Το 1947, το «Λεωφορείο ο Πόθος» ανεβαίνει στη Νέα Υόρκη. Παίρνει το βραβείο Κριτικών Θεάτρου και το βραβείο Πούλιτζερ. Το 1949 ανεβαίνει στο Λονδίνο και το 1950 γυρίζεται ταινία.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Ο Τέννεσσυ δραπέτευσε με το έργο του αυτό σ’ ένα κόσμο φανταστικό. Η γραμμή του Λεωφορείου ήταν μια ρομαντική αυταπάτη, «η τρυφερή προσωποποίηση ενός τόπου που υπόσχεται τα πάντα αλλά δεν δίνει τίποτα. Το Λεωφορείο είναι ένα στοιχείο ενός κόσμου που έχει εξαφανιστεί».

Η Μπλανς Ντυμπουά, μια καθηγήτρια απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας του Αμερικανικού Νότου, χάνει σε πλειστηριασμό την πατρική περιουσία. Μόνη, ξεπεσμένη με «ξεθωριασμένη» ομορφιά, δίχως κάποιο σύντροφο, χρήματα και σε μια ώριμη ηλικία καταφεύγει απρόσκλητη στη Ν. Ορλεάνη. Σε μια παραποτάμια μίζερη συνοικία, όπου ζει φτωχικά η μικρότερη αδελφή της Στέλλα. Είναι παντρεμένη με τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι, ένα πολωνό οικονομικό μετανάστη δεύτερης γενιάς.

Η Μπλανς υπερευαίσθητη, νευρωτική, εύθραυστη, υπερβολικά κολλημένη στο παρελθόν, γίνεται ενοχλητική με την συμπεριφορά της. Βλέπει τον Στάνλεϊ υποτιμητικά, αφ’ υψηλού και δεν αργούν συγκρούσεις, ξεσπάσματα, εντάσεις και χονδρές κόντρες μεταξύ τους. Εκείνος κυνηγώντας το αμερικανικό όνειρο και ευελπιστώντας στην περιουσία της γυναίκας του, σκαλίζει το παρελθόν της και αποκαλύπτει μυστικά της ζωής της.

Η Μπλανς υποβιβασμένη, ταπεινωμένη και από την απόρριψη του Μιτς συνεχίζει να βρίσκει παρηγοριά στο ποτό, το οποίο μάλιστα κλέβει από τον Στάνλεϊ. Ο έντονος ερωτικός πόθος σπρώχνει τον μυώδη άντρα στον βιασμό και τον εξευτελισμό της. Αυτό την διαλύει περισσότερο καθώς χάνει και τον ελάχιστο αυτοσεβασμό. Κάπου εκεί, ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια γίνεται ανεπιθύμητη από την Στέλλα που την κλείνει σε κάποιο ίδρυμα. Ο ερχομός του παιδιού της χαράζει ωστόσο ένα καινούργιο δρομολόγιο στη ζωή της.

Η σκηνοθετική ανάγνωση της Ελένης Σκότη, μας επιβιβάζει στο όχημα του Πόθου με ρεαλισμό και μαγεία. Οι χαρακτήρες – αντιήρωες είναι άνθρωποι που βασανίζονται, που παλεύουν για κάτι καλλίτερο, έστω κι’ αν αυτό είναι ουτοπία.

Η Κόρα Καρβούνη ως Μπλανς Ντυμπουά εξωτερικεύει υποκριτικά τον ιδιόρρυθμο κόσμο της ηρωίδας. Με την απαίτηση και το εγωιστικό δικαίωμα του καλοζωισμένου που διεκδικεί την παλιά του λάμψη, με την απόγνωση του κατεστραμμένου, με την ονειροπόληση του αφελούς, τη συναίσθηση του αποτυχημένου και την προκλητικότητα του ψυχικά τραυματισμένου, ευαίσθητη, καλαίσθητη και σπαρακτική στην τελευταία σκηνή. Προσποιείται την άνετη και αποσιωπά την προσωπική της ζωή, στην οποία επιστρέφει μόνο για να συντηρηθεί με παλιά μεγαλεία. Ό,τι της έχει απομείνει, είναι κάποια κομψά φορέματα και η νοσταλγία ενός νεανικού έρωτα. Ή άνετη νεανική της ζωή της κατοχυρώνει κάθε επιπόλαια υπεροχή και τιμή. Έτσι παρεμβαίνει άκομψα στη ζωή της αδελφής της και την παρακινεί να εγκαταλείψει τον άνδρα της.

Ο Στάνλεϊ – Γιάννης Τσορτέκης διαθέτει θεατρικά το ζωώδες ερωτικό ένστικτο, την σκληρότητα, την βιαιότητα, την ωμότητα ενός αγροίκου, την αρρενωπότητα. Σαν ξένος υποστηρίζει την καταγωγή του και επιβάλλεται με τζόγο και ποτό στη γυναίκα του.

Η Στέλλα – Ηλιάνα Μαυρομάτη είναι η νέα γυναίκα που συμβιβάζεται, συγχρωτίζεται με κάθε τι άξεστο, με αντάλλαγμα την ερωτική ηδονή. Αυτό που την κρατά κοντά στον Στάνλεϊ είναι το σαρκικό πάθος. Αυτό δεν θέλει να στερηθεί, κι ας το μοιράζεται και με άλλες. Η στοργή, η συγκίνηση, η καλοσύνη και η μεγαλοψυχία, της δίνουν τη θέση τους στην απομάκρυνση, στον αποκλεισμό και στον τραγικό αποχωρισμό, όταν η Μπλανς σαν ένα ξένο σώμα γίνει επικίνδυνα ενοχλητική.

Το θεατρικό Λεωφορείο με συνεπιβάτες αληθινούς χαρακτήρες, με αθέατες στάσεις, επανεκκινήσεις, ταχύτητες συναισθηματικές και με φθαρμένα φρένα, μας έδωσε μια ψευδαίσθηση διαφυγής. «Ο πόθος είναι το αντίθετο του θανάτου».

Ο Γιώργος Δάμπασης στο ρόλο του Μιτς, αποδίδει τα γνωρίσματα ενός τίμιου άνδρα που υποχωρεί μπροστά σε αδιέξοδα. Η σκηνική αρτιότητα και των άλλων ηθοποιών, η όμορφη μουσική, ο ζεστός φωτισμός, το λιτό σκηνικό που περιορίζει σ’ ένα μικρό χώρο συναισθήματα και κοινωνικές καταστάσεις, ολοκλήρωσαν ένα θεατρικό δρομολόγιο ιδιαίτερων αποχρώσεων.

Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Καλλιτεχνική ταυτότητα παράστασης: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου
Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά/κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Κωστής Χαραμουντάνης
Video/trailer: Σταύρος Συμεωνίδης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια
Δ/νση παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου
Δημόσιες σχέσεις/βοηθός παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Διανομή
Μπλανς: Κόρα Καρβούνη
Στάνλεϋ: Γιάννης Τσορτέκης
Στέλλα: Ηλιάνα Μαυρομάτη
Μιτς: Γιώργος Δάμπασης
Γιούνις: Αθηνά Αλεξοπούλου
Γιατρός: Μιχαήλ Γιαννικάκης
Στηβ: Γιώργος Γερωνυμάκης
Νέος: Γιάννης Δαμάλας
Νοσοκόμα: Χριστίνα Δημητριάδη
Πάμπλο: Βαγγέλης Κουντουριώτης