Με έκδηλη ανησυχία παρακολουθεί η διεθνής κοινότητα τις εξελίξεις στα σύνορα Ρωσίας και Ουκρανίας καθώς εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά μεγάλες οι πιθανότητες μιας πολεμικής σύρραξης στην περιοχή, που εάν τυχόν συμβεί, θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτή τη στιγμή στα στη συνοριογραμμή βρίσκονται πάνω από 130.000 στρατιώτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας που περιμένουν την έγκριση από το Κρεμλίνο για να εισβάλλουν, γι’ αυτό άλλωστε και η διεθνής κοινότητα επιχειρεί να μεταπείσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν ώστε να μην επιτεθεί.
Γιατί όμως η Ρωσία είναι έτοιμη να κηρύξει τον πόλεμο στην Ουκρανία; Ο Πούτιν φέρεται να επιχειρεί την οικοδόμηση μιας ρωσικής σφαίρα επιρροής στην ανατολική Ευρώπη, αντίστοιχη του ανατολικού μπλοκ που ίσχυε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά χωρίς αυτή τη φορά τη στόχευση επέκτασης της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Επιχειρεί να αγκαλιάσει πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως είναι η Ουκρανία, η Εσθονία, η Λιθουανία, η Γεωργία, η Λευκορωσία και η Λετονία ώστε να μην προσκολλώνται έντονα στη Δύση.
Ειδικά η Ουκρανία, έχει αναπτύξει έντονους δεσμούς με το ΝΑΤΟ και βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις προκειμένου να ενταχθεί στον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, ο όποιος από την ίδρυσή του το 1949 έως και σήμερα, έχει ως στόχο την στρατιωτική – αμυντική συμμαχία των χωρών της Δύσης στο πλαίσιο της προώθησης των γεωπολιτικών συμφερόντων της που δεν συνάδουν απαραιτήτως με αυτά της Ρωσίας – αρκετές φορές μάλιστα είναι και πλήρως αντικρουόμενα.
Η Ουκρανία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά το 2008 της δόθηκε η υπόσχεση ότι κάποια στιγμή θα ενταχθεί στην εν λόγω Συμμαχία και αυτή η στιγμή έδειχνε να πλησιάζει.
Η απειλή που νιώθει το Κρεμλίνο
Το Κρεμλίνο εκτιμά ότι οι ενισχυμένοι δεσμοί της εν λόγω χώρας με τη Δύση μπορεί να απειλήσουν ακόμη και την εθνική κυριαρχία, αφού ανησυχεί για το γεγονός ότι στην Ουκρανία θα μπορούσαν να τοποθετηθούν ΝΑΤΟϊκοί πύραυλοι που θα στρέφονταν προς τη Ρωσία.
Παράλληλα η Ρωσική Ομοσπονδία διαπιστώνει ότι η ουκρανική κυβέρνηση του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι εντατικοποιεί τη συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κίνηση που επίσης αντίκειται στα οικονομικά συμφέροντα της Μόσχας.
Την ίδια ώρα ο Βλαντιμίρ Πούτιν με την ασκούμενη πολιτική φροντίζει να καταστήσει σαφές ότι οι υπερδυνάμεις στον κόσμο είναι και πάλι δύο, αφού πέρασε μια περίοδος μονοκρατορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την αναίμακτη πτώση του ανατολικού μπλοκ την περίοδο 1989-1990 έως και τις αρχές της δεκαετίας του 2010.
