Ένα συνταρακτικό αφιέρωμα στις γυναίκες πρόσφυγες που γέννησαν σε νοσοκομεία της Ελλάδας παρουσιάζει ο βρετανικός Guardian κάνοντας λόγο για εξαναγκασμό σε ιατρικές επεμβάσεις και απουσία υποστήριξης κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Όπως σημειώνει το άρθρο, γυναίκες πρόσφυγες στην Ελλάδα υπέφεραν στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία με ιατρικές επεμβάσεις χωρίς την συγκατάθεσή τους, χωρίς την παρουσία μεταφραστή και με τους συντρόφους τους αποκλεισμένους από τον τοκετό.
Ο Guardian φιλοξενεί τις μαρτυρίες τέτοιων γυναικών.
Αρχικά, η 23χρονη Masooma Hezara από το Αφγανιστάν γέννησε τον Σεπτέμβριο, ούσα 36 εβδομάδων έγκυος. Ζούσε στο Ελληνικό όπου οι συνθήκες ήταν ακατάλληλες για μία έγκυο. Η ίδια λέει πως έπρεπε να περπατήσει 20 λεπτά για να φτάσει σε άλλο καταυλισμό και να βρει βοήθεια αφότου γιατρός αρνήθηκε να καλέσει ασθενοφόρο. Από τον δεύτερο καταυλισμό μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο όπου ο άντρας της δεν μπόρεσε να μπει στην αίθουσα τοκετού. Χωρίς μεταφραστή, η 23χρονη κατάλαβε ότι γέννησε όταν άκουσε το κλάμα του μωρού της.
«Δεν ήξερα τίποτα. Μου έκαναν μία ένεση στην πλάτη. Όταν άκουσα το μωρό μου να κλαίει, τότε συνειδητοποίησα τι συνέβη και λιποθύμησα. Ο άντρας μου ήταν έξω από την πόρτα και κανείς δεν του έλεγε τι συνέβαινε», δηλώνει.
«Όταν σκέφτομαι πως γεννήθηκε το μωρό μου, θυμώνω και νιώθω ότι θέλω να τη χτυπήσω. Είπα στους γιατρούς στον καταυλισμό πώς νιώθω. Μου είπαν να παίρνω βαθιές ανάσες». Έκτοτε η νεαρή Αφγανή και προκειμένου να μην ξαναζήσει κάτι παρόμοιο ξεκίνησε χρήση αντισυλληπτικών από μια ιατρική ΜΚΟ στον καταυλισμό.
Στον καταυλισμό της Ριτσώνας, οι συνθήκες είναι ελαφρώς καλύτερες, σημειώνει η εφημερίδα, όμως ορισμένες από τις γυναίκες που ζουν εκεί έχουν παρόμοια παράπονα για απουσία συγκατάθεσης κατά τη διάρκεια της γέννας. «Είναι μια στιγμή που δεν ξέρεις εάν θα ζήσεις ή θα πεθαίνεις και κανείς δεν είναι μαζί σου. Ήθελα να έχω τη θεία μου μαζί μου, αλλά δεν με άφησαν. Ήμουν μόνη και αυτό με έκανε να νιώθω πολύ άσχημα», λέει η 17χρονη Roubin Riyad Dour από τη Συρία.
Η 17χρονη λέει ότι της έκαναν περινεοτομή χωρίς αναισθητικό. «Ικέτεψα για κάτι και κανείς δεν με βοήθησε. Είπα “πονάω πολύ, παρακαλώ, πονάω”, αλλά δεν έκαναν τίποτα. Με έκοψαν εκεί κάτω και με έραψαν χωρίς να μου δώσουν τίποτα. Τα κατάλαβα όλα», λέει.
Μια άλλη γυναίκα στον ίδιο καταυλισμό, η Mizkeen Abdullah Mizkeen κουρδικής καταγωγής, γέννησε πρόσφατα το πέμπτο της παιδί. Πήρε έναν φίλο για να μεταφράσει και μία ηλικιωμένη γυναίκα που ήθελε να την υποστηρίξει ψυχολογικά στη διάρκεια της γέννας, αλλά δεν άφησαν κανέναν μαζί της στον τοκετό. «Μου έκαναν ράμματα χωρίς αναισθητικό. Ο φίλος μου ήταν έξω από την πόρτα και προσπαθούσε να μιλήσει στους γιατρούς και να τους πει ότι πονούσα, αλλά κανείς δεν άκουγε. Με άφησαν να γεννήσω σαν ζώο», λέει η Mizkeen.
