Η άρχουσα τάξη στη Σαουδική Αραβία έχει εδώ και καιρό διαχειριστεί της εξουσία διακριτικά. Χρησιμοποίησαν τα πετροδόλαρα για να αγοράσουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό και να βουλώσουν τα στόματα στο εξωτερικό. Ενώ ταυτόχρονα διαδίδουν τον ακραίο Ισλαμισμό.

Όμως, σύμφωνα με ανάλυση του Economist, εν μέσω αυξανόμενης αναταραχής στη Μέση Ανατολή και της ολοένα και αυξανόμενης αντιπαλότητας με το Ιράν, οι Σαουδάραβες δρουν με αχαρακτήριστη ωμότητα σε μία σειρά πολιτικών στο εσωτερικό, το εξωτερικό και την οικονομία.

Είτε από επιλογή είτε κατά λάθος, η Σαουδική Αραβία γίνεται η ηγέτιδα δύναμη στον Αραβικό Κόσμο.

Οι Άραβες χρειάζονται επειγόντως μοντέρνους και δυναμικούς ηγέτες. Οι Άραβες δείχνουν σα να προσπαθούν να κουκουλώσουν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας τους και ολόκληρης της περιοχής. Ενώ αυτό που χρειάζεται η ηγεσία στη Σαουδική Αραβία είναι μία ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση.

Οι Σεΐχηδες ανακατεύονται σε πολιτικές που παλαιότερα δεν το έκαναν. Η έως πρόσφατα μεγαλύτερη παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο, η Σαουδική Αραβία φαίνεται ότι επιχειρεί να αναλάβει ηγετικό ρόλο στον Ισλαμικό κόσμο.

Σε αυτούς του περίεργους καιρούς, όμως, δημιουργείται ένας ιδιόρρυθμος ακτιβισμός. Όταν για παράδειγμα έπεσαν οι τιμές πετρελαίου, η Σαουδική Αραβία δε θυσίασε την παραγωγή για να σταθεροποιήσει την αγορά. Αντιθέτως, συνέχισε να βγάζει πετρέλαιο για να μειώσει τους ανταγωνιστές. Όταν οι Ισλαμιστές εξελέγησαν στην Αίγυπτο, η Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες του Κόλπου στήριξαν το στρατιωτικό πραξικόπημα που έριξε το Μοχάμεντ Μόρσι και έκτοτε στηρίζουν τους στρατιωτικούς. Ενώ όταν οι αντάρτες απείλησαν την Υεμένη, η Σαουδική Αραβία ξεκίνησε πόλεμο.

Στο εσωτερικό της χώρας, ο Βασιλιάς επιβλέπει μία συνταγματική επανάσταση. Αντί να δώσει το στέμμα στο διάδοχό του και γιο του ιδρυτή της δυναστείας ευνοεί τη νέα γενιά και, συγκεκριμένα, το γιο του. Ο 30χρονος, Μοχάμεντ, έχει γίνει κεντρικό πρόσωπο στη χάραξη πολιτικής, ενώ είναι και υπουργός Άμυνας.

Όπως επισημαίνει το βρετανικό έγκυρο περιοδικό, η Σαουδική Αραβία είναι πλέον η μόνη σημαντική Αραβική χώρα που στέκεται όρθια και μπορεί να διασώσει κάτι, καθώς το Ιράκ έχει καταστραφεί, το ίδιο και η Συρία.

Την ίδια ώρα, οι Αμερικανοί θέλουν να αποχωρήσουν από το χάος και ο μεγάλος εχθρός, το Ιράν, αναδύεται. Και υπάρχει και ο οικονομικός παράγοντας. Η Αμερική αντικατέστησε τη Σαουδική Αραβία στην κορυφή της χώρας με τη μεγαλύτερη παραγωγή πετρελαίου, με αποτέλεσμα η αραβική χώρα να παλεύει να διατηρήσει το μερίδιο αγοράς βγάζοντας εκτός αγοράς τους παραγωγούς που έχουν υψηλό κόστος.

Το πρόβλημα είναι ότι το σχέδιο δύσκολα περπατάει. Ο πόλεμος στην Υεμένη, αν και οι Σαουδάραβες τον εγκρίνουν, δεν πάει και πολύ καλά.

Ταυτόχρονα, η Σαουδική Αραβία αντιμετωπίζει και οικονομικές δυσκολίες. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού είναι διψήφιο, ενώ βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα οι τιμές του πετρελαίου.

Το παλιό μοντέλο στη χώρα όπου οι άνθρωποι δε ρωτούσαν ερωτήσεις για την πολιτική και τους ηγέτες τελειώνει. Η βασιλική οικογένεια δεν μπορεί να δίνει πια προνόμια και δουλειές μόνο στους δικούς της ανθρώπους. Το να βρεθούν εναλλακτικές πηγές προϋποθέτει άνοιγμα της οικονομίας και μορφωμένο πληθυσμό, όχι ανθρώπους που έχουν διαβάσει μόνο το κοράνι.

Η Σαουδική Αραβία πρέπει να διαφοροποιηθεί. Οι πολίτες πρέπει να φορολογηθούν και όχι να λαμβάνουν επιχορηγήσεις. Αυτό θα βοηθούσε τα δημόσια οικονομικά και θα καθιστούσε πιο υγιείς τις σχέσεις μεταξύ των κυβερνώντων και των πολιτών. Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιούσε την εξουσία της για να κάνει μεταρρυθμίσεις, να σταθεί απέναντι στο Ιράν και να φτιάξει συμμαχίες με τη Δύση.