Για σοβαρές παρενέργειες που τις οδήγησαν σε επικίνδυνη σεξουαλική συμπεριφορά καταγγέλλουν 20 γυναίκες ασθενείς, στις οποίες είχαν συνταγογραφηθεί φάρμακα για διαταραχές κίνησης, όπως το σύνδρομο ανήσυχων ποδιών (RLS).

Όπως ανέφεραν οι γυναίκες στο BBC, τα φάρμακα που τους χορηγήθηκαν για το RLS, το οποίο προκαλεί ανάγκη για σεξουαλική επαφή. «Κατάστρεψαν τις ζωές μας».

Σε έρευνα που διεξήχθη, βρέθηκε μια αναφορά από την εταιρεία φαρμάκων GSK, που δείχνει ότι η εταιρεία ενημερώθηκε το 2003 για τη σύνδεση μεταξύ των φαρμάκων, γνωστών ως «αγωνιστές ντοπαμίνης», και αυτό που περιγράφηκε ως «παρεκκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά». Η αναφορά περιλαμβάνει την περίπτωση ενός άνδρα που είχε διαπράξει σεξουαλική επίθεση σε παιδί, ενώ λάμβανε το φάρμακο για το Πάρκινσον.

«Ενώ δεν υπάρχει ρητή αναφορά για αυτή παρενέργεια στις ενδείξεις προς τους ασθενείς, η ρυθμιστική Αρχή φαρμάκων του Ηνωμένου Βασιλείου μας ενημέρωσε ότι υπήρχε γενική προειδοποίηση για αυξημένη λίμπιντο και επιβλαβή συμπεριφορά. Η GSK αναφέρει επίσης τον κίνδυνο αλλαγής στο σεξουαλικό ενδιαφέρον στις ενδείξεις».

Ορισμένες από τις γυναίκες που περιέγραψαν την τάση για επικίνδυνη σεξουαλική συμπεριφορά ανέφεραν ότι δεν είχαν ιδέα τι την προκαλούσε. Άλλες δήλωσαν ότι ένιωθαν υποχρεωμένες να τζογάρουν ή να ψωνίζουν χωρίς μέτρο, μη έχοντας ιστορικό εθισμών. Μια γυναίκα είχε συσσωρεύσει χρέη άνω των 150.000 λιρών.

Η Κλαίρ, όπως πολλές γυναίκες, παρουσίασε RLS κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Η ακατάπαυστη ανάγκη για σεξουαλική δραστηριότητα συνοδευόταν συχνά από αϋπνία. Μετά τη γέννα, της χορηγήθηκε Ροπινιρόλη, ένας «αγωνιστής ντοπαμίνης». Αναφέρει ότι οι γιατροί δεν την προειδοποίησαν για καμία παρενέργεια. Στην αρχή, το φάρμακο είχε εξαιρετικά αποτελέσματα για το RLS της, αλλά μετά από περίπου ένα χρόνο άρχισε να αισθάνεται πρωτοφανείς σεξουαλικές επιθυμίες.

Η Κλαίρ λέει ότι άρχισε να φεύγει από το σπίτι της στις πρώτες ώρες το πρωί, φορώντας ένα διαφανές μπλουζάκι και σακάκι και φλέρταρε με οποιονδήποτε άντρα μπορούσε να βρει. Όπως λέει η ίδια, το επιχειρούσε τακτικά και σε ολοένα και πιο επικίνδυνες τοποθεσίες, παρά το γεγονός ότι είχε σύντροφο.

«Υπάρχει πάντα ένα στοιχείο στο μυαλό σου που ξέρει ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος, αλλά σε επηρεάζει τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνεις ότι το κάνεις», αναφέρει.

Η Κλαίρ λέει ότι χρειάστηκαν χρόνια για να συνδέσει αυτές τις επιθυμίες με το φάρμακο και εξαφανίστηκαν σχεδόν αμέσως όταν το σταμάτησε. Νιώθει απόλυτη «ντροπή» και είναι «συντετριμμένη» για τον κίνδυνο στον οποίο έβαλε τον εαυτό της.