Αν και το μνημόνιο μοιάζει να έχει ευνοήσει τα πολιτικά «πέρα δώθε» βουλευτών και υποψηφίων, η τάση μετακίνησης στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο της πολιτικής σκηνής δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των καιρών.
Ρεπορτάζ: Νίκη Παπάζογλου
Διαχρονικά στο πολιτικό σύστημα της χώρας έχουν καταγραφεί μετακινήσεις από το ένα κομματικό στρατόπεδο στο άλλο και μάλιστα σε χώρους με τόσο μεγάλες αποκλίσεις που κάποιοι αναφέρθηκαν σε «μεταλλαγμένα προϊόντα».
Ποιοι είναι όμως οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής που εξασφάλισαν κατά την διάρκεια της πολιτικής πορείας τους στηρίγματα σε διάφορα μέρη του «πολιτικού τόξου»; Ποιοί είναι εκείνοι που ανεξαρτήτως των όποιων πολιτικών εξελίξεων μετακινήθηκαν και την ίδια ώρα κατηγορήθηκαν για ωφελιμοθηρία και ιδιοτέλεια.
«Ο υπέρτατος λόγος συμμετοχής μου στην πολιτική είναι η Βοιωτία και τα συμφέροντα των πολιτών της» ήταν η δήλωση της Άριας Αγάτσα, ανιψιάς του παλαιού υπουργού του ΠαΣοΚ Αλέκου Ακριβάκη, για να δικαιολογήσει τη μετακίνησή της από το ΠαΣοΚ στη Νέα Δημοκρατία.Αν και οι φήμες που ακολούθησαν την ανεξαρτητοποίησή της, ήθελαν την κυρία Αγάτσα να προσχωρεί στο συνδυασμό της Λούκας Κατσέλη, εν τέλει ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που καλωσόρισε την «τολμηρή και δυναμική» Άρια στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας και της εθνικής προσπάθειας για να «παλέψουν μαζί για την ελπίδα και την ανόρθωση της χώρας» . Η, χαρακτηριζόμενη από πολλούς, θεαματική μετακίνηση της πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στη αντίπερα όχθη τον Απρίλιο του 2012, πυροδότησε την έντονη κριτική ακόμα και στα μέσα κοινωνικής. Πολλοί ίσως θυμούνται το δηκτικό σχόλιο του Δημήτρη Παπαδημούλη του ΣΥΡΙΖΑ στο λογαριασμό του στο twitter: «Η μεταπήδηση της βουλευτού Αριας Αγάτσα, από το ΠαΣοΚ στην ΝΔ, καταγράφει εσωτερικές ανακατατάξεις εντός της… Κοινοπραξίας! Είδες το μνημόνιο;».
Αλλά η ιστορία των πολιτικών ανταλλαγών είναι μακρά και δεν χαρακτηρίζει μόνο την εποχή μας. Από την μεταπολίτευση και μετά όλο και περισσότεροι βουλευτές δεν αποδεικνύονται όχι και τόσο πιστοί στις κομματικές επιλογές τους…
Ο Ιωάννης Μπούτος, από σπουδαίο πολιτικό «τζάκι» της Πελοποννήσου και πολλές φορές υπουργός προκάλεσε τεράστια αίσθηση με την απόφασή του να στηρίξει τον Ανδρέα Παπανδρέου την περίοδο του ’89. Και αυτό γιατί μέχρι τότε αποτελούσε κορυφαίο στέλεχος της κεντροδεξιάς παράταξης. Η γνωστή «βεντέτα» του Ιωάννη Μπούτου με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον ώθησε, όταν ο τελευταίος διεδέχθη τον Αβέρωφ στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, να ανεξαρτητοποιηθεί το 1984. Η συμβολή του σε εθνικά ζητήματα συνυπολογίστηκε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, του πρόσφερε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 και του Απριλίου του 1990 ενώ με την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1993 του ανέθεσε τη διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος.
Παρόμοιες συνεργασίες σημείωσε και ο κ. Βασίλειος Κοντογιαννόπουλος , βουλευτής της ΝΔ από το 1974 μέχρι και το 1998 οπότε και διεγράφη. Ορκίστηκε υφυπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και, στη συνέχεια, στην κυβέρνηση του Γεώργιου Ράλλη. Μετείχε στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Τζαννή Τζανετάκη ως υπουργός Παιδείας και στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα ως αναπληρωτής υπουργός Παιδείας με υπουργό τον Κώστα Σημίτη. Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη διετέλεσε υπουργός Παιδείας και, στη συνέχεια, υπουργός Βιομηχανίας, Ενεργείας και Εμπορίου. Το 1998 διαγράφτηκε από τη ΝΔ και το 2000 αποδεχόμενος πρόταση του Κώστα Σημίτη, προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ και εκλέχτηκε βουλευτής στη Β΄ Αθηνών. Σήμερα δηλώνει περήφανος που «συνδέθηκε με την εκσυγχρονιστική περίοδο και των δύο κομμάτων» και γνωρίζοντας εξίσου καλά και τα δύο κόμματα, θεωρεί «πως και τα δύο πλέον αδυνατούν να εμπνεύσουν όραμα, αξιοπιστία, και εμπιστοσύνη».
Διονύσιος Μπουλούκος, Αριστόδημος Μπουλούκος, Δημήτριος Χονδροκούκης
Την περίοδο του ‘82 που ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος έλεγε για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ πως «Όσοι δεν τυγχάνουν της εμπιστοσύνης της ηγεσίας, καλούνται να επιλέξουν τον τρόπο του πολιτικού τους θανάτου. Αν ψηφίσουν το νομοσχέδιο αυτοκτονούν, αν το καταψηφίσουν εκτελούνται», ανακοινώθηκε η διαγραφή του Αριστόδημου Μπουλούκου, ο οποίος με επιστολή του προς τον Ανδρέα Παπανδρέου είχε γνωστοποιήσει τη διαφωνία του με την κατάργηση του σταυρού προτίμησης. Λίγες ημέρες αργότερα «καρατομήθηκε» και ο Δημήτριος Χονδροκούκης που απέσχε της ψηφοφορίας. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους διαγράφηκε και ο Διονύσιος Μπουλούκος. Μετά τη διαγραφή τους και οι τρεις βουλευτές πέρασαν την άλλη πλευρά και εξελέγησαν με την Νέα Δημοκρατία
Ο εκλιπών Αντρέας Λεντάκης, ο οποίος με τα βασανιστήρια που υπέστη από τη Χούντα ενέπνευσε τον Μίκη Θεοδωράκη να γράψει τα «Τραγούδια του Αντρέα», ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως ιδρυτικό μέλος της ΕΔΑ. Το 1990 εκλέχτηκε βουλευτής με το Συνασπισμό, για να ανεξαρτητοποιηθεί μετέπειτα και να συνταχθεί με την νεοϊδρυθείσα Πολιτική Άνοιξη την οποία συντρόφευσε σε όλη τη σύντομη πορεία της.
Μετακίνηση από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ πραγματοποίησε και ο Στέλιος Ματζαπετάκης, βουλευτής Ηρακλείου της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το 1998, οπότε και διεγράφη για να επανεκλεγεί με το ΠΑΣΟΚ το 2000. Την μεταγραφή του αυτή «προανήγγειλε» άλλωστε όταν κατά την αποχώρησή του επιτέθηκε στον τότε πρόεδρο του κόμματος Κώστα Καραμανλή κατηγορώντας τον για «παραμόρφωση της ιδεολογικής φυσιογνωμίας της ΝΔ και συρρίκνωση του εύρους της με διαγραφές ή παροπλισμό των ικανοτέρων στελεχών της» ακόμα και «για μετατροπή της σε προσωπικό κόμμα του νεαρού Καραμανλή με ιδιοκτησιακή νοοτροπία». Είχε προσθέσει μάλιστα πως οι πολιτικές του παραδόσεις σε συνδυασμό με το χαρακτήρα του δεν του επέτρεπαν να συμμετέχει πλέον σε ένα τέτοιο κόμμα και στη συνέχεια χαρακτήρισε το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα που εκφράζει ιδεολογικά και πολιτικά τον κεντρώο Έλληνα πολίτη, προσπαθώντας να κάνει πιο ομαλή τη μετάβαση.
Ο εκλιπών Διονύσιος Λιβανός, είναι άλλος ένας πολιτικός που προέβη σε μια ακραία μετάβαση. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 1974 και επανεξελέγη το 1981 και το 1985, οπότε και ανεξαρτητοποιήθηκε. Προσχωρώντας στο ΠαΣοΚ, το 1989, εξελέγη ευρωβουλευτής ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα διετέλεσε υπουργός Τουρισμού για δύο χρόνια. Στη συνέχεια ακολούθησε η παραίτησή με αφορμή την υπόθεση της πώλησης του Καζίνο στην Πάρνηθα.
Έντονες και πολλαπλές ήταν και οι μετακινήσεις στην πολιτική πορεία του Στέφανου Μάνου. Ο βουλευτής Νέας Δημοκρατίας, έχοντας διεκδικήσει ανεπιτυχώς δύο φορές την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας διεγράφη το 1998 μετά την παραπομπή του στο Πειθαρχικό όργανο του κόμματος εξαιτίας διαφωνίας του με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Στη συνέχεια, το 1999, ίδρυσε το κόμμα των Φιλελευθέρων με έμβλημα τον «μαινόμενο ταύρο», το οποίο κατήλθε αυτόνομα στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 1999, κερδίζοντας ποσοστό 1,62% των ψήφων. Έτσι το 2000 οι Φιλελεύθεροι συνεργάστηκαν εκ νέου στις Εθνικές Εκλογές με την Νέα Δημοκρατία και ο Στέφανος Μάνος εισέρχεται στην Βουλή υπό το ψηφοδέλτιό της. Δύο χρόνια αργότερα ελλείψει οικονομικών πόρων αναστέλλεται η λειτουργία του κόμματος και το 2004 πραγματοποιεί τη μεγάλη μετάβαση όταν συμπεριλήφθηκε ως ανεξάρτητος-συνεργαζόμενος σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Και πάλι ανεξαρτητοποιείται και πέντε χρόνια μετά συνιδρύει νέο πολιτικό κόμμα, την επονομαζόμενη «Δράση» η οποία στις επόμενες εκλογές συνεργάζεται με την Φιλελεύθερη Συμμαχία. Το 2012, ανακοινώνεται η κοινή κάθοδο της Δράσης με τη «Δημιουργία Ξανά» ενώ λίγο αργότερα ο Στέφανος Μάνος υποβάλλει την παραίτησή του, στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ζητώντας να βρεθεί ο διάδοχός του αλλά παραμένει ενεργό στέλεχος.
Παρόμοια πορεία ακολούθησε και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ο οποίος παραιτήθηκε δύο φορές από τις τάξεις της. Στη δεύτερη αποχώρηση, το 1994, παραιτήθηκε από το βουλευτικό του αξίωμα, αποχωρώντας παράλληλα κι από την ενεργό πολιτική σκηνή τουλάχιστον μέχρι το 2004, όταν εξελέγη βουλευτής επικρατείας συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ.
Άλλη μια ηχηρή μετακίνηση ήταν και εκείνη του Μίμη Ανδρουλάκη. Ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. και της ευρύτερης Αριστεράς για πάνω από 20 χρόνια, στενός συνεργάτης του Χαρίλαου Φλωράκη, βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ενιαίου Συνασπισμού, διαγράφεται το 1993 μετά από διαφωνία του στο θέμα της ρύθμισης των χρεών του Ολυμπιακού. Το 2004 μετακινείται επισήμως στο χώρο του «σοσιαλιστικού κέντρου» απαντώντας θετικά στην πρόσκληση του Γιώργου Παπανδρέου ενώ στη συνέχεια ανακαλύπτει στο πρόσωπο του Ευάγγελου Βενιζέλου, σύμφωνα με δηλώσεις του, τον «λυτρωτή της Δημοκρατικής Παράταξης». Σε συνέντευξή του δήλωνε τότε πως ο Βαγγέλης Βενιζέλος «σαν διευθυντής ορχήστρας πρέπει ο ίδιος να ιδρύσει μια δική του πολιτεία ανατρέποντας τον καθιερωμένο εαυτό του, ώστε να γίνει ο ιδρυτής μιας νέας κατάστασης στον προοδευτικό χώρο» καθιστώντας αρνητικά διακείμενους όσους τον ξεχώριζαν για το αιρετικό του πνεύμα.
Η «φωνή του Πολυτεχνείου», πρωταγωνίστρια σε μια κορυφαία συμβολική στιγμή της νεότερης ιστορίας, εξελέγη το 1977 με το ΚΚΕ και αποτέλεσε το νεότερο μέλος του κοινοβουλίου. Διετέλεσε βουλευτής στη Β’ Αθηνών σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν και το 1989 ήταν παρούσα στη μεταλλαγή και συγκρότηση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, τη χαρακτηριζόμενη ως «ώρα της Αριστεράς». Το 1991 αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της πολιτικής της καριέρας αφού σε ηλικία 39 ετών, εξελέγη πρόεδρος του κόμματος. «Υπό το βάρος της αποτυχίας» του Συνασπισμού το 1993 παραιτείται ενώ τρία χρόνια αργότερα, στην «εποχή του εκσυγχρονισμού και της ισχυρής Ελλάδας» επανεκλέγεται βουλευτής. Από τότε φαίνεται να αρχίζει εκ μέρους της το διαρκές φλερτ με το ΠΑΣΟΚ. Κοινή υποψήφια το 1998 και των δύο κομμάτων κατεβαίνει ως αντίπαλος του Δημήτρη Αβραμόπουλου στο δήμο Αθηναίων ενώ το 2003 διαφωνώντας στρατηγικά με το κόμμα της διαγράφεται για να συμμετάσχει την επόμενη χρονιά στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Υποστηρίζοντας τότε τη νέα συμμαχία της, έκανε λόγο για «αλλαγή σκηνικού» και «νέα ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη» απ’ όπου «δεν θα μπορούσε να απουσιάζει».
Μια άλλη παραίτηση που ακολουθήθηκε από μεταγραφή ήταν και αυτή του Σπύρου Βούγια. Διεκδικώντας αρχικά, ανεπιτυχώς, τη δημαρχία Θεσσαλονίκης στις δημοτικές εκλογές του 1998 με το Συνασπισμό δήλωνε σε συνέντευξή του αναποφάσιστος αναφορικά με την συμμετοχή του στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, ξεκαθαρίζοντας μάλιστα πως αριστερά για εκείνον σήμαινε με απλά λόγια « ηθική στάση απέναντι στα πράγματα, κοινωνική ευαισθησία, οικολογική προσέγγιση και πάνω απ’ όλα αισθητική και πολιτισμός». Κατά τα φαινόμενα τέσσερα χρόνια αργότερα τις αξίες αυτές πρέσβευε πλέον η παράταξη του ΠαΣοΚ κι έτσι ο κ. Βούγιας εντάχθηκε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του κόμματος. Το 2004, όταν δημοσιοποιήθηκε και αμφισβητήθηκε η νομιμότητά της μετεγγραφής της κόρης του σε πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, παραιτήθηκε δηλώνοντας κατά την αποδέσμευσή του πως το θέμα «έθιξε τον πυρήνα της σχέσης ανάμεσα στην προσωπική και την πολιτική του ισορροπία». Πέντε χρόνια αργότερα επιστρέφει στην πολιτική σκηνή και εκλέγεται Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με το ΠαΣοΚ.
Υπερασπιστής συνεργασιών αλλά και μετακινήσεων παρουσιάζεται και ο Μανώλης Γλέζος. Υπήρξε βουλευτής και πρόεδρος της μεταπολιτευτικής Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), την περίοδο 1981 και 1985 συνεργάζεται αργότερα με το ΠΑΣΟΚ ως ευρωβουλευτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για να καταλήξει στη συνέχεια στο ευρωκοινοβούλιο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μαζικές μετακινήσεις
Στην πολιτική σταδιοδρομία τόσο του νυν όσο και του τέως υπουργού Υγείας σημειώνονται μετακινήσεις. Εξαιτίας της ψήφισης του μνημονίου, οι δύο τότε βουλευτές του ΛΑΟΣ, είχαν διαγραφεί από το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη ο οποίος είχε αποδώσει τη διαφοροποίησή του Μάκη Βορίδη και του Άδωνη Γεωργιάδη σε «vertigo δηλαδή σε αλλαγή προσανατολισμού, εξαιτίας της γρήγορης ανέλιξής τους». Στη συνέχεια προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία όπου και μέχρι στιγμής παραμένουν διαγράφοντας κατ’ όπως φαίνεται βίους παράλληλους…
Βέβαια οι μετακινήσεις βουλευτών του κόμματος του ΛΑΟΣ, ειδικά κατά την αντιμνημονιακή περίοδο του κ. Καρατζαφέρη, παρουσιάζονται μαζικές και αποτέλεσαν αιτία για την οξύτατη αντίδρασή του η οποία έκανε λόγο για «πανστρατιά προδοτών». Εκτός από τους κυρίους Βορίδη και Γεωργιάδη ηχηρές διαγραφές με ταυτόχρονες μεταγραφές ήταν και εκείνες των Κυριάκου Βελόπουλου και Θάνου Πλεύρη, οι οποίοι προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία χωρίς όμως να επανεκλεγούν βουλευτές. Απευθύνοντας δριμύ κατηγορώ για «εξωφρενικές ανακολουθίες» έναντι του προέδρου του ΛΑΟΣ είχε αποχωρήσει και ο Αλέκος Χρυσανθακόπουλος αλλά και ο Αστέριος Ροντούλης. Για τον κ. Χρυσανθακόπουλο βέβαια δεν ήταν η πρώτη αλλαγή πολιτικής στέγης μιας και προερχόμενος από το χώρο του κέντρου υπήρξε βουλευτής του ΠαΣοΚ τις περιόδους 1996 και 2004. Και οι δύο δε κατά την αποχώρησή τους άφησαν από την πρώτη στιγμή ανοιχτό το ενδεχόμενο προσχώρησής τους σε έτερο κομματικό συνδυασμό κάνοντας λόγο για «ανάγκη συγκρότησης ενός Πατριωτικού Κέντρου για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό».
Μια άλλη μετακίνηση η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως επιστροφή, ήταν εκείνη της ευρωβουλευτού του ΛΑΟΣ Νίκης Τζαβέλλα. Πρίν από μερικούς μήνες Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για συσπείρωση «της κεντροδεξιάς που πιστεύει πως η χώρα πρέπει να παραμείνει σταθερή στην ευρωπαϊκή της πορεία» εντάχθηκε εκ νέου στη Νέα Δημοκρατία, στο κόμμα δηλαδή από το οποίο ξεκίνησε, εγκαταλείποντας τον ενδιάμεσο σταθμό του ΛΑΟΣ, «για χάρη της Ελλάδας».
Δύο μετακινήσεις είναι αυτές που σημείωσε στην μέχρι τώρα πολιτική του πορεία ο κ. Οδυσσέας Βουδούρης. Αρχικά εξελέγη με το ΠαΣοΚ, επί αρχηγίας Γιώργου Παπανδρέου, στη συνέχεια μετακινήθηκε στη ΔΗΜΑΡ καταλήγοντας σε αυτές τις εκλογές να διεκδικεί την περιφέρεια Πελοποννήσου με την στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρόμοια ήταν και η πορεία του Γιάννη Μιχελογιαννάκη. Όταν ο βουλευτής του ΠαΣοΚ, καταψηφίζοντας το μνημόνιο, διαγράφηκε από το κόμμα και έκτοτε συνεργάστηκε με την ΔΗΜΑΡ. Συνεκτιμώντας όπως ο ίδιος δήλωνε το μη σεβασμό της παράταξης του κυρίου Κουβέλη, στο πρόγραμμα με το οποίο είχε εκλεγεί αλλά και την ελλιπή διαπραγμάτευση της για τα δίκαια αιτήματα του Ελληνικού λαού, αποχώρησε από το κόμμα παραμένοντας ως ανεξάρτητος βουλευτής στο κοινοβούλιο. Το 2013 ανακοινώθηκε επίσημα η ένταξή τους στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μετά από «πολύμηνη και άριστη συνεργασία με την κοινοβουλευτική ομάδα του κ. Τσίπρα» όπως μας ενημέρωσε.
Πολυάριθμες είναι όμως και οι μετακινήσεις που σημειώθηκαν από το ΠαΣοΚ στη ΔΗΜΑΡ. Τόσο ο πρώην βουλευτής και υπουργός του ΠαΣοΚ, Χάρης Καστανίδης, τάχθηκε στο πλευρό της ΔΗΜΑΡ χαρακτηρίζοντας τη μετακίνησή του «συμμετοχή του στον προοδευτικό πόλο» όσο και ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα γραμματέας της ΚΟ της ΔΗΜΑΡ Γιάννης Αμοιρίδης. Δημοσιεύματα της περιόδου που αναφέρονταν στην μετακίνηση των δύο βουλευτών τους χαρακτήριζαν και ως «προξενητές» του κόμματος με πρώην στελέχη του ΠαΣοΚ. Ανάλογη πορεία διέγραψε και η ευρωβουλευτής του ΠαΣοΚ, Μαριλένα Κοππά, η οποία στη συνέχεια έθεσε υποψηφιότητα για το ευρωκοινοβούλιο με τη ΔΗΜΑΡ.
Μια άλλη μετακίνηση, εντονότερη, ήταν άλλωστε και αυτή των Παναγιώτη Κουρουμπλή, Σοφία Σακοράφα, και Κρίτωνα Αρσένη, που αποχώρησαν από το ΠαΣοΚ για να συνταχθούν, όχι με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κρίτων Αρσένης αποχωρώντας επειδή διαφώνησε με τις θέσεις του κόμματος, και οι κύριοι Κουρουμπλής και Σακοράφα οι οποίοι διαγράφησαν όταν καταψήφισαν το μνημόνιο, μετά τη ρήξη της σχέσης τους με το ΠΑΣΟΚ, εντάχθηκαν και επανεκλέγηκαν με το ΣΥΡΙΖΑ.
