Αφανείς σωτήρες που ξεπήδησαν μέσα από τον όλεθρο και τις στάχτες

Μια ματιά στα παγκόσμια γεγονότα πείθει τους πάντες ότι ζούμε σε έναν δυστοπικό εφιάλτη. Τρομοκράτες ανατινάζονται σε αεροδρόμια και χώρους αναψυχής, ένοπλοι πιτσιρικάδες σπέρνουν τον τρόμο σε αμερικανικά σχολεία, το Ισλαμικό Κράτος προκαλεί ρίγη ανατριχίλας στην οικουμένη και οι λογής εξτρεμιστές κάνουν κυριολεκτικά πάρτι φόβου στον πλανήτη. Όποιος ισχυριστεί ότι μάλλον δεν υπάρχει ελπίδα στην οικουμένη έχει πιθανότατα δίκιο, αν και ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα μια χούφτα άνθρωποι που με αυταπάρνηση και αυτοθυσία θα επιστρέφουν την καλοσύνη στον κόσμο μας. Διακριτικοί ήρωες δηλαδή που βρίσκονται αντιμέτωποι με ανείπωτο τρόμο και πρωτόγνωρη φρίκη, κι όμως καταφέρνουν να κάνουν το σωστό παρά τους χαλεπούς καιρούς. Άνθρωποι που αψήφησαν αυθάδικα τον θάνατο δηλαδή αποδεικνύοντας ότι η ανθρωπότητα παραμένει ικανή να κάνει το καλό…

Ο 15χρονος που έδωσε τη ζωή του για να σώσει τους συμμαθητές του

Το όνομα του Αϊτζάζ Χασάν πιθανότατα δεν λέει τίποτα σε κανέναν και γιατί ναι εξάλλου, καθώς μιλάμε για έναν έφηβο ταραξία που ζούσε στη μέση του πουθενά στο Πακιστάν, λες και ήταν καταδικασμένος από γεννησιμιού του στη λήθη. Κι όμως, το όνομά του θα ζήσει αιώνια ως ήρωας αυτού του μάταιου κόσμου, καθώς ο μικρός θυσιάστηκε πρόθυμα για να σώσει εκατοντάδες συμμαθητές του! Ήταν αρχές του 2014 στις προβληματικές βορειοδυτικές επαρχίες του Πακιστάν, εκεί που οι εξτρεμιστές Ταλιμπάν κάνουν πραγματικά ό,τι θέλουν, που ο έφηβος Χασάν και οι φίλοι του είχαν αποβληθεί από την τάξη του σχολείου γιατί είχαν καταφτάσει στο μάθημα αργοπορημένοι. Αράζοντας λοιπόν έξω, είδαν έναν ενήλικα να πλησιάζει και διέκριναν μέσα από τα ρούχα του το γνώριμο γιλέκο με τα εκρηκτικά. Οι φίλοι του Χασάν αντέδρασαν όπως οι περισσότεροι ανήλικοι αλλά και ενήλικες θα έκαναν φυσικότατα: έτρεξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν για να γλιτώσουν τις ζωές τους. Όχι όμως ο Χασάν! Γιατί αυτός έμεινε εκεί για να αντιμετωπίσει έναν ενήλικα που ξερνούσε θάνατο και είχε σκοπό να δολοφονήσει αθώα παιδιά. Με τον βομβιστή να πλησιάζει επικινδύνως κοντά, ο 15χρονος του όρμησε και τον έριξε στο έδαφος. Η σύγκρουσή τους πυροδότησε τα εκρηκτικά σκοτώνοντας επιτόπου τόσο τον εξτρεμιστή φονιά όσο και το παιδί. Έσωσε όμως εκατοντάδες συμμαθητές του, καθώς το σχολικό σύμπλεγμα φιλοξενεί περισσότερους από 2.000 μαθητές. Χάρη όμως σε έναν και μόνο έναν γενναίο μαθητή, το μακελειό αποφεύχθηκε. Η κυβέρνηση του Πακιστάν τον πρότεινε για το στρατιωτικό μετάλλιο ανδρείας κι αυτό ήταν όλο…

Το ομοφυλόφιλο ζευγάρι που αψήφησε τις σφαίρες του Μπρέιβικ και έσωσε ανηλίκους

Το ημερολόγιο έγραφε 22 Ιουλίου 2011 όταν ο ακροδεξιός εξτρεμιστής Άντερς Μπρέιβικ έσπειρε τον θάνατο στο Όσλο, πυροδοτώντας παγιδευμένο αυτοκίνητο που σκότωσε 8 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 200. Αν και δεν σταμάτησε εκεί. Πήρε μετά το καράβι για το γειτονικό νησάκι Ουτόγια, όπου σφάγιασε ανελέητα 69 εφήβους της θερινής κατασκήνωσης του αριστερού Εργατικού Κόμματος. Ήταν η φονικότερη επίθεση που ενορχηστρώθηκε από έναν άνθρωπο στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Παρά την απύθμενη φρίκη του γεγονότος όμως, δύο ήρωες ξεπήδησαν μέσα από τον όλεθρο: η Χέγκε Ντάλεν και η Τόριλ Χάνσεν, που μέσα στους πυροβολισμούς του μακελάρη κατάφεραν να βγάλουν από την κόλαση 40 εφήβους! Το παντρεμένο ομοφυλόφιλο ζευγάρι έκανε κάμπινγκ στην άλλη πλευρά της λίμνης όταν άκουσε τον καταιγισμό των πυροβολισμών και τις κραυγές απελπισίας των εφήβων. Και τότε έκαναν το αδιανόητο: πήραν τη βαρκούλα τους και βούτηξαν με τα κουπιά τους μέσα στις σφαίρες του Μπρέιβικ για να σώσουν όσα περισσότερα παιδιά μπορούσαν. Και καθώς το σκαφάκι τους ήταν μικρό, έπρεπε να γυρίσουν και να ξαναγυρίσουν στον τόπο του μακελειού. Το ίδιο μάλιστα έκαναν ακόμα και όταν ο Μπρέιβικ τις πήρε χαμπάρι και άρχισε να πυροβολεί ανελέητα τη βάρκα τους! Παρά τις σφαίρες που σφηνώνονταν στο σκάφος, οι πραγματικά δαιμονισμένες γυναίκες κωπηλατούσαν μανιασμένα για να σώσουν όσες περισσότερες ψυχές μπορούσαν. Στις τέσσερις διαδρομές που έκαναν, έσωσαν 40 εφήβους. Χωρίς τον τρελό ηρωισμό τους, ο φόρος αίματος του Μπρέιβικ θα υπερέβαινε τους 100 ανθρώπους. Οι ομοφυλόφιλες γυναίκες ήταν μάλιστα ό,τι σιχαινόταν περισσότερο το ανθρωπόμορφο κτήνος, καθώς θεωρούσε πως η ομοφυλοφιλία κατέστρεφε τη Νορβηγία, αν και στην πραγματικότητα συνέβη το ακριβώς αντίθετο…

