Είναι πράγματι ελπιδοφόρα αυτή η διαπολιτιστική σύμπραξη, αξιέπαινη και αξιομνημόνευτη, είναι καιρός να στηθούν μέσω της τέχνης επικοινωνιακές γέφυρες με τους γειτονικούς λαούς. Κάτι που επιτέλους πραγματοποίησε το θέατρο της Οδού Φρυνίχου, επικοινωνώντας το κοινό με δυο αξιόλογες αλβανές ηθοποιούς.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Το θέμα της δραματουργίας οικουμενικό, αλλά πολυσυζητημένο με λόγο κοφτό και επαναλαμβανόμενο, καταπιάνεται με τη σχέση μάνας και κόρης. Η πρωτοτυπία του έγκειται στη σύλληψη της απόδοσής του σε δυο γλώσσες. Πρόσφατα εξάλλου στο συγκεκριμένο θεατρικό χώρο, παρακολουθήσαμε μια παράσταση με παρεμφερή θεματολογία.

Σίγουρα οι σχέσεις μάνας και κόρης είναι ιδιάζουσες και ιδιόμορφες. Χώρια δεν μπορούν και μαζί δεν κάνουν, όπως δείχνει η καθημερινότητα. Τελευταία δε με την κοινωνική απελευθέρωση των ζευγαριών, αυτή η σχέση που επιβαρύνει περισσότερο τη γυναίκα – μάνα, έχει επιδεινωθεί.

Για να αναπτυχθεί και να στεριώσει αυτός ο δεσμός μεταξύ μάνας και κόρης χρειάζεται μαστοριά και τέχνη. Υπάρχουν όρια, κανόνες και ο επιβεβλημένος σεβασμός που αν χαθεί, η σχέση ισοπεδώνεται. Εδώ δεν χωράνε επιχρίσματα ψευδή, εξαπάτηση, υποτίμηση, εμπαιγμός γιατί τα παιδιά διαθέτουν υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη και αντίληψη, οπότε εμφανίζονται ρωγμές.

Οι νέοι δεν ξεγελιούνται, δεν παραχωρούν εύκολα, ειδικά στη μάνα, δικαιώματα και ελευθερίες. Εκείνη είναι που με λογική και ένστικτο, έξω από συνηθισμένες μοντέρνες ταχτικές θα βάλει τα υλικά της αξιοπρέπειας και της αγάπης για αντιστήριξη. Γιατί μια πέτρα λάθος να μπει θα γκρεμιστεί το οικοδόμημα της ζωής.

Η Λουίζα Τζιοβάνι και η Τζένη Σταυροπούλου ερμηνεύουν τη μάνα Ελένη, ενώ η Ελένη Λουντιάνα-Θανάση και η Πένυ Παπαγεωργίου την κόρη Άννα. Ο κάθε ρόλος παίζεται από δυο ηθοποιούς, μια στην ελληνική και μια στην αλβανική γλώσσα.

Η παράσταση με τη σκηνοθετική οπτική του Θ. Γράμψα δημιουργεί δυο σκηνικά αποτελέσματα, σε σχέση με τα ζευγάρια των ηθοποιών. Τουλάχιστον εγώ έτσι το εξέλαβα βλέποντας τη στατική άνευρη, άνευ συναισθήματος και επίπεδη ερμηνεία των ελληνίδων ερμηνευτριών Αντιθέτως οι αλβανίδες ηθοποιοί είχαν παλμό, ρυθμό στην κίνηση και σε έπειθαν για ό,τι ζούσαν. Ήταν υπέροχες.

Σκηνικό λευκό -οφθαλμαπάτη που γεφυρώνει το χάσμα των γενεών- μουσικοί ήχοι ρυθμικά επαναλαμβανόμενοι, χρόνομετρώντας θαρρείς το χρόνο, έντυσαν με δύναμη το έργο.

Η παράσταση με καταλύτη την αγάπη που ξέρει να συγχωρεί, δεν μου έβγαλε συγκίνηση και συναίσθημα. Είχε τη δροσιά της πέτρας.

Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές
Μετάφραση στα αλβανικά: Λουίζα Τζιουβάνι
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Γράμψας
Σκηνικό – κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Γιάννης Νικολαϊδης

Παίζουν (αλφαβητικά): Ελένη Λουντιάνα-Θανάση, Πένυ Παπαγεωργίου, Τζένη Σταυροπούλου και Λουίζα Τζιουβάνι