Σούρουπο Σαββάτου στα γηπεδάκια ποδοσφαίρου απέναντι από το «Παλατάκι» (τη μπασκετική στέγη του ΠΑΟΚ) στην Πυλαία, κι ένα κουβάρι από ανθρώπινα σώματα ξετυλίγονται πάνω στο χορτάρι, αψηφώντας το τσουχτερό κρύο και την υγρασία που φτάνει ως το κόκκαλο. Το σύνθημα «Δερβένι, Δερβένι» που αντηχεί στην ατμόσφαιρα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως ο αγώνας που προηγήθηκε είχε πολύ πάθος για τη νίκη. Οι νεαροί με τις χρωματιστές στολές και τη μεγάλη αγάπη για τη «στρογγυλή θεά» είναι πρόσφυγες από το κέντρο φιλοξενίας του Δερβενίου, που λίγα λεπτά πριν, νίκησαν με σκορ 3-1 την ομάδα των προσφύγων από την Αλεξάνδρεια, στον τελικό ενός διαφορετικού τουρνουά ποδοσφαίρου.
Λίγο πιο πέρα, οι υπόλοιπες ομάδες που πήραν μέρος σ΄ αυτή την τελική φάση των αγώνων, παρά την πίκρα της ήττας που είχαν γευτεί νωρίτερα, χαμογελούν και βγάζουν selfies για να αιχμαλωτίσουν για πάντα τη στιγμή. Μια στιγμή-παρένθεση χαράς στην γκρίζα πραγματικότητα που ζουν από τότε που ο λεγόμενος βαλκανικός διάδρομος έκλεισε και «εγκλωβίστηκαν» στην Ελλάδα, ανήμποροι να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη βόρεια Ευρώπη. Από τον Οκτώβριο έως και χθες, περίπου 250 πρόσφυγες από διάφορα κέντρα φιλοξενίας ανά τη Βόρεια Ελλάδα, με τις ομάδες τους, έδιναν «ραντεβού», συνήθως Τετάρτη και Σάββατο, σ’ ένα διαφορετικό ποδοσφαιρικό τουρνουά που είχε, όμως, απ’ όλα: πολλή αγάπη για την μπάλα, ατέλειωτες ώρες προπόνησης, πολύ πάθος για τη νίκη και -κυρίως- μια «απερίγραπτη αίσθηση ελευθερίας, όταν πατάς το πόδι σου στο χορτάρι», όπως έλεγε χαρακτηριστικά ένας από τους νικητές του χθεσινού τελικού.
«Περάσαμε πολύ όμορφα όλους αυτούς τους μήνες που παίζουμε ποδόσφαιρο.Είναι μια ευκαιρία να βρισκόμαστε όλοι μαζί και να κάνουμε κάτι που σπάει τη μονοτονία της ζωής στο καμπ», έλεγε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, λίγο νωρίτερα, ο 27χρονος Ζουάν από τη Συρία, «κάτοικος» Βασιλικών προς το παρόν, αφού εκεί βρίσκεται το καμπ που τον φιλοξενεί.
«Αισθανόμαστε καλύτερα, όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί. Η ζωή στα καμπ είναι ανυπόφορη πολλές φορές. Μονότονη και ανιαρή. Με το ποδόσφαιρο ξεχνάς πού βρίσκεσαι, αφήνεις για λίγο στην άκρη τα προβλήματα και νιώθεις σαν να έχεις μια κανονική ζωή», συμπλήρωνε ο 30χρονος ‘Αχμεντ, από τη Συρία επίσης, που είδε την ομάδα του, από το καμπ της Σόφτεξ, να χάνει στα ημιτελικά, προς μεγάλη του απογοήτευση. «Ήμασταν οι καλύτεροι σε όλα τα ματς. Αλλά έτσι είναι η μπάλα. Σε τιμωρεί, όταν χαλαρώνεις»…
Ο Ζουάν, ο ‘Αχμεντ και οι υπόλοιποι πρόσφυγες «γεύτηκαν» τη χαρά του ποδοσφαίρου χάρη σ’ ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και υλοποιείται σε συνεργασία με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις INTERSOS και AGAPE.
«Η αρχική ιδέα ήταν να κάνουμε κάτι σαν Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά είδαμε ότι το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που ενδιαφέρει τους πρόσφυγες και περνούν στιγμές έχοντας ξεχάσει τελείως το γεγονός ότι έχουν αναγκαστεί να ζουν στην προσφυγιά», εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Δημήτρης Τσουκαλάς από την AGAPE.
«Στηρίζουμε την ελληνική κοινωνία στο να αναλάβει δράση και να κάνει τους πρόσφυγες να συμμετέχουν σε δράσεις που πραγματοποιούνται εκτός των κέντρων φιλοξενίας» σημείωσε, από την πλευρά της, η ‘Αλμπα Κάουκι από την INTERSOS. Για να συμπληρώσει ο συνάδελφός της στην οργάνωση, Αναστάσιος Νταμπίζας: «Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να εξαλείψουμε τον φόβο που υπάρχει ανάμεσα στα άτομα που ζουν στα καμπ και στην ελληνική κοινωνία».
Στις τρεις ώρες που διήρκεσε η χθεσινή, τελική φάση της σειράς των ποδοσφαιρικών αγώνων με πρωταγωνιστές τους πρόσφυγες, μόνο φόβος δεν υπήρχε… Αντίθετα, η χαρά ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπα όλων, ακόμη κι αυτών που χρειάστηκε να δεχθούν τη φροντίδα των εθελοντών της ΠΡΟ.Τ.Ε.Κ.Τ.Α., αφού συχνά υπερέβαλαν εαυτόν για τη νίκη και για το πολυπόθητο κύπελλο. Ή μάλλον …κύπελλα, αφού οι 4 πρώτες ομάδες πήραν μαζί τους από ένα κύπελλο και όλοι -νικητές και ηττημένοι- μετάλλια, που περήφανα φόρεσαν στο στήθος.