Ο εύστροφος ιάπωνας γιατρός που γλίτωσε τους πληγέντες του σαρίν

Ο Χιρόσι Μορίτα δεν έβαλε τη ζωή του σε κίνδυνο για να σώσει άλλους, αν και δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που δεν θα τον αποκαλούσε ήρωα. Γιατί χάρη στην ευστροφία του και την επιχειρησιακή του ετοιμότητα, κατάφερε να σώσει εκατοντάδες ανθρώπους από τα τραύματά τους, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν μπόλικα χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο της καταστροφής. Ήταν 20 Μαρτίου 1995, μια ανοιξιάτικη μέρα, όταν πέντε μέλη μιας σέχτας έφεραν τον όλεθρο στο μετρό του Τόκιο απελευθερώνοντας το νευροτοξικό αέριο σαρίν. Ήταν το χειρότερο ποτέ χτύπημα της βιοτρομοκρατίας, σκοτώνοντας 12 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 6.000. Χωρίς τον Μορίτα, ο σοκαριστικός αριθμός των πληγέντων που εμφάνιζαν συμπτώματα δηλητηρίασης από σαρίν θα είχε μετατραπεί σε ακόμα σοκαριστικότερη στατιστική θανάτων. Η σέχτα του «Μεσσία» Σόκο Ασαχάρα είχε απελευθερώσει έναν χρόνο πριν, σε κάτι που έμοιαζε με πρόβα του τρομοκρατικού χτυπήματος, ένα τοξικό νέφος του αερίου σε ακριβό προάστιο του Τόκιο, σκοτώνοντας οχτώ ανθρώπους. Ο δε Μορίτα ήταν ένας από τους πρώτους που χειρίστηκαν τα περιστατικά, αποκτώντας έτσι πολύτιμη εμπειρία για τις πρώτες βοήθειες στην τοξίνωση του σαρίν. Όταν κυκλοφόρησαν λοιπόν οι ειδήσεις για το φονικό χτύπημα στο μετρό του Τόκιο, ο γιατρός ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε τα συμπτώματα! Έβαλε λοιπόν το προσωπικό του να τηλεφωνήσει σε όλα τα νοσοκομεία του Τόκιο εξηγώντας τους πώς να θεραπεύσουν τις εκδηλώσεις του σαρίν. Μέχρι να κάνει ο Μορίτα τα περίφημα τηλεφωνήματά του σε δομές υγείας αλλά και αστυνομία, κανείς δεν ήξερε τι είχε πλήξει το μετρό. Η παρέμβασή του ήταν πράγματι καθοριστικής σημασίας, καθώς η προσβολή με σαρίν πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, αλλιώς επιφέρει μόνιμες αναπηρίες, κώμα και θάνατο τελικά. Χάρη στην ευστροφία και την αμεσότητα της αντίδρασης του Μορίτα, χιλιάδες κυριολεκτικά άνθρωποι σώθηκαν εκείνη τη μέρα από τις μακροχρόνιες συνέπειες του σαρίν…

Ο πατέρας που σταμάτησε τον δεύτερο βομβιστή της Βηρυτού

Μία μέρα πριν από τη σειρά των τραγικών τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, η πρωτεύουσα του Λιβάνου συγκλονιζόταν από ένα τεράστιο εξτρεμιστικό χτύπημα: 43 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 200 τραυματίστηκαν όταν δύο τζιχαντιστές βομβιστές αυτοκτονίας του Ισλαμικού Κράτους έπληξαν έναν φούρνο στιγμές μετά την απογευματινή προσευχή στο γειτονικό τζαμί. Ο φόρος αίματος θα ήταν σαφώς υψηλότερος αν δεν επενέβαινε ένας γενναίος μπαμπάς, ο Άντελ Τέρμος. Ο 32χρονος πατέρας μόλις που διέφυγε τον θάνατο με την εξάχρονη κορούλα του από την πρώτη τυφλή επίθεση στην πολυσύχναστη συνοικία. Κι ενώ οι περισσότεροι θα είχαν καταρρεύσει από τη δοκιμασία αλλά και την ανακούφιση που ήταν ακόμα ζωντανοί, ο Τέρμος είχε συνεχώς τα μάτια του ανοιχτά. Καθώς το πλήθος συνέρρεε λοιπόν για να βοηθήσει τους τραυματίες, ο νεαρός πατέρας παρατήρησε έναν άντρα που του φάνηκε ύποπτος. Ήταν πράγματι ο δεύτερος βομβιστής αυτοