Σε μια τηλεοπτική σεζόν που οι σειρές εποχής και τα ερωτικά δράματα κυριαρχούν στην ελληνική μυθοπλασία, έρχονται η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου και κάνουν την ανατροπή, παίροντας το ρίσκο να παρουσιάσουν ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, με αστυνομικά στοιχεία. Οι «Μαύροι Πίνακες» στο Star είναι μία σειρά που δεν τη βλέπεις εύκολα στην ελεύθερη τηλεόραση, μία σειρά επιπέδου ξένων παραγωγών.
Βέβαια, το συγγραφικό δίδυμο και ζευγάρι στη ζωή ξέρει πολύ καλά τη συνταγή για ένα καλό θρίλερ που θα κρατήσει τον θεατή σε αγωνία και θα τον μεταφέρει μαγικά στο σύμπαν του έργου τους. Τρία χρόνια τώρα η Σοφία Καζαντζιάν και ο σύζυγός της, Μάριος Ιορδάνου, το πετυχαίνουν στο θέατρο με το «Στρίψιμο της βίδας Reloaded», ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου που επέστρεψε στο Αργώ για τρίτη χρονιά. Μια διαφορετική παράσταση – κραυγή κατά της βίας, που επίσης δεν τη συναντάς εύκολα στην ελληνική σκηνή και η οποία αγαπήθηκε από το κοινό.
Με τη Σοφία Καζαντζιάν δώσαμε ραντεβού στο παλιό Ναυτικό Νοσοκομείο στα Μελίσσια, ένα εγκαταλελειμμένο εδώ και πολλά χρόνια κτίριο, με μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, το οποίο συνοδεύουν ιστορίες για… φαντάσματα. Εδώ, γυρίστηκε και η σκηνή στους «Μαύρους Πίνακες», όπου ο Νίκος (Ιωάννης Παπαζήσης) χτύπησε τον Μηνά (Αντρέας Κοντόπουλος). Μάλιστα, όπως αποκάλυψε στο Newsbeast, η Σοφία Καζαντζιάν, ο Παπαζήσης ήταν τόσο μέσα στον ρόλο του εκείνη τη στιγμή, που οι υπόλοιποι στο συνεργείο πίστευαν ότι χτυπάει στα αλήθεια τον συμπρωταγωνιστή του!
– «Μαύροι Πίνακες» στο Star. Για να είμαι ειλικρινής σπάνια βλέπουμε στην ελεύθερη τηλεόραση μία τέτοια παραγωγή επιπέδου Netflix. Ως τηλεθέατρια εισπράττω πως είναι μία σειρά όπου δεν γίνονται εκπτώσεις. Είναι σωστή αυτή η αίσθηση; Και πόσο εφικτό είναι να γίνονται τέτοιες δουλειές στην ελεύθερη τηλεόραση;
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή και ο στόχος μας εξαρχής. Να δημιουργήσουμε όχι μία ελληνική σειρά, αλλά μία σειρά που μπορεί να σταθεί με αξιώσεις σε οποιαδήποτε πλατφόρμα του εξωτερικού. Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της, σε όποιο μέσο κι αν βρίσκει το βήμα της, οφείλει να είναι παγκόσμια, ειδικά όταν θίγονται παγκόσμια θέματα, όπως στους «Μαύρους Πίνακες» και αυτά είναι η ενδοοικογενειακή βία, οι γυναικοκτονίες, η σχολική βία, η μητρότητα, οι ανθρώπινες σχέσεις, η σιωπή στις κλειστές –και όχι μόνο– κοινωνίες. Με τον Μάριο Ιορδάνου, που συνυπογράφουμε το σενάριο, είχαμε αποφασίσει να κάνουμε τηλεόραση με κάτι που μας εκφράζει απόλυτα, χωρίς εκπτώσεις και περιορισμούς στην έμπνευση, στην ιδεολογία και την αντίληψή μας γι’ αυτόν τον κόσμο. Και είναι ιδιαίτερα τιμητικό να βλέπουμε σχόλια και κριτικές που βάζουν δίπλα δίπλα τους «Μαύρους Πίνακες» με σειρές όπως το «True Dedective», το «Twin Peaks», το «Broadchurch» ή τον «Καστανάνθρωπο». Το να υπάρχει ξαφνικά στην ελληνική μυθοπλασία μία σειρά που ξεκλειδώνει μέσα από την τέχνη το έγκλημα και την ανθρώπινη φύση, που μιλάει για Γκόγια, Γκέτε, Μπωντλαίρ και Μακιαβέλι είναι για εμάς παράσημο. Και είναι σημαντικό να δίνει η ελεύθερη τηλεόραση και αυτή την επιλογή.
– Γιατί επιλέξατε τους «Μαύρους Πίνακες» του Γκόγια; Και ποιος είναι ο συμβολισμός τους στη σειρά;
Λατρεύουμε τη ζωγραφική. Θυμάμαι όταν είδα μπροστά μου για πρώτη φορά τον μαύρο πίνακα «Ο Κρόνος καταβροχθίζει το παιδί του», μαγεύτηκα, κινήθηκα προς τον πίνακα σαν υπνωτισμένη. Όταν, λοιπόν, είχαμε την ιδέα να δημιουργήσουμε έναν δολοφόνο – καλλιτέχνη, ο Γκόγια και οι «Μαύροι Πίνακες» ήταν μονόδρομος. Συμβολίζουν όμως και το σκοτάδι των ηρώων, το εσωτερικό τους κενό, το σκοτεινό παρελθόν, τις αγεφύρωτες σχέσεις, το «τέρας» που προσπαθούν να κρύψουν, όταν εμφανίζεται ένα άλλο «τέρας» και τους αναγκάζει να αποκαλυφθούν.
– Η αλήθεια είναι πως από τα πρώτα επεισόδια, έχουμε δει πως κάποιοι χαρακτήρες κρύβουν σκοτεινά μυστικά. Θα το δούμε στη συνέχεια και για άλλους χαρακτήρες;
Με τον Μάριο Ιορδάνου μάς ενδιαφέρει ιδιαίτερα το κομμάτι της ψυχογραφίας. Οι ήρωές μας δεν λένε λόγια, χωρίς αυτά να στηρίζονται σε μία ολοκληρωμένη ψυχοσύνθεση. Κι όταν τα λένε, τα λόγια αυτά φωτίζουν τον χαρακτήρα τους ή των άλλων. Είναι πραγματικοί άνθρωποι. Όχι μονοδιάστατοι χαρακτήρες. Απεχθανόμαστε στη ζωή μας τις ταμπέλες που βάζουμε ο ένας στον άλλον για να μην ξεβολευτούμε να ψάξουμε κάτω από το προφανές. Πώς θα το κάναμε αυτό στους ήρωές μας; Η Άννα φαίνεται σκληρή, θέλει τον έλεγχο σε όλα, γιατί έχει χάσει τον έλεγχο του εαυτού της. Γιατί δεν μπορούμε όλες οι γυναίκες να ανταπεξέλθουμε πάντα με επιτυχία σε όλους τους ρόλους που μας έχουν φορέσει. Και ξαφνικά, η παράνομη ερωμένη τρέχει να σώσει τη γυναίκα του εραστή της, όταν τον βλέπει να γίνεται βίαιος. Ο δήμαρχος ξεκινάει ως ο πατέρας που πονάει και ταυτίζονται όλοι μαζί του και τελικά κρύβει έναν κακοποιητή. Η Αγάπη είναι η γυναίκα που όλοι θα φώναζαν να φύγει από αυτόν τον γάμο, αλλά έχει αναπτύξει ένα σύνδρομο εξάρτησης από τον κακοποιητή της και χάνοντας το παιδί της είναι ο μόνος που της έχει απομείνει από αυτό. Η Ιόλη προσπαθεί να ξεφύγει από τον ίλιγγο που νιώθει μπροστά στον θάνατο –χαρακτηριστική η πρώτη σκηνή του έργου– και να ζήσει, αλλά βάζει η ίδια στον εαυτό της εμπόδια. Γιατί τα εμπόδια ξεκινάνε από μέσα και όχι από έξω. Τα εμπόδια πάντα θα εμφανίζονται. Εμείς πρέπει να τα μετουσιώνουμε σε έναν νέο δρόμο, σε μία άλλη διαδρομή ζωής που μέχρι τώρα ίσως δεν είχαμε φανταστεί. Η σειρά είναι σε πρώτο επίπεδο το κυνήγι του δολοφόνου και σε δεύτερο επίπεδο το κυνήγι του ίδιου μας του εαυτού.
– Το, δε, καστ είναι εξαιρετικό. Όταν γράφατε το σενάριο, είχατε στο μυαλό σας ποιοι ηθοποιοί θα θέλατε να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες;
Φυσικά. Κάποιοι ήταν εξαρχής στο μυαλό μας και όσοι δεν ήταν ήρθαν και κλείδωσαν απόλυτα στους ρόλους. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κανέναν άλλον στη θέση τους. Είναι λες και όταν τους γράφαμε, προορίζονταν ήδη για αυτούς. Και οι ερμηνείες όλων είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστικές! Κινηματογραφικές, διαφορετικές, ανθρώπινες, με πάθος, με μέτρο, με λατρεία για αυτή τη δουλειά. Τόσο ξεχωριστές μεταξύ τους. Είναι ένα σύνολο καταξιωμένων ηθοποιών σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση, που έχουν συνθέσει –μιας και μιλάμε και στη σειρά για ζωγραφική– την πιο πολύχρωμη, γεμάτη ταλέντο και επαγγελματισμό παλέτα.
– Πράγματι, έχετε μια φυσικότητα στο παίξιμο όλοι σας. Αισθάνεσαι ως τηλεθεατής πως απέναντί σου έχεις κοινούς θνητούς και όχι κάποιους σούπερ ήρωες μιας σειράς μυστηρίου. Είναι κάτι που το επιδιώκετε και οι ίδιοι;
Οι ήρωές μας σωματοποιούν τις εκδοχές της ανθρώπινης φύσης. Πώς θα μπορούσαν να μην είναι ανθρώπινοι; Ναι, είναι τρομακτικό να λες μέσα από μία σειρά ότι το τέρας δεν είναι έξω, αλλά μέσα και έχουμε χρέος να το αντιμετωπίσουμε, αλλά είναι πιο τρομακτικό να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι αυτό δεν συμβαίνει. Τα είδη της μυθοπλασίας, το θρίλερ, το δράμα, η κωμωδία… όλα είναι μορφές σε ένα επιλεγμένο περιεχόμενο. Είναι διαφορετικοί τρόποι να μιλήσεις για τα πιο σημαντικά πράγματα. Γι’ αυτό δεν γίνεται να μην υπάρχει περιεχόμενο. Δεν γίνεται μία αστυνομική σειρά να είναι μόνο mind game και οι ηθοποιοί εκτελεστικά όργανα που λένε ατάκες. Δεν γίνεται ένα δράμα να επικαλείται παρωχημένες, ξαναμασημένες τροφές αντί να γίνεται σχόλιο πάνω στον παλιό κόσμο για να χτίσουμε έναν καινούργιο. Και δεν γίνεται η κωμωδία να υπάρχει για να σπάμε πλάκα και όχι για να γελάμε με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και να γινόμαστε καλύτεροι.
– Υπάρχουν κάποιες σκηνές στη σειρά που σε ταρακούνησαν ή σε συγκίνησαν;
Υπήρχαν σκηνές που, όταν τις γράφαμε, δεν μπορούσα να δω από τα δάκρυα το πληκτρολόγιο και την οθόνη του υπολογιστή. Κάποιες από αυτές δεν τις έχουμε δει ακόμη στη σειρά και δεν μπορώ να μιλήσω. Σκηνές, όμως, όπως η παράλληλη δράση στο νεκροτομείο που η μάνα κατεβαίνει στα ψυγεία και εμείς στο «υποσυνείδητο» – υπόγειο του δολοφόνου, που εκείνος μαχαιρώνει τον καμβά και η μάνα είναι σαν να τρώει τις μαχαιριές ή η σκηνή που ένας ψυχρός εκτελεστής όπως ο δολοφόνος λιώνει μπροστά στον σκύλο που του κάνει χαρές και τον χαϊδεύει, δηλώνοντας υποσυνείδητα την αποστροφή του για την ανθρώπινη φύση, είναι στιγμές που απαιτούσαν μεγάλη δική μας εσωτερική σύγκρουση, άκρως αντιφατικές και σοκαριστικές, τόσο για τον θεατή όσο και για εμάς που το έχουμε δημιουργήσει.
– Στο τέλος θα επικρατήσει το φως;
Όλα τα χρώματα, όσο όμορφα κι αν είναι, πάντα οδηγούν στο μαύρο, γράφουμε στη σειρά. Καμιά φορά το φως δεν είναι ανώδυνο, αλλά είναι απαραίτητο. Είναι λυτρωτικό, είναι αναπόδραστο και είναι πέρα απ’ το καλό και το κακό.
– Περιμένατε αυτή την ανταπόκριση από τον κόσμο από το πρώτο κιόλας επεισόδιο; Ειδικά, σε μία περίοδο που η μυθοπλασία, ναι μεν έχει πάρει πια τα πάνω της, όμως οι σειρές είναι κυρίως εποχής και ερωτικά δράματα, έρχεστε με τον Μάριο με μία ανατρεπτική πρόταση.
Όταν παίρνεις το ρίσκο να πεις μία ιστορία χωρίς νερό στο κρασί σου και όχι προσαρμοσμένη στο αναμενόμενο, είσαι έτοιμος για όλα. Κυρίως, όμως, για να μιλήσεις σε ένα κοινό που –όπως κι εσύ– διψάει για μία άλλη κοινωνία, θέλει να σπάσει αυτός ο γυάλινος κόσμος και να μείνει η αλήθεια, ακόμα και ματωμένη από τα θραύσματα. Και αυτό έγινε. Είμαστε οι ευτυχέστεροι των δημιουργών. Τα μηνύματα, με τα οποία μας κατακλύζει ο κόσμος, είναι συγκινητικά σε βαθμό που εγώ συχνά βουρκώνω. Σκεπτόμενοι, ωραίοι άνθρωποι, με άποψη και βάθος. Και όλοι –και αυτό για εμάς είναι από τα πιο σημαντικά– ζωόφιλοι. Η λατρεία που έχει εκδηλωθεί για τον σκυλάκο της σειράς είναι κάτι μοναδικό. Και με συγκινεί γιατί ο σκύλος αυτός είναι φόρος τιμής στο παιδί μας, στον Brando μας, που δεν είναι πια μαζί μας, αλλά είναι πάντα κομμάτι μας. Το μεγαλύτερο από όλα.
– Επιτυχία, όμως, γνωρίζετε με απανωτά sold out και στο θέατρο με το «Στρίψιμο της βίδας Reloaded» που επιστρέφει για τρίτη χρονιά. Ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου κι εδώ. Πες μας λίγο για την παράσταση.
Είχαμε την τιμή η παράσταση να είναι υποψήφια για βραβείο Κάρολος Κουν και Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και ο κόσμος να την έχει αγκαλιάσει τρία χρόνια τώρα. Είναι μία παράσταση που δεν υπάρχει όμοια αυτή τη στιγμή στην αθηναϊκή σκηνή. Είναι ένα πραγματικό θρίλερ ψυχολογικού τρόμου, με καταιγιστικό/κινηματογραφικό ρυθμό και ανατροπές που συναντάς μόνο σε ταινίες. Μία παράσταση – βίωμα για τον θεατή.
– Γιατί «στρίψιμο της βίδας»;
Ο τίτλος είναι φόρος τιμής στον Henry James. Εμείς γράψαμε με τον Μάριο Ιορδάνου ένα δικό μας κείμενο, που θίγει θέματα που μας απασχολούν όλους με έναν άκρως ανατρεπτικό τρόπο. Στον τίτλο προσθέσαμε τη λέξη reloaded, για να δηλώσουμε ότι κάνουμε ένα έργο για το στρίψιμο της βίδας στον σύγχρονο άνθρωπο. Για το πόσο εύκολο είναι να γίνεις από θύμα θύτης. Για το πώς η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα και ο εγκληματίας το διαπράττει, όπως λέμε και στους «Μαύρους Πίνακες».
– Είναι ένα έργο-κραυγή κατά της βίας. Πώς αντιδράνε οι θεατές σε αυτή την κραυγή;
Σοκάρονται και ταυτόχρονα γοητεύονται από την αλήθεια αυτής της κραυγής. Ταυτίζονται με τον ρόλο της γκουβερνάντας, που είναι ένας άνθρωπος που ξαφνικά βρίσκεται σε μία ακραία συνθήκη και περνάει μαζί της από τον ρόλο του θύματος σε αυτόν του θύτη και το πιο σοκαριστικό στον ρόλο αυτού που βλέπει και δεν κάνει κάτι. Που θέλει, αλλά δεν τολμά. Κι αυτό είναι ένα ευφυές σκηνοθετικό εύρημα του Μάριου Ιορδάνου, ο οποίος έχει βάλει τη βία να διαδραματίζεται ανάμεσα στους θεατές, εκμεταλλευόμενος τη συνθήκη ότι είναι θεατές σε ένα έργο και δεν θέλουν να παρέμβουν στην παράσταση και έτσι τους φέρνει στη θέση εκείνων που θέλουν να μιλήσουν για τη βία δίπλα τους, αλλά δεν μπορούν ή δεν θέλουν. Έχει τύχει σε παράσταση, βέβαια, κάποιοι να ξεπεράσουν τη σύμβαση και να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά, να με παίρνουν αγκαλιά ή και να με τραβάνε, για να μη με αφήσουν να ξαναπέσω στην «αρένα».
– Όταν την ανεβάσατε την πρώτη χρονιά με τον Μάριο, περιμένατε αυτή την ανταπόκριση; Πρόκειται για μία διαφορετική παράσταση που δεν έχουμε δει στο ελληνικό θέατρο.
Τζογάρουμε στο όνειρο κι είμαστε έτοιμοι για όλα, παραφράζοντας τον σπουδαίο Γιάννη Αγγελάκα. Η ανταπόκριση, η επιτυχία, η αναγνώριση είναι όροι παρεξηγημένοι. Το νόημα βρίσκεται στο ποιος ανταποκρίνεται, στο ποιος ορίζει την επιτυχία και ποιος είναι σε θέση να αναγνωρίσει αυτό το υλικό, που εσύ μέσα από ένα δύσκολο, ωραίο και μοναδικό δρόμο, συνέλεξες για να χτίσεις τον εαυτό σου. Εκεί είναι η ευτυχία στην περίπτωσή μας. Ότι οι άνθρωποι που μας τιμούν γίνονται κομμάτι της διαδρομής μας. Μιλάμε ώρες μαζί τους μετά την παράσταση και αναγνωρίζουν στον τρόπο που κάνουμε θέατρο ένα κομμάτι του εαυτού τους.
– Η επιτυχία της δείχνει ότι ο κόσμος θέλει να δει κάτι διαφορετικό στη σκηνή; Κάτι πέρα από τα καθιερωμένα;
Διψάει για διαφορετικές επιλογές ο κόσμος. Θέλει να βγει από το γρανάζι. Θέλει να εξελιχθεί, να προχωρήσει, να βρει μέσα από την τέχνη τη φωνή του. Γι’ αυτό υπάρχει η τέχνη. Για να γίνει, όπως είπες κι εσύ πολύ εύστοχα, κραυγή. Κάνουμε τέχνη, για να ανοίξουμε παράθυρα εκεί που κάποτε υπήρχαν τοίχοι.
– Νιώθεις ότι έχετε κερδίσει το στοίχημα πρώτα στο θέατρο και τώρα στην τηλεόραση; Και τι είναι για εσένα «επιτυχία»;
«Δεν ζυγιάζω. Δεν μετρώ. Δεν βολεύομαι. Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι». Αυτό είναι επιτυχία για μένα. Αυτό κάνω στη ζωή μου και αυτό κάνω και στο θέατρο και στο σενάριο.
– Υπήρξαν στιγμές που απογοητεύτηκες;
Οι μόνες στιγμές που απογοητεύομαι είναι όταν βλέπω τη φρικαλεότητα του κόσμου… Παιδιά να ανατινάζονται, ζώα να κακοποιούνται, θύματα να μη βρίσκουν δικαίωση. Να απογοητευτώ γιατί ένα σενάριο υλοποιήθηκε κι ένα άλλο όχι ή μία παράσταση έγινε και μία όχι, το βρίσκω μικρό. Δεν μου το επιτρέπω.
– Γιατί επιλέγετε το ψυχολογικό θρίλερ ως είδος; Τι σε γοητεύει σε αυτό;
Το ψυχολογικό θρίλερ χρησιμοποιεί μία ακραία κατάσταση ως αφορμή για να σπάσουν οι ήρωες τη σύμβαση, να ρίξουν τις μάσκες και τελικά να αποκαλυφθούν.
– Σου αρέσει περισσότερο να δημιουργείς ή να παίζεις;
Λατρεύω την υποκριτική. Ανεβαίνω στη σκηνή και γίνομαι ένα με τον χώρο, τους ανθρώπους. Βρίσκω τον πυρήνα μου, την ισορροπία μου. Το να γράφω, όμως, και να γεννώ κόσμους και χαρακτήρες από το μηδέν είναι συναρπαστικό. Είναι η επιτομή της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Κάθε διάλογος είναι ένας διάλογος με τον εαυτό μου. Όταν γράφεις ρόλους, είναι σαν να τους έχεις ήδη ερμηνεύσει όλους με έναν τρόπο.
– Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον σύζυγό σου, Μάριο Ιορδάνου; Και ειδικά πώς είναι να γράφετε μαζί ένα σενάριο;
Λύτρωση. Είναι το χέρι που κρατώ για να ισορροπήσω μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι ο σύμμαχός μου σε όλα. Μαζί έχουμε χτίσει τον μικρόκοσμό μας και μαζί έχουμε οραματιστεί και έχουμε δημιουργήσει τα πάντα. Υπάρχουν σκηνές που ακόμα και τώρα τις βλέπω και δεν είμαι σίγουρη αν τις έχω γράψει εγώ ή ο Μάριος. Και το πιο σημαντικό, όταν το όνειρο τελειώνει, όταν η τηλεόραση σβήνει και η αυλαία πέφτει, είμαστε εμείς, οι δυο μας, για πάντα.
– Γράφετε τώρα κάποιο νέο έργο;
Ναι. Παραμένουμε δημιουργικοί. Η ανάγκη αυτή δεν σταματάει ποτέ. Γράφουμε και νέο σενάριο και νέο θεατρικό έργο.
– Τι είναι αυτό που σε εμπνέει κάθε φορά για να γράψεις;
Η ανάγκη για ζωή και η αποδοχή του θανάτου. Οξύμωρο, αλλά αληθινό.
– Σε φοβίζει ο θάνατος;
«Φοβόταν τον θάνατο γιατί δεν είχε ζήσει ακόμα», έλεγε ο Φραντς Κάφκα. Εστιάζω στο να ζήσω.
Λίγα λόγια για την παράσταση «Το στρίψιμο της βίδας reloaded»
Μία νέα γυναίκα προσλαμβάνεται από έναν γοητευτικό, αλλά και σκοτεινό άντρα ως γκουβερνάντα για τα δύο του παιδιά. Σύντομα, θα βρεθεί εγκλωβισμένη στον πύργο, όπου διαμένουν ο γιος του, Ορφέας, η κόρη του, Δάφνη, και η μυστηριώδης θεία τους, κυρία Απαρτιάν. Μία σειρά από απειλητικά γεγονότα θα οδηγήσουν την γκουβερνάντα σε ένα ακραίο παιχνίδι επιβίωσης. Είναι ο πύργος στοιχειωμένος ή απλά αρέσουν στην οικογένεια τα «παράξενα» παιχνίδια; Θα μπορέσει η γυναίκα να ελευθερωθεί πριν… το στρίψιμο της βίδας;
Κείμενο: Σοφία Καζαντζιάν – Μάριος Ιορδάνου
Σκηνοθεσία – Σχεδιασμός φωτισμού – Μουσική επιμέλεια: Μάριος Ιορδάνου
Παίζουν: Σοφία Καζαντζιάν, Μάριος Ιορδάνου, Βαλεντίνο Βαλάσης, Γεωργία Δήμου
Θέατρο Αργώ (Studio): Ελευσινίων 13 – 15, Αθήνα
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 21:00 και Κυριακή στις 19:00
