Τον περασμένο Οκτώβριο ανέβηκε στη θεατρική σκηνή ο μονόλογος με τη Δώρα Χρυσικού, «18/9» που ξετυλίγει με καθηλωτικό τρόπο την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, εστιάζοντας στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και στη δίκη της ναζιστικής οργάνωσης.
Η παράσταση, αν και για πολλούς θεωρήθηκε δύσκολο εγχείρημα, αγκαλιάστηκε θερμά από κοινό και κριτικούς, σημειώνοντας απανωτά sold out. «Ξεκίνησε σε εντελώς αχαρτογράφητα νερά, δεν ξέραμε πώς θα το εκλάμβανε ο κόσμος και λόγω θέματος. Όταν ξεκινήσαμε, είχα μόνο την πίστη μου και την επιθυμία να ειπωθεί η ιστορία του Φύσσα από την πλευρά των δύο κοριτσιών που είδαν τη δολοφονία, δύο φοιτήτριες που προσήλθαν στο Α.Τ. Κερατσινίου και κατόπιν στο δικαστήριο και κατέθεσαν», λέει στο podcast του Newsbeast και στη Δήμητρα Ζάρκου η Δώρα Χρυσικού, την οποία συναντήσαμε λίγο πριν ανηφορίσει για τη Θεσσαλονίκη, όπου θα επαναληφθεί το «18/9» για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Αυλαία.
«Νομίζω ότι φοβήθηκαν (τα δύο κορίτσια). Οι καθημερινοί ήρωες δεν είναι άνθρωποι που δεν φοβούνται. Είναι άνθρωποι που φοβούνται, αλλά υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από τον φόβο που τους ωθεί. Είναι η συνείδησή τους ότι σε μια στυγνή δολοφονία δεν μπορώ να γυρίσω το βλέμμα μου», μας δήλωσε, μεταξύ άλλων, η Δώρα Χρυσικού στην ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε μαζί της.
– Για την παράσταση: «Απευθύνεται σε έναν άνθρωπο με δημοκρατικά αντανακλαστικά. Ποτέ δεν θα ακούσεις από το στόμα μου πως κάποιος που έχει ψηφίσει Δεξιά δεν έχει δημοκρατικά αντανακλαστικά. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και μπαίνουμε σε επικίνδυνες ατραπούς».
– Για τη δολοφονία του Φύσσα: «Η δολοφονία του Παύλου σόκαρε την κοινωνία, γιατί αυτή τη φορά ήταν ένας Έλληνας, λευκός πολίτης, καλλιτέχνης, νέος άνθρωπος. Με τη δολοφονία του έσπασε αυτός ο “τοίχος” που νιώθεις ότι είναι μακριά από εσένα, της μη ταύτισης με το θύμα, επειδή πιστεύεις ότι δεν αφορά τη δική σου οικογένεια. Είναι αυτό που συμβαίνει τώρα με τα Τέμπη, όπου κατέβηκε ο μέσος νοικοκυραίος Έλληνας, γιατί με αυτό μπορεί να ταυτιστεί».
– Ποιος ήταν ο Παύλος Φύσσας: «Ήταν ένας βαθιά αντιφασίστας άνθρωπος. Ακόμα και αυτό που έκανε εκείνο το βράδυ ήταν κάτι ηρωικό. Έδιωξε τους φίλους του, ήταν ο μόνος που δολοφονήθηκε, γιατί επέλεξε εκείνη τη στιγμή να προστατεύσει τους φίλους του -και λόγω διάπλασης- κι έμεινε πίσω. Αν δεν τους είχε προστατεύσει, θα είχαμε περισσότερα θύματα».
– Ο φασισμός και η ευθύνη της Αριστεράς: «Ο φασισμός πηγαίνει χεράκι-χεράκι με τον καπιταλισμό και, όπου αποτυγχάνει, ο κόσμος στρέφεται προς την ακροδεξιά, γιατί αντί να βάλει στο επίκεντρο τα κέντρα εξουσίας, βάζει τον διπλανό του: φταίει ο μετανάστης, ο ΛΟΑΤΚΙ, η γυναίκα. Έχει ευθύνη σε αυτό και η Αριστερά, το κενό που άφησε και δεν μπόρεσε να πείσει την εργατική τάξη. Είναι δυνατόν να ψηφίζουν στον Άγιο Παντελεήμονα Χρυσή Αυγή;»
– Για τον φόβο: «Ποτέ δεν φοβήθηκα. Έχω μεγαλώσει να μη φοβάμαι. Το έμαθα από την οικογένειά μου και μου το δημιούργησε και η ασθένεια. Υπήρξαν στιγμές που κατέρρευσα όταν ένιωσα ότι μπορεί να χάσω τη μάχη με τη ζωή, όμως, είπα στον φόβο ότι δεν θα σε αφήσω να με “καβαλήσεις”. Γιατί ήξερα ότι ακόμα και αν γινόμουν καλά, ο φόβος θα ήταν πάντα εκεί και μετά θα ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μάχη που έδωσα: με τον φόβο».
– Για τον αφορισμό της στα 14 της: «Ήμουν παρούσα. Ακουγόταν από τα μικρόφωνα της Μητρόπολης της Φλώρινας επί Καντιώτη… Πώς γίνεται να λες ότι αντιπροσωπεύεις μια θρησκεία που μιλάει για την αγάπη κι εσύ που αυτοαποκαλείσαι χριστιανός και κάνεις τον μεγάλο σταυρό, μετά να βιάζεις, να σκοτώνεις, να θέλεις το κακό του άλλου, να μην αγαπάς τον πλησίον σου, μόνο και μόνο γιατί δεν μοιάζει σε εσένα; Πόσο αντιφατικό είναι αυτό».
– Για τη Μάγδα Φύσσα και τον Παύλο: «Πάντα συγκινούμαι όταν μιλάω για τη Μάγδα Φύσσα. Έχει δει την παράσταση τρεις φορές. Το δώρο που μου έκανε είναι ότι κατάλαβε πόσο αγάπησα τον γιο της. Ο Παύλος είναι κομμάτι μέσα μου. Κάποια στιγμή λέει στην παράσταση: “Τον θρήνησα και τον θρηνώ σαν αδελφό μου. Ο Παύλος είναι ο πιο δικός μου άγνωστος».
Ακούστε το podcast με τη Δώρα Χρυσικού
