«Ο Βουρκόλακας είναι ένα εξαιρετικά πωτοποριακό έργο γραμμένο στη δημοτική, αντιστικτικά στους Βρυκόλακες του ‘Ιψεν.
Ο συγγραφέας αντλεί το θέμα του από τους λαϊκούς μύθους και το τραγούδι του Νεκρού αδελφού, που αποτέλεσε εμβληματικό ποίημα για τους ρομαντικούς κύκλους της κεντρικής Ευρώπης τον 19ο αιώνα».
Γράφει η Χαρά Κιούση
Ο Εφταλιώτης λάτρης των παραδόσεων γράφει μια ηθογραφική «τραγωδία σε τρεις πράξεις» διατηρώντας τα στοιχεία της παραλογής μπόλιάζοντάς τα όμως με νέα δεδομένα, που διευρύνουν θεματολογικά την ελληνική δραματουργία, αντιπροτείνοντάς την στην «βορειομανία» των θεατρικών κύκλων.
Όπως όλοι σχεδόν γνωρίζουμε ο Κωνσταντής αποφασίζει να παντρέψει την μοναδική του αδελφή με τον φίλο του Κράλη, άρχοντα της Βαβυλώνας.
Η αντίθετη γνώμη της μάνας και των άλλων οκτώ γιων της δεν εισακούεται. Στους φόβους της πως δεν θα ξαναδεί την Αρετή σε πίκρα, χαρά κι αρρώστια, εκείνος της δίνει όρκο πως θα την φέρει πίσω από τα ξένα. Όταν στο σπίτι πέφτει βαρύ θανατικό κι η πικραμένη μάνα θρηνούσε για τον θάνατο των παλικαριών της, στην μνήμη του Κωσταντή καταριόταν «κι’ ανέσπα τα μαλλιά της».
‘Ωσπου εκείνος νεκρανασταίνεται, εκπληρώνει την υποχρέωσή του και η υπέρτατη χαρά της συνάντησης σφραγίζει με θάνατο.
Απορίας άξιον, θάπρεπε να παρέλθουν εκατόν είκοσι χρόνια από την γραφή αυτού του έργου, για ν’ ανέβει πρώτη φορά στην Ελληνική σκηνή;
Το κείμενο είναι στολίδι λόγω που διανθίζεται με τον ρομαντισμό του έρωτα, μεταφυσικά στοιχεία και την ” εφιαλτική ” αύρα της χαράς του πένθους της ζωής και του θανάτου. Μια τραγωδία όπου παρεισφρύουν κωμικοί διάλογοι και αφηγηματικά μέρη που αλαφραίνουν το συναισθηματικό βάρος, με την παρουσία δυο γυναικών. Η Η. Γαϊτάνη και η
Γ. Καλλίνη εν είδει χορού, είναι η εφημερίδα της γειτονιάς, άνθρωποι που στήνουν αυτί και αναπαράγουν κουτσομπολιά με τρόπο υποκριτικό μοναδικό προξενώντας γέλιο.
Η Νένα Μεντή στον ρόλο της μάνας αγκαλιάζει τα θεατρικά παιδιά της με προνοητικότητα και απλόχερο συναίσθημα. Από περήφανη αρχόντισσα που κανακεύει την μοναχοκόρη της με λατρεία και σέβεται τους γιους της, λυγίζει και κυρτώνει από «την αγιοσύνη της μάνας» και το βαρύ θανατικό. Στην ερμηνευτική της μυσταγωγία ο καημός, ο θρήνος και ο οδυρμός κορυφώνονται με το συνταρακτικό της «ανακάλεμα» του νεκρού Κωσταντή.
Στον ρόλο της Αρετής η Α. Νίνου, αέρινη με φινετσάτη αθωότητα αμέριμνη και χιλιοχάϊδεμένη υποτάσσεται αμαχητί στην μοίρα της.Στον ξεριζωμό από τα αρχικά δικά της χώματα και τον κήπο της αγάπης κερδίζοντας την συμπάθεια του κοινού.
Ο Δ. Σαμόλης χτίζει την θεατρική εικόνα του Κωσταντή με συνέπεια στον δραματουργικό χαρακτήρα του.
Χαρισματικός Στεφανής ο Μ. Παπαδοκωσταντάκης. Επιβλητικός, στιβαρός, συνεπής ως Κράλλης ο Η. Λάτσης. Ο σκηνοθέτης Γ. Λύρας κατάφερε να δώσει «μια παράσταση ηθοποιών και όχι σκηνοθετών» με την στρωτή του σκηνοθεσία. Κάτι βέβαια που θα ολοκληρωνόταν με μια πιο φυσική νεκρανάσταση, γιατί ο τρόπος που γίνεται είναι εντελώς φυσικός , παρ’ ότι ανήκει στο υπερφυσικό.
Η μετουσίωση του έργου σε σκηνική πράξη αναδεικνύει με ρομαντική διάθεση τους δεσμούς της οικογένειας, τον ξενιτεμό, την τιμή, τον θεσμό του προξενιού, την ανατροπή της τύχης και την ιερότητα του όρκου.
Ο όρκος εξ’ άλλου είναι κείνος που καθορίζει την ανάπτυξη της δομής και οδηγεί στην τελευταία σκηνή του θανάτου μάνας και κόρης, ως λύτρωση στο ξεκλήρισμα της οικογένειας.
Η παράσταση με τα λιτότατα σκηνικά και τον φωτισμό που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα υπερφυσική έχει πολλές δυνατές σκηνές (ο αποχωρισμός μάνας και κόρης, το όνειρο του Στεφανή, ο θρήνος της μάνας, το κάλεσμα του Κωσταντή). Κάτι που με ξένισε ήταν η μουσική, που ενώ προετοίμαζε μυσταγωγικά τον θεατή πριν την παράσταση προς το τέλος άλλαξε ύφος.
Στο θέατρο δεν έπεφτε καρφίτσα και το κοινό χειροκρότησε μ’ ενθουσιασμό τους υπέροχους ηθοποιούς.
Σκηνοθ.: Γ. Λύρας
Ερμηνεύουν: Ν. Μεντή, Ηλ. Γαϊτάνη, Ηλ. Λάτσης, Αμ. Νίνου.
Σκην.: Μ. Χατζηιωάννου.
Κοστ.: Απ. Παπαθεοχάρης.
Μουσ.: Γ. Δούσσος.
Χώρος:
θέατρο Αποθήκη
Ημερομηνία Έναρξης:
16 Φεβ.
Τιμές Εισιτηρίων:
Δευτέρα – Τρίτη:
15€ (κανονικό) – 12€ μειωμένο
Διάρκεια:
1 ώρα και 30 λεπτά χωρίς διάλειμμα
