Άλλοτε η πεποίθηση πως τα πνεύματα των νεκρών μπορούσαν να έρθουν σε επικοινωνία με τους ζωντανούς αυτού του πλανήτη μέσω των διαμέσων ή αλλιώς μέντιουμ ήταν αρκετά δημοφιλής φτάνοντας μάλιστα στο απόγειό της από το 1840 έως και το 1920.

Η ψύχωση μάλιστα των μεσαίων και ανώτερων τάξεων σε χώρες όπως η γηραιά Αλβιώνα ή και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ήταν τέτοια, ώστε οι πνευματιστές να οργανώνουν βραδιές σε σπίτια και θέατρα παρουσία μέντιουμ οι οποίοι διατείνονταν ότι μπορούσαν να τους φέρουν σε επικοινωνία με τους αγαπημένους του καταβάλοντας το αντίστοιχο φυσικά αντίτιμο.

Σε εκείνη περίπου την περίοδο ήταν που ένας φωτογράφος, ο Ουίλιαμ Χοπ, γεννημένος το 1863 στην Αγγλία, μετατράπηκε στον πλέον πρωτοπόρο του επαγγέλματος βγάζοντας φωτογραφίες πνευμάτων. Με το πέρας του πρώτου παγκοσμίου πολέμου δε, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τους νέους χήρους και χήρες της αγγλικής χώρας δημιουργώντας φωτογραφίες οι οποίες αιχμαλώτιζαν φιγούρες φαντασμάτων να στέκονται απειλητικά πάνω από τους πενθούντες.

Στην ουσία βέβαια δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας ευφυής απατεώνας, ο οποίος ξεσκεπάστηκε το 1920 από μια εταιρεία ψυχικών ερευνών, επικεφαλής της οποίας στον τομέα των παραφυσικών ερευνών ήταν ο Χάρι Πράις. Ο Πράις που παρακολούθησε τη δουλειά του φωτογράφου, ανακάλυψε πως ο Χοπ χρησιμοποιούσε μια περίτεχνη τεχνική κατά την οποία ένωνε δύο εικόνες εκθέτοντας τραβώντας τες με το ίδιο φιλμ. Παρά την αποκάλυψη βέβαια του Πράις η φρενίτιδα των φανατικών των πνευμάτων δεν σταμάτησε τον ευφάνταστο φωτογράφο ο οποίος εξακολούθησε την απατηλή πρακτική του προσφέροντας την ανάλογη «παρηγοριά στον άρρωστο»…

Ένα άλμπου των μακάβριων αυτών φωτογραφιών του Χοπ βρέθηκε πρόσφατα στο ράφι μιας αντικερί από τον υπεύθυνο του National Media Museum, ο οποίος και διάλεξε τις 10 καλύτερες φωτογραφίες μαζί με τις λεζάντες που είχε προσθέσει μια άλλη ομάδα πνευματιστών οι οποίες ανέλυαν την επικοινωνία των ζωντανών με των πνευμάτων και τις παρουσίασε στο κοινό. Η επιβίωση βέβαια τόσο των φωτογραφιών όσο και των ντοκουμέντων των πνευματιστών οφείλεται στον ενθουσιασμό του Πράις ο οποίος ανακαλύπτοντας το ψέμα του Χοπ, αποφάσισε να εκδώσει το βιβλίο εν είδει παραδείγματος προς αποφυγή το 1923.