Μπορεί η ιστορική και πρωτοφανής επίσκεψη του αμερικανού προέδρου στο Πεκίνο το 1972 να είναι περισσότερο γνωστή για άλλους λόγους, όπως τις πρώτες τρικυμιώδεις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών, υπήρξε ωστόσο κι ένα εξίσου ιστορικό παράπλευρο κέρδος. Ή απώλεια, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Οι δυο χώρες δεν είχαν καμία επαφή, ή όταν είχαν ήταν εξόχως εχθρική, για δύο δεκαετίες και ο Νίξον θέλησε να το αλλάξει αυτό, αν και οι Αμερικανοί πρόσεχαν εξίσου τι έτρωγε με το τι έλεγε ο πρόεδρος στα ανακοινωθέντα του από την κομμουνιστική χώρα. Κάθε βράδυ λοιπόν ο Νίξον δεξιωνόταν κινέζους αξιωματούχους και έτρωγαν τον περίδρομο. Πιάτα ωστόσο που πολλοί λίγοι Αμερικανοί είχαν δει στην καπιταλιστική ζωή τους. Γιατί βλέπετε τα κινέζικα εστιατόρια της Αμερικής έκλειναν το μάτι στη δυτική κουζίνα, αφήνοντας το «ασιατικό» κατά μέρος. Ακόμα και τα κουλουράκια της τύχης δεν ήταν κινεζικά, αλλά γέννημα-θρέμμα του Σαν Φρανσίσκο! nnijjjxooxokfefegrfd1 Αυτή η γαστριμαργική βδομάδα του Νίξον στην Κίνα έπεισε τους Αμερικανούς να δοκιμάσουν το κινέζικο όπως είναι. Το έβλεπαν άλλωστε στους τηλεοπτικούς δέκτες να το καταβροχθίζει ο πρόεδρος, εδέσματα δηλαδή όπως σούπα από πτερύγιο καρχαρία, κοτόπουλο στον ατμό με καρύδες και πάπια Πεκίνου, πολύ πάπια Πεκίνου. Σε λιγότερο από 24 ώρες, την επομένη δηλαδή της πρώτης βραδιάς που πέρασε ο Νίξον στο Πεκίνο, τα κινέζικα εστιατόρια του Μανχάταν προσέφεραν το ίδιο ακριβώς μενού που είχε γευτεί ο πρόεδρος στην Κίνα. Όταν γύρισε μάλιστα ο πρόεδρος και είπε πως το αγαπημένο του έδεσμα ήταν η πάπια Πεκίνου, ένας λαός ερωτεύτηκε ξαφνικά την πάπια. Ακόμα και στους «New York Times» έπαιξε το ακατανόητο φαινόμενο γιατί οι Αμερικάνοι λάτρεψαν μέσα σε μια βδομάδα το κινέζικο! Όπως είπε χαρακτηριστικά και κινέζος εστιάτορας στη Νέα Υόρκη που δεν μπορούσε να πουλήσει ούτε μερίδα πάπιας Πεκίνου πριν από κείνη την επίσκεψη του Νίξον και τώρα το πιάτο έφευγε σαν τρελό: «Ο Νίξον ήταν ο καλύτερος διαφημιστής της πάπιας Πεκίνου»…