Ο βουλευτής Επικρατείας και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, Χρύσανθος Λαζαρίδης, το υπαινίχθηκε σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη, αλλά, λόγω των εξελίξεων εκείνων των ημερών- κρινόταν η εκταμίευση της δόσης-, πέρασε μάλλον απαρατήρητο: Απαντώντας σε ερώτηση για τη μετεξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας σε ένα νέο κόμμα, αφού σημείωσε ότι «το ζήτημα του ονόματος θα τεθεί στο τραπέζι και θα κριθεί», παρατήρησε ότι η μορφή που θα λάβει το σχήμα θα κριθεί από τα πολιτικά δεδομένα της εποχής. Προχωρώντας περισσότερο, άφησε να διαφανεί ότι μελετάται να αποτελέσει όχι κόμμα με την κλασική του μορφή, αλλά «συνασπισμό δυνάμεων».
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα», επισήμως, βεβαίως, το ζήτημα της ανασύνταξης της κεντροδεξιάς παράταξης και της ανασύνθεσής της σε κάτι εντελώς νέο δεν συζητείται, αλλά στο παρασκήνιο όλοι οι σοβαροί παίκτες κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση αυτό το σοβαρό ενδεχόμενο.
Η προετοιμασία που γίνεται αθόρυβα έχει ιδεολογικά, οργανωτικά και εθνικά χαρακτηριστικά, θα αποδώσει όμως μόνο αν στα τέλη του 2013 η χώρα έχει κερδίσει οριστικά το στοίχημα της διάσωσής της και έχει μπει, σε αμυδρή έστω, τροχιά ανάπτυξης.
Και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος το τελευταίο διάστημα έχει εγκαινιάσει μια πολύ επιθετική επικοινωνιακή στρατηγική με συνεχή παρουσία και δηλώσεις στον Τύπο, έχει καταλάβει πως ένα τέτοιο εγχείρημα, που μοιάζει με την υπέρβαση του 1993, θα έχει τύχη μόνο αν ο ίδιος είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του χώρου του τη στιγμή της πραγματοποίησής του. Διαφορετικά θα είναι δώρον άδωρον…
Και επειδή γνωρίζει καλά ότι ποικίλες δυνάμεις, από το χώρο τόσο της παλαιάς όσο και της νεότερης γενιάς της κεντροδεξιάς δεν βλέπουν και με πολύ καλό μάτι τις πρωτοβουλίες του αυτές- ούτε το καραμανλικό περιβάλλον ούτε και το μητσοτακικό ενθουσιάζονται με την ιδέα της αλλαγής φυσιογνωμίας αλλά και της ριζικής μεταβολής παγιωμένων συσχετισμών δεκαετιών μέσα στη συντηρητική παράταξη-, έχει πλήρη συναίσθηση του ρίσκου και των κινδύνων που αναλαμβάνει.
Από τη μια, μέσα στο κόμμα του έχει να κάνει μ’ ένα εδραιωμένο status που υπάρχει σε βάθος Μεταπολίτευσης και, από την άλλη, μέσα στην κοινωνία υπάρχουν νέες δυνάμεις που κινούνται ταχύτατα και ξεπερνούν όποιον τις αγνοεί.
Άνοιγμα σε άλλα ακροατήρια
Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο πρωθυπουργός θα προσπαθήσει να θεμελιώσει τη φυσιογνωμία του νέου που ευαγγελίζεται μέσα από την πράξη, κάνοντας ταυτόχρονα άνοιγμα σε κεντρώα αλλά και σε δεξιά ακροατήρια.
Από τη μια, θέλει να θωρακίσει τα δεξιά νώτα του προκειμένου να μην αφήσει χώρο και ακροατήριο σε οποιεσδήποτε νέες απόπειρες τύπου Καμμένου είτε από διαγραφέντες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ.
Η επιβολή του νόμου μέσα στα πανεπιστήμια, το ξήλωμα του παρακρατικού μηχανισμού των αναρχικών πυρήνων στη «Βίλα Αμαλία», στην ΑΣΟΕΕ, στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και αλλού, εκτός από την αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας των πανεπιστημίων, στόχο έχουν την εμπέδωση της εικόνας ενός ηγέτη που βάζει τάξη σε απάτητες περιοχές έπειτα από δεκαετίες.
Κάτι το οποίο τον διευκολύνει τόσο στην πολιτική κόντρα που έχει ανοίξει με την Αριστερά όσο και στην απόπειρά του να επαναφέρει αντισυστημικούς-αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους της Δεξιάς στην κοίτη της παράταξης.
Από την άλλη, βάζοντας μπροστά τις περίφημες μεταρρυθμίσεις σε μια στιγμή που ο παλαιός χώρος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε κρίση ταυτότητας, έχει διπλό στόχο: τη συστράτευση στο νέο εγχείρημα- και εδώ «κολλάει» ο συνασπισμός δυνάμεων- «αστέγων» κεντρώων δυνάμεων από όλο το φάσμα του παλαιού πολιτικού χάρτη- αριστερό, κεντρώο, εκσυγχρονιστικό, ακόμη και πατριωτικό.
Στις κλειστές συζητήσεις που κάνουν στενοί συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά με στελέχη του παρόντος κυβερνητικού σχήματος, όπως αναφέρουν τα «Επίκαιρα», σημειώνεται ότι η εμμονή στις μεταρρυθμίσεις αλλά και στην ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τους βολεμένους είναι η μόνη συνταγή για να αφοπλιστεί στην κοινωνία η Κουμουνδούρου αλλά και για να προελάσουν στο κέντρο του νέου πολιτικού χάρτη τα κόμματα των Αντώνη Σαμαρά και Φώτη Κουβέλη.
«Πρέπει να μιλάμε με “γωνίες” και με… ανορθόδοξο τρόπο», συμφώνησαν αξιωματούχοι του Μεγάρου Μαξίμου και της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Η σύμπτωση απόψεων επί της ακολουθούμενης κυβερνητικής πολιτικής επιδιώκεται να μετατραπεί από τον Αντώνη Σαμαρά σε πολιτικό ρεύμα, το οποίο θα εκπροσωπήσει τον παλαιό μεσαίο χώρο που σήμερα, μετά και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, είναι προνομιακό πεδίο μόνο για την κεντροδεξιά.
Και επειδή οι «ορφανές» κεντρώες δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ και άλλους χώρους- ακόμη και από την Αριστερά- δυσκολεύονται να συνεργαστούν με ένα παλαιό κόμμα της Μεταπολίτευσης όπως η Νέα Δημοκρατία, στο παρασκήνιο συζητείται εντόνως, πρώτον, η αλλαγή ονομασίας και, δεύτερον, η δυνατότητα καθόδου συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων στις εκλογές μετά και από τροποποίηση του εκλογικού νόμου, ο οποίος αρνείται σήμερα σε τέτοιους συνασπισμούς το μπόνους των πενήντα εδρών.
Οι ζυμώσεις και οι αντιδράσεις
Οι κινήσεις του Ανδρέα Λοβέρδου, του Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος κινείται στο παρασκήνιο μαζί με την ομάδα Φλωρίδη υπέρ της δημιουργίας ενός συμπληρωματικού πόλου τύπου κόμματος Φιλελευθέρων, αλλά και ορισμένες κινήσεις που κυοφορούνται στο χώρο της Δεξιάς σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται: της σύμπραξης όλων των λεγόμενων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που υπάρχουν διάσπαρτες στον πολιτικό χάρτη, με στόχο τη δημιουργία μιας μεγάλης αστικής παράταξης.
Επειδή, όμως, ένα τέτοιο εγχείρημα συνεπάγεται κατ’ ουσίαν τη διάλυση της κεντροδεξιάς παράταξης με τον τρόπο που τη γνωρίσαμε από το 1974 μέχρι σήμερα και την επανασύστασή της απαρχής, η προσπάθεια αυτή του Αντώνη Σαμαρά δεν θα είναι ανέφελη.
Θα κριθεί από το πολιτικό του imperium ή από την πολιτική του αδυναμία τη στιγμή της εκδήλωσης της πρωτοβουλίας.
Στελέχη της παλαιάς καραμανλικής πτέρυγας, που νιώθουν άβολα, κινούνται προς το σχήμα που ετοιμάζουν στο παρασκήνιο οι Χρήστος Ζώης και Κώστας Μαρκόπουλος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαφωνεί ριζικά με την ίδρυση φιλοευρωπαϊκού κόμματος, ενώ και ο Μάκης Βορίδης έχει επιφυλάξεις που η συζήτηση άνοιξε τόσο πρόωρα.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, παρακολουθεί προσεκτικά τις αντιδράσεις, γιατί ξέρει ότι μετά την αποτυχία της Πολιτικής Άνοιξης δεύτερο λάθος δεν συγχωρείται και στην παρούσα φάση κοιτά να προστατεύσει το πολιτικό κεφάλαιο που ο ίδιος δημιούργησε μέσα στο τελευταίο εξάμηνο.
Αν το περισώσει, τότε θα μπορέσει να τεθεί επικεφαλής συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, με χαρακτηριστικά αυτόνομου ηγέτη που θέλει να αλλάξει τους θεσμούς, την οικονομία και το Σύνταγμα.
Έχοντας αποσπάσει τη θετική έκπληξη του λεγόμενου συστήματος, που αμφισβήτησε έντονα τη δυνατότητά του να ηγηθεί της χώρας τόσο στις πρώτες όσο και στις δεύτερες εκλογές, ξέρει ότι έχει όπλα και δεν πρέπει να συμπορευθεί με αυτό που ο ίδιος ονομάζει «προχθές».
Εάν όμως στους επόμενους μήνες το κυβερνητικό σχήμα βουλιάξει υπό την ηγεσία του μέσα στην κρίση και τη φτώχεια που συνεπάγεται η εφαρμογή των μέτρων του τρίτου μνημονίου, τότε, φυσικά, όλα τα παραπάνω θα αποτελέσουν ένα καλό σχέδιο επί χάρτου, παρακαταθήκη για τους επόμενους. Από τις αποφάσεις που θα λάβει ο ίδιος εξαρτώνται πολλά…
