Κι όμως, το 1990 ο Φέργκιουσον παραλίγο να απολυθεί

Είναι μερικές προσωπικότητες που καταφέρνουν τέτοια σπουδαία πράγματα, στο χώρο του αθλητισμού, που είναι αδύνατον να τα εκτιμήσεις με την απαιτούμενη προσοχή και συγκέντρωση εν τη πράξει τους. Ειδικά στη σημερινή εποχή της ταχύτητας, των social media και του πλήθους εικόνων που κατακλύζουν τις οθόνες, σπάνια δεκάδες γκολ, υπέροχες ενέργειες μετά από 100 ριπλέι και αναλύσεις επί αναλύσεων αφήνουν χρόνο και σε μια πιο προσεκτική ματιά να «πάρει το χρόνο της», μπροστά από κάτι που «λάμπει». Σε λίγα χρόνια, κατορθώματα σαν αυτό του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον θα μνημονεύονται ως σημεία των καιρών των… ποδοσφαιρικών δεινοσαύρων! Όταν λέμε κατορθώματα, σαφώς δεν αναφερόμαστε στις κούπες της Πρέμιερ Λιγκ, στα Τσάμπιονς Λιγκ, στις εκατοντάδες νίκες και στις ανίκητες «φουρνιές» «κόκκινων διαβόλων», που ανέδειξαν το Μάντσεστερ σε ποδοσφαιρική πρωτεύουσα της Αγγλίας, έστρεψαν στα βλέμματα όλων στο Ολντ Τράφορντ και «μάγεψαν» φίλιες και πολέμιες δυνάμεις. Το μεγάλο κατόρθωμα του Σκωτσέζου, στο οποίο αναφερόμαστε, είναι το γεγονός πως έκατσε στον πάγκο μιας (τέτοιας) ομάδας, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για 27 συναπτά έτη! Εικοσιεπτά. Όση είναι η ηλικία του γράφοντος, τόσο πέρασε ο Φέργκι με τα «κόκκινα» στον πάγκο του Ολντ Τράφορντ και στο γραφείο του στο Κάριγκτον. Σημαδεύτηκαν από πολλές επιτυχίες και τα πεπραγμένα του πλούτισαν την τροπαιοθήκη του συλλόγου. Αλίμονο όμως αν πιστέψει κάποιος πως όλα ήταν ανέφελα. Δεν θα ήταν ρεαλιστικό, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Δοθείσης της αφορμής και δεδομένου ότι η απαρίθμηση των τίτλων ενός εκ των σπουδαιότερων προπονητών στα χρονικά του ποδοσφαίρου είναι προσβάσιμη και με πιο απλό τρόπο, το FourFourTwo του gazzetta.gr παρουσιάζει την εποχή στις αρχές του 1990, όταν το μέλλον του Φέργκιουσον στη Γιουνάιτεντ κρεμόταν από μια «κλωστή», αφού τα αποτελέσματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο και ήδη τα χρόνια περνούσαν άγονα για τον σύλλογο υπό τις οδηγίες του. Δίχως τον τίτλο του «Σερ» ακόμα, στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας των ‘90s, ο Άλεξ Φέργκιουσον έβλεπε τη Γιουνάιτεντ να βρίσκεται στο δεύτερο μισό του ταμπλό της –τότε- Division One, στο «λάθος» μισό. Οι οκτώ συνεχόμενοι αγώνες δίχως νίκη έφερναν την ομάδα αντιμέτωπη με τον κίνδυνο του υποβιβασμού κι έκαναν τα περασμένα μεγαλεία πραγματικά μακρινά. Έχει γίνει αποδεκτό, από μαρτυρίες για την εποχή, πως ο Σκωτσέζος ήταν δεδομένο πως θα είχε απολυθεί, αν δεν νικούσε το ερχόμενο παιχνίδι με τη Νότιγχαμ Φόρεστ για το FA Cup. Ένα παιχνίδι που ανέστειλε την… καταδίκη και τον άφησε να δουλέψει λίγο ακόμα, όσο χρειαζόταν για τους επερχόμενους θριάμβους. Από το 1986, όταν έκατσε στον πάγκο της ομάδας, ο Φέργκι τερμάτιζε συνήθως σε θέσεις αναντίστοιχες των όσων ακολούθησαν. 11η το 1987, 2η το 1988, 11η το 1989, 13η το 1990. Δεδομένου ότι με τον Ρον Άτκινσον στον πάγκο, η Γιουνάιτεντ βρέθηκε στη ζώνη του υποβιβασμού τη σεζόν 1986-87, η τελική 11η θέση και σωτηρία υπό τις οδηγίες του Φέργκιουσον συνιστούσε πρόοδο. Δεν είχε καταφέρει όμως ακόμα να καταστήσει την ομάδα σταθερή διεκδικήτρια του τίτλου, με εξαίρεση τη σεζόν 1987/88. Παράλληλα, το προφίλ του νέου προπονητή δεν άρεσε τόσο και στους οπαδούς. Άμα τη αφίξει του στο Μάντσεστερ, θέλησε να αλλάξει τα πάντα και να ελέγξει οτιδήποτε αφορούσε τη δραστηριότητα του συλλόγου. Προπονητικές εγκαταστάσεις, σύστημα σκάουτ, ακαδημίες, όλα υποβλήθηκαν στις εξετάσεις του και στο τέλος γινόταν ό,τι ήθελε εκείνος. Εντούτοις, η πολλή μεθοδικότητα και η σκληρή δουλειά, δίχως αποτελέσματα, τον έκαναν βαρετό στα μάτια των φιλάθλων. Εκτός των άλλων, ο Φέργκιουσον ήθελε να «τελειώσει» από την ομάδα παίκτες με σοβαρά προβλήματα αλκοολισμού, για τα οποία πλέον είχαν γίνει διάσημοι. Το καλοκαίρι του 1989 πούλησε τον Νόρμαν Γουάιτσάιντ και τον Πολ ΜακΓκραθ, τους οποίους βέβαια το κοινό στο Stretford End λάτρευε. Νωρίτερα είχε παραχωρηθεί στη Λιντς και ο Γκόρντον Στράχαν, έναντι 200.000 λιρών, με τις αλλαγές στο ρόστερ να είναι κοσμογονικές και να μην εκτιμούνται ως βήματα προόδου. Ξόδεψε 13 εκατ. λίρες για να αποκτήσει 18 παίκτες και μόνο ο Μπράιαν Ρόμπσον και ο Μάικ Ντάξμπερι έμειναν από την προηγούμενη ομάδα. Το 4-1 στην πρεμιέρα της σεζόν 1989/90 επί της Άρσεναλ έστειλε μηνύματα αισιοδοξίας, όμως οι τέσσερις συνεχόμενες ήττες, μια εκ των οποίων ήταν η συντριβή με 4-1 από τη Σίτι στο Μέιν Ρόουντ προσγείωσαν άπαντες κι επανέφεραν τη γκρίνια. Ο Φέργκιουσον έριξε τις ευθύνες στους τραυματισμούς, μέχρι που βγήκε σύνθημα στο Ολντ Τράφορντ: «Τρία χρόνια δικαιολογίες, ακόμα σκατά, λαλαλα Φέργκιουσον»! Οι φωνές για αντικατάσταση πλέον γινόταν όλο και πιο δυνατές… Τα αποτελέσματα στη συνέχεια ήταν μέτρια, ο Τύπος «μπήκε» στο χόρο και η Daily Express επιτέθηκε με κεντρικό άρθρο «Fergie, the Flop!» και τον συντάκτη, Στιβ Κάρι, να γράφει δηλητηριωδώς: «Όταν το κοινό που πληρώνει για να πάει στο γήπεδο φωνάζει συνθήματα εκνευρισμένο, τότε ο άνεμος της αλλαγής έχει ήδη αρχίσει να φυσάει πάνω από τα Στρέτφορντ». Άρσεναλ, Κρίσταλ Πάλας, Τότεναμ και Άστον Βίλα κράτησαν τη Γιουνάιτεντ στο «μηδέν» για τέσσερις συνεχόμενους αγώνες, με περισσότερη πίεση από τα media και τους οπαδούς να κλιμακώνουν την ένταση, μέσα στην οποία δούλευε ο Φέργκιουσον. Στις 28 Δεκεμβρίου, στα πιο «μαύρα» Χριστούγεννα από τα ελάχιστα του Σκωτσέζου σε αυτή τη θέση, ξανά στη Daily Express, o δημοσιογράφος Τζον Μπιν έγραφε editorial με τίτλο «Fergie’s last stand», δείχνοντας προς  το παιχνίδι με τη Νότιγχαμ Φόρεστ, για τον 3ο γύρο του FA Cup. «Με ένα κακό αποτέλεσμα εκεί, θα έμενε πια ανυποστήρικτος…». Το μήνυμα είχε σταλεί. «Όλοι φαίνεται πως θεωρούν αυτό το παιχνίδι σαν το δοκιμαστικό μου τεστ. Συμβιβάζομαι, γιατί ξέρω πως δουλεύω σωστά και το να εμπνεύσω τους παίκτες δεν είναι πρόβλημα για μένα. Θα κάνουμε τη δουλειά μας, απλά να θυμάστε πως αυτός ο αγώνας θα είναι δύσκολος για μας, όσο όμως και για τη Νότιγχαμ…», ήταν η αντίδραση του Φέργκι. Πλέον άπαντες περίμεναν τις εξελίξεις. Η Γιουνάιτεντ επισκέφτηκε το City Ground σε ένα παιχνίδι που «έσταζε» πάθος κι ένταση από τις άκρες. Ο Γκάρι Πάλιστερ, νεοαποκτηθείς για τους «κόκκινους διαβόλους», έκανε στιβαρό παιχνίδι αμυντικά, η επιθετική γραμμή όμως δεν έκανε τόσο καλή δουλειά, με τον Ντέιβιντ Λέισι του Guardian να το χαρακτηρίζει «ανυπόφορο», ως τηλεοπτικό θέαμα…

Ανυπόφορο… ξεανυπόφορο πάντως, κρατούσε τον Φέργκιουσον «ζωντανό» και με την εξέλιξη του β’ ημιχρόνου, είχε κάθε λόγο να ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί, ακόμα και σήμερα, για να γιορτάσει! Ο Μαρκ Χιούζ κατάφερε να κάνει τη διαφορά , να τροφοδοτήσει τον 20χρονο Μαρκ Ρόμπινς, ένα από τα «παιδιά» του Σκωτσέζου, που στην 3η του μόλις εμφάνιση με την πρώτη ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έβαλε μπροστά την ομάδα στο σκορ! Το 0-1 παρέμεινε ως το τέλος κι εκτός της τεράστιας σημασίας, ήταν συμβολικός και ο τρόπος με τον οποίο επετεύχθη: με έναν από τους πιτσιρικάδες, για τους οποίους είχε ακούσει τόσα ο Φέργκιουσον, να πρωταγωνιστεί να κάνει τη διαφορά για τους «κόκκινους διάβολούς» του! «Ήταν το σημείο καμπής, εκεί που ανανεώθηκε η πίστη στη δουλειά του Φέργκιουσον από τους οπαδούς, που πλέον θα χειροκροτούσαν και θα σταματούσαν να αποδοκιμάζουν με κάθε αφορμή», έγραφε ο Λέισι. «Εκείνη τη στιγμή, ήταν σαν να έπαιρνε μια τεράστια, πολύ βαθιά ανάσα»! Πρόσφατα, ο ίδιος ο Φέργκι είχε παραδεχθεί πως ο Δεκέμβριος του 1989 ήταν η πιο σκοτεινή περίοδος που έζησε ως προπονητής του συλλόγου. Εκείνο το παιχνίδι όμως αρκούσε για να ανατρέψει τα πάντα. Ο Μάρτιν Έντουαρντς, πρόεδρος του συλλόγου εκείνη την εποχή, είχε ισχυριστεί πως, ούτως ή άλλως, θα έδινε του πίστωση χρόνου, ακόμη κι αν είχε αποκλειστεί. Φυσικά, ουδείς μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει, παρά μόνο να τον πιστέψει ή να αμφιβάλλει. Το επόμενο παιχνίδι ήταν νίκη με 2-1 στο Ολντ Τράφορντ επί της Ντέρμπι. Το μεθεπόμενο «διπλό» επί της Μίλγουολ. Στο τέλος της σεζόν τερμάτισε μεν 13ος, όμως κατέκτησε το Κύπελλο, στον τελικό με την Κρίσταλ Πάλας. Το νερό είχε μπει πια στο αυλάκι και ό,τι ακολούθησε, για 23 ακόμα χρόνια, είναι απλά ιστορία… Πηγή: gazzetta.gr