Στην ιαπωνική κουλτούρα, η αυτοκτονία θεωρείται ο πιο αξιοπρεπής τρόπος για να σβήσει κανείς την ντροπή που έχει προκαλέσει στην οικογένειά του. Η έννοια της «ντροπής» έχει μεγάλη σημασία για τους Ιάπωνες, οι οποίοι για να «ξεπλυθούν» από αυτή, φτάνουν σε ακρότητες.
Μια από τις τακτικές που συνδέεται με την ντροπή, είναι το jouhatsu. Κάθε χρόνο, υπολογίζεται πως 80.000 Ιάπωνες εξαφανίζονται, με τους περισσότερους να μην επιστρέφουν ποτέ και να μη δίνουν κανένα σημάδι ζωής έκτοτε. Στα Ιαπωνικά, jouhatsu σημαίνει «εξάτμιση», κάτι το οποίο συμβαίνει και σε όσους επιλέγουν να εξαφανιστούν από την οικογένειά τους. «Εξατμίζονται». Οι λόγοι, για τους οποίους οι Ιάπωνες εξαφανίζονται μπορεί να ποικίλουν, από απίστευτα χρέη μέχρι και απιστίες ή αδυναμία εκπλήρωσης προσωπικών στόχων τους.
Μάλιστα, οι «εξαφανισμένοι άνθρωποι» της Ιαπωνίας, συνηθίζουν να οργανώνονται πριν την εξαφάνισή τους. Σύμφωνα με τους Financial Times, η Miho Saita, είναι ιδιοκτήτρια μιας yonige-ya, δηλαδή μιας εταιρείας νυχτερινών μετακομίσεων. Η Saita αποκαλύπτει πως ίδρυσε την επιχείρηση αφού δραπέτευσε από έναν βίαιο γάμο. Τότε, δεν της είχε προσφερθεί καμία βοήθεια από την οικογένεια ή την αστυνομία, και έτσι αποφάσισε να βοηθήσει άλλους που βρίσκονταν σε παρόμοια θέση. Τώρα, η Saita βοηθά, επί αμοιβής, τους ανθρώπους, να βρουν νέα σπίτια και δουλειές, οργανώνει την απομάκρυνση των πραγμάτων τους και τους βοηθά στη δημιουργία μιας νέας ταυτότητας.
Ουσιαστικά, οι εξαφανισμένοι πηγαίνουν σε μια άλλη κοινωνία της Ιαπωνίας, η οποία είναι και η ίδια εξαφανισμένη από τον χάρτη. Μια από τις χαμένες πόλεις που υποδέχονται τους jouhatsu είναι και η πόλη Σάνια. Σύμφωνα με το nypost.com, η συγκεκριμένη πόλη δεν υπάρχει καν στον χάρτη, ωστόσο, πρόκειται για μια φτωχογειτονιά μέσα στο Τόκιο, της οποίας το όνομα έχει σβηστεί από τις αρχές. Η ιαπωνική μαφία Γιακούζα διοικεί όλες τις εργασίες. Οι εξαφανισμένοι ζουν σε μικροσκοπικά, άθλια δωμάτια ξενοδοχείων, συχνά χωρίς διαδίκτυο ή ιδιωτικές τουαλέτες. Η ομιλία στα περισσότερα ξενοδοχεία απαγορεύεται μετά τις 6 το απόγευμα.
Η προσωπική ιστορία του «εξατμισμένου» Νοριχίρο
Ο Νοριχίρο εξαφανίστηκε από την οικογένειά του πριν πολλά χρόνια. Είχε απατήσει τη γυναίκα του, αλλά η πραγματική του ντροπή ήταν ότι έχασε τη δουλειά του ως μηχανικός. Ο Νοριχίρο, καθώς ένιωθε πολύ ντροπιασμένος για να το πει στην οικογένειά του, συνέχισε την καθημερινή του ρουτίνα και μετά την απόλυσή του. Σηκωνόταν νωρίς κάθε εργάσιμη ημέρα, έβαζε το κοστούμι και τη γραβάτα του, έπαιρνε τον χαρτοφύλακά του και αποχαιρετούσε τη γυναίκα του. Στη συνέχεια πήγαινε στο κτίριο του πρώην γραφείου του και περνούσε όλη την εργάσιμη ημέρα καθισμένος στο αυτοκίνητό του – χωρίς να τρώει, χωρίς να τηλεφωνεί σε κανέναν.
«Το έκανα για μια βδομάδα, δεν μπορούσα να το κάνω άλλο», λέει ο ίδιος. «Μετά από 19 ώρες εξακολουθούσα να περιμένω, επειδή συνήθιζα να βγαίνω για ποτό με τα αφεντικά και τους συναδέλφους μου. Ένιωθα ενοχές. Δεν είχα πια μισθό για να τους δώσω».
Την ημέρα που θα πληρωνόταν, ο Norihiro πήρε το τρένο προς τη Σάνια. Δεν άφησε κανένα μήνυμα, κανένα σημείωμα, ενώ η οικογένειά του θεωρεί πως αυτοκτόνησε, στο διαβόητο δάσος αυτοκτονίας, όπου εκτιμάται ότι 100 άνθρωποι ετησίως βάζουν τέλος στη ζωή τους .
Σήμερα, ζει με ψεύτικο όνομα, σε ένα δωμάτιο, χωρίς παράθυρα, που ασφαλίζεται με λουκέτο. Πίνει και καπνίζει πάρα πολύ, και έχει αποφασίσει να ζήσει τις υπόλοιπες μέρες της ζωής του ασκώντας αυτή την πιο σκληρή μορφή μετάνοιας.
