Η μόδα με τα θρησκευτικά θρίλερ έχει επιστρέψει στο Χόλιγουντ και ο Ράσελ Κρόου φαίνεται πως τα έχει πάρει εργολαβία. Γιατί, πώς αλλιώς να εξηγήσουμε αυτό το «back to back» του ηθοποιού σε ταινίες του… διαβόλου;

Μόλις πέρυσι, ο Ράσελ Κρόου στον «Εξορκιστή του Βατικανού» υποδύθηκε τον αρχιεξορκιστή Γκαμπριέλε Αμόρτ, σε μια ταινία που ήταν βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Και φέτος επιστρέφει με τον «Εξορκισμό», με τον ηθοποιό να είναι τώρα ο δαιμονισμένος, σε μία ταινία που είναι εμπνευσμένη από τον παλιό, τον ορθόδοξο, τον σωστό «Εξορκιστή».

Η σύνδεση του «Εξορκισμού» με την θρυλική ταινία του Γουίλιαμ Φρίντκιν, που μας στοίχειωσε, είναι ο Τζέισον Μίλερ. Ο ηθοποιός, που είχε υποδυθεί στον «Εξορκιστή», τον ελληνικής καταγωγής ιερέα Κάρρας, είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας του σκηνοθέτη της νέας ταινίας, Τζόσουα Τζον Μίλερ, ο οποίος μάλλον προσπάθησε να γυρίσει ένα άτυπο σίκουελ. Αλλά το «σατανικό» του πείραμα, πέρασε και δεν ακούμπησε.

Ο Ράσελ Κρόου εδώ, υποδύεται τον Άντονι Μίλερ, έναν πρώην αλκοολικό σταρ, ο οποίος επιστρέφει στην ενεργό δράση μετά από την απεξάρτησή του. Αναλαμβάνει τον ρόλο του ιερέα σε μία ταινία εξορκισμού (πάτερ Κάρρας, αλλά ούτε καν), αντικαθιστώντας τον αρχικό πρωταγωνιστή, ο οποίος πεθαίνει μυστηριωδώς. Όταν ξεκινούν τα γυρίσματα ο Μίλερ εκδηλώνει μια αλλόκοτη συμπεριφορά. Η έφηβη κόρη του αναρωτιέται αν έχει ξανακυλήσει στο αλκοόλ ή του συμβαίνει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, και προσπαθεί να τον βοηθήσει, έχοντας δίπλα της έναν ιερέα και μία νεαρή ηθοποιό από το καστ της ταινίας, με την οποία έρχονται πολύ κοντά.

Απεταξάμην τον.. Εξορκισμό;

Αν έχεις δει «Προφητεία», «Εξορκιστή», «Το Πνεύμα του Κακού» κι έχεις ξαγρυπνήσει βράδια ατελείωτα με τα φώτα ανοιχτά, κοιτώντας κάτω από το κρεβάτι και ρίχνοντας κλεφτές ματιές μήπως έρχεται κανείς από το σαλόνι, εδώ ετοιμάσου για μεγάλες ντάγκλες.

Θρησκευτικό θρίλερ, δεν το λες. Τρολάρισμα, όμως, σε όλες αυτές τις ταινίες που μας έκαναν να φτύνουμε τον κόρφο μας, μπορείς να το πεις. Στο μεγαλύτερο μέρος η ταινία είναι υποτονική, απελπιστικά σκοτεινή, σε σημείο που σε κουράζει, χωρίς δράση και κυρίως χωρίς στοιχεία τρόμου.

Ακόμα και το σημείο που ο δαίμονας έχει μπει στο σώμα του Ράσελ Κρόου, είναι περισσότερο αδιάφορο, παρά τρομακτικό. Μην περιμένεις, δηλαδή, να δεις σκηνή όπως εκείνη με τη δαιμονισμένη Ρίγκαν που γυρνούσε το κεφάλι της, καλούσε με βραχνή φωνή τον ιερέα Κάρρας κι εκτόξευε πράσινο εμετό. Εδώ, ο δαιμονισμένος Ράσελ Κρόου υπνοβατεί, μιλάει σαν ρομπότ και βαριέται μέχρι… θανάτου. Ενώ πρέπει να φτάσουμε στο τέλος για να παρακολουθήσουμε τη σκηνή με τον εξορκισμό του πρωταγωνιστή και να ανοίξει λίγο το ματάκι μας.

Ακόμα και η μουσική που συνήθως στα θρίλερ σού μένει – υπάρχει κάποιος που μόλις ακούσει το Tubular Bells του Mike Oldfield δεν σκέφτεται αμέσως τον Εξορκιστή; – εδώ, δεν θυμάμαι καν αν υπήρχε ως υπόκρουση.

Τι μας άρεσε:

Ο Ράσελ Κρόου, θέλει και ερώτημα; Σώζει την ταινία. Έχει μία εσωτερική ερμηνεία που σε αγγίζει σε πολλά σημεία, ενώ είναι εξαιρετικός ως ξοφλημένος πρώην αλκοολικός σταρ που πριν τον καταλάβει ο ίδιος ο δαίμονας, πάλευε με τους δικούς του δαίμονες.

Η σκηνή που ο Μίλερ (Κρόου) ως δαιμονισμένος χτυπάει το κεφάλι του με μανία στο τραπέζι. Είχε ένταση, την απαραίτητη υπερβολή και είναι από τα λίγα σημεία που ταρακουνιέσαι.

Ένα θρησκευτικό θρίλερ που δεν φοβηθήκαμε. Δεν το λες και λίγο αυτό. Είτε πιστεύεις σε δαιμονισμένους ανθρώπους και εξορκισμούς, είτε όχι, αυτού του είδους ταινιών, δεν σε αφήνουν ανεπηρέαστο. Ένα σφίξιμο το νιώθεις. Ε, με τον «Εξορκισμό» του Τζόσουα Τζον Μίλερ θα είσαι άνετος στην καρέκλα σου και δεν θα κλείσεις τα μάτια σου από τρόμο. Τώρα, από ντάγκλα, δεν το γνωρίζω… Μπορεί!