Το ποδόσφαιρο όπως και η ζωή μοιράζει στιγμές χαράς και δυνατά συναισθήματα, έντονες αισθήσεις και πληγές που παραμένουν ανοιχτές για πολλά χρόνια.
Αν τώρα στη ζωή κανείς μπορεί να δώσει άφεση αμαρτιών, στο ποδόσφαιρο, πάλι, όχι. Οι οπαδοί δεν συγχωρούν μια προδοσία και αν αυτή επαναληφθεί, τότε μισούν.
Η εν λόγω ιστορία έχει πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Κόντε, προπονητή σήμερα της Τσέλσι, ο οποίος μπορεί να έχει κερδίσει την επαγγελματική εκτίμηση και τον σεβασμό πολλών σε Ιταλία και Αγγλία και όχι μόνο, υπάρχει, ωστόσο, μια ολόκληρη πόλη και μια ολόκληρη εξέδρα που τον μισεί.
Ο λόγος για το Λέτσε και τους τιφόζι της ομώνυμης τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας της γενέθλιας πόλης του 47χρονου σήμερα τεχνικού.
Η πρώτη προδοσία
Το παιδί εκείνο δεν άργησε να τραβήξει τα βλέμματα των ανθρώπων της Λέτσε, οι οποίοι τον ενέταξαν στο δυναμικό του συλλόγου δίνοντας ως αντίτιμο για την «μεταγραφή» του 8 μπάλες ποδοσφαίρου!
Με τη Λέτσε ο Κόντε κάνει ντεμπούτο στο πρώτο τη τάξει πρωτάθλημα της Ιταλίας, το καμπιονάτο, στις 6 Απριλίου 1986, σε ηλικία 16 ετών και 8 μηνών. Και εδώ θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για έναν έφηβο όπως ήταν τότε ο Κόντε, που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στο Λέτσε υποστηρίζοντας τον τοπικό σύλλογο, το να τον ξεχωρίσει από πολλούς συνομηλίκους του η ομάδα της πόλης του, δίνοντάς του τη δυνατότητα να φορέσει τη φανέλα της και να κάνει ντεμπούτο σε τόσο νεαρή ηλικία στα ποδοσφαιρικά σαλόνια της χώρας ήταν σαν το μάνα που έπεσε εξ’ ουρανού.
Πέντε χρόνια αγωνίστηκε φορώντας τα κίτρινο-κόκκινα και μετά ήρθε στον δρόμο του η μεγάλη ευκαιρία: Ο λόγος για τη Γιουβέντους του Τζοβάνι Τραπατόνι, στην οποία μεταγράφηκε ο Κόντε το καλοκαίρι του 1991.
Η πρώτη προδοσία καταγράφεται στις 31 Αυγούστου του 1997. Πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος και στο πρόγραμμα είναι το παιχνίδι της Γιούβε του Μαρτσέλο Λίπι με τη Λέτσε του Τσέζαρε Πραντέλι. Στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων, με τη «Κυρία» να προηγείται 1-0 και τη Λέτσε να έχει παραδοθεί ήδη στην νίκη των πρωταθλητών Ιταλίας, ο Αντόνιο Κόντε σημειώνει με κεφαλιά το τελικό 2-0 ύστερα από σέντρα από τα αριστερά του Ζιντεντίν Ζιντάν. Ο πανηγυρισμός του για ένα τέρμα στην εκπνοή που δεν άλλαζε και τίποτα στο αποτέλεσμα – η Γιούβε είχε τη νίκη στο… τσεπάκι της- θεωρήθηκε τόσο υπερβολικός για τους λετσέζι τιφόζι καθώς έμοιαζε σαν να επρόκειτο για ένα από τα πιο σημαντικά γκολ της ζωής του. Η χειρονομία του, λοιπόν, εκείνη δεν πέρασε απαρατήρητη από τους οπαδούς της Λέτσε, για την ακρίβεια τους εξαγρίωσε και σύμφωνα με τον άγραφο κανόνα του ποδοσφαίρου σήμαινε για τους τελευταίους ένα πράγμα: Ο Κόντε είναι αποστάτης.
Το δις εξαμαρτείν
Τη χρονιά εκείνη ο Κόντε έγινε για την πόλη του από αποστάτης πραγματικός προδότης αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία του μισητού Μπάρι – η έχθρα ανάμεσα στις δύο εξέδρες είναι πολύ παλιά και πολύ βαθιά. Ενώ κερδίζοντας το μεταξύ των δύο συλλόγων ντέρμπι με σκορ 2-1 και μάλιστα μέσα στο γήπεδο «Βία ντελ Μάρε» καταδίκασε τη Λέτσε να παίξει την άνοδό της στη Σέριε Α σε αγώνες πλέι-οφ. Τούτο σήμαινε ότι η ομάδα έπρεπε να περάσει έναν ακόμη μήνα κόλασης και αναμονής.
Οι σαλέντι πήραν τελικά το πολυπόθητο εισιτήριο για το καμπιονάτο και το γιόρτασαν μεταξύ άλλων και με ένα πανό, η επιγραφή στο οποίο ανέφερε: «Μπορεί το Μπάρι να έχει έναν Κόντε, αλλά το Λέτσε έχει αρχοντιά» με τη λέξη αρχοντιά -στα ιταλικά nobiltA- να έχει άμεση αναφορά στην άνοδο στη Σέριε Α.
Και αν το πανό είχε στόχο το πικάρισμα, τα όσα συνέβησαν τον Αύγουστο εκείνης τη χρονιάς στην πόλη Λέτσε είχαν στόχο την σωματική ακεραιότητα του Κόντε. Στο τέλος ενός αγώνα που δόθηκε στη μνήμη ενός νεαρού, ο οποίος έχασε τη ζωή του υπό τραγικές συνθήκες και ήταν, μάλιστα, ξάδελφος του Κόντε, τρία άτομα μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με ξύλα παίρνοντας τον τεχνικό στο κατόπι. Ο Κόντε φυγαδεύτηκε στο σπίτι του στο οποίο, ωστόσο, τον ακολούθησαν οι εν λόγω τρεις βγάζοντας την οργή τους σε αυτοκίνητα και αντικείμενα, τα οποία βρήκαν κάτω από την οικία του προπονητή. Τράπηκαν σε φυγή μόνο με την άφιξη της αστυνομίας.
Προδότης στο τετράγωνο
Στενοχωρημένος ο ίδιος, προέβη σε μια δήλωση καλής θέλησης: «Αισθάνομαι πάντα σαλεντίνο και -ποιος ξέρει- μια μέρα ίσως προπονήσω τη Λέτσε». Για τους συμπολίτες του, όμως, τα λόγια μετράνε ελάχιστα και οι πράξεις είναι το παν. Έτσι για την ειρωνεία της ιστορίας όταν επέστρεψε στη Γιουβέντους, από το πόστο του τεχνικού αυτή τη φορά, έσπευσε να δηλώσει ότι αισθάνεται γιουβεντίνος και ότι ήταν από μικρός γιουβεντίνος.
Για να μην ξεχάσουμε και ότι έχει εκφραστεί πιστός οπαδός του Σαν Νίκολα, του πολιούχου της πόλης Μπάρι.
