Τον άκουγα έκπληκτος. Η συζήτηση στη Βουλή, για τον προϋπολογισμό του 2022 και στο βήμα ήταν ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, έμπειρος πολιτικός και πολλάκις Υπουργός. Είκοσι χρόνια στο ΠΑΣΟΚ και δέκα στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πίστευα σε ότι έβλεπα και άκουγα. Είχε περάσει σε άλλη διάσταση. Ένα πλάσμα αλλούτερο, να ξιφουλκεί με μένος κατά της κυβέρνησης. Με στεντόρεια φωνή, να περνάει γενεές δεκατέσσερις την συμπολίτευση και να ζητάει την παραίτηση του πρωθυπουργού. Το μίσος κατά του εχθρού ξεχείλιζε. «Είναι ντροπή σας, αίσχος! Είστε δολοφόνοι! Απολογηθείτε!» Κραύγαζε και περιφρονούσε επιδεικτικά τον προεδρεύοντα, ο οποίος του ζητούσε να ανακαλέσει. Δεν το κρύβω ότι η σκηνή με συντάραξε. Δεν ήταν πολιτική αντιπαράθεση. Όπως τον έβλεπες, στην κατάσταση εκείνη, έλεγες πως είναι έτοιμος για το γιουρούσι κατά των αλλοφύλων. Ήταν μίσος…
Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος που δίνει τέτοια παραδείγματα στην Eλληνική Bουλή. Και το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί ενδιαιτώνται στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ή στις παρυφές του.
Προσέξτε, το επισημαίνω, δεν λέω ότι όλοι οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αυτήν την κατάσταση. Όχι. Αλλά είναι μια σημαντική μερίδα. Κι όταν αυτό το παράδειγμα δίνεται στη Βουλή των Ελλήνων, τότε τι να πει ο απλός λαός; Σκέφτομαι, μήπως όλο αυτό είναι ρόλος. Δηλαδή προσχεδιασμένο επικοινωνιακό σόου αυτοπροβολής, ή προώθησης σχεδίων. Είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι μετέρχονται την υποκρισία, τη διγλωσσία, τον καιροσκοπισμό και την αβελτηρία, προκειμένου να έχουν προσωπικά και πολιτικά οφέλη. Μπορεί ναι, αλλά μπορεί όχι. Κι αυτό με τρομάζει περισσότερο. Δηλαδή να μην είναι ρόλος, αλλά συναίσθημα: Μίσος!
Σε μια από τις τελευταίες συνεδριάσεις της Βουλής, με την ευκαιρία της συζήτησης κάποιου νομοσχεδίου, ένας πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και νυν αριστερός του ΣΥΡΙΖΑ, στηλίτευε το κράτος της δεξιάς και κατηγορούσε τη ΝΔ, που κομματικοποίησε τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Θύμωσα, γιατί η μνήμη, επανέφερε την εξής μικρή ιστορία:
Πριν κάποια χρόνια, σ ένα νησί του Αιγαίου, υπήρχε ένας δραστήριος Δήμαρχος, κομματικά προσκείμενος στις «δημοκρατικές δυνάμεις» της σοσιαλαριστεράς. Το ίδιο χρονικό διάστημα, στο νησί υπηρετούσε ένας ιδιαίτερα ικανός και αποτελεσματικός Λιμενάρχης, αγαπητός, τόσο στους κατοίκους του νησιού, όσο και στους συναδέλφους του. Οι Δήμαρχος έπινε νερό στο όνομα του Λιμενάρχη και δεν έδειχνε να ενοχλείται, που ήταν αντίθετοι πολιτικά. Άλλωστε ουδέποτε, ο Λιμενάρχης, ενέπλεκε την πολιτική στα καθήκοντα του.
Στη συνέχεια, ο Δήμαρχος βρέθηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή και ακολούθως έγινε πρωτοκλασάτος Υπουργός του ΠΑΣΟΚ, συμμετέχοντας στον σκληρό πυρήνα άσκησης της εξουσίας. Ο Λιμενάρχης, μετακινήθηκε σ΄ ένα μεγάλο λιμάνι, όπου μετά από εξαιρετικά επιτυχημένη θητεία, κρινόταν για τη παραπέρα πορεία του, στο Λιμενικό. Οι κρίσεις, σαφώς γίνονται από την ηγεσία του Σώματος, όμως ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας είναι καταλυτικός αλλά και θεσμικός.
Ένας κοινός νους θα υπέθετε, ότι ο Υπουργός, ο πρώην Δήμαρχος, με την εκτίμηση, που έτρεφε στον Λιμενάρχη, θα συνηγορούσε για την προαγωγή του, ή τουλάχιστον, για την παραμονή στο Σώμα, μια που διέθετε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα γι’ αυτό.
Αμ δε! Ο Υπουργός έδωσε το πράσινο φως στην αποστράτευση του Λιμενάρχη, που είχε τη φιλοδοξία, ο μωρός…επειδή ήταν επαγγελματίας, αποτελεσματικός, αγαπητός να ανεβεί ακόμα στην ιεραρχία, ενώ δεν είχε το κυριότερο προσόν, δεν ήταν με την σοσιαλαριστερά, αλλά ούτε και είχε καταθέσει διαπιστευτήρια. Συνεπώς… ήταν στην αντίπερα όχθη, ήταν εχθρός!
Ο υπουργός αυτός του ΠΑΣΟΚ, ήταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που κατηγορούσε, από βήματος Βουλής, τη ΝΔ για κομματικοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτός, που αποστράτευσε έναν άριστο επαγγελματία, επειδή δεν ήταν σοσιαλαριστερός.
Πριν λίγες ημέρες, διάβασα τη συνέντευξη ενός εξαιρετικού ανθρώπου της τέχνης ο οποίος είπε το εξής εκπληκτικό:
΄΄ Αυτό που είμαι εγώ εντάσσει κι αυτό που είναι ένας αριστερός. Αυτό που είναι ένας αριστερός δεν εντάσσει αυτό που είμαι εγώ. Ο αριστερός δεν έχει χώρο μέσα του για κάποιον που δεν είναι αριστερός. Γιατί σύμφωνα με το μυαλό ενός φανατικού ή είσαι αριστερός ή φασίστας, δεν υπάρχει κάτι άλλο ΄΄
Συμφωνώ με τον καλλιτέχνη, χωρίς όμως να το γενικεύω, για όλους τους αριστερούς. Αυτή λοιπόν η έλλειψη χώρου για κάποιον που δεν είναι αριστερός, εξηγεί τη συμπεριφορά του κυρίου Υπουργού προς τον Λιμενάρχη, εξηγεί το μένος της αριστεράς για οτιδήποτε μη αριστερό, εξηγεί το μίσος των Κουρουμπλήδων. Είναι αυτοί που κατέχουν την αλήθεια και μόνον αυτοί. Οι άλλοι, είναι οι απέναντι, οι εχθροί.
Είναι ο νέος διχασμός!
Η πατρίδα μας όμως, στη δύσκολη αυτή περίοδο της πανδημίας, της οικονομικής δυσπραγίας και των τουρκικών απειλών, δεν έχει την πολυτέλεια διχασμών, που άλλωστε έχουμε πληρώσει, ως έθνος, πολύ ακριβά, στο παρελθόν.
Συνεπώς, θα πρέπει να καταλάβουν όλοι αυτοί, αλλά και όσοι ανέχονται και υποθάλπουν τα διχαστικά φαινόμενα, ότι η ιστορία θα τους κρίνει αρνητικά κι ότι τελικά, ο λαός δεν θα ΄΄μασήσει΄΄, στην ύπουλη πρόταση για τις διαχωριστικές γραμμές, που του προτείνουν.
Και πολύ σύντομα θα τους τοποθετήσει, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Κι εκεί θα μείνουν!
Δια παντός!
Ο Νικόλαος Μανωλάκος είναι Αντιστράτηγος ε. α. – Επίτιμος Δκτης ΑΣΔΕΝ Βουλευτής Ν.Δ. Α΄ Πειραιώς & Νήσων
