«Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να ξυπνάς το πρωί. Να μπορείς να σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να μπορείς να κάνεις τις φυσικές σου ανάγκες. Τα εστιατόρια και οι βόλτες είναι πολυτέλεια. Μπορούμε λοιπόν να ζήσουμε χωρίς πολυτέλειες, χωρίς όμως, τις φυσικές ανάγκες δεν μπορούμε να ζήσουμε», λέει στο newsbeast.gr ο Νίκος Βουλγαρόπουλος, ο άνθρωπος που πριν από πολλά χρόνια δημιούργησε την ιστοσελίδα για ΑμΕΑ disabled.gr καθώς και εμπνευστής και συντονιστής του «ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ» και του περιοδικού «Αυτονομία».
Ο κ. Βουλγαρόπουλος είναι ένας άνθρωπος πολύ δραστήριος και παραγωγικός και παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, στηρίζει, συμβουλεύει και συμπαρίσταται στα άτομα με αναπηρία. Μάλιστα, εξηγεί τα προβλήματα που υπάρχουν. Λέει ότι η κρίση δεν έχει επηρεάσει καθόλου τον τρόπο με τον οποίο ζούσαν και ζουν ενώ αναφέρει ότι εάν έπρεπε να αναφέρει τα προβλήματά τους στον υπουργό Υγείας, δεν θα του έλεγε τίποτα διότι τον θεωρεί εκτός θέματος.
– Αν και όλοι λίγο πολύ ξέρουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, μπορείτε να μας τα περιγράψετε;
«Τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία ήταν τα ίδια που υπήρχαν από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Τα προβλήματά μας είναι απελπιστικά. Κοιτάξτε, κάθε διαφορετική παθολογία, κάθε διαφορετική αναπηρία έχει τα δικά της προβλήματα».
– Πώς μπορούν να εξυπηρετηθούν τα άτομα με αναπηρία; Πώς τα μέχρι τώρα μνημόνια αλλά και τα μέτρα που θα ακολουθήσουν επηρεάζουν τη ζωή τους;
«Εμείς δεν ξέρουμε από οικονομικά. Από αναπηρία ξέρουμε. Όμως, τα μνημόνια δεν έχουν αλλάξει τη ζωή τους. Οι περικοπές ξεκίνησαν πολύ πριν των μνημονίων. Το Σύστημα Υγείας δεν λειτουργούσε πολύ πριν των μνημονίων. Το σύστημα ειδικής εκπαίδευσης δεν λειτουργούσε πολύ πριν των μνημονίων. Το κράτος σε ό,τι αφορά την υποδοχή που είχε στον πολίτη με αναπηρία, είχε πολύ σοβαρά προβλήματα πολύ πριν το μνημόνιο. Αυτό που έχει κάνει το μνημόνιο είναι να μειώσει περίπου ένα 30% με 40% τις παροχές σε είδος των ασφαλιστικών ταμείων αλλά τα υπόλοιπα προβλήματα προϋπήρχαν. Οι ανάπηροι δηλαδή με ή χωρίς μνημόνιο δεν κρίθηκαν ξανά, δεν έπαιρναν φάρμακα, με ή χωρίς μνημόνιο δεν είχαν ειδικά νοσοκομεία».
– Είναι δύσκολο δηλαδή να βρουν φάρμακα ή δεν βρίσκουν φάρμακα;
«Αυτό λένε οι ίδιοι».
– Ποιος φταίει δηλαδή; Πού οφείλεται αυτό;
«Η Ελλάδα δεν ήθελε ποτέ αναπήρους. Το κράτος δεν είναι οργανωμένο για να υποδέχεται και να έχει αναπήρους».
– Δηλαδή η κρίση δεν έχει αλλάξει καθόλου την καθημερινότητα των αναπήρων;
«Η κρίση έχει αλλάξει στο ελάχιστο την καθημερινότητά μας. Τα προβλήματα για εμάς προϋπήρχαν».
– Μπορεί ωστόσο η κρίση να τα επηρεάσει; Να τα επιδεινώσει;
«Όταν σε ένα κράτος οι περισσότεροι πολίτες αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω της κρίσης, μπορείς να καταλάβεις πόσο ανατρέπεται η ζωή τους. Όταν ένα κράτος φέρεται έτσι, καταλαβαίνεις πως θα φερθεί στους αναπήρους».
– Υπάρχει τρόπος να διευθετηθούν τα προβλήματά σας άμεσα;
«Δεν υπάρχει τρόπος να διευθετηθούν άμεσα. Άμεσα με τίποτα. Υπάρχουν αρκετά σοβαρά ζητήματα. Η αποκατάσταση δεν γίνεται με τα λεφτά. Χρειάζεται διάθεση από πλευράς Πολιτείας. Το ελληνικό Κράτος δεν έχει βάλει ποτέ το χέρι στην τσέπη για να δώσει λεφτά για τους ανάπηρους. Το πρώτο νοσοκομείο έγινε το 1900 από την Αντάντ και μετά όλες οι υπόλοιπες δομές λειτουργούν από την ΕΟΚ και με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν έβαλε ποτέ το κράτος στην τσέπη».
– Από εδώ και πέρα τι για τους ανάπηρους;
«Μόνο μαύρο. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Μόνο μαύρο».
– Τι σας κάνει τόσο απαισιόδοξο;
«Τα τηλεφωνήματα, τα φαξ και τα mail που λαμβάνουμε».
– Σε πρακτικό επίπεδο πώς μπορεί να κινηθεί ένας ανάπηρος;
«Ένας ανάπηρος δεν μπορούσε να κινηθεί όταν δίνονταν εκατομμύρια για να φτιαχτούν ράμπες, για να γίνουν διάφορα άλλα, τώρα θα μπορεί να κινείται;».
– Υπάρχουν ωστόσο τρόποι για να βγείτε έξω;
«Πάντα υπάρχουν τρόποι ακόμη και στο Έβερεστ αν θες να πας».
– Κατά πόσο είναι δύσκολη η πρόσβασή σας στο κέντρο της Αθήνας ή σε διάφορες άλλες επαρχιακές πόλεις;
«Εάν ήταν εύκολη ή εάν ήταν ανθρωπίνως δυνατή, θα περπατούσατε στους δρόμους και θα βλέπατε αναπήρους. Για το γεγονός ότι δεν βλέπετε αναπήρους, συμβαίνουν δύο τινά: πρώτον ότι στην Ελλάδα οι Έλληνες με αναπηρία πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχουν νοσοκομεία και δεν υπάρχουν και δεύτερον επειδή εμποδίζονται. Αποκατάσταση δεν υπάρχει. Η διαχείριση των επιπλοκών δεν υπάρχει. Σε κανένα μέρος πάντως δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτα».
– Άρα, το ρισκάρετε όταν βγαίνετε;
«Η ζωή είναι ένα ρίσκο. Η ζωή όμως δεν είναι μόνο να πας σε ένα εστιατόριο, να βγεις έξω κ.λπ. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, να μπορείς να ντυθείς, να μπορείς να έχεις ένα κάθισμα για να κάθεσαι, να μπορείς να φας, να έχεις ρεύμα, να μπορείς να κάνεις τις φυσικές σου ανάγκες, τότε τα εστιατόρια και οι βόλτες θα είναι μια πολυτέλεια. Μπορείς να ζήσεις και χωρίς πολυτέλειες. Χωρίς όμως τις φυσικές ανάγκες δεν μπορείς να ζήσεις».
– Αύριο επισκέπτεται τη χώρα μας ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και βλέπουμε ότι κινείται ένας ολόκληρος μηχανισμός τόσο για την μετακίνησή του όσο και για την προστασία του. Πώς το σχολιάζετε εσείς αυτό σε σχέση με τα άτομα με αναπηρία που αντιμετωπίζουν προβλήματα αλλά κανείς δεν τους βοηθά;
«Όταν ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας πηγαίνει σε ένα άλλο κράτος δεν γίνεται κάτι αντίστοιχο; Το ίδιο συμβαίνει και με το Γερμανό υπουργό Οικονομικών. Η θέση του Σόιμπλε δεν έχει σχέση με το γεγονός ότι είναι παραπληγικός. Το κράτος που ονομάζεται Γερμανία ψήφισε για να βγει εκείνος βουλευτής. Στη συνέχεια η γερμανική βουλή αποφάσισε να τον κάνει υπουργό Οικονομικών».
– Πώς αποφασίσατε να φτιάξετε την ιστοσελίδα www.disabled.gr;
«Πριν από 30 χρόνια απέκτησα παράλυση εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος. Έτσι και με κάποιους ανθρώπους που είχαν παράλυση, θέλαμε να φτιάξουμε κάτι αντίστοιχο με αυτά που υπήρχαν. Τελικά βγήκε το disabled.gr».
– Αν είχατε απέναντί σας τον υπουργό Υγείας, τι θα του λέγατε;
«Δεν θα ήθελα να πω τίποτα στον υπουργό Υγείας γιατί εκείνος ασχολείται με άλλα πράγματα. Δεν ασχολείται με εμάς».
– Αν όμως έπρεπε να του πείτε κάτι, για να τον ενημερώσετε για τα προβλήματά σας, τι θα του λέγατε;
«Ο υπουργός Υγείας είναι εκτός θέματος. Όπως δεν θα έλεγα τίποτα αν είχα μπροστά μου ένα μοντέλο από τη Νότια Αφρική, έτσι δεν θα έλεγα τίποτα ούτε στον υπουργό Υγείας. Μας έχουν κόψει επιδόματα, μας έχουν μειώσει επιδόματα αλλά στην Ελλάδα ξεχνούν τους ανάπηρους».
