Ο όρος που κυριαρχεί αυτές τις μέρες στον πολιτικό και συνδικαλιστικό λόγο στη Γαλλία, είναι η «ευελφάλεια» (flexi-securité: νεολογισμός από τη σύντμηση των λέξεων ευελιξία και ασφάλεια). Μεταφράζεται στην «ευελιξία» για τις επιχειρήσεις με αντάλλαγμα «ασφάλεια» για την απασχόληση.
Αυτήν αφορά το σχέδιο νόμου που παρουσιάσθηκε χθες στο υπουργικό συμβούλιο και αναμένεται να κατατεθεί στη γαλλική εθνοσυνέλευση τον Απρίλιο.
Το νομοσχέδιο βασίζεται στη συμφωνία στην οποία κατέληξαν τον Ιανουάριο ύστερα από πολυήμερες διαπραγματεύσεις οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας (MEDEF) και κάποια από τα γαλλικά συνδικάτα με στόχο την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των γαλλικών εταιριών, ειδικά όσων αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.
Βάσει της συμφωνίας παρέχεται περισσότερη ευελιξία στους επιχειρηματίες προκειμένου να μεταβάλουν μισθούς και ωράρια ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης, μεταδίδει το ΑΜΠΕ.
Σε αντιστάθμισμα προσφέρονται πλεονεκτήματα στον τομέα της ασφάλισης για τους εργαζομένους, υπερφορολογούνται οι συμβάσεις ορισμένης διάρκειας ώστε να προτιμούνται οι αορίστου χρόνου, και οι επιχειρήσεις δεσμεύονται ακόμα να μην απολύουν ακόμα και στις δύσκολες περιόδους.
Για τη συμφωνία υπήρξε η απαραίτητη πλειοψηφία από τα συνδικάτα, ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση να προχωρήσει στο σχέδιο νόμου, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι για πρώτη φορά προϋπήρξε συμφωνία των κοινωνικών εταίρων.
Τα συνδικάτα που δεν υπέγραψαν ευρίσκονται σε παράταξη μάχης, θεωρούν ότι καταπατείται το δίκαιο εργασίας και κατέβηκαν ήδη στους δρόμους κινητοποιώντας πολλούς εργαζόμενους σε πολλές πόλεις της Γαλλίας.
Επικεφαλής ήταν δύο συνδικάτα που σπάνια συμβαδίζουν στις διεκδικήσεις τους, το προσκείμενο στο κομμουνιστικό κόμμα CGT και το αριστερό FO.
Το παράδοξο για την κοινή γνώμη είναι ότι τις ίδιες ώρες και πριν ακόμα ο νόμος που θεσπίσει την «ευελφάλεια» φτάσει στη Βουλή οι εργαζόμενοι της Ρενό ψήφισαν υπέρ μιας «ελαστικοποίησης» των όρων εργασίας, προκειμένου να μην κλείσουν εργοστάσια και μη γίνουν απολύσεις.
Το πλέον παράδοξο δε έγκειται στο γεγονός, ότι από τα πρώτα συνδικάτα που συμφώνησαν με τη διεύθυνση της Ρενό ήταν η FO, δείγμα της σύγχυσης που θα μπορούσε να επικρατήσει ανάμεσα στις επιλογές των επικεφαλής των συνδικάτων και των μελών τους.
Ο οικονομικός και ο συντηρητικός τύπος χαιρέτισε τη συμφωνία αυτή στη Ρενό, χαρακτηρίζοντάς την «ιστορική».
«Ανταγωνιστικότητα-Απασχόληση: Ιστορική συμφωνία στη Ρενό», ήταν ο σχετικός τίτλος η Φιγκαρό• «Ρενό: Μία συμφωνία κλειδί για να σωθούν τα γαλλικά εργοστάσια», έγραψε η Λεζ Εκό.
Βάσει της συμφωνίας, η Ρενό δεσμεύεται να μην κλείσει εργοστάσια στο εσωτερικό της Γαλλίας και να αυξήσει την παραγωγή της φθάνοντας τις 710.000 οχήματα έως το 2016, ενώ σήμερα περιορίζεται στα 530.000.
Πολύ μακριά δηλαδή από το επίπεδο του 1,3 εκατ. αυτοκινήτων που παρήγε το 2004.
Με τα νέα μέτρα προβλέπεται πάντως να ανέβει το ποσοστό απασχόλησης στα εργοστάσια της επικράτειας από το 60% που είναι σήμερα στο 85%. Σε αντιστάθμισμα όλων αυτών οι εργαζόμενοι αποδέχθηκαν να καταπιούν ένα πικρό «χάπι»: πάγωμα μισθών για το 2013, μη αναπλήρωση των θέσεων 7500 συνταξιούχων που θα φύγουν μέχρι το 2016, αύξηση του χρόνου εργασίας, έμμεση κατάργηση των επιπλέον διακοπών μέσω του 35ώρου που θεσπίστηκε επί Λιονέλ Ζοσπέν.
Δεν είναι λίγες οι «Κασσάνδρες» που προβλέπουν ότι η χαριστική βολή στο 35ωρο για τους Γάλλους, σιωπηλά και ανομολόγητα είναι πιθανό να δοθεί από μια επίσης σοσιαλιστική κυβέρνηση.
