«Στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής υπάρχει το πριν και το μετά τον Μαραντόνα». Η ατάκα του Χούλιο Γκροντόνα, επί σειρά ετών προέδρου της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της Αργεντινής και αντιπροέδρου της FIFA, μπορεί να μην είναι η πιο λυρική ή η πιο τσιτάτη που έχει ειπωθεί για τον Ντιέγκο, είναι όμως από τις πιο ουσιαστικές. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για το πέρασμα του σπουδαίου ποδοσφαιριστή από τη Νάπολη. Μια ομάδα, μια πόλη, στην προ και την μετά Ντιέγκο εποχή.
«Ο Ντιέγκο θα ζει για πάντα. Στα βραδινά όνειρα των φτωχοδιαβόλων. Στις προσευχές των Ναπολιτάνων», γράφει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Θάνος Σαρρής, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου-κόμικ «Το χέρι του θεού» – Εκδόσεις Οξύ.
«Στην αντανάκλαση των ματιών κάθε παιδιού που σπάει τα κοινωνικά σύνορα που του επιβάλλουν. Στις διηγήσεις όσων τον είδαν, στις ιστορίες εκείνων που τυφλώθηκαν από τη λάμψη του», σημειώνει ο καλεσμένος στο podcast του Newsbeast, που επιμελήθηκε τη μετάφραση του βιβλίου. Διαβάζοντάς το, ταξίδεψα σε στιγμές που είχα ζήσει την ώρα που γίνονταν και έμελλε να μείνουν για πάντα χαραγμένες και στη δική μου μνήμη.
Στις πρώτες σελίδες του κόμικ, βρισκόμαστε στη Νάπολη του 1987, όπου ο αφηγητής θυμάται εκείνη την ημέρα σαν να ήταν χθες. Από τον ιταλικό νότο, μεταφερόμαστε στο Μπουένος Άιρες και τη Βίγια Φιορίτο. Βρισκόμαστε στο 1969 – όταν ο μικρός Ντιέγκο παίζει ατελείωτες ώρες ποδόσφαιρο στα χώματα της γενέτειράς του. Τότε που ξεκίνησαν όλα. Το graphic novel των Πάολο Μπαρόν (συγγραφέας) και Ερνέστο Καρμπονέτι (εικονογράφος), μας οδηγεί από την άνοδο στην πτώση. Μέχρι την αθανασία.
Τι είναι για τον καθένα από εμάς ο Μαραντόνα; Μα ό,τι θέλουμε να κρατήσουμε. Σήμερα μπορεί να είναι επαναστάτης, αύριο ίσως φαφλατάς. Εξαρτάται από τη δική μας διάθεση. Πάντα, βέβαια, ένας καλλιτέχνης των γηπέδων και πάντα ένας αντισυμβατικός εκατομμυριούχος. Σίγουρα πολλά περισσότερα από το «χέρι του θεού» και το «γκολ του αιώνα».
Μπήκαμε στο στούντιο με τον Θάνο Σαρρή δίχως ερωτήσεις, χωρίς να έχουμε φτιάξει μια δομή της κουβέντας. Λίγες σκόρπιες σημειώσεις από μένα – οι περισσότερες δεν χρησιμοποιήθηκαν καν στην ελεύθερη συζήτηση που κάναμε για τον Ντιέγκο. Τα λέγαμε σαν να ήμασταν σε ένα καφέ στην Αργεντινή ή στη Νάπολη, μια Κυριακή μεσημέρι, χαμένοι στο πλήθος, και μιλούσαμε για τον θεό τους.
Ακούστε το podcast με τον Θάνο Σαρρή
