Αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι κατάφεραν να λύσουν το «μυστήριο» γύρω από τα κρανία και άλλα τμήματα οστών που εντοπίστηκαν στο Λονδίνο πριν από μερικές δεκαετίες.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα οστά ανήκαν σε ρωμαίους μονομάχους, αιχμαλώτους πολέμου ή εγκληματίες. Όπως αναφέρεται στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιανουαρίου του περιοδικού Journal of Archaeological Science, τα οστά προέρχονταν από 40 άντρες, ηλικίας περίπου 25-35 ετών και είχαν δεχτεί θανάσιμα χτυπήματα. «Άλλα έφεραν κατάγματα στα μάγουλα, άλλα τραύματα από αμβλύ αντικείμενο στο κεφάλι, κάποια είχαν αποκεφαλιστεί ενώ μερικά άλλα έφεραν τραύματα από άλλα αιχμηρά όπλα», είπε χαρακτηριστικά μία εκ των συγγραφέων της μελέτης, η Rebecca Redfern, βιοαρχαιολόγος και επιμελήτρια του μουσείου του Λονδίνου.
Παλιά ευρήματα
Οι αρχαίες πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας είναι γεμάτες με αρχαιολογικούς θησαυρούς, πολλοί από τους οποίους ξεθάβονται τυχαία κατά τη διάρκεια κατασκευαστικών εργασιών.
Το 2013, για παράδειγμα, κάτω από ένα πάρκινγκ στην περιοχή Leicester της Αγγλίας βρέθηκε ο τάφος του βασιλιά Ριχάρδου του Γ΄. Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς κάτω από ένα πάρκινγκ στη Σκωτία, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός ιππότη από το Μεσαίωνα.
Τα κρανία και τα λείψανα των 40 αντρών είχαν εντοπιστεί το 1988, μέσα σε ένα λάκκο σε μια ελώδη περιοχή. Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, η περιοχή αυτή –κοντά στο τείχος του Λονδίνου- ήταν γεμάτη με μικρά εργαστήρια ξυλείας και υποδηματοποιούς. Επίσης, κοντά υπήρχε ένα αμφιθέατρο, το οποίο λόγω της εγγύτητάς του σε ένα ρυάκι, χρησιμοποιούνταν για θρησκευτικές τελετές και άλλα τελετουργικά, πρόσθεσε η Redfern.
Τα κρανία δεν είχαν εξεταστεί μέχρι τώρα λόγω έλλειψης χρηματοδότησης, και παρέμειναν επί πολλές δεκαετίες στο μουσείο του Λονδίνου.
Μια δεύτερη ματιά…
Όταν η Redfern ανέλαβε να «ξεκαθαρίσει» τα αντικείμενα της συλλογής του μουσείου, αποφάσισε να κάνει μια πιο προσεκτική και εμπεριστατωμένη ανάλυση.
Αρχικά, η ίδια και η συνάδελφός της Heather Bonney από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, υπέθεσαν ότι τα κρανία και τα οστά είχαν ξεβραστεί από ένα κοντινό νεκροταφείο, μετά από μια πλημμύρα.
Ωστόσο, συνήθως στα νεκροταφεία υπάρχουν τα λείψανα ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών. Τα συγκεκριμένα ανήκαν σε νεαρούς άντρες, οι οποίοι έφεραν τραύματα από εξαιρετικά βίαια χτυπήματα.
Μετρώντας τα ισότοπα του άνθρακα (άτομα άνθρακα με διαφορετικό αριθμό νετρονίων) σε όστρακα που βρέθηκαν κοντά, η ομάδα των ερευνητών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άντρες αυτοί είχαν πεθάνει μεταξύ του 120 μ.Χ. και 160 μ.Χ.
Περαιτέρω αναλύσεις τους οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι τα λείψανα είχαν τοποθετηθεί επίτηδες σε ένα λάκκο, ο οποίος είχε σκαφτεί έξω από το κατάστημα ενός υποδηματοποιού.
Η ηλικία και τα τραύματα που έφεραν τα οστά υποδηλώνουν, ότι ανήκαν σε μονομάχους, ή αιχμαλώτους πολέμου και εγκληματίες, που εκτελέστηκαν κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο.
Στην Αγγλία εκείνης της εποχής ήταν συχνό φαινόμενο οι κυνηγοί κεφαλών να συλλέγουν «τρόπαια» από αιχμαλώτους πολέμου. Για παράδειγμα, το τείχος του Αδριανού ήταν γεμάτο με κεφάλια στρατιωτών του εχθρού.
«Αν οι Ρωμαίοι πολεμιστές πίστευαν ότι είσαι βάρβαρος, δεν σε θεωρούσαν άνθρωπο. Γι’ αυτούς ήσουν υπάνθρωπος, σε έβλεπαν σαν ζώο» είπε η Redfern στο Live Science.
Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν ότι η προβολή των αποκεφαλισμένων κεφαλιών ήταν κάτι σαν «ένδειξη στρατιωτικής υπεροχής και ισχύος και έκφραση πολιτισμού» πρόσθεσε η ίδια.
Οι εγκληματίες και οι μονομάχοι κατά πάσα πιθανότητα αποκεφαλίζονταν στο κοντινό αμφιθέατρο. Η ομάδα των ερευνητών εκτιμά ότι τα κεφάλια των ανδρών εκτίθεντο για λίγο καιρό και στη συνέχεια τα λείψανά τους ρίχνονταν στο λάκκο.
