Η ακρίβεια στον χρόνο ζωής που απομένει σε ασθενείς με προχωρημένου σταδίου καρκίνο του μαστού σπανίως είναι ακριβής, καθώς οι γιατροί κάνουν συχνότερα λάθος παρά σωστές εκτιμήσεις. Το ποσοστό σωστών προβλέψεων προσεγγίζει το 20-30%, σύμφωνα με την δρ. Μπελίντα Κάιλι, οικολόγο και ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, στην Αυστραλία.

Η ίδια τόνισε ότι αν και πολλοί ασθενείς θέλουν να μάθουν πόσο χρόνο αναμένεται ότι θα ζήσουν, οι γιατροί δυσκολεύονται να δώσουν ακριβείς πληροφορίες. Η παρούσα έρευνα έδειξε πως είναι προτιμότερο αντί να δίνουν στους ασθενείς έναν μέσο χρόνο επιβίωσης να κάνουν εκτιμήσεις για το καλύτερο και το χειρότερο πιθανό σενάριο αλλά και για τους τυπικούς χρόνους επιβίωσης, καθώς κάτι τέτοιο είναι πιο ακριβές και πιο βοηθητικό.

Σύμφωνα με το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η Κάιλι επισήμανε σχετικά: «Κάθε εβδομάδα στην κλινική που δουλεύω, συναντώ γυναίκες όλων των ηλικιών που έχουν καρκίνο του μαστού σε προχωρημένο στάδιο και ρωτούν συχνά πόσος χρόνος τους μένει, μπορεί να έχουν ακόμα και πολύ πρακτικούς λόγους για τους οποίους ρωτούν, όπως για παράδειγμα, για να ακυρώσουν προγραμματισμένες διακοπές ή για να ξέρουν αν θα μπορέσουν να παραβρεθούν στον γάμο της κόρης τους ή για το αν θα πουλήσουν το σπίτι τους ή θα σταματήσουν να δουλεύουν».

«Ωστόσο, οι ογκολόγοι δεν είναι πάντα σίγουροι για το πώς μπορούν να βοηθήσουν. Μπορεί να ανησυχούν για το πόσα πραγματικά θέλουν οι ασθενείς να μάθουν, για το αν είναι πιθανό να δώσουν ακριβείς πληροφορίες και το πώς να μιλήσουν για ένα τέτοιο θέμα χωρίς να κατακερματίσουν τις ελπίδες των ασθενών», συνέχισε.

Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει πως η πλειοψηφία των πασχόντων θέλει να ξέρει εάν ο καρκίνος τους είναι θεραπεύσιμος και πολλοί επίσης θέλουν να γνωρίζουν το πόσο θα ζήσουν. Η Κάιλι εξηγεί ότι τα δεδομένα για τον χρόνο επιβίωσης προέρχονται ως επί το πλείστον από κλινικές δοκιμές, στις οποίες οι ασθενείς πληρούν ορισμένα κριτήρια. Συνήθως είναι νεότεροι, σε καλύτερη φυσική κατάσταση και έχουν λιγότερα άλλα προβλήματα υγείας, οπότε συχνά ζουν περισσότερο από τους ασθενείς που βλέπουμε στην καθημερινή πρακτική.

Η ερευνητική ομάδα έδειξε ότι τα τρία σενάρια (καλύτερο, χειρότερο και τυπικό) είναι πιο βοηθητικά, γίνονται πιο εύκολα κατανοητά και είναι πιο έγκυρα από το να δίνουν έναν μόνο μέσο αριθμό. Στην έρευνά τους συμμετείχαν 33 ογκολόγοι οι οποίοι μίλησαν με 146 ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο για τον αναμενόμενο χρόνο επιβίωσης.

Σε κάθε ασθενή παρεχόταν μια μονοσέλιδη περίληψη σχετικά με το καλύτερο, το τυπικό και το χειρότερο σενάριο. Το 91% των ασθενών δήλωσαν ότι βρήκαν βοηθητικές αυτές τις πληροφορίες, το 88% ότι τους βοήθησε να προγραμματίσουν τη ζωή τους και το 88% ότι είχαν πληρέστερη κατανόηση αφού το διάβασαν. Το 77% ανέφερε ότι τα σενάρια ήταν το ίδιο ή πιο ελπιδοφόρα απ’ όσο περίμεναν.

Επίσης, η Κάιλι σημείωσε ότι εάν πεις σε μια ασθενή ότι έχει ένα συγκεκριμένο μέσο χρόνο επιβίωσης, για παράδειγμα έξι μήνες, της καταστρέφεις τις ελπίδες ότι μπορεί να ζήσει περισσότερο αν και στην πραγματικότητα έχει 50% πιθανότητες να ζήσει, πράγματι, περισσότερο. Από την άλλη πλευρά, τα τρία σενάρια βοηθούν τους ασθενείς να προετοιμαστούν για το χειρότερο σενάριο αλλά και να τρέφουν ελπίδες για το καλύτερο.

Η δρ. Φατιμά Καρντόσο, διευθύντρια του τμήματος Μαστού του Νοσοκομείου Champalimaud της Λισαβόνα, στην Πορτογαλία, η οποία δεν συμμετείχε στη μελέτη τόνισε ότι η ευθύνη να γίνει η κουβέντα για το χρόνο ζωής εναποτίθεται στους ογκολόγους γιατί οι ασθενείς μπορεί να αισθάνονται άβολα να ρωτήσουν.