Η πολιτική μιας χώρας για το μεταναστευτικό, οφείλει να οικοδομείται σε δύο άξονες. Ο πρώτος αφορά στο σεβασμό των δικαιωμάτων των μεταναστών και ο δεύτερος στο σεβασμό των δικαιωμάτων των πολιτών της χώρας υποδοχής.
Γράφει ο Ιάσονας Φωτήλας
Οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών τις τελευταίες μέρες για το μεταναστευτικό περί ανοίγματος των συνόρων αλλά και οι πρωτοβουλίες στον τομέα αυτό, περισσότερο ως ασκήσεις επί χάρτου μοιάζουν, παρά ως παρεμβάσεις στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου. Όλα αυτά δημιουργούν την αίσθηση ότι η κυβέρνηση διακατέχεται από μια ασάφεια στην μεταναστευτική της πολιτική, η οποία κάθε άλλο παρά δημιουργική είναι.
Η ανακοίνωση σύστασης ειδικού κυβερνητικού χαρτοφυλακίου για το μεταναστευτικό δημιούργησε προσδοκίες, οι οποίες γρήγορα διαψεύστηκαν. Στις 50 πρώτες ημέρες της κυβέρνησης, η αρμόδια αναπληρώτρια Υπουργός δεν έχει λάβει ακόμα αρμοδιότητες και δια στόματος κ. Πανούση ανακοινώθηκε ότι η Κυβέρνηση δεν έχει ολοκληρωμένο σχέδιό για τη μεταναστευτική πολιτική. Προεκλογικά βέβαια, τα πάντα ήταν έτοιμα!
Μέσα σ’ αυτό το θολό τοπίο κινδυνεύουν να χαθούν ή να γίνουν μπούμερανγκ κινήσεις και αποφάσεις της κυβέρνησης που βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η απόφαση του κ. Πανούση να αφήσει ελεύθερους τους μετανάστες που έχουν αιτηθεί άσυλο ή κρατούνταν πάνω από το επιτρεπόμενο όριο και να τους παραχωρήσει ένα είδος «εποπτευόμενης ελευθερίας». Και εδώ όμως η απουσία σχεδίου κινδυνεύει να οδηγήσει μια πολιτική προς τη σωστή κατεύθυνση, να έχει χειρότερα αποτελέσματα, λόγω έλλειψης σχεδίου και οργάνωσης.
Η χώρα μας λόγω της γεωγραφικής της θέσης αλλά και της αναταραχής που επικρατεί στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, δέχεται έντονες μεταναστευτικές πιέσεις. Ακόμα και αν υποθέταμε ότι στη χώρα μας το σύστημα υποδοχής και ασύλου λειτουργούσαν στην εντέλεια, και πάλι θα ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστεί ο τόσο μεγάλος όγκος μεταναστών.
Το ζήτημα της μετανάστευσης, είναι σοβαρό και χρήζει άμεσης αντιμετώπισης και σε καμία περίπτωση δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα. Όσοι φτάνουν στη χώρα μας έχουν σαν τελικό προορισμό κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η κατάσταση είναι γνωστή τόσο εδώ, όσο και στην Ευρώπη. Γι’ αυτό το λόγο η λύση επιβάλλεται να αναζητηθεί στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Απαιτείται η χάραξη μιας ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής ώστε να υπάρχει δίκαιος καταμερισμός ευθυνών και κόστους.
Η Ελλάδα δεν έχει την οικονομική δυνατότητα, αλλά ούτε και την υποδομή για να είναι αποκλειστικά η χώρα υποδοχής όλων αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων που έχουν δικαίωμα στην αναζήτηση και διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών επιβίωσης. Η απουσία σχεδίου, οι κινήσεις εντυπωσιασμού και η συνθηματολογική ρητορική, κάνουν το όνειρο των μεταναστών για μια καλύτερη ζωή πραγματικό εφιάλτη. Στον εφιάλτη βέβαια δεν είναι μόνοι τους, αντίθετα έχουν ως συμπρωταγωνιστές ορισμένους συμπατριώτες μας που επενδύουν πολιτικά στο ζήτημα της μετανάστευσης, είτε προς τη πλευρά της πλήρους άρνησης του φαινομένου, είτε της ανεξέλεγκτης αποδοχής του.
Αντί λοιπόν να απειλούμε τους εταίρους μας ότι θα ανοίξουμε τα σύνορα και θα αφήσουμε τους μετανάστες ελεύθερους στην Ευρώπη, καλύτερα να αρχίσει η κυβέρνηση να χτίζει συμμαχίες με άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και να φέρει στο ευρωπαϊκό τραπέζι των διαπραγματεύσεων την πρόταση του Ποταμιού περί ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου.
* Ο Ιάσονας Φωτήλας είναι βουλευτής Αχαΐας με το Ποτάμι
