Με παζλ επιτραπέζια, ζωάκια, κούκλες, πηλό, δαχτυλομπογιές και πολλά άλλα παιχνίδια έπαιξαν για πέντε μήνες ηλικιωμένοι από τη Θεσσαλονίκη, που έπασχαν από μέτρια άνοια, μετέχοντας σε ένα πρόγραμμα στο οποίο δάνεισε το όνομά του το αιώνιο παιδί, ο Πήτερ Παν. Στο τέλος τού προγράμματος παρατηρήθηκε ότι η νοητική και λειτουργική κατάστασή τους βελτιώθηκε ενώ παράλληλα επηρεάστηκε θετικά η καθημερινότητά τους.

Το παιχνίδι είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης, διασκέδασης αλλά και θεραπείας όχι μόνο για παιδιά αλλά και για ενήλικες. Διάφορες τεχνικές της θεραπείας μέσου του παιχνιδιού χρησιμοποιούνται ευρέως σε ενήλικες και ιδιαίτερα σε ομάδες με ψυχικές διαταραχές αλλά και σε άτομα με άνοια. Η άνοια χαρακτηρίζεται από προοδευτική έκπτωση των νοητικών λειτουργιών η οποία ακολουθεί αντίστροφη πορεία από αυτή της νοητικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι οι πάσχοντες από άνοια «επιστρέφουν» νοητικά στην παιδική τους ηλικία δημιουργήθηκε, με τη συνεργασία της καθηγήτριας νευρολογίας του ΑΠΘ Μάγδας Τσολάκη, της φυσιοθεραπεύτριας, Ευαγγελίας Μπακογλίδου, και της γνωστικής ψυχολόγου Φωτεινής Κουντή, το πρόγραμμα «Πήτερ Παν: Παιχνίδι και νοητικές λειτουργίες σε ασθενείς με άνοια».

Στόχος του παιχνιδιού, το οποίο παρουσιάζεται στο 7ο Πανελλήνιο Ιατρικό-Διεπιστημονικό Συνέδριο Νόσου Αλτσχάιμερ και Συγγενών Διαταραχών, ήταν η άσκηση ικανοτήτων μνήμης, προσοχής, γλώσσας και οπτικοχωρικών ικανοτήτων, μέσω δομημένων παιχνιδιών. Οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα ήταν 42 άτομα, από την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης, ηλικίας 76 (±5) ετών που έπασχαν από μέτρια άνοια και επισκέπτονταν τα Κέντρα Ημέρας της Ελληνικής Εταιρείας Νόσου Αλτσχάιμερ. Τα άτομα αυτά χωρίστηκαν σε δύο ισάριθμες ομάδες, μία πειραματική και μία ομάδα ελέγχου.

Κύρια επιδίωξη του προγράμματος ήταν η αναχαίτιση της νοητικής έκπτωσης και η βελτίωση της καθημερινής λειτουργικότητας των συμμετεχόντων μέσω του παιχνιδιού. Στο πλαίσιο του προγράμματος χρησιμοποιήθηκαν παιχνίδια που έδιναν οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα και ήταν επιλεγμένα από την καθημερινή ζωή του ασθενούς. Στα ερεθίσματα που χρησιμοποιήθηκαν αξιοποιήθηκαν το σχήμα, το χρώμα το μέγεθος και ο αριθμός. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στο πρόγραμμα ήταν δομημένα παιχνίδια (παζλ, επιτραπέζια) διάφορα αντικείμενα (πλαστικά φρούτα, ζώα, μπίλιες, σχήματα, γράμματα, αριθμοί, κάρτες με χρώματα, κούκλες, πηλό μπαλάκια), καθώς και υλικά ζωγραφικής (δαχτυλομπογιές τέμπερες, μαρκαδόροι, ξυλομπογιές). Οι δραστηριότητες χωρίζονταν σε επίπεδα ανάλογα με το νοητικό επίπεδο και τις δυνατότητες των μελών της ομάδας. Επίσης, στις ασκήσεις υπήρχαν παραλλαγές για να διατηρείται το ενδιαφέρον τού ασθενούς, γι’ αυτό σε κάθε συνεδρία διέφεραν οι οδηγίες, τα παιχνίδια , τα ερεθίσματα αλλά και τα ζητούμενα. Όμως η δομή του προγράμματος παρέμενε η ίδια καλλιεργώντας σε κάθε συνεδρία τις ίδιες νοητικές ικανότητες.

Στο τέλος του προγράμματος, διαπιστώθηκε ότι η ομάδα ελέγχου δεν παρουσίασε καμία νοητική βελτίωση ή επιδείνωση, ενώ αντιθέτως στην πειραματική ομάδα παρατηρήθηκε βελτίωση της γενικής νοητικής κατάστασης (λεκτική ευχέρεια, επεισοδιακή μνήμη και γνωστική ευελιξία) και της ικανότητας προσοχής.