Ανήκει στο γένος Mobula (σαλάχια, διαβολόψαρα) – το Opel Manta, προφανώς ο πιο «θαλασσινός» εκπρόσωπος στην πολυπληθή γκάμα των κλασικών μοντέλων Opel.

Φέτος, το coupé με το λογότυπο του σαλαχιού Μάντα γιορτάζει τα 50ά του γενέθλια, με την φήμη του να εκτείνεται από την Βαλτική Θάλασσα (Γερμανία) μέχρι την ακτή του Ειρηνικού (Αμερική). Ο επικεφαλής σχεδίασης της Opel, George Gallion, σε μία μυστική αποστολή, ανακάλυψε πρώτος το σαλάχι του Rüsselsheim.

Ένα Σάββατο πρωί, το 1969, ο Gallion ταξίδεψε αεροπορικώς για το Παρίσι. Ο Αμερικανός σχεδιαστής ο οποίος εργαζόταν στην γερμανική μάρκα είχε κανονίσει να συναντηθεί με την ομάδα του Γάλλου ωκεανογράφου και ερευνητή Jacques Cousteau.

«Είχαμε επιλέξει το όνομα “Manta”» δήλωσε ο Gallion, 51 χρόνια μετά την αποστολή του στο Παρίσι.

«Τότε η χρήση ονομάτων ζώων ταίριαζε με το πνεύμα της εποχής, η Ford Mustang και η Corvette Stingray ήταν πολύ επιτυχημένα μοντέλα στις ΗΠΑ. Το Manta μας ήταν επίσης ένα ‘pony car’. Είχαμε στη διάθεσή μας δέκα ημέρες για να σχεδιάσουμε ένα λογότυπο, αλλά δυσκολευόμασταν να βρούμε το κατάλληλο».

Έτσι ο Gallion επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και μελέτησε επί ώρες τις φωτογραφίες του Cousteau στη Γαλλική πρωτεύουσα. Μέχρι που τελικά εντόπισε την τέλεια λήψη, ένα γιγάντιο σαλάχι τραβηγμένο από κάτω, με φόντο μία λαμπερή επιφάνεια. Bingo. Αυτό ήταν.

Το Manta είχε βρει την ταυτότητά του και από εκεί και μετά το θρυλικό χρωμιωμένο έμβλημα κοσμούσε τα εμπρός φτερά.

Ντεμπούτο στο Timmendorfer Strand

Το σπορ Manta έκανε το ντεμπούτο του το Σεπτέμβριο του 1970. Ως πλέον κατάλληλη για την περίσταση, η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στο Timmendorfer Strand στην ακτή της Βαλτικής Θάλασσας (Γερμανία).

Για την εταιρία, το Manta ήταν ένα άνοιγμα σε μια νέα αγορά. «Αντί να εξελίξουμε ένα υπάρχον μοντέλο, το αυτοκίνητο που παρουσιάζουμε σήμερα είναι μία εντελώς νέα προσθήκη στη γκάμα μας και ικανοποιεί τις τρέχουσες απαιτήσεις της αγοράς» έλεγε το δελτίο τύπου της εποχής.

Το Manta ήταν νέο, κομψό και σπορ και κυκλοφόρησε την κατάλληλη εποχή. Τα ελκυστικά coupé που μπορούσαν να φιλοξενήσουν μέχρι τέσσερα άτομα ήταν πολύ ελκυστικά.

Η εξατομίκευση ήταν της μόδας, το σχήμα και οι γραμμές του Manta ήταν αυτό που αναζητούσε η αγορά. Την πρώτη πλήρη χρονιά πωλήσεων, η Opel πούλησε 56.200 οχήματα Manta, ενώ παρήγαγε συνολικά 498.553. Το Ascona μοιραζόταν με το Manta την πλατφόρμα, την ανάρτηση και τους κινητήρες, με πιο δυνατό τον 4κύλινδρο 1.9 S με 90 ίππους, που χρησιμοποιούσε επίσης το Rekord.

Η οικογένεια Manta ξεκίνησε με κινητήρα 1.2L 60 ίππων το 1972, και το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ακολούθησε το πλούσια εξοπλισμένο Manta Berlinetta. Ο στάνταρ εξοπλισμός περιλάμβανε σπορ τιμόνι, θερμαινόμενο πίσω παρμπρίζ, προβολείς αλογόνου, ηλεκτρικά  μπεκ πλύσης παρμπρίζ και οροφή από βινύλιο.

Τα πέντε χρόνια παραγωγής εμπλουτίστηκαν από πολυάριθμες ειδικές εκδόσεις – «Holiday», «Plus», «Swinger» και «Summer Bazar» που συνδύαζαν ανώτερο εξοπλισμό με προσιτές τιμές.

The Manta GT/E, με κινητήρα 1.9L 105 ίππων και ψεκασμό καυσίμου Bosch L Jetronic εμφανίστηκε το 1974. Η τάση υπέρ της χρήσης ματ αντί χρωμιωμένων στοιχείων συνεχίστηκε με το Manta GT/E. Το τελευταίο ειδικό μοντέλο αφίχθη το 1975, λίγο πριν το ντεμπούτο του Manta B. Βασισμένο στο GT/E «Black Magic» ήταν ολόμαυρο με πορτοκαλί ρίγες στα πλευρά του.

Το 1975, το επόμενο Manta έκανε τον ντεμπούτο του με την έκδοση B. Η γερμανική μάρκα διέθετε δύο εκδόσεις: το coupé με notchback και το 1978 Combi-Coupé CC με hatchback και μεγάλη πίσω πόρτα.

Με την μακροχρόνια δημοτικότητά του, το Manta B διαδραματίζει ένα ξεχωριστό ρόλο στην ιστορία 120 χρόνων της εταιρίας στο χώρο του αυτοκινήτου. Κανένα άλλο μοντέλο δεν παρέμεινε απαράλλαχτο στην αγορά περισσότερο από το Manta B – παρουσιάστηκε το 1975 και μέχρι το 1988, η δεύτερη γενιά Manta πέρασε 557.940 φορές από τη γραμμή συναρμολόγησης.

Όπως και οι προκάτοχοί του, το Manta B μοιραζόταν την πλατφόρμα, την ανάρτηση και τα συστήματα κίνησης με το Ascona. Η γκάμα 4κύλινδρων κινητήρων περιλάμβανε 14 εκδόσεις με χωρητικότητα 1.2 και 2.4L σε όλο το διάστημα παραγωγής. Οι ιπποδυνάμεις κυμαίνονταν μεταξύ 55 και 144 ίππων.

Νέες εκδόσεις και κινητήρες συμπλήρωναν και εμπλούτιζαν συνεχώς την σειρά διατηρώντας την φρέσκια. Από τις διάσημες κωδικοποιημένες ονομασίες που κυκλοφόρησαν ήταν SR, Berlinetta, GT, GT/J και GT/E. Το 1979, νέοι κινητήρες OHC (με επικεφαλής εκκεντροφόρο) αντικατέστησαν μερικούς από τους παλαιότερους με εκκεντροφόρους στο πλάι. Το κορυφαίο μοντέλο GT/E απέδιδε 105 και 110 ίππους, με τον μεγαλύτερο 2λιτρο κινητήρα και μετονομάστηκε σε GSi το 1984.

Το σπανιότερο και ισχυρότερο Manta B ήταν το 400, και παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1981.

Το Manta 400, που πήρε το όνομά του από τις 400 μονάδες οι οποίες ήταν απαραίτητες για έγκριση τύπου Group 4, διέθετε έναν 4κύλινδρο κινητήρα 2.4L DOHC (με δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους) με 4βάλβιδη τεχνολογία και 144 ίππους. Με ένα Manta 400, οι Guy Colsoul και Alain Lopes κέρδισαν στην κατηγορία 2WD στο Ράλι Παρίσι – Ντακάρ 1984, και βρέθηκαν στην 4η θέση γενικής κατάταξης πίσω από τρία τετρακίνητα μοντέλα.

Οι τελευταίες δύο εκδόσεις του Manta B ήταν το κορυφαίο μοντέλο GSi και το GSi Exclusiv που κατασκευάστηκαν σε μικρό αριθμό αντιτύπων από το βελτιωτικό οίκο Irmscher. Συνολικά, πάνω από ένα εκατομμύριο οχήματα Manta A και B πέρασαν από τη γραμμή συναρμολόγησης.

Νίκος Τσάδαρης