Η φιλοξενία στην Ελλάδα είναι ένας από τους σημαντικότερους θεσμούς που περιγράφεται στα Ομηρικά Έπη. Σημαντικά πρόσωπα με αξιώματα οικοδόμησαν δεσμούς, σύμφωνα με τον Όμηρο, μεταξύ τους μέσω των σχέσεων που δημιούργησαν σε περιπτώσεις φιλοξενίας ο ένας στον «Οίκο» του άλλου. Στη σύγχρονη Ελλάδα, η φιλοξενία αυτή μετατράπηκε σε βαριά βιομηχανία, αυτή του τουρισμού, χωρίς ωστόσο να χάσει τα πρωτεύοντα χαρακτηριστικά της, που δεν ήταν άλλα από την προστασία και τον σεβασμό του φιλοξενούμενου, καθώς και την εξυπηρέτησή του, μέσα σε μια «οικογενειακή» ατμόσφαιρα.
Με αυτές τις αρχές λειτούργησε και ο θρυλικός «Αστέρας» στη Βουλιαγμένη, αλλά και τα υπόλοιπα ξενοδοχεία κάτω από την ομπρέλα της θυγατρικής εταιρείας της Εθνικής Τράπεζας με την ονομασία «Astir Palace».
Ο πλέον σημαντικός παράγοντας, και τότε άλλα και τώρα, ήταν το ανθρώπινο κεφάλαιο πίσω από τη φιλοξενία. Οι άνθρωποι που σέβονται, εξυπηρετούν, αναγνωρίζουν και κάποιες φορές σωπαίνουν και προστατεύουν τον φιλοξενούμενο, χωρίς να έχουν υπογράψει κάποια ρήτρα εμπιστευτικότητας.
Από τη μεταπολίτευση και μετά στον τομέα της Τουριστικής Βιομηχανίας στην Ελλάδα, που κορυφώθηκε για πολλούς την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή με καινοτόμες για την εποχή κρατικές προσπάθειες, στις οποίες συμμετείχαν και ιδιώτες κάποιες φορές, όπως τα «Αμαλία», «Ξενία», «Astir Palace» και «Hilton», δημιουργήθηκε και αναδείχθηκε μια γενιά στελεχών που οδήγησε αυτούς τους «ναούς» της φιλοξενίας στη νέα εποχή. Στελέχη όπως ο Αλέξης Κοιμήσης ανέλαβαν τον ρόλο του οικοδεσπότη για το διεθνές jet set, τους αρχηγούς κρατών, τους κορυφαίους επιχειρηματίες και τους μεγιστάνες που έδιναν ραντεβού στις σύγχρονες «Ακροπόλεις» της Ελλάδος: μια από αυτές και ο «Αστέρας» της Βουλιαγμένης που απέκτησε για πολλές δεκαετίες τη δική του αυθεντική υπόσταση στην παγκόσμια λίστα των ξενοδοχείων-ορόσημων όπως το «Savoy» και το «George V».
Σήμερα ο Αλέξης Κοιμήσης μιλά αποκλειστικά στο Newsbeast για τη χρυσή εποχή του «Αστέρα», για τις κινήσεις στη διαχείρισή του ως CEO όλων των ξενοδοχείων της «Astir Palace», αλλά και για τις ενστάσεις που είχε σχετικά με την πώληση της ναυαρχίδας της εταιρείας του «Astir Palace» στη Βουλιαγμένη στο αραβικό fund. Σε ορισμένα σημεία μπορεί να φαίνεται σκληρός, ωστόσο έχει κάθε δικαίωμα, μιας και ήταν ο άνθρωπος που επανέφερε στην κερδοφορία τον «Αστέρα» και βοήθησε, όπως λέει, το διαμάντι αυτό του ελληνικού τουρισμού να λάμψει και να γίνει σημείο ραντεβού για τουρίστες υψηλού επιπέδου ανά τον κόσμο που δεν έδιναν ραντεβού στην Ακρόπολη, άλλα στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης!
- Θα μας μιλήσετε για το ξεκίνημά σας στο τιμόνι του «Αστέρα»;
Είχα πρωτύτερα εργαστεί ως Γενικός Γραμματέας του ΕΟΤ και, όταν ολοκλήρωσα τη θητεία μου εκεί, μου έγινε πρόταση από την Εθνική Τράπεζα να αναλάβω την «Astir Palace».
Ξέρετε, για μένα ο «Αστέρας» πάντοτε, και αυτό πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, ήταν κάτι το διαφορετικό. Ειδικά εκείνη την εποχή. Μια εποχή που κάποιοι έλεγαν «θα πάμε στην Ακρόπολη» και κάποιοι άλλοι έλεγαν «θα πάμε στον Αστέρα», εννοώντας την Αθήνα και την Ελλάδα. Ο «Αστέρας» ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό ξενοδοχείο. Μύριζε Ελλάδα! Και ταυτόχρονα ήταν και μια ιστορία από μόνος του. Μην ξεχνάμε πως ο «Αστέρας» ξεκίνησε όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέλεξε αυτή την τοποθεσία και τον έχτισε. Σε μια περιοχή σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα. Έτσι ο «Αστέρας» έγινε, ιδίως τα καλοκαίρια, η «καρδιά» της Αθήνας και των παλιών Αθηναίων, που αγαπούσαν πραγματικά την πρωτεύουσα.
- Ο «Αστέρας» ήταν ένα οικιστικό συγκρότημα. Τι περιλάμβανε στις εγκαταστάσεις του;
Ο «Αστέρας» είχε τρία ξενοδοχεία που το καθένα είχε διαφορετικό χρώμα. Ξεκινώντας απο την άκρη, ήταν η «Αφροδίτη», ένα νησιωτικό ξενοδοχείο, το μεσαίο ήταν το «Ναυσικά», ένα όμορφο και ταυτόχρονα μοντέρνο συγκρότημα, θα μπορούσαμε να πούμε, με πολύ μεγάλα δωμάτια και άπλετη θέα. Το τρίτο και πλέον το πιο αριστοκρατικό ήταν ο «Αρίωνας», με τις μαρμάρινες σκάλες, και στη συνέχεια ήταν τα μπανγκαλόου που ενοικιάζονταν για χρόνια ή για σεζόν. Ανάμεσα στους ενοικιαστές θυμάμαι το ζεύγος Ζολώτα, τη Μίκα Σαρίδη, τον Τεγόπουλο.
Μάλιστα, τα μπανγκαλόου ήταν ενα «στέκι» της παλιάς Αθήνας. Αυτός ήταν ο «Αστέρας». Πού ήταν όμως το σημαντικό; Όλοι οι ένοικοι, από όλες τις εγκαταστάσεις, κινούνταν μέσα στο συγκρότημα ελεύθερα. Συναντιόνταν στα μπαρ, στα εστιατόρια, στις πλαζ που είχε το κάθε ξενοδοχείο. Ήταν ένα οικογενειακό συγκρότημα παρά το τεράστιο μέγεθός του. Πάνω απο όλα όμως ήταν ένα ξενοδοχείο όπου δεν υπήρχαν νεοπλουτισμοί και διαφοροποιήσεις.
Όλη η κοσμοπολίτικη και επιχειρηματική Αθήνα, εκτός των πολλών ξένων, κινούνταν ελεύθερα στον «Αστέρα» που δεν επέτρεπε με την «αναπνοή» του ούτε τις αλαζονικές καταστάσεις ούτε τους νεοπλουτισμούς! Ο καθένας από τους ενοίκους – φιλοξενούμενους πρόσεχε και ταυτόχρονα σεβόταν την ύπαρξη του άλλου στις εγκαταστασεις του συγκροτήματος. Να φανταστείτε, όσο εργάστηκα εκεί, δεν είχα ποτέ να επιλύσω έναν διαπληκτισμό ή να αντιμετωπίσω κάποιο βίαιο επεισόδιο. Αυτός ήταν ο «Αστέρας». Υπήρχε σεβασμός του ενός προς τον άλλον, αλλά και προς το συγκρότημα όπου διέμενε ο καθένας και κινούνταν.
- Ποιο ήταν το επίπεδο των υπηρεσιών την εποχή που αναλάβατε;
Κοιτάξτε, θα ήταν πολύ εύκολο να πει κανείς ότι ο Αλέξης Κοιμήσης ήταν ο μεγάλος αναμορφωτής… Όταν πήγα και είδα για πρώτη φορά τον «Αστέρα» είχε λιγάκι αφεθεί. Όμως, όπως ένα πολύτιμο διαμάντι, όσο και αν το αφήσεις, όσο και αν το πετάξεις στον βούρκο, ευκολότατα γυαλίζεται και αποκτά και πάλι τη λάμψη του. Ο «Αστέρας» πάντοτε ήταν ένα διαμάντι! Όχι μόνο από πλευράς τοποθεσίας, αλλά και λόγω του προσωπικού του, αλλά και πολλών άλλων πραγμάτων. Ήθελε απλά ένα γυάλισμα. Πολλοί νομίζουν ότι εγώ έκανα το μεγάλο έργο. Δεν το έκανα! Τι έκανα όμως;
Κατάλαβα και αγάπησα την αξία αυτού του διαμαντιού και απλά το γυάλισα. Και για να σας πω την αλήθεια, ήταν κάτι αρκετά εύκολο. Όταν ανέλαβα τον «Αστέρα», είχε τεράστιες ζημιές και μέσα στον επόμενο χρόνο είχαμε πάει εξαιρετικά καλά. Απο 500 εκατ. δραχμές ζημιά που τον παρέλαβα, αν θυμάμαι καλά, τον επόμενο χρόνο, όχι απλά είχαμε καλύψει τη ζημιά, αλλά είχαμε και κέρδη.
Ταυτόχρονα, όταν ανέλαβα, έμαθα πως η προηγούμενη διοίκηση είχε δώσει χίλια πεντακόσια ελευθέρας για είσοδο στο συγκρότημα, καθότι εκείνη την εποχή θεωρούσαν πολύ σικ να ανοίγει ο άλλος το πορτοφόλι του και μαζί με τη μαύρη American Express κάρτα να δείχνει ότι διαθέτει και πάσο ελευθέρας για τον «Αστέρα»! Είχαν χαθεί παρά πολλά χρήματα τότε για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις κάποιων με αυτές τις κάρτες. Μάλιστα, είχε δημιουργηθεί και ένα άλλο θέμα: είχαμε χίλια πεντακόσια άτομα επιπλέον με κάρτες ελεύθερης εισόδου και τα καλοκαίρια ή τις περιόδους αιχμής δεν υπήρχαν καρέκλες για τους πελάτες που πλήρωναν ευλαβικά την ετήσια συνδρομή τους ή εκείνη για τους καλοκαιρινούς μήνες! Μέσα σε μια ημέρα λοιπόν τα κατήργησα όλα αυτά και αμέσως έγινα το πιο μισητό πρόσωπο σε εκείνους που αρέσκονταν στις freebies καταστάσεις.
Αυτό που έκανα τότε ήταν ένα μικρό δείγμα και ένα μικρό παράδειγμα που δείχνει και πολλά άλλα. Πάμε τώρα στο προσωπικό. Το προσωπικό ήταν το μεγάλο ατού του «Αστέρα». Τι εννοώ με αυτό; Είναι γεγονός πως τα προηγούμενα χρόνια, πριν αναλάβω εγώ, το προσωπικό αισθανόταν σαν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους. Από την άλλη όμως ήταν ένα πολύ καλό προσωπικό. Οι περισσότεροι γνώριζαν τους πελάτες, τα παιδιά τους, τους γονείς τους. Για παράδειγμα, η καμαριέρα υποδεχόταν το παιδί του τάδε επιχειρηματία και του έλεγε «Γιαννάκη, τι κανείς;». Ήξερε τον Γιαννάκη για χρόνια. Τον είχε δει να μεγαλώνει μέσα στον «Αστέρα» και ο Γιαννάκης ερχόταν ξανά και ξανά και είχε πλέον αναλάβει και τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης. Πήγαιναν να καθίσουν στο εστιατόριο και τους έλεγε ο σερβιτόρος «να φέρουμε το γνωστό που σας αρέσει;». Ή «για πρώτο να φέρουμε εκείνο;». Το προσωπικό γνώριζε ακόμα και το ποιοι έβαζαν και ποιοι δεν έβαζαν αλάτι στο γεύμα ή στο δείπνο τους!
Στον «Αστέρα» είχαν κλειστεί οι μεγαλύτερες επιχειρηματικές συμφωνίες και είχαν παρθεί πολιτικές αποφάσεις για τον τόπο. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε και κάποιες παράξενες συμφωνίες. Το προσωπικό, εμείς που διοικούσαμε, μπορείτε να πείτε ότι είδαμε και ακούσαμε πολλά, αλλά ένα πράγμα ήταν γνωστό: υπήρχε ο όρκος της σιωπής! Γιατί ο πελάτης του «Αστέρα» ήταν σεβαστός. Δεν ήταν εκεί ούτε για να τον κουτσομπολεύουμε, να αποκαλύψουμε τις αδυναμίες του, ούτε για να αποκαλύψουμε ποτέ ερχόταν και ποτέ έφευγε. Ερχόντουσαν πρωθυπουργοί, επιχειρηματίες, γνωστοί. Ποτέ δεν βγήκε απο τον «Αστέρα» ενα κιχ και πιστέψτε με πολλά μπορούσαν να είχαν δει τα μάτια μας.
- Ήσασταν από τους ανθρώπους που εναντιωθήκατε στην πώληση του συγκροτήματος.
Βεβαίως! Γιατί ο «Αστέρας» δεν έπρεπε να πουληθεί. Ο «Αστέρας» ήταν μια Ακρόπολη, τολμώ να πω! Έπρεπε απλά να βελτιωθεί χρόνο με τον χρόνο. Μάλιστα οι πληροφορίες μου ανέφεραν πως τα τελευταία χρόνια πήγαινε παρά πολύ καλά, οικονομικά. Δεν υπήρχε κανένας λογος να πουληθεί για «ένα κομμάτι ψωμί», επιτρέψτε μου τη φράση. Το τίμημα ήταν χαμηλό και τα περισσότερα χρήματα πήγαν για να κλείσουν δάνεια της Εθνικής Τράπεζας. Πουλήθηκε σε ένα fund αραβικό και στη διοίκηση επέλεξαν την «Four Seasons». Από τις καλύτερες εταιρείες, αλλά η εταιρεία αυτή υπάρχει σε άλλα εκατό ξενοδοχεία, ενώ ο «Αστέρας» ήταν μοναδικός! Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να λένε «Astir palace – Four Seasons» ή «Four Seasons – Astir Palace». Όχι! «Astir Palace» είναι ένα, όπως είναι το «Savoy» στο Λονδίνο ή το «George V» στο Παρίσι ή το «Meurice». Κάναμε και τον «Αστέρα» ένα ξενοδοχείο της σειράς. Ένα, επιτρέψτε μου τον όρο, ΙΚΕΑ, χωρίς να έχω κάτι με την εν λόγω εταιρεία.
Κατεδαφίστηκε το «Αφροδίτη» και έγινε βίλες και, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχω, πουλήθηκαν οι βίλες, καθότι η τοποθεσία ήταν μοναδική, και οι επενδυτές έβγαλαν σχεδόν τα χρήματα που έβαλαν για να αγοράσουν όλο το συγκρότημα. Και τώρα τους εχει μείνει και όλο το υπόλοιπο. Ήταν μια πολύ σωστή επένδυση των Αράβων. Κατεδαφίστηκε ένα συγκρότημα όπως το «Αφροδίτη» που το ονόμαζαν η «Μύκονος των Αθηνών», το κάναμε βίλες. Μπράβο μας! Το δώσαμε σε πέντε, έξι, δέκα άτομα που είναι δικό τους πλέον και χάθηκε ένα κομμάτι του «Αστέρα» μοναδικό! Το συγκρότημα του «Αστέρα» έπρεπε να έχει μείνει στα χέρια της Εθνικής Τράπεζας. Έπρεπε να ανακαινιστούν όλα τα έπιπλα του Σαρίδη που ήταν κειμήλια και να μην πουληθούν επίσης για «ένα κομμάτι ψωμί», όταν έγινε η τελευταία ανακαίνιση στο συγκρότημα. Εκείνη μάλιστα την περίοδο συντελέστηκε και το μεγαλύτερο έγκλημα κατ’ εμέ: Όταν έφθανε κανείς στον «Αρίωνα» που έχει και την προεδρική σουίτα πάνω, υπήρχε μια μαρμάρινη απίθανη σκάλα που πήγαινε στον πρώτο όροφο. Ήταν μια σκάλα που σε «ανέβαζε» στους ουρανούς! Αν είναι δυνατόν, αυτή τη μαρμάρινη σκάλα την έσπασαν και έβαλαν κάτι πιο «μοντέρνο». Μπράβο τους, μοντέρνα όλα! Αυτή όμως ήταν η διαφορά: ο «Αστέρας» δεν ήταν ΙΚΕΑ από τη διακόσμηση μέχρι και το προσωπικό του!
Κλείνοντας την απάντησή μου θέλω να σας πω πως και οικονομικά μου κάνει μεγάλη εντύπωση για το θέμα της πώλησης. Γιατί η Εθνική Τράπεζα είχε ανθρώπους με μυαλό που μπορούσαν να αναλάβουν. Οι οποίοι μεγαλούργησαν. Όπως ο Καραμούζης, όπως ο Παντελάκης, ο Ταμπακάκης. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να προβούν στην πώληση, ενώ ο «Αστέρας» είχε έσοδα. Πιστεύω δε πως τα χρήματα που έλαβε η Εθνική Τράπεζα απο την πώλησή του, ο «Αστέρας» θα τα έβγαζε μέσα σε δύο με τρία χρόνια και δεν θα είχε πουληθεί.
- Πιστεύετε, κύριε Κοιμήση, ότι η εγκατάσταση στο Ελληνικό θα βλάψει τον σημερινό «Αστέρα»;
Να σας πω! Το Ελληνικό είναι ένα παρά πολύ ωραίο συγκρότημα. Το έχω δει, το έχω επισκεφθεί και θα έπρεπε να νιώθω και τυχερός που θα ανεβάσει την αξία της ιδιοκτησίας μου που βρίσκεται αρκετά κοντά. Ωστόσο, επιτρέψτε μου τον χαρακτηρισμό: θα είναι μια ωραία Ντίσνεϊλαντ. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την Ντίσνεϊλαντ με τον «Αστέρα».
- Θέλω να πάμε σε κάποιες πιο προσωπικές ερωτήσεις. Και θα ήθελα να μας μιλήσετε για τη γνωριμία, τη φιλία και τη συνεργασία που είχατε με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Από τα παιδικά μου χρόνια, πριν γίνει το ΠΑΣΟΚ, είχα οργανωθεί στο ΠΑΚ μαζί με την Αμαλία Φλέμινγκ στο Λονδίνο. Επειδή γνώριζα τον Ανδρέα για παρά πολλά χρόνια, έχω να πω ότι το μόνο που τον ξεχώριζε από όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς, πέραν τις πολιτικής του ευφυΐας, ήταν το ότι ήταν ένας πραγματικός «Ζορμπάς». Είχε όλες τις αρετές και ελάχιστα από τα μειονεκτήματα του Έλληνα. Είχε αρετές και η πιο βασική από όλες ήταν πως ήταν λεβεντόκαρδος! Δεν είχε στο DNA του ούτε μικρότητες, ούτε κακοποιητικές συμπεριφορές. Ο Ανδρέας ήταν ένας «Ζορμπάς». Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε τι εστί Ανδρέας Παπανδρέου.
Ήταν η μεγάλη συνάντηση που είχα αναλάβει να διοργανώσω στον «Αστέρα» της Ελούντα και στην οποία παρευρέθηκαν εκτός του Ανδρέα, ο Μιτεράν και ο Καντάφι. Μετά το πέρας της συνάντησης ο Καντάφι αποφασίζει, χωρίς κανείς να γνωρίζει το οτιδήποτε, να φύγει από την Ελλάδα και από το ξενοδοχείο το ίδιο βράδυ. Ενώ ήταν προγραμματισμένο να αναχώρησει την επομένη το πρωί. Μέσα στη νύχτα, λοιπόν, ακούω ένα ποδοβολητό απο τη συνοδεία του Καντάφι με εκείνες τις «Αμαζόνες» της προσωπικής του φρουράς που ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν το ξενοδοχείο, χωρίς καμία ενημέρωση μέσα στη νύχτα. Άλλωστε ο Καντάφι ήταν πάντα απρόβλεπτος, για να μην μπορεί κανείς να σχεδιάσει κάποια απόπειρα εναντίον του. Εκείνη την ώρα εγώ και ο Ανδρέας ήμασταν στο μπαρ του ξενοδοχείου. Και είναι μια στιγμή που δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ! Είχαν λοιπόν βάλει μουσική ελληνική και ο Ανδρέας, παρ’ όλη την κούραση μετά από μια τέτοια συνάντηση, ανέβηκε πάνω στην πίστα και χόρεψε μοναδικά ένα ζεϊμπέκικο, την ίδια ώρα που ο Καντάφι ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει το ξενοδοχείο απροειδοποίητα.
- Είχε λοιπόν και άλλο έναν λόγο ο Ανδρέας Παπανδρέου να έρχεται συχνότερα στον «Αστέρα», επιτρέψτε μου να πω, και δεν ήταν άλλος από τη φιλία που είχε μαζί σας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας παρά πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν επίσης φοβερά μπεσαλής και καταλάβαινε όταν κάποιος τον αγαπούσε και νοιαζόταν για αυτόν, χωρίς κανένα συμφέρον και για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι είχαμε με τον Ανδρέα μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης και αγάπης και είναι τιμή μου που είχα αυτή την εκτίμηση και την αγάπη του Ανδρέα προς το πρόσωπό μου! Ηγέτες σαν τον Ανδρέα δεν επαναλαμβάνονται, όχι τόσο για την πολιτική τους ιδιοφυΐα, που ήταν πολιτική ιδιοφυΐα, αλλά για το γεγονός ότι ήταν 100% Έλληνας σε όλα του τα θέματα.
- Μιλήστε μας για την επίσκεψη του Ούλωφ Πάλμε στον Αστέρα της Ελούντας.
Ο Πάλμε είχε έρθει αρχικά στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης και μετά από εκεί στον «Αστέρα» της Ελούντας. Ένας ιδιαίτερα απλός άνθρωπος με πληθώρα χαρισμάτων που δεν ήθελε ούτε φρουρούς ούτε ιδιαίτερη αντιμετώπιση. Ενα πρωί στον «Αστέρα» της Ελούντας ξυπνήσαμε και αρχίσαμε να τον αναζητούμε, καθώς δεν είχε δώσει σημάδια ότι βρίσκεται στο ξενοδοχείο. Μάλιστα ενημερώθηκε άμεσα και η αστυνομία, προκειμένου να δούμε πού βρίσκεται και τι του εχει συμβεί. Και τι λέτε του είχε συμβεί. Ο σπουδαίος αυτός άνδρας με την απλότητα που τον χαρακτήριζε βγήκε από το ξενοδοχείο, σταμάτησε ένα λεωφορείο που περνούσε έξω από το συγκρότημα και κατάφερε να φθάσει σε ένα χωριό που λεγόταν Κρίτσα. Μόνος μαζί με τη γυναίκα του, χωρίς φρουρούς και σωματοφύλακες, κάθισαν στην Κρίτσα, ήπιαν τους καφέδες και τα ουζάκια τους. Εκεί τελικώς τον βρήκαμε κατά τη διάρκεια της αναζήτησης που κάναμε. Αυτός ήταν ο Ούλωφ Πάλμε, ένας απλός άνθρωπος που πιστεύω ότι ήταν άδικο που τον δολοφόνησαν.
- Για το τέλος άφησα την επιπλοβιομήχανο, Μίκα Σαρίδη. Μια απο τις θρυλικές μορφές του «Αστέρα» της Βουλιαγμένης.
Η Μίκα έμενε κοντά μας για όλο το καλοκαίρι στα μπανγκαλόου του «Αστέρα». Όταν κανείς μιλούσε για τη Μίκα μιλούσε για την αφρόκρεμα της ελληνικής high society. Όταν όμως τη γνώριζε από κοντά, διαπίστωνε πως πρόκειται για μια γυναίκα πολύ γλυκιά, έξυπνη και πάνω απο όλα «μάγκας». Ήταν πραγματικά απόλαυση να εισαι στην παρέα της Μίκας Σαρίδη στον «Αστέρα». Ήταν μια λεβεντογυναίκα που όλοι στον Αστέρα τη λάτρευαν απο όπου και αν περνούσε. Κάθε καλοκαίρι όλο το προσωπικό ήταν έτοιμο για να εκπληρώσει κάθε επιθυμία αυτής της αρχόντισσας. Το Α με κεφαλαίο!
