Οι δυσκολίες της ζωής μιας τρανς, το νομοθετικό πλαίσιο και η πρόταση για να γίνει βουλευτής

«Μια δική μου βραδιά είναι όλη σου η ζωή». Η φράση περικλείει την πορεία ζωής της Άννας Κουρουπού. Στα 16 της ξεκίνησε ορμονοθεραπεία. Στα 17 της βγήκε πρώτη φορά στη Συγγρού. Μάζεψε λεφτά όπως οι περισσότερες τρανς και έκανε επέμβαση στην Καζαμπλάνκα. Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος Η Άννα είναι γυναίκα. Ήταν πάντα. Όταν μου ξεφεύγουν οι λέξεις «αλλαγή φύλου» σπεύδει να διορθώσει. «Το σωστό είναι επαναπροσδιορισμός», λέει επίμονα. «Και είναι πολύ σημαντικό να το μεταδώσεις σωστά εσύ για να το ακούσει πολύς ακόμα κόσμος». Δεν απαρνήθηκε τη φύση της, απλά τη βελτίωσε, κάνοντας αρχικά την επέμβαση προσθετικής στήθους και αργότερα την επέμβαση στα γεννητικά όργανα, εξηγεί η ίδια. Επιμένει στον όρο ταυτότητα φύλου. Ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να δηλώσει αυτό που νιώθει και όχι αυτό που βλέπουν οι άλλοι πάνω του. Το υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζει νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Εάν περάσει ο νόμος αναμένεται να αλλάξει ριζικά ο τρόπος και η ποιότητα ζωής των τρανς στην Ελλάδα. Πολλές φορές η Κουρουπού ένιωσε έκθεμα, το παραδέχεται. Την κακοποίησαν. Όχι μόνο μία φορά. Η μεγαλύτερη κακοποίηση που έχει υποστεί όμως, είναι στην ψυχή. Έντονα πολιτικοποιημένη, αρνήθηκε πρόσφατα, πρόταση να κατέβει υποψήφια βουλευτίνα. Δεν πιστεύει στην πολιτική. Ένας από τους ανθρώπους που καθόρισαν τη διαδρομή της, είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Τον γνώρισε στις ΚΟΥΚΛΕΣ, στο πλαίσιο μιας συνέντευξης. Όπως λέει η γνωριμία μαζί του ήταν το κίνητρο για να γράψει το βιβλίο της: «Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά;». Κατά καιρούς αρθρογραφεί. Κι αυτή την περίοδο αναζητά νέα στήλη που θα φιλοξενήσει τα κείμενά της. Δεν δίστασε να απαντήσει σε οτιδήποτε τη ρώτησα. Δεν κόμπιασε ούτε λεπτό, ούτε φάνηκε να μεσολαβεί μέσα της δεύτερη σκέψη. Απλά τη ρωτούσα. Εκείνη απαντούσε. Χωρίς περιστροφές.

Η συνέντευξη της Άννας Κουρουπού στο newsbeast.gr:

– Άννα πόσο σημαντική είναι η επικείμενη θέσπιση νέου νομοθετικού πλαισίου που θα αφορά στη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, στην οποία προχωρά το υπουργείο Δικαιοσύνης; «Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Εσύ μπορεί να νιώθεις γυναίκα, όπως είσαι, χωρίς να αλλάξεις τίποτα από τα χαρακτηριστικά σου. Θα μου πεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις, γιατί δεν το νιώθεις. Σε κάθε περίπτωση όμως εάν εσύ νιώθεις γυναίκα, μπορώ εγώ να το αμφισβητήσω; Αυτό λοιπόν σημαίνει ο αυτοπροσδιορισμός της ταυτότητας. Και θα σου πω κάτι ακόμα… Ένα τρανς κορίτσι που θέλει να γίνει αγόρι, αφομοιώνεται πιο εύκολα στην ελληνική κοινωνία λόγω του πατριαρχικού μοντέλου που κυριαρχεί. Όταν ένας άντρας θέλει να γίνει γυναίκα, δε γίνεται το ίδιο εύκολα αποδεκτός. Στην πραγματικότητα δεν αρέσει στον Έλληνα κάτι τέτοιο, γιατί του χαλάει την εικόνα με βάση την οποία έχει μεγαλώσει». – Δηλαδή ο νόμος θα μου δίνει το δικαίωμα εάν εγώ δεν θέλω να κάνω επέμβαση και να αλλάξω τα χαρακτηριστικά μου, να λέγομαι Μαρία; «Στην ουσία αυτό θα συμβαίνει. Ωστόσο το πρόβλημα σε αυτό που περιγράφεις είναι το ίδιο με αυτό που αντιμετωπίζουμε τώρα. Ό,τι δηλαδή παθαίνουν τώρα οι τρανς και μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Σημειωτέον ότι ο ισχύων νόμος δεν μου επιτρέπει να αλλάξω την ανδρική ταυτότητα σε γυναικεία χωρίς να περάσω από δίκη ή πριν να κάνω την επέμβαση. Και θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Πάω να νοικιάσω ένα σπίτι. Με βλέπει ο σπιτονοικοκύρης, με συμπαθεί, όλα καλά. Όταν όμως του δώσω την ταυτότητα, εκεί τα πράγματα αλλάζουν! “Ώπα! Είναι τραβέλι, θα μου κάνει το σπίτι μου οίκο ανοχής, θα φέρει ναρκωτικά, δρόμο!”, είναι τα πρώτα πράγματα που σκέφτεται ο υποψήφιος σπιτονοικοκύρης. Ακόμα και όταν θελήσει κάποιος να παραλάβει ένα πακέτο από το ταχυδρομείο ή να πάει στην εφορία, μόλις δουν την ταυτότητα κάτι γίνεται στο σύμπαν. Όλοι κάτι παθαίνουν. Στην πραγματικότητα πρόκειται αυτόματη αντίδραση. Ο κόσμος δεν είναι καθόλου εκπαιδευμένος». – Εσύ έχεις αλλάξει ταυτότητα; «Βεβαίως. Γιατί έχω κάνει επέμβαση. Πέρασα όμως από δικάσιμο σύμφωνα με τον 2503 του 1976. Ένας δικαστής αποφάσισε για το πόσο γυναίκα είμαι και για το εάν δικαιούμαι γυναικεία ταυτότητα. Τραγικό! Δεν μπορεί κανείς να παίζει με τους ανθρώπους. Τι θα αλλάξει με τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας; Με καλύτερα παραδείγματα τη Μάλτα και τη Νορβηγία, θα μπορεί ο οποιοσδήποτε διεμφυλικός να πάει και να δηλώσει: “Εγώ αισθάνομαι αυτό, θέλω μία γυναικεία ταυτότητα”, χωρίς καμία ιατρική προϋπόθεση. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται η νομοπαρασκευαστική επιτροπή για το ζήτημα με τη συμμετοχή της προέδρου των διεμφυλικών, Μαρίνας Γαλανούς, με σκοπό την προετοιμασία του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου». – Τι θα λύσει λοιπόν στην πράξη η ψήφιση του νομοσχεδίου; «Θα δώσει στους διεμφυλικούς τη δυνατότητα να ζουν πιο ελεύθερα, να μπορούν να νοικιάσουν ένα σπίτι ανεμπόδιστοι. Κατά τ’ άλλα η ελληνική κοινωνία δεν θα αλλάξει… Χρειάζεται λίγο μαστίγιο με τη βοήθεια του νόμου μήπως και αλλάξει κάτι». – Δηλαδή κάποιος που είναι gay, θα μπορεί να δηλώσει ότι νοιώθει γυναίκα και να πάρει γυναικεία ταυτότητα; «Μπορεί, αλλά δεν τον συμφέρει να το κάνει. Γιατί θα έχει την εικόνα ενός άντρα, ενώ η ταυτότητά του θα είναι γυναικεία. Επομένως θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλες οι τρανς σήμερα. Θα πηγαίνει να νοικιάσει ένα σπίτι με γυναικεία ταυτότητα». – Θα σε διευκολύνει εσένα όλο αυτό που πρόκειται να συμβεί με την αλλαγή της νομοθεσίας; «Εμένα προσωπικά όχι, δεδομένου ότι έχω κάνει επέμβαση επαναπροσδιορισμος φύλου. Και θέλω να προσέξεις τις συγκεκριμένες εκφράσεις και να τις γράψεις όπως ακριβώς στις λέω. Ο όρος “αλλαγή φύλου”, δεν είναι σωστός! Το φύλο δεν αλλάζει. Αλλάζει μόνο η ανατομική κατασκευή ενός ατόμου. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που έχω γνωρίσει, και παρά το γεγονός ότι δεν έκαναν επέμβαση, ήταν πιο γυναίκες από κάθε γυναίκα. Οπότε μην μπερδεύεις την εμφάνιση του καθενός με το τι ακριβώς νοιώθει ένας άνθρωπος». – Επομένως ένας διεμφυλικός θα μπορεί να βρίσκει ευκολότερα δουλειά σε κάποια δημόσια ή ιδιωτική επιχείρηση εφόσον περάσει αυτός ο νόμος; «Έτσι είναι. Γιατί και οι επιχειρηματίες, όταν είναι καλυμμένοι από το νόμο, θα σκέφτονται πιο απελευθερωμένα: “Γιατί να μην πάρω μία κοπέλα που είναι ικανή και θα μπορεί να αποδώσει στη δουλειά που θα της αναθέσω;”» – Κάποια στιγμή αποφάσισες να κατέβεις δημοτική σύμβουλος με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία. Τι δουλειά είχες εσύ με την πολιτική; «Ήταν μία κίνηση περισσότερο ακτιβιστική. Ήθελα να δείξω ότι μπορώ κι εγώ. Μετά όμως έκανα πίσω. Ωστόσο το μήνυμα που ήθελα να περάσω, ήταν ότι κι εγώ έχω δικαίωμα να είμαι υποψήφια». – Γιατί σταμάτησες; «Στην ουσία ο ίδιος ο Γρηγόρης Βαλιανάτος, ο οποίος ήταν επικεφαλής της κίνησης, απέσυρε την υποψηφιότητά του, διότι δεν είχε αποδοχή από τον κόσμο. Είναι παρωχημένος άλλωστε ο Βαλιανάτος, μη λέμε ό,τι θέλουμε. Και δεν με νοιάζει να γράψεις αυτό που σου λέω, είναι ακριβώς όπως στο είπα: παρωχημένος! Οι ιδέες του ανήκουν σε άλλες εποχές». – Δεν θα σε ενδιέφερε δηλαδή εάν ήξερες ότι θα μπορούσες έστω και στο ελάχιστο να επηρεάσεις τις εξελίξεις και τις συνειδήσεις σε σχέση με την κοινότητα των διεμφυλικών ατόμων, να βάλεις υποψηφιότητα για να μπεις στη Βουλή; «Αν πίστευα ότι με κάποιο τρόπο θα μπορούσα να επηρεάσω κάποιους αντιρρησίες και όχι για να κάνω την πλάκα μου, θα το έκανα. Εάν υπήρχε έδαφος να ταρακουνήσω κάποιους που μισούν τη δική μας κοινότητα ανθρώπων». – Πώς πιστεύεις ότι θα μπορούσες να επηρεάσεις τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής; «Μαζί τους δεν θα το προσπαθούσα καν. Οι απόψεις τους είναι αρρώστια και όχι ιδεολογία. Άλλωστε το έχει αποδείξει και η ιστορία. Τέτοιες πεποιθήσεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές». – Πες μου λίγο για το σύμφωνο συμβίωσης… Είναι ομολογουμένως μία πολύ σημαντική μεταρρύθμιση. «Δεν θα σου πω πολλά για το σύμφωνο, γιατί εγώ ως Άννα Κουρουπού μπορώ να παντρευτώ οποιονδήποτε θέλω λόγω της ταυτότητας μου που είναι γυναικεία. Αν το δούμε ευρύτερα όμως, είναι ένα λιθαράκι, μία πέτρα στο οικοδόμημα που πρέπει να δημιουργηθεί. Χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμα. Κανονικά θα έπρεπε να μιλάμε για γάμο και όχι για σύμφωνο. Έχει πολλά κενά, τα οποία δεν τα πολυγνωρίζω, με τη λογική ότι δεν είναι κάτι που αφορά μία τρανς. Άλλωστε εάν αποδεχτώ ότι με αφορά, θα είναι σαν να λέω ομοφυλόφιλο τον εαυτό μου! Κι εμείς δεν θεωρούμαστε, και δεν είμαστε ομοφυλόφιλοι». – Τι θα συμβεί όμως αν θελήσεις να κάνεις παιδί, βρείτε με το σύντροφό σου μία παρένθετη μητέρα και εκείνος προσφέρει το σπέρμα του; Ο νόμος σε αυτή την περίπτωση δεν προβλέπει ότι η Άννα Κουρουπού θα αναγνωρίζεται ως μάνα του παιδιού. Η μάνα του παιδιού θα είναι η γυναίκα που το γέννησε. Ένα ακόμα μεγάλο κενό στη νομοθεσία… «Αυτό είναι ένα κενό που εμφανίζει το οικογενειακό δίκαιο. Και όλοι μιλούν για υιό, για υιοθεσία. Κανείς δεν μιλάει για παιδοθεσία. Επομένως κυριαρχεί ξανά το πατριαρχικό μοντέλο. Χρειάζεται να αλλάξει ολόκληρο το σύστημα». – Θα ήθελες λοιπόν να έχεις ένα παιδί; «Όχι. Είμαι πολύ εγωίστρια για να έχω παιδί. Δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα κάνω στην άκρη για έναν άλλο άνθρωπο. Είμαι τόσο εγωίστρια γιατί έχω πολεμήσει πολύ με τους άλλους για να καταφέρω να αποκτήσω υπόσταση ως άτομο. Και όλο ήταν η αιτία για να εκδηλώσω έναν υπέρμετρο εγωισμό». – Επομένως δεν θα μπορούσες να μοιραστείς σε 30 χρόνια τη ζωή σου και τα γεράματά σου με έναν σύντροφο στο ίδιο σπίτι; «Καταρχάς σε 30 χρόνια θα είμαι 80 χρονών!» (Γελάει) – Σε είκοσι…; «Άλλο το παιδί, άλλο ο σύντροφος. Πιστεύω ότι θα ήθελα. Με την κοινή λογική, θα ήθελα. Ίσως μιλάμε καμιά φορά εκ του ασφαλούς. Τώρα που είμαι ενεργός και υγιής άνθρωπος, μπορώ να ασχολούμαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα, δεν με απασχολεί τόσο η κατάστασή μου στο μέλλον. Παρόλ’ αυτά δεν μπορώ να αρνηθώ πως εγώ, όπως και όλοι οι άνθρωποι, έχω την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, να μοιραστώ πράγματα». – Πόσο συχνά έχει νοιώσει… έκθεμα προς