Είναι η Ελλάδα Προεδρευόμενη Δημοκρατία, όπως γράφει το Σύνταγμα; Όχι, φυσικά. Ας μην παραμυθιαζόμαστε και ας μην καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια, περιλαμβάνοντας την «ψωροκώσταινα» στις σύγχρονες δυτικές χώρες.
Η Ελλάδα είναι Βασιλευόμενη Δημοκρατία (παλαιάς κοπής, μάλιστα) και αυτό ιστορικά δεν άλλαξε ποτέ -παρά τις τυπικές πολιτειακές μεταβολές!
Κυβερνάται αδιαλείπτως από πολιτικές δυναστείες, οι οποίες για λόγους τακτ αποκαλούνται οικογένειες, και συγκροτείται κοινωνικά από περίκλειστα μορφώματα με κληρονομικά χαρακτηριστικά.
Από την απελευθέρωση του ’44, η δυναστεία Παπανδρέου έχει αναδείξει τρεις πρωθυπουργούς -παππού, υιό και εγγονό! Η δυναστεία Καραμανλή, έναν πρωθυπουργό και μετά πρόεδρο της Δημοκρατίας, έναν δεύτερο πρωθυπουργό -ανιψιός εκείνος- και έναν υπουργό (δεύτερος ανιψιός, αλλά με το όνομα Λιάπης)! Η δυναστεία Μητσοτάκη, έναν πρωθυπουργό, μια αρχηγό κόμματος -θυγατέρα αυτή- έναν βουλευτή (υιό) και έναν δήμαρχο (εγγονό)! Σύνολον: 66 χρόνια! Να τα εκατοστίσουμε!
Και να ‘ταν μόνον αυτό… Η «μοναρχική» αντίληψη δεν εξαντλείται στις πολιτικές ηγεσίες (που εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε, για να μην παρεξηγηθώ), επεκτείνεται και σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες.
Για παράδειγμα, οι ιδιοκτήτες φορτηγών κληροδοτούν τις «χρυσές» άδειές τους στα παιδιά ή τα ανίψια τους. Οι συμβολαιογράφοι δίνουν, επίσης, το δαχτυλίδι της «διαδοχής» στα βλαστάρια τους. Από κοντά και οι φαρμακοποιοί. Μεταβιβάζουν τις άδειες στα αγαπητά τους τέκνα!
Όποιος -πέραν των «βασιλικών» οικογενειών- θέλει να αποκτήσει πρόσβαση σε κάποιο από αυτά τα επαγγέλματα, δεν αρκεί να έχει την επιθυμία ή το πτυχίο της οικείας σχολής. Πρέπει πρώτα να έχει περάσει από τον πάγκο του «χασάπη»! Δηλαδή, να έχει χρυσοπληρώσει («νταβατζιλίκι» κανονικό) αυτό που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα θεωρείτο αυτονόητο!
Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική: οι βουλευτές παραχωρούν την έδρα στους γόνους τους, ενίοτε δε την αρχηγία του κόμματος ή και την πρωθυπουργία!
Όλα βαδίζουν κληρονομικώ δικαιώματι -κάθε ένας έμαθε να προστατεύει το δικό του μικρό Βασίλειο- και όλοι μαζί πορευόμαστε μακάριοι στη λεωφόρο των (βασιλικών, εννοείται) πεπρωμένων μας!
Να ήταν, άραγε, τα παραμύθια της Πολίτισας γιαγιάς για το «μαρμαρωμένο Βασιλιά»; Να ήταν οι υποσχέσεις των δασκάλων ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα ‘ναι η Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη»;
Είτε έτσι είτε αλλιώς, πεισθήκαμε ότι είμαστε περιούσιος λαός, ότι ρέει βυζαντινό αίμα στις φλέβες μας, ότι όλα θα μας συγχωρούντο επ’ άπειρον, ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, βρε αδελφέ!
Κοντολογίς, σαλτάραμε. Όπως το ’99 με το Χρηματιστήριο, ένα πράγμα. Ας είμαστε ειλικρινείς: Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που σήμερα εξεγείρεται, έχει πορευτεί εδώ και δεκαετίες με αυτή τη «μοναρχική» λογική. Αναγνώριζε -ή έστω ανεχόταν- το κληρονομικό δικαίωμα στο συμπολίτη, προσπαθώντας ενίοτε να το κατακτήσει και για τον εαυτό του και, φυσικά, φρόντιζε να αναπαράγει τις ορίζουσες του Βασιλείου της διαφθοράς.
Δεν ακούγαμε τη βοή των επερχομένων -πολλοί κάνουν ότι δεν την ακούνε ούτε σήμερα! Εδώ μέχρι πριν από λίγους μήνες αποδίδαμε σε διεθνή συνωμοσία το γεγονός ότι οι αγορές δεν μας δάνειζαν. Ψάχναμε τη μπομπάρδα του Ουρβανού που χτυπούσε τα τείχη της Βασιλεύουσας και τον προδότη που άνοιξε την κερκόπορτα, αντί να κοιτάμε την καμπούρα μας. Ποιός να δανείσει μωρέ μια πτωχευμένη χώρα; Θα δάνειζε κανείς από μας τα λεφτά του σε κάποιον χρεοκοπημένο;
Το ερώτημα είναι τί κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι που ούτε στον τελευταίο Παλαιολόγο προσβλέπουμε, ούτε μπάρμπα στην Κορώνη είχαμε, ούτε στη Βασιλευόμενη Δημοκρατία πιστεύουμε γενικώς. Ας μιλήσουμε, ας φωνάξουμε, ας αντισταθούμε στις πάσης φύσεως μοναρχικές λογικές.
Αυτό λέω στο φίλο μου Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, που έγραφε προχθές εδώ στο aixmi.gr «Αγαπητέ Χρήστο, είναι η πρώτη φορά που δεν έχω άποψη». Η διαφωνία με όλα αυτά, είναι άποψη Κωνσταντίνε. Και στάση ζωής…
Πηγή: aixmi.gr
Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος είναι ο δημιουργός του νέου site γνώμης, www.aixmi.gr, και διευθυντής ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού Mega.
