Σκληρή γλώσσα χρησιμοποίησε ο ευρωβουλευτής της Ομάδας της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη και μέλους της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Θόδωρος Σκυλακάκης, στην παρέμβασή του για την κατάσταση στην Ελλάδα και τη δύσκολη θέση, στην οποία βρίσκονται οι Έλληνες πολίτες.
Αναλυτικά η δήλωση του κ. Σκυλακάκη:
«Η άρνηση της πραγματικότητας είναι στάση άκρως επικίνδυνη και για τα άτομα και για τις κοινωνίες. Ο λόγος είναι απλός. Αν αναγνωρίζεις ένα πρόβλημα έχεις κάποια πιθανότητα να το επιλύσεις. Αν αρνείσαι την πραγματικότητα η πιθανότητα να το επιλύσεις τείνει προς το μηδέν, ενώ η πιθανότητα να υποστείς τις συνέπειες της μη επίλυσής του, μετατρέπεται σε βεβαιότητα.
Ποια είναι η πραγματικότητα σήμερα. Η Ελλάδα έχει τρία τεράστια οικονομικά προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι ζει με δανεικά ξοδεύοντας περισσότερα από όσα παράγει.
Το πόσο είναι εφιαλτικό, 500 ευρώ ανά νοικοκυριό το μήνα και οι δανειστές (μνημόνιο και ΕΚΤ), μας δανείζουν με τον άκρως δυσάρεστο όρο να πάψουμε να ζούμε με τα δικά τους δανεικά.
Το δεύτερο είναι ότι το κράτος έχει ένα τεράστιο χρέος ύψους 105.000 ευρώ ανά νοικοκυριό, μέρος του οποίου θα πρέπει κάποτε να αρχίσει να αποπληρώνει. Χρέος που δεν χρησιμοποιήθηκε για επενδύσεις και πήγε όλο για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και ιατροφαρμακευτική σπατάλη και αυτοί που ωφελήθηκαν, το μετέτρεψαν κυρίως σε σπίτια, αυτοκίνητα και κάθε είδους εισαγόμενα.
Το τρίτο είναι ότι η οικονομία είχε έναν υπερτροφικό καταναλωτικό τομέα που ζει με δανεικά και περιλαμβάνει πολύ μεγαλύτερο κράτος, αλλά και πολύ περισσότερα καταστήματα, γιατρούς, φαρμακοποιούς, καφενεία, εστιατόρια, ξενυχτάδικα, μέσα ενημέρωσης, κομματικά στελέχη, σπίτια κ.λπ., απ’ ότι δικαιολογεί η παραγωγική της ικανότητα. Καθώς τα δανεικά μειώνονται ο υπερτροφικός καταναλωτικός τομέας συρρικνώνεται δραματικά δημιουργώντας μαζική ανεργία, που θα ξεπεράσει το 1 εκ.
Αν η χώρα χρεοκοπήσει, τότε η οικονομία θα υποστεί μαζικό έμφραγμα και θα πληρώσουμε κόστος της τάξεως των 1000 ευρώ μήνα ανά νοικοκυριό. Ταυτόχρονα θα συμβούν πιθανότατα ανεξέλεγκτες κοινωνικές αντιδράσεις και είναι άγνωστο τι θα επιβιώσει από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την ηγεσία της χώρας γενικά (ΜΜΕ, επιχειρήσεις κ.λπ.). Όπως άγνωστο είναι και τι θα ακολουθήσει αφού η ζωή απεχθάνεται το κενό. Η εμπειρία των ανατολικών χωρών, όταν χρεοκόπησε το δικό τους σύστημα (χάος και ολιγάρχες), δεν είναι ασφαλώς ενθαρρυντική. Αν δεν το θέλουμε αυτό, θα πρέπει: Πρώτον να προσαρμόσουμε το επίπεδο ζωής μας προς τα κάτω μειώνοντας ταχύτατα το δημόσιο έλλειμμα κοντά στο μηδέν. Δεύτερον να προσελκύσουμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια επενδύσεις στον ατροφικό παραγωγικό εξωστρεφή τομέα της οικονομίας (βιομηχανία, τουρισμός, γεωργία, τουριστική κατοικία, κ.λπ.), για να βρουν δουλειά οι ένα εκατομμύριο άνεργοι. Τρίτον να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή.
Η σειρά με την οποία μπορούν να λυθούν τα τρία προβλήματα είναι επίσης αναπόφευκτη. Πρώτα πρέπει να μειώσουμε τα ελλείμματα προσαρμόζοντας το επίπεδο ζωής στην παραγωγική μας ικανότητα και απομακρύνοντας οριστικά τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, αφού αν δεν το κάνουμε αυτό δεν θα έρθει ούτε μια επένδυση. Τα περί ύφεσης που προκαλεί το πρόβλημα είναι παραδοξολογίες.
Η ύφεση είναι αναπόφευκτη, αφού δεν μας δανείζουν πια για να ξοδεύουμε και θα παραμένει όσο δεν τελειώνουμε με τη μείωση των ελλειμμάτων.
Το δεύτερο βήμα είναι -μέσω των διαρθρωτικών αλλαγών και της χαμηλής φορολογίας- να προσελκύσουμε επενδύσεις και να ρυθμίσουμε το δημόσιο χρέος (επιμήκυνση & χαμηλά επιτόκια). Στην πορεία αυτή θα πρέπει να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή φροντίζοντας τους κοινωνικά πιο αδύνατους και ρίχνοντας το βάρος σε όσους έχουν αδιαμφισβήτητη ευθύνη (π.χ. ψεύτικες αναπηρικές συντάξεις, συντάξεις νεκρών, συντάξεις άνω του μέσου όρου για τις οποίες δεν έχουν πληρωθεί εισφορές, εξωπραγματικοί μισθοί και προνόμια στις ΔΕΚΟ, μη παραγωγικοί δημόσιοι υπάλληλοι, συστηματικοί φοροφυγάδες, νησίδες διαφθοράς στη δημόσια διοίκηση, την πολιτική, τα ΜΜΕ, τους προμηθευτές του δημοσίου και το πολιτικό σύστημα κ.λπ.). Αυτή είναι η μοναδική πολιτική που οδηγεί σε λύση.
Με την προϋπόθεση ότι η περικοπή γίνεται μέσω της μείωσης των δαπανών και όχι της αύξησης της φορολογίας (ότι έσοδα υπάρχουν από φοροδιαφυγή θα πρέπει να διατίθενται για τη μείωση των φόρων), αφού η συρρικνωμένη ιδιωτική οικονομία δίνει πολύ λιγότερους φόρους και όσο μειώνεται σε μέγεθος (υπό το βάρος της φορολογίας), τόσο πιο δύσκολο είναι να ξεπληρωθεί το χρέος. Θεμελιώδες λάθος που συνεχίζει να κάνει η κυβέρνηση και να ανέχεται η τρόικα.
Πως αντιδρά σε όλα αυτά η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτικό σύστημα; Κανείς δεν συζητά για το πραγματικό πρόβλημα. Τα κόμματα προσπαθούν με κινήσεις τακτικής να πετάξουν την καυτή πατάτα το ένα στο άλλο.
Για αυτό και ούτε λένε στους πολίτες την αλήθεια ούτε συζητούν σοβαρά για το τι πρέπει να γίνει. Τα μέσα ενημέρωσης στην πλειοψηφία τους, αφού στα χρόνια της κραιπάλης διακινούσαν το παραμύθι της «λιτότητας» και συναλλάσσονταν συστηματικά με το κομματικό σύστημα, τώρα καλλιεργούν τη σύγχυση και τον παραλογισμό. Κλειδί στην ιστορία που καλλιεργείται είναι η δημιουργία ενός φανταστικού κόσμου, γεμάτου με ανθελληνικές συνομωσίες, ανύπαρκτες λύσεις και κατά φαντασίαν «αντιστασιακούς».
Αν ζούσε κανείς σε άλλο πλανήτη και άκουγε αυτά τα ΜΜΕ και τους φιλοξενούμενούς τους, θα νόμιζε ότι η Ελλάδα έχει υποστεί κάποιου είδους εισβολή, ενώ το μόνο που έχει εισβάλλει είναι δισεκατομμύρια, καθώς βάζοντας πάνω από 100 δις ευρώ οι ευρωπαίοι (κυρίως)φορολογούμενοι έχουν αποτρέψει για την ώρα την ελληνική χρεοκοπία. Το πλέον παράλογο όλων είναι ότι οι «αντιστασιακοί» δεν ζητούν να σταματήσει η χρηματοδότηση.
Κάθε άλλο, θέλουν να συνεχίσουμε να εισπράττουμε ακόμα περισσότερα, αλλά με τον όρο ότι θα καταναλώνουμε με δανεικά και δεν θα τα γυρίζουμε πίσω.
Οι απλοί πολίτες είναι και αυτοί σε πλήρη σύγχυση. Θέλουν η χώρα να αποφύγει την χρεοκοπία, όμως ακούν γύρω τους από την κάθε είδους ηγεσία μια απερίγραπτη κακοφωνία και βλέπουν να τους σερβίρεται ένα χορταστικό μενού παραλογισμού και παραδοξολογίας.
Χωρίς ηγεσία κάποιοι από αυτούς κατέφυγαν στις πλατείες όπου αντί να ζητήσουν να απαλλαγούν από τους πραγματικούς υπαίτιους, θέλουν (κάποιοι από αυτούς), να αντικαταστήσουν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία με την άμεση δημοκρατία.
Σαν να είναι η κατάλληλη στιγμή στο χείλος του γκρεμού να κάνουμε πειράματα, που στη σύγχρονη εποχή (Καλιφόρνια), κάθε άλλο παρά έχουν πετύχει ακόμα και στην πιο ήπια εφαρμογή τους. Η γνωστή συνομοταξία που μας οδήγησε εδώ σπεύδει βέβαια να τους κολακεύσει με κάθε τρόπο.
Την ώρα που συμβαίνουν αυτά, καθώς η πραγματικότητα προχωρεί αμείλικτη, όσοι διατηρούν μέσα στην πλήρη σύγχυση την λογική τους πρέπει να εξεγερθούν και να μιλήσουν την αντιδημοφιλή γλώσσα της σύνεσης και του ορθολογισμού.
Οι λύσεις είναι αναπόφευκτα πολύ δύσκολες, αν όμως σοβαρευτούμε δεν είναι καταστροφικές. Η χώρα ζούσε με το δημόσιο να ξοδεύει (σε πραγματικούς όρους, αφού αφαιρεθεί ο πληθωρισμός), 27 δις λιγότερα πριν από δέκα χρόνια.
Αν μειώσει κατά 20 δις τις δαπάνες της (να ζει δηλαδή το κράτος με λίγα παραπάνω χρήματα απ’ ότι ξόδευε το 2000), η χρεοκοπία θα αποφευχθεί οριστικά και θα αρχίσουμε να βγαίνουμε από την κρίση. Μπορούμε να το κάνουμε και να φροντίσουμε να μειωθεί στο ελάχιστο το κοινωνικό κόστος προστατεύοντας τους περισσότερο αδύναμους.
Κι αν το ξεκινήσουμε σοβαρά είναι βέβαιο ότι θα εξασφαλίσουμε και την επιπλέον βοήθεια των ευρωπαίων. Πέραν των δανείων. Φτάνει να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα και να λειτουργήσουμε επιτέλους με ενότητα, σύνεση και ορθολογισμό».
