Την ιστορία ενός ανθρώπου από αυτούς που συναντούμε καθημερινά αναδεικνύει ρεπορτάζ για τον 58χρονο Χασάν, ενός Ασιάτη στο Αγρίνιο που περνά τη ζωή του στα φανάρια, ψάχνοντας να βρει τρόπο επιβίωσης στην Ελλάδα της κρίσης.
«Περιδιαβαίνοντας την πόλη και κουβαλώντας τα προβλήματα, τις ιδεοληψίες τις δικές μας και εκείνες που μας φορτώνουν οι άλλοι, εδώ και καιρό αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα τι συμβαίνει στα φανάρια, σε υπόγεια όπου στοιβάζονται δεκάδες άνθρωποι και σε μικρά καθημερινά γκέτο», αναφέρει στο ρεπορτάζ του το agrinionews.gr.
Και συνεχίζει:
Οι συζητήσεις μας είναι πια όλες φορτισμένες και καταλήγουν σε νεύρα, ζώντας μέσα σε ένα αναποτελεσματικό κράτος και σε μια κοινωνία όπου μετράει ποιος θα φωνάξει δυνατότερα, ποιος μπορεί να μαζέψει πιο πολλούς όταν είναι για ξύλο και ποιος θα πει την τελευταία λέξη σε χαρτί ή σε πληκτρολόγιο. Το μεταναστευτικό και αυτό που συμβαίνει πια και στα φανάρια του Αγρινίου θέλουν τεράστια ανάλυση και ίσως η μόνη μας προσφορά, πλέον, όσων έχουμε ένα βήμα, είναι να μπορούμε να πούμε μια ιστορία. Μια μεμονωμένη ιστορία ενός ανθρώπου μπας και υπάρξει κάποιο νόημα στον παραλογισμό που ζουν και οι άνθρωποι που ήρθαν από δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά και όσοι γεννηθήκαμε εδώ.
Ο Χασάν στη φωτογραφία είναι ένας ακόμα από τους Ασιάτες (μάλλον προσωρινούς) κατοίκους του Αγρινίου που για να βγάλει τα προς το ζην δουλεύει στα φανάρια καθαρίζοντας τζάμια. Μόνο που ο Χασάν είναι 58 ετών(!) και έχει ένα δάχτυλο κομμένο, ενώ τα χέρια του μετά από κάποια ώρα «δεν τα ορίζει». Τα πόδια του τον δυσκολεύουν πια καθώς πέρασε ένα δύσκολο χειμώνα τον οποίο όπως μας πληροφορεί δεν θέλει να ξαναπεράσει. «December- away» μας λέει με τα λίγα αγγλικά του που βοήθησαν με πολλή νοηματική και λίγα ελληνικά να συνεννοηθούμε στοιχειωδώς. Το Δεκέμβρη θα έχει φύγει δηλαδή…Γιατί όμως; Δεν τα φέρνει βόλτα εδώ; «Δεν κατηγορώ κανένα(σ.σ. «blame nobody» μας είπε σπαρακτικά σχεδόν). Οι πιο πολλοί είναι μάλλον ευγενικοί μαζί μου, ίσως και που είμαι μεγάλος και δείχνω ακόμα μεγαλύτερος. Αλλά δεν υπάρχει δουλειά εδώ. Ο κόσμος έχει τα δικά του και είναι κάθε μήνα χειρότερα. Βγάζω 7-8 ευρώ τη μέρα, καμιά φορά λιγότερα ή περισσότερα. Εκεί που είμαστε όλοι μαζί φτάνει για να φάμε και να κρατήσουμε 3-4 ευρώ που στο σπίτι μου είναι κάτι. Σε λίγο όμως δεν θα υπάρχει ούτε αυτό».
Τον ρωτάμε από που είναι και η απάντησή του είναι από την ενδοχώρα της Ινδίας από ένα μέρος που αδυνατούμε να προφέρουμε, αν και του ζητήσαμε πολλές φορές να μας το πει. Αλλά προκειμένου να το κατακρεουργήσουμε το αφήνουμε. «Πολύ μπαμ, μπαμ εκεί πέρα» λέει. Από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνουμε ότι ως Μουσουλμάνος εκεί διώκεται από την επίσημη Ινδία αλλά και οι δικοί του «δεν κάθονται καλά» καθώς μας εξηγεί. Το ταξίδι του κόστισε 500 ευρώ για να έρθει με το αεροπλάνο. «Χαρτιά έχω, όλα» τονίζει, παρότι κάναμε αμάν να τον πείσουμε ότι δεν είμαστε αστυνομικοί και δεν μας νοιάζει αν έχει χαρτιά. Ήρθε αεροπορικώς και μάλλον για την Αθήνα για συγκεκριμένη δουλειά αλλά-όπως καταλαβαίνουμε με δυσκολία-όταν η δουλειά χάλασε βρέθηκε με κάποιον μαγικό τρόπο στο Αγρίνιο, αρχικά κάνοντας καμιά αγροτική δουλειά και τώρα ζώντας από τα φανάρια. «Το χειμώνα όμως δεν θα μπορώ να βγάλω τίποτε, με τις βροχές και τα κρύα γι’ αυτό κοιτάζω να έχω τα λεφτά για να φύγω. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάω αλλού στην Ευρώπη». Αυτά πιο πολύ τα λέει στον εαυτό του, μάλλον αποτιμώντας αν άξιζε όλο αυτό το ταξίδι…»I, m an old man», λέει, «είμαι γέρος πια» δηλαδή.
Τον κάνουμε χρυσό(μεταφορικώς βέβαια)για μια φωτογραφία, δε θέλει με τίποτε. Τελικά πείθεται όταν του λέμε για χιλιοστή φορά «it is for good, not for bad». Μετά την αστυνομία δεν πρέπει να έχει μεγάλη σιγουριά και εμπιστοσύνη και για τους δημοσιογράφους. Η ώρα περνάει και πρέπει να φύγουμε αφήνοντας το Χασάν για ένα δίωρο μέχρι να μην κινείται πια στη νύχτα. Αλλιώς είναι οι δρόμοι στις 9 αλλιώς στις 11. Όταν οι οδηγοί κάνουν νόημα ότι δε θέλουν να τους καθαρίσει τα τζάμια δεν επιμένει καθόλου και κάνει ένα νεύμα «όχι» με το χέρι.
Κάποιος άλλος μπορεί να έχει μια πιο συγκινητική ιστορία από τον 58χρονο από την Ινδία Χασάν, αλλά αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι απέφυγε να μιλήσει για την οικογένειά του. Κι όμως ο λόγος που αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε την κουβέντα μαζί του είναι-εκτός από την ηλικία και την μάλλον ασθενή υγεία του-ότι μένοντας σε μια κοντινή περιοχή στα φανάρια του Χασάν, δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε. Όταν πριν λίγες μέρες περάσαμε από εκεί, στο πίσω κάθισμα ήταν δυο μικρά παιδιά. Τους έγνεψε μάλλον πικρά και μας είπε «αν παιδιά καλά, όλα καλά»….