παρατήρηση, που κάθε δημοσιογράφος θέλει να σου πάρει συνέντευξη, ο κάθε «ηλίθιος» θέλει να σε χλευάσει, ο καθένας να σε κοιτάξει από πάνω ως κάτω μόνο επικριτικά; «Από δημοσιογράφο που έτυχε μόνο μία φορά να δεχτώ τέτοια συμπεριφορά. Η συγκεκριμένη γυναίκα έστησε μία εντελώς κουτσομπολίστικη συνέντευξη». – Ένιωσες δηλαδή ότι βρίσκεσαι καπακωμένη σε μία γυάλα και ο κόσμος έχει μαζευτεί γύρω και σε εξετάζει στην κάθε σου λεπτομέρεια; «Αυτή είναι μία πραγματικότητα, η οποία υπάρχει από τη στιγμή που κατάλαβα ότι εγώ προέρχομαι από άλλο πλανήτη. Πριν ακόμα καταλάβω ότι είμαι η Άννα, κατάλαβα ότι δεν ήμουν αυτό, το οποίο είχαν γεννήσει οι γονείς μου. Οπότε αισθάνθηκα ότι είμαι ένα πλάσμα που προσέλκυε την περιέργεια των γύρω και ήθελαν να το παρατηρούν. Ακολουθεί η χλεύη και οτιδήποτε άλλο μπορείς ή δεν μπορείς να φανταστείς. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν εύκολα κάτι διαφορετικό ως προς αυτά που έχουν συνηθίσει. Ακόμα κι εγώ το έχω κάνει. Έχω φοβηθεί κάτι που δεν το γνωρίζω. Αλλά δεν το χλεύασα». – Έχεις κρατήσει παλιές σου φωτογραφίες; «Ναι». – Τις βγάζεις ποτέ από το συρτάρι να τις χαζέψεις; «Όχι. Έχω πολύ καθαρή εικόνα του τι είμαι πλέον. Δεν αποποιούμαι το παρελθόν μου. Άλλωστε και στο βιβλίο μου έβαλα παλιές φωτογραφίες. Αισθάνομαι όμως ότι έχω γεννηθεί όπως ακριβώς είμαι. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να γίνει. Φαντάσου ότι καμιά φορά μου ξεφεύγει και λέω: “Όταν ήμουν μικρή…” και ξαφνικά με πιάνω να λέω στον εαυτό μου: “για στρώσ’ το λίγο”. Η ψυχοσύνθεσή μου δυστυχώς -και λέω δυστυχώς γιατί δεν μου έχει μείνει τίποτα από το αντρικό μυαλό που θα μπορούσα να κουβαλάω-, είναι απολύτως γυναικεία. Ίσως γιατί δεν πρόλαβα να ζήσω σαν άντρας. Από τα 16 μου ξεκίνησα ορμονοθεραπεία και άρχισα να φοράω κοριτσίστικα ρούχα». – Εάν κάνεις κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντρικό τι είναι αυτό; Το βρίσιμο; «Μπα… Τώρα οι γυναίκες βρίζουν χειρότερα από τους άντρες». – Αντρικό… «Το μόνο που θα ήθελα είναι να είχα λίγο πιο τετράγωνη σκέψη. Είναι δαίδαλος το μυαλό μιας γυναίκας. Το ίδιο και το δικό μου». – Τελικά γεννιέσαι άνδρας ή γίνεσαι; Και αντίστοιχα γεννιέσαι γυναίκα ή γίνεσαι εάν λάβουμε υπόψη μας ότι το φύλο καθορίζεται από τη γέννηση του καθενός μας με βάση τα φυλετικά χρωμοσώματα… Επικαλούμαι το σχετικό μότο του Athens Pride σε αυτή την ερώτηση… «Είναι ένα τραγικό σύνθημα που χρησιμοποίησε το Athens Pride. Πρόκειται για ρήση της Simone de Beauvoir, η οποία ειπώθηκε σε διαφορετικές εποχές. Εγώ αντιθέτως γεννήθηκα γυναίκα. Αυτό όρισαν τα φυλετικά μου χρωμοσώματα. Δεν έγινα στη συνέχεια. Κανένας εξάλλου δεν ξυπνάει στα 15 του για να αναφωνήσει: “Α! Σήμερα θα γίνω γυναίκα! Α! Σήμερα θα γίνω τρανς!”» – Πέρυσι το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών απείχε από το Athens Pride. Θα κάνετε το ίδιο και φέτος και αν ναι, γιατί; «Το Pride δεν έχει καθόλου πολιτικό περιεχόμενο. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία φιέστα. Θα μου πεις “γιατί πηγαίνατε πριν από τρία χρόνια;”. Γιατί έπρεπε να υπάρχουμε. Και τώρα πρέπει να υπάρχουμε, αλλά όχι μέσα από το Pride. Δεν είμαστε απλά ένα σωματείο που πολεμά για τα δικαιώματα των trans. Διαθέτουμε απίστευτη δυναμική, γεγονός που αποδεικνύεται και από τη συμμετοχή της προέδρου μας στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή της Βουλής». – Πρέπει πάντως να είστε από τις ελάχιστες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε και κάτι καλό στο πέρασμά του… «Ναι. Είναι λίγο οξύμωρο. Και είναι και λίγο δύσκολη η θέση μου σε προσωπικό επίπεδο. Να υπερασπιστώ από τη μία πλευρά την ανθρωπιστική ευαισθησία του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη όμως η ίδια κυβέρνηση έχει γκρεμίσει τα πάντα γύρω της. Πάνω απ’ όλα όμως είναι τελικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακόμα και πάνω από την πείνα. Γιατί όταν είσαι ελεύθερος μπορείς να βρεις φαγητό να φας». – Θα πιαστώ από τη λέξη κακοποίηση για να σου θέσω το επόμενο ερώτημα. Κάποια στιγμή είχα μιλήσει με την Εύα Κουμαριανού και μου είχε πει ότι σε μία έφοδο που είχε κάνει η αστυνομία, όταν εκείνη έκανε πιάτσα στη Συγγρού, πήγε ένας αστυνομικός να την αρπάξει από το μαλλί και του έμεινε στο χέρι η περούκα. Σε έχουν κακοποιήσει; Όχι μόνο ψυχικά αλλά και σωματικά. «Πάρα πολύ. Αλλά ήταν άλλες εποχές». – Σε έχουν κυνηγήσει στη Συγγρού; «Φαντάσου ότι έχω περάσει 178 αυτόφωρα με την κατηγορία της παρά φύσιν ασέλγειας, προσβολής της δημοσίας αιδούς, άγρας πελατών κλπ. Έφαγα πολύ ξύλο. Με κατέβαζαν από τον έβδομο όροφο της παλιάς ασφάλειας στη λεωφόρο Αλεξάνδρας από τα μαλλιά. Με έσερναν για δύο-τρεις ορόφους από το μαλλί». – Το κακό είναι ότι εσύ δεν φορούσες περούκα… «Το κακό… Εκείνα τα χρόνια όμως ούτε η Εύα φορούσε (γέλια). Προφανώς προσπάθησε να το διακωμωδήσει. Είναι σκληρό να κάθεσαι εκτεθειμένη σε μία λεωφόρο για να προσπαθείς να επιβιώσεις. Καμιά φορά βγάζεις και χρήματα για να περάσεις καλά. Υπάρχει και αυτή η πλευρά βέβαια. Αυτή είναι η έννοια της αυτοδιάθεσης. Μου έχει τύχει άντρας από περαστικό αυτοκίνητο να μου πετάει πέτρα στην πίσω πλευρά του κεφαλιού ή στο γόνατο. Μου έχουν πετάξει ξυραφάκια ή έχει ανοίξει η πόρτα ενός αυτοκινήτου με φιμέ τζάμια ξαφνικά μπροστά μου. Βγήκαν τέσσερις και με πήγαν στα Σπάτα βιάζοντάς με ομαδικά. Μετά με πέταξαν στο δρόμο και έφυγαν. Ως gay παιδί με έχουν βιάσει επτά άτομα. Το έχω γράψει και το βιβλίο μου. Η κακοποίηση όμως επιμένω ότι είναι εκτός από σωματική και ψυχική. Και η ψυχική κακοποίηση είναι βαρύτερη. Όσο σοβά και να βάλεις δεν καλύπτεται». – Έχεις οργή, μίσος ή κενό μέσα σου; «Πλέον τίποτα από τα δύο πρώτα. Ούτε όμως και κενό. Εάν είχα κενό δεν θα είχα ασχοληθεί με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην πραγματικότητα κουβαλάω μια πικρία και μία απογοήτευση από τους ανθρώπους, γιατί είμαι πάρα πολύ καλό παιδί και το λέω περήφανα. Δεν έχω πειράξει κανέναν ηθελημένα. Σαφώς έχω κάνει κι εγώ τις μαλ…ιες μου. Ποτέ όμως και για κανέναν δεν είπα ότι θα ήθελα να του κάνω κακό. Ακόμα και για ανθρώπους που με έχουν βλάψει πολύ. Έναν άνθρωπο μισώ μόνο. Και αυτός ο άνθρωπος θέλω να πάθει κακό. Είναι από τον κύκλο μου, μία πολύ επιφανής τρανς». – Σου έχουν σπάσει το αυτοκίνητο λόγω του ανταγωνισμού που υπάρχει μεταξύ σας; Σου έχουν χαράξει την πόρτα με κλειδί από ζήλια ή για να σου κόψουν τη φόρα; «Δεν μου έχουν σπάσει το αυτοκίνητο, μου έχουν ξυρίσει όμως το κεφάλι. Γιατί ήμουν νέο παιδί και φοβούνταν ότι θα τους πάρω τη δουλειά». – Είχες περισσότερη πελατεία λογικά… «Δεν έχει να κάνει με αυτό που λες. Ακόμα και τέρας να ήμουν με τον ίδιο τρόπο θα είχαν αντιδράσει απέναντί μου. Όλα ήταν ζήτημα επίδειξης ισχύος. Λειτουργούσαν οι άγραφοι κανόνες. Πλέον όμως έχουν ατονήσει αυτά τα φαινόμενα. Αλλά και αν υπάρχουν το ποσοστό εκδήλωσής τους είναι πολύ μικρό. Μόνο κάτι παρωχημένες τρανς αντιδρούν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ανήκουν σε άλλες εποχές και δεν είναι παρά ναυάγια της ζωής. Την κακοπέρασή τους προσπαθούν να την εκδηλώσουν με λάθος τρόπο. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Να ανταποδώσεις την κακοποίηση που έχεις υποστεί. – Πώς γνώρισες το Σταύρο Θεοδωράκη; «Στις “ΚΟΥΚΛΕΣ”. Είχε έρθει για να κάνει αφιέρωμα στο μαγαζί. Μου ζήτησε να κάνουμε μία συνέντευξη ξεχωριστά από τα υπόλοιπα κορίτσια. Ήθελε να γίνει η συνέντευξη στο σπίτι μου. Να δει πώς βάφομαι στον καθρέφτη και μετά να με δείξει πίσω από τη μπάρα στις “ΚΟΥΚΛΕΣ” όπου δουλεύω. Την ώρα που εγώ βαφόμουν, εκείνος μου έπιασε την κουβέντα. “Νομίζω ότι έχεις να πεις ενδιαφέροντα πράγματα”, είπε. Κι έτσι μου έδωσε λίγο περισσότερο χρόνο συνέντευξης σε σχέση με τα υπόλοιπα κορίτσια». – Ήταν και δική σου προστάτιδα η τρανς Μαριλού Φραγκιαδάκη -ιδιοκτήτρια στις ΚΟΥΚΛΕΣ- , όπως ήταν για πολλά άλλα κορίτσια κατά καιρούς; «Η Μαριλού ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο μου για να βγω προς τα έξω κάποια στιγμή της ζωής μου, καθότι είχε κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Μάλιστα μου προσέφερε τη δουλειά στο μπαρ του μαγαζιού, την οποία έκανα και κάνω ως χόμπι. Λόγω αυτού του χόμπι με γνώρισε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Λόγω του Σταύρου Θεοδωράκη μου μπήκε το σαράκι να γράψω το βιβλίο μου. Όλα όμως ξεκίνησαν από τις “ΚΟΥΚΛΕΣ”. Και το ένα έφερε το άλλο. Δεν κάνω παρέα με τη Μαριλού, θεωρώ όμως ότι είναι η καλύτερή μου φίλη. Τη σέβομαι πολύ. Την ήξερα και πριν πάω στις “ΚΟΥΚΛΕΣ” και την εκτιμούσα πάντοτε. Έχει μία νοοτροπία εντελώς διαφορετική, καθότι έχει ζήσει στο εξωτερικό, και φυσικά της βγάζω το καπέλο καθότι έχει καταφέρει να κρατήσει με επιτυχία ένα μαγαζί, στο οποίο εργάζονται τρανς άτομα. Έχουν περάσει πολλά στάδια στη ζωή τους. Αρχικά ως gay, αργότερα ως trans, ως καλλιτέχνες, με ένα δάχτυλο μονίμως μπροστά στη μούρη και κάποιον να γελάει μαζί τους. Στο κάτω κάτω είμαστε αναρχικά άτομα. Πήγαμε κόντρα σε όλα. Στην εκκλησία, στην οικογένεια, στους φίλους. Όχι κόντρα στη φύση. Τη φύση απλά την ακολουθήσαμε. Και υπάρχουν άτομα που δεν τολμούν να κάνουν αυτό το βήμα λόγω κοινωνικών συμβάσεων. Αυτά τα άτομα είναι δυστυχισμένα». – Είπες στους γονείς σου ότι θα κάνεις επέμβαση; «Δεν τους είπα τίποτα. Τα κατάλαβαν όλα μόνοι τους. Το ανακοίνωσα κάποια στιγμή στη μαμά μου και μετά εκείνη στο μπαμπά. Φαντάσου πως όταν γύρισα από το εξωτερικό που είχα πάει να κάνω την επέμβαση, εκείνη με περίμενε στο αεροδρόμιο με μία ανθοδέσμη λουλούδια αγκαλιά. Είναι μοναδική. Παρόλα τα “μη” και τα “πρέπει” της, έχει χάσει φίλες για ‘μένα. Έχει χάσει την αδερφή της για κάποια χρόνια. Σκέψου πως όταν ζούσε στο χωριό ήταν ολομόναχη. Δεν άφηνε κανέναν να με προσβάλει μπροστά της». – Δεδομένου ότι οι γονείς σου έμεναν στην Κατερίνη μέχρι πρότινος, ήταν ένα σοκ για εσένα η αντιμετώπιση των άλλων σε μια κλειστή κοινωνία; «Είχα πάντοτε αυτογνωσία για το τι είμαι και το τι κάνω. Ωστόσο μπορεί να με σοκάρει κάτι πολύ απλό από τον πιο απίθανο άνθρωπο. Να με κοιτάξει ένα παιδί στην παραλία και να με σοκάρει. Από την άλλη μπορεί να με βρίζει ο άλλος, αποκαλώντας με τραβέλι, κι εγώ να γελάω. Όλα είναι θέμα στιγμής. Αν θα με πετύχει κάποιος σε στιγμή αδυναμίας. Πάντως έχω φάει τόσα σκατά… Είναι αυτό που λένε: “Μια δική μου βραδιά είναι όλη σου η ζωή”. Μια βραδιά στη Συγγρού ή σε ένα μπουρδέλο…» – Η Συγγρού είναι ο μοναδικός δρόμος για την επιβίωσή σας; «Είναι έως και σήμερα ο μοναδικός δρόμος. Ωστόσο πιστεύω ότι με την αλλαγή της νομοθεσίας που επίκειται, θα αλλάξουν πολλά. Φαντάσου ότι ξέρω μια κοπέλα από το Ιράκ, η οποία είναι κομμώτρια. Πάρα πολύ καλή στη δουλειά της και απίστευτα θηλυκή. Θα μπορούσε να βρει δουλειά οπουδήποτε, αλλά δεν μπορεί γιατί έχει αντρική ταυτότητα. Αυτή η κοπέλα βγαίνει στη Συγγρού και όσες φορές την έχω πετύχει να συζητάμε, καταρρακώνεται. Γίνεται θρύψαλα. Τη βλέπω και σπάει. Είναι τόσο όμορφη…» – Βγαίνεις ακόμα στη Συγγρού; «Βγήκα πέρσι. Μετά από 25 χρόνια. Έγραψα και ένα άρθρο γι’ αυτό. Ήταν μια φοβερή εμπειρία για εμένα». – Είχες όντως 25 ολόκληρα χρόνια να βγεις στη Συγγρού; Ναι. Ένα διάστημα μάλιστα είχα σταματήσει να εκδίδομαι -για περίπου 5 χρόνια-, τα οποία ήταν και τα καλύτερα της ζωής μου. Πλέον συνεχίζω να εκδίδομαι, αλλά πιο επιλεκτικά και πιο προσεγμένα. Θα το κάνω μόνο όταν είμαι καλά. Όταν δεν είμαι θα κλείσω το τηλέφωνό μου και δεν θα απαντήσω σε κανέναν. Δεν ξέρω αν θα ξαναβγώ στη Συγγρού. Ίσως το καλοκαίρι. Το μόνο που με στενοχωρεί πάντως, είναι ότι δεν είχα την εξυπνάδα να κρατήσω τα χρήματα που έβγαζα. Και ήταν πάρα πολλά». – Έχει λεφτά λοιπόν η πιάτσα. «Έχει. Τώρα πια βέβαια όχι όσα είχε παλιότερα. Το σεξ περνάει και αυτό κρίση». – Έχει έστω και μια καλή πτυχή η πορνεία ως επάγγελμα; «Δεν έχει τίποτα καλό με εξαίρεση το χρήμα. Ωστόσο εάν κάποιος επιλέξει να κάνει αυτή τη δουλειά -όχι για βιοποριστικούς λόγους- μπορεί να συναντήσει πολλά καλά. Λεφτά, ωραίους άνδρες. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, το οποίο έχω παραφράσει σε “τεκνόν μετά του ωφελίμου”. Γνωρίζει ανθρώπους, οι πιο πολλοί από τους οποίους είναι ενδιαφέροντες. Επιφανείς άνθρωποι με ό,τι αυτό σημαίνει. Κάποιοι από αυτούς είναι εντελώς βλάκες. Κάποιοι άλλοι πολλοί μορφωμένοι. Κάποιοι καλλιεργημένοι. Αρκεί να είναι επιλογή». – Διώχνεις πελάτες; «Σαφέστατα. Όταν ήμουν πιο νέα το έκανα και επιδεικτικά. “Εσύ, εσύ, κι εσύ, έξω!” Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Το έκανα ίσως και εκδικητικά, δεδομένου ότι είχα δεχτεί πολύ βία στη ζωή μου. Όταν με ρωτούσε κάποιος γιατί, του απαντούσα: “Γιατί δεν μ’ αρέσεις! Εγώ είμαι εδώ για να τη βρω”. Τώρα πλέον βρίσκω έναν πιο γλυκό τρόπο για να διώξω κάποιον, γιατί δεν παύει αυτό που κάνω να είναι ένα εμπόριο. Μια συναλλαγή. Άρα πρέπει να σεβαστώ τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου, όπως έχω την απαίτηση να με σεβαστεί κι εκείνος». – Η εμπλοκή σου στη πορνεία δεν κατέστρεψε ταυτόχρονα την προσωπική σου ζωή; Θα μπορούσες ίσως να έχεις μία φυσιολογική ζωή και μία σταθερή σχέση. «Είχα μία μαγική ικανότητα να πείθω τους ανθρώπους ότι αυτό που κάνω, είναι δουλειά. Μιλάμε βέβαια για τρεις ή τέσσερις σχέσεις. Σαφώς είχα πρόβλημα. Ειδικά όταν ήμουν ερωτευμένη. Όταν ήμουν ερωτευμένη και έκανα αυτή τη δουλειά, δούλευα σαν μηχανάκι. Έλεγα ότι πάω στο γραφείο. Τόσο απλά. Και το περίεργο είναι ότι έπειθα και τον άλλον». – Δεν σου έκαναν σκηνές ζήλιας; «Εννοείται. Εδώ σου κάνει κάποιος σκηνή ζήλιας όταν φοράς πιο κοντό φόρεμα. Δεν θα σου κάνει σκηνή όταν ξέρει ότι σε μοιράζεται με τόσο κόσμο;» – Στο τέλος το δέχονταν όλοι; «Όχι. Υπήρξαν κάποιοι που μου έλεγαν “σ’ αγαπώ, σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο, αλλά δεν μπορώ να το αντέξω” και επέλεγαν να φύγουν. Κάτι ανάλογο ζω και τον τελευταίο καιρό με έναν άνθρωπο. Τον καταλαβαίνω όμως. Άλλωστε το έχω δηλώσει ευθαρσώς: Δεν θα μπορούσα ποτέ να συνάψω προσωπική με έναν άνθρωπο που εκδίδεται». – Σκέφτηκες ποτέ να αυτοκτονήσεις; «Έχω κάνει τρεις απόπειρες. Στην πρώτη ήμουν αποφασισμένη. Οι άλλες δύο ήταν προς εντυπωσιασμό. Η αιτία για την πρώτη ήταν η κακοποίηση που έχω δεχτεί, η αφορμή όμως ήταν εντελώς χαζή. Έφταιγε η ταυτόχρονη πίεση δύο ανθρώπων που ήθελαν να με έχουν στη ζωή τους. Έφαγα τέτοιο μαρκάρισμα που κάποια στιγμή έσκασα. Μετά κατάλαβα ότι η πίεση δεν μου κάνει καλό. Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει. Πίεση για ‘μένα είναι να εισπράττω ενέργειες, οι οποίες μου κάνουν κακό και δεν τις γουστάρω». – Θα παντρευόσουν; «Όχι. Δεν υπάρχει λόγος. Ειδικά τώρα που υπάρχει το σύμφωνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια… Θεωρώ ότι ο γάμος είναι ένα πανηγύρι, ένα άθλιο και ανόητο έθιμο. Γιατί να το κάνω και να χαλάσω λεφτά; Για να επιδείξω τι; Τη θηλυκότητά μου; Ότι μ’ αγαπάει ένας άνθρωπος; Και το κακό είναι ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ακόμα θέλουν να παντρεύονται. Περί ορέξεως…» – Οι πιο στενοί σου φίλοι είναι άτομα του σιναφιού ή εκτός σιναφιού; «Είναι άτομα εκτός σιναφιού. Έχω πληγωθεί πολύ από το σινάφι μου. Και όταν άρχισα να ξεφεύγω από τα στερεότυπα και τα κουτάκια του σιναφιού μου εισέπραξα πολλή κακία και πολλή πίκρα». – Σου έκαναν ποτέ πρόταση να πας σε κόμμα ως υποψήφια βουλευτίνα; «Ναι. Απλά δεν θα πω πού. Δεν πήγα γιατί δεν πιστεύω στην πολιτική. Είμαστε υποχείρια άλλων ανθρώπων πιο δυνατών και πιο έξυπνων από εμάς. Και εννοώ τους ξένους. Βρισκόμαστε πλέον σε νερά, στα οποία δεν ξέρουμε να κολυμπάμε». – Πίστεψες ποτέ σε κάποιο κόμμα; «Στο ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου. Τότε ήμουν παιδί και ήταν εύκολο να πιστέψω. Ήταν άλλωστε και ο ίδιος πολύ πειστικός. Πίστεψα επίσης στο Σταύρο Θεοδωράκη. Λίγο… Γιατί τον γνώρισα. Ακόμα έχω ελπίδες για το Σταύρο γιατί έχει καλές προθέσεις. Πίστεψα όμως και τον Τσίπρα. Αλλά έπεσα έξω όπως και όλοι οι άλλοι. Δεν είναι αριστερά αυτή. Δεν τον ψήφισα παρόλ’ αυτά. Φοβήθηκα. Δεν ήθελα να βοηθήσω κάτι που θα μπορούσε να μας καταστρέψει. Είναι λίγο απολιτίκ αυτό που σου λέω. Ψήφισα όμως έναν άνθρωπο που πολεμάει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι ας μη βγήκε τελικά. Επίσης, στενοχωρήθηκα για τη φυγή της Κατριβάνου από το ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και όλες οι τρανς. Μας βοήθησε σε πολλά με την πολιτική της. Όσο για την πολιτική και τη νοοτροπία των Ελλήνων θα σου πω ένα πράγμα: Από αυτό το χαλί που έχουμε κρυφτεί όλοι, ούτε τα κρόσσια δεν σηκώθηκαν ακόμα για να δούμε πόση βρωμιά έχει κρυφτεί από κάτω….

Η οργάνωση «Θετική Φωνή»

Στο τέλος η Άννα μου λέει για το project που έχει ετοιμάσει η οργάνωση «Θετική Φωνή» για τις εκδιδόμενες της Ομόνοιας με τη δική της συμμετοχή. «Είναι μια καυτή πατάτα στο κέντρο της Αθήνας, στην οποία κανείς δεν δίνει σημασία. Με επέλεξαν ως κράχτη γι’ αυτό που είμαι -την τρανς υπόστασή μου και το γεγονός ότι είμαι sex worker- και το έκανα με μεγάλη μου ευχαρίστηση». «Αυτό που κάνουμε είναι ότι ενδυναμώνουμε μία ομάδα γυναικών, οι οποίες ταλαιπωρούνται πολύ. Έφυγαν από την πατρίδα τους για να γίνουν που….ες στην Ελλάδα με 10 και 20 ευρώ σε ξενοδοχεία που δεν πληρούν ούτε τις βασικές συνθήκες υγιεινής. Συναντάω πολλές ραγισμένες ψυχές. Και σε αυτή την περίπτωση λειτουργώ με το μότο που εφαρμόζω πάντοτε στη ζωή μου: “Ο κόσμος δεν μπορεί να σωθεί. Μπορεί όμως να ομορφύνει”. Κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε».