Οι βραδινοί ταξιδιώτες στα μεταμεσονύκτια δρομολόγια

Η νύχτα διαθέτει τη δική της ερημική γαλήνη. Οι δρόμοι αδειάζουν και σαν κύμα που παφλάζει στην ακροθαλασσιά γεμίζουν και πάλι όταν ανάψει πράσινο το φανάρι. Ο κόσμος της νύχτας άλλωστε είχε πάντα τους δικούς του ρυθμούς. Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης – Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος Οι μεταμεσονύκτιες στάσεις των λεωφορείων είναι κι εκείνες διαφορετικές. Φιλοξενούν επιβάτες απαλλαγμένους από την αγωνία για το επιούσιο. Χωρίς πίεση και άγχος για την καθυστέρηση που… προσφέρει ο αστικός συνωστισμός και η κίνηση στους δρόμους.  Χρησιμοποιούν τα νυχτερινά δρομολόγια. Άλλοι για να επιστρέψουν από διασκέδαση, άλλοι για να πάνε σε διασκέδαση. Άλλοι επιστρέφοντας από δουλειά και κάποιοι -λιγότεροι ίσως- για να πάνε να δουλέψουν. Ανάμεσά τους μερικοί αόρατοι ταξιδιώτες, άστεγοι, οι οποίοι αναζητούν καταφύγιο στο παγκάκι μιας στάσης, ίσως άλλοι επηρεασμένοι από την ανεξέλεγκτη κατανάλωση αλκοόλ στη διάρκεια της νύχτας, καθώς και κάθε φυλή που ταξιδεύει στους δρόμους της πόλης. Ο καθένας προς το δικό του προορισμό. Τα δρομολόγια της νύχτας ξεκινούν τη διαδρομή τους από την πλατεία Συντάγματος. Στην Όθωνος μια σειρά ταξί παραταγμένη συμμετρικά, περιμένει τον κόσμο που αποφεύγει την πολυκοσμία και τα μέσα μεταφοράς, προτιμώντας την απομόνωση που προσφέρει το πίσω κάθισμα. Αυτοκίνητα περιδιαβαίνουν αραιά και που, Αμαλίας και Φιλελλήνων, Συγγρού και τους άλλους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας. Ο Βαγγέλης είναι ένας από τους ταξιδιώτες. Μεσήλικας, κυνηγός του νυχτοκάματου, παραμένει παρόλ’ αυτά χαμογελαστός, κυνηγώντας το σήμερα. «Δεν σκέφτομαι και δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Με νοιάζει μόνο να έρθει η επόμενη μέρα. Προ κρίσης ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα… Τώρα όμως ζω για τη στιγμή». Όπως λέει η νύχτα πληρώνει καλύτερα. Οδηγός στο δρομολόγιο Χ95 με αφετηρία το Σύνταγμα και… τερματικό σταθμό το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. «Το να αμείβομαι περισσότερο, ακόμα και αν χρειάζεται να δουλεύω νύχτα, είναι κάτι που μ’ ευχαριστεί . Τουλάχιστον έρχεται το τέλος του μήνα και λέω ότι ζω με αξιοπρέπεια την οικογένειά μου».

Το τιμόνι τη νύχτα έχει τη δική του ελευθερία…

Για κείνον το «τιμόνι» τη νύχτα έχει τη δική του ελευθερία. Δεν συναντάει κίνηση, δεν του κορνάρει κανείς, δεν χρειάζεται να κορνάρει, ούτε να διαταράξει τη νυχτερινή νιρβάνα κανενός. Διαβάζει την εφημερίδα του στη θέση που έχει συνηθίσει να κάθεται όλα αυτά τα χρόνια. Πίσω από το διόλου ευκαταφρόνητου μεγέθους τιμόνι, περιμένοντας υπομονετικά και τους τελευταίους επιβάτες να του δείξουν το εισιτήριό τους και να βολευτούν ο καθένας στη θέση του.  Άλλος δίπλα στο παράθυρο, άλλος κοντά στη φυσούνα, κάποιος ακόμα στη γαλαρία ή όπου τον κάνει να αισθάνεται πιο άνετα. Εκείνος κι ο δρόμος αντιμέτωποι, στη γραμμή που ενώνει το κέντρο της Αθήνας με τις πόλεις του κόσμου. Από το Σύνταγμα στο αεροδρόμιο κι από  ‘κει στην άκρη του πλανήτη.

«Δεν γουστάρω το αυτοκίνητο»

Λίγο μετά σε μια στάση περιμένει ο Αλέξανδρος. Αγαπάει τη φωτογραφία, λέει. Σιχαίνεται όμως το αυτοκίνητο. «Δεν το γουστάρω. Γι’ αυτό και συνήθως χρησιμοποιώ το ποδήλατο ή τα μέσα μεταφοράς. Είναι ότι δεν μου αρέσει να κουβαλάω δύο τόνους όπου και αν πηγαίνω. Να ψάχνω να παρκάρω και να αγχώνομαι για το πού θα τους ξεφορτώσω. Η Αθήνα δεν κάνει για αυτοκίνητο. Αν έμενα στην επαρχία ίσως να το σκεφτόμουν περισσότερο να πάρω ένα». Για ‘κείνον η καθημερινή διαδρομή με το λεωφορείο από το κέντρο της πόλης έως και το σπίτι του στην Καισαριανή, έχει τη δική της χάρη. Μπορεί αν τύχει να ανταλλάξει δυο κουβέντες, αποφεύγοντας την απομόνωση που επιβάλλει η στενή καμπίνα ενός Ι.Χ. «Μπορείς εάν θέλεις να πεις δυο πράγματα με κάποιον. Οι περισσότεροι όταν τους αποκρίνεσαι θα σου απαντήσουν. Κάποιοι άλλοι προτιμούν να μετακινούνται παρέα μόνο με το κινητό, την εφημερίδα ή το βιβλίο τους». Ο Γιώργος και ο Τόλης, φοιτητές και οι δύο, περιμένουν στη στάση του τραμ δίπλα στις ράγες της λεωφόρου Αμαλίας.

«Η καλύτερη διαδρομή του τραμ είναι όταν διασχίζει την παραλία»

Ο ένας προτιμάει την παραλιακή γραμμή του τραμ. Ο δεύτερος συμφωνεί μαζί του και κουνάει συναινετικά το κεφάλι. «Η καλύτερη διαδρομή του τραμ είναι όταν διασχίζει την παραλία. Από τη Βούλα έως το Ειρήνης και Φιλίας. Μέχρι να φτάσω εκεί όμως, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία τυπική διαδρομή. Αν ήταν και λίγο πιο γρήγορο θα ήταν το καλύτερο μεταφορικό μέσο των Νοτίων Προαστίων», λέει ο Γιώργος. Ο Τόλης, πολίτης του… Νέου Κόσμου, μετακινείται κυρίως με το 040. Τον βολεύει, λέει, γιατί έχει πολλά βραδινά δρομολόγια όταν θέλει να κατέβει στο κέντρο. «Το τραμ είναι μόνο λύση ανάγκης. Το χρησιμοποιώ όταν θέλω να διανύσω μικρές αποστάσεις, καθώς σε γενικές γραμμές είναι το πιο αργό μεταφορικό μέσο που υπάρχει». Λίγο πιο κάτω, στη στάση του 040 στο πεζοδρόμιο της Φιλελλήνων, διακόπτω μία γυναικεία συνομιλία. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο διακριτικός γίνεται, αναγνωρίζοντας την ιερότητα της στιγμής. Η μία από τις δύο κοπέλες ανταποκρίνεται με χαμόγελο. Επιστρέφει από διασκέδαση. «Είχα πάει να δω ένα φίλο μου, που έπαιζε μουσική εδώ κοντά και τώρα επιστρέφω στο Νέο Φάληρο». Τη ρωτάω για την κοινωνικοποίηση που προσφέρουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εκείνη όμως δηλώνει αντικοινωνική. Συνήθως στρέφει το κεφάλι στο παράθυρο και χαζεύει τα αυτοκίνητα. «Κάνω διαλογισμό στη διάρκεια της διαδρομής», λέει γελώντας. Με χαιρετάει βιαστικά. «Το όνομά σου πες μου!», πετάω εγώ  πριν περάσει την πόρτα του 040, που μόλις είχε έρθει για να φύγει ξανά με βιάση για Πειραιά. «Ικένα», απαντάει και ανεβαίνει με σταθερό βήμα τα σκαλοπάτια του λεωφορείου. «Γιάννη…», λέω στον φωτογράφο που βρίσκεται δίπλα μου,  «να ακολουθήσουμε το δρομολόγιο;». Εκείνος γνέφει καταφατικά. Προλαβαίνουμε να μπούμε στο λεωφορείο λίγο πριν κλείσει η πόρτα. Η Ικένα έχει ήδη πιάσει θέσει ακριβώς μπροστά από τη «φυσαρμόνικα». Της ζητάω δειλά να την τραβήξουμε μια φωτογραφία για να τη χρησιμοποιήσουμε στο θέμα. Δεν αρνείται, δεν χαίρεται κιόλας. Γυρίζει το κεφάλι στο παράθυρο και ρίχνει το μαλλί κάτω. Σαν να μας λέει με τον τρόπο της: «θα με βγάλετε φωτογραφία, αλλά όπως θέλω εγώ. Μην εκτεθούμε…!». Καθώς η φωτογραφική μηχανή προσπαθεί να την πιάσει σε μια-δυο καλές πόζες, φτάνει η στιγμή της αποβίβασης. Δευτερόλεπτα αργότερα ακούω την πόρτα να κλείνει πίσω μου. «Μια τελευταία φωτογραφία», λέω του Γιάννη. «Να το ‘χουμε κι αυτό». Ένα ακόμα στιγμιότυπο από τη νυχτερινή Αθήνα με όχημα το λεωφορείο, το τραμ, το τρόλεϊ.  Το μετρό τα Σαββατοκύριακα, που μεταφέρει τους εξοδούχους. Τα μέσα που φιλοξενούν τις φυλές της Αθήνας. Ξενύχτηδες και άστεγους, διασκεδαστές και διασκεδαζόμενους, εργοδότες και εργαζόμενους. Πιωμένους ή ξενέρωτους. Λευκούς, ξανθούς, κόκκινους, μελαχρινούς, μαύρους, κίτρινους. Όλους όσους συνθέτουν το βραδινό μωσαϊκό της πόλης. Αλλά και το σκηνικό μιας πόλης που ζει πρωί και βράδυ και απόγευμα και μεσημέρι. Όλες τις μέρες του χρόνου. 365 συνήθως… Όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις μεγαλουπόλεις. Εκεί που η κίνηση δεν σταματάει ποτέ. Μονάχα ξαπλώνει για λίγο,  καταλαγιάζει και μετά πάλι το βάζει στα… πόδια. Δείτε στιγμές που αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός του newsbeast.gr

Tα νυχτερινά δρομολόγια:

α) Ολονύχτια καθημερινές, σαββατοκύριακα: Πειραιάς-Σύνταγμα (040), Πειραιάς-Κηφισιά (500), Γλυφάδα-Περιστέρι (790), Σύνταγμα-Κηφισιά (Χ14), Άνω Πατήσια-Νέα Ελβετία (τρόλει Νο 11), Σύνταγμα-Αεροδρόμιο (Χ95), Πειραιάς-Αεροδρόμιο (Χ96), ΚΤΕΛ Κηφισού-Αεροδρόμιο (Χ93) και Ελληνικό-Αεροδρόμιο (Χ97) β) Παρ.-Σαβ. μέχρι 2.00 π.μ.: γραμμές μετρό 2 & 3, γραμμές τραμ Τ3, Τ4, Τ5. Πληροφορίες στην ιστοσελίδα oasa.gr και στο 11185. Δείτε όλα τα θέματα του Weekend