Ένα εξήντα επί δυο μέτρα. Το στρώμα που θα γέμιζε τις τέσσερις γωνίες του faux δερμάτινου κρεβατιού θα έπρεπε να είχε τις κατάλληλες «συστάσεις»: Πλούσια αφρώδη υλικά που να αγγίζουν και να αγκαλιάζουν τέλεια κάθε καμπύλη, ενώ παράλληλα να στηρίζει κάθε σημείο του σώματος σωστά. Σωστά; Εξάλλου είχε αρκετές φιλοδοξίες για εκείνο… Γράφει η Ειρήνη Μιχαλούδη Επάνω του θα απλωνόταν το νυφικό σεντόνι (κάποτε), θα έπεφταν κόκκοι ρυζιού (για να ριζώσει ο γάμος) και θα έριχναν ένα ή δύο (δε θυμάμαι) παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Η Κατερίνα γέλασε με την αραχνιασμένη σκηνή που της ήρθε στο νου από τα ’80s καθώς υπέγραφε για τις δόσεις στο υπερκατάστημα. «Ρίξε πρώτα κανά γκόμενο της προκοπής…», της υπενθύμισε ο είρωνας άλλος της εαυτός που υπέκλεπτε τις επαρμένες της σκέψεις. Οχτώ χρόνια μετά, το υπερφιλόδοξο στρώμα έχει πάρει μια κλίση, αν το έβλεπες από πάνω θα ήσουν σίγουρος πως έχει ένα βαθούλωμα από την δεξιά πλευρά (όπως το κοιτάμε ξαπλωμένοι), την αγαπημένη πλευρά της Κατερίνας. Τι είχε συμβεί στο μεσοδιάστημα; Γιατί η αριστερά πλευρά σπάνια έβλεπε κάποιο ανδρικό κορμί; Ευτυχώς μοιραζόταν όποτε υπήρχε ανάγκη τον ύπνο της με κάποια φίλη και έπλενε στο πλυντήριο και τη δεύτερη μαξιλαροθήκη…
Η γνωστή λέξη από «γ» και το στρίβειν δια του… διαπαντός
Τσούλα, εγώ;