηθεί; Θα θέλει αγκαλιά; Λίγο κούνημα κι ένα χάδι. Εκείνες θα το καταλάβουν; Πώς θα τους το πει; Και να το καταλάβουν σιγά μην την πάρουν αγκαλιά. Τόσα παιδάκια είναι εκεί με το δικό μου θα ασχολούνται; Μήπως τελικά ήταν πολύ νωρίς για να την βάλω σε παιδικό σταθμό; Δεν είναι ούτε δύο χρονών. Τι θα σκέφτεται; Ότι την παρατάω και φεύγω; Η μόνη διαφυγή το αμάξι και βουρ για το γραφείο. Έξω από τις αίθουσες με τις πολύχρωμες κουρτίνες και τα ανοιχτά παράθυρα αντηχούν παιδικά κλάματα και ουρλιαχτά. Κοντοστέκεται. «Αυτό είναι το κλάμα της κόρης μου. Ναι σίγουρα είναι. Το κλάμα του παιδιού μου δεν γνωρίζω; Τι κάνω Θεέ μου; Μάνα είμαι εγώ;» Τύψεις… τύψεις… τύψεις… Μήπως καλύτερα να γυρίσω να την πάρω; Δεν μπορώ να την ακούω… «Ηρεμήστε, έτσι κάνουν όλα στην αρχή και μετά θα δείτε θα θέλει να έρχεται και το σαββατοκύριακο» της λέει μια παθούσα μαμά. Ένα ενδιάμεσο τηλεφώνημα ίσως να την ηρεμούσε. Την ώρα που κοιμούνται, κατά τις 13.30 με 14.00 οι δασκάλες μπορούν για λίγο να μιλήσουν με τους γονείς των παιδιών και να τους ενημερώσουν. Να έκανε υπομονή μέχρι το σχόλασμα; Μπα… «Είναι καλά. Έπαιξε και με τα άλλα παιδιά, έφαγε. Μας έδωσε και το πιάτο με το ποτηράκι της όταν τελείωσε με το φαγητό της! Τα λέμε από κοντά το μεσημέρι» την καθησυχάζει η δασκάλα. Η ώρα πήγε 4. Τέλεια! Έφτασε η ώρα να πάει να την πάρει. «Η μικρή σας ηρέμησε σχετικά γρήγορα. Σας ζητούσε αλλά την εξηγήσαμε ότι μόλις σχολάσετε από την δουλειά θα την πάρετε και θα είστε το απόγευμα μαζί.  Έφαγε όλο της το φαγητό και κοιμήθηκε 1,5 ώρα. Είναι εκπληκτικό παιδί»! «Τι; Το δικό μου το παιδί τα έκανε όλα αυτά;» αναρωτιέται. Μα έκλεγε σπαρακτικά και δεν ήθελε να την αποχωριστεί», σκέφτηκε. Τελικά τζάμπα αγχωνόταν.

Ο «δεκάλογος» της προετοιμασίας

Η προσαρμογή στη σχολική ζωή δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε για το παιδί αλλά ούτε για το γονιό. Άλλωστε η παραπάνω ιστορία θα μπορούσε να είναι η ιστορία πολλών μαμάδων. Βασική προϋπόθεση είναι να αποφασίσουν οι γονείς ποιος είναι ο σωστός σταθμός για το παιδί τους και να του το ανακοινώσουν αποφασιστικά και χαμογελαστά, ανεξαρτήτου του πώς αισθάνονται. Ας δούμε μερικές συμβουλές…

• Μείνετε σταθεροί στην απόφασή σας. Μόνο έτσι θα βοηθήσετε το παιδί σας να προσαρμοστεί στη νέα του καθημερινότητα.
• Επισκεφθείτε μαζί του τον σταθμό. Δείξτε του μαζί με τη δασκάλα τους χώρους, τα παιχνίδια για να καταλάβει ότι και εσείς η ίδια εγκρίνετε αυτό το περιβάλλον.
• Όταν ξεκινήσει καλό είναι να πάρετε άδεια από τη δουλειά σας, γιατί θα χρειαστεί για την περίοδο προσαρμογής να είστε κοντά στο παιδί. Αρχικά θα το αφήσετε για μία ώρα μόνο του, μετά για δύο κ.ο.κ.
• Μην καθυστερείτε πολύ την αναχώρησή σας, εάν βλέπετε ότι το παιδί σας κλαίει και δεν σας αφήνει να φύγετε. Χρειάζεται κατανόηση, σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Είναι προτιμότερο να επισπεύσετε την αναχώρησή σας, και να επικοινωνήστε τηλεφωνικά με τον παιδικό σταθμό λίγη ώρα αφότου φύγατε, για να σιγουρευτείτε ότι έχει ηρεμήσει. Τις περισσότερες φορές, λίγα λεπτά από την αναχώρηση του γονιού, τα παιδιά σταματούν να κλαίνε.
• Αποφεύγετε τη σύγκριση με άλλα παιδιά τα οποία έχουν ήδη προσαρμοστεί. Φράσεις του στυλ «Κοίτα αυτό το παιδί δεν κλαίει κλπ» δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα. Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και θέλει τον δικό του χρόνο για να προσαρμοστεί. Αφήστε το να εκφράσει την δυσαρέσκειά του και την όποια στεναχώρια του όπως αυτό θέλει, για να το διευκολύνετε να περάσει αυτό το στάδιο.
• Δεν χρειάζεται το απόγευμα να μιλάτε στο παιδί σας για το σχολείο. Άθελά σας του μεταφέρετε την ενοχή σας. Πριν το βάλετε για ύπνο μία «Καληνύχτα, έχεις σχολείο το πρωί» κι ένα φιλί αρκούν.

Για αυτό όσες αποχωριστήκατε για πρώτη φορά τα μονάκριβά σας, μην αγχώνεστε. Περνούν καλά και μαθαίνουν νέα πράγματα. Θα κάνουν όμορφες φιλίες και δραστηριότητες και θα σας εξιστορούν καθημερινά πώς περάσανε τη μέρα τους κάθε φορά που θα έρχονται στο σπίτι. Για αυτά είναι εμπειρία, για εσάς είναι προσαρμογή! Δείτε όλα τα θέματα του Weekend