Η φωτογραφία της ζωής μου: Ο Σόλων Τσούνης εξηγεί γιατί το 2009 τα εγκατέλειψε όλα και έφυγε για το Παρίσι

Απόψε, «Η φωτογραφία της ζωής μου» και η Μαριάννα Τουμασάτου, στις 23:30, με τη βοήθεια του φωτογράφου, Αλέξανδρου Μαραγκού ξεφυλλίζουν το φωτογραφικό άλμπουμ της Νατάσας Γαρίνη, του Σόλωνα Τσούνη και του Δημήτρη Ευταξιόπουλου.

Η Νατάσα Γαρίνη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Ζούσε με τους γονείς και τις δύο αδερφές στους Αμπελοκήπους. Το 1979, σε ηλικία 33 ετών, πέθανε ο πατέρας της ξαφνικά. Το 1992 έγινε αεροσυνοδός. «Έγραψα σε ένα μπακαλόχαρτο ένα βιογραφικό και πήγα σε μία εταιρία που είχε έδρα το Μπαχρέιν.

Στην οικογένεια μου το είπα 3 μέρες πριν φύγω. Η μητέρα μου νομίζω πως έπαθε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό! Δεν με απέτρεψε όμως. Ήταν ζόρικη δουλειά αλλά οι συνθήκες και τα χρήματα ήταν καλά. Έμεινα σχεδόν 2 χρόνια. Μόλις γύρισα βρήκα πολύ γρήγορα δουλειά σε μια μικρή εταιρία με ένα μόνο αεροπλάνο. Το 1996 έκανα αίτηση στην Ολυμπιακή και μετακόμισα στα Βριλήσσια. Εκεί γνώρισα το alter ego μου, την Χριστίνα, η οποία είχε κάνει και αυτή ταυτόχρονα αίτηση στην Ολυμπιακή. Από τότε ξεκινήσαμε να κάνουμε κολλητή παρέα».

Ο Σόλων Τσούνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αγρίνιο. Έχει πρότυπο τον παππού του και θεωρεί ότι από εκείνον πήρε το ταλέντο, αλλά και πολλά στοιχεία του χαρακτήρα του. Έδωσε στην Καλών Τεχνών, αλλά δεν πέρασε και μετά σπούδασε φωτογραφία. Όταν κάλυψε μια παράσταση ως φωτογράφος, μαγεύτηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο και την υποκριτική. Τελείωσε τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και αμέσως ξεκίνησε να δουλεύει ως ηθοποιός. Θέατρο, σινεμά, σίριαλ… Το 2009 τα εγκατέλειψε όλα και έφυγε για ένα χρόνο στο Παρίσι. Ήταν ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Το 2015 έχασε τον μπαμπά του. Ήταν ένα μεγάλο σοκ η απώλειά του.

Ο Δημήτρης Ευταξιόπουλος γεννήθηκε το 1955 και μέχρι τα 7 του έζησε στα Προσφυγικά στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μετά το σχολείο έφυγε για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη. Το 1981 όταν επέστρεψε στην Αθήνα, χρησιμοποίησε το πατρικό του σπίτι στα προσφυγικά ως γραφείο. Με τον καιρό αγόρασε το δίπλα διαμέρισμα, μετά αγόρασε και το από πάνω και το 1999 αποφάσισαν οικογενειακώς, με τη γυναίκα του και την κόρη του να κάνουν μια ανακαίνιση και να ζήσουν εκεί πλέον. Η κόρη του, όταν ήταν στο δημοτικό, ντρεπόταν να πει ότι μένει στα προσφυγικά. Το 2000 το κράτος αποφάσισε να γκρεμίσει τις 8 πολυκατοικίες στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και ο Δημήτρης αφιέρωσε 10 χρόνια της ζωής τους για να μην συμβεί αυτό. Το 2020 κρίθηκαν διατηρητέα.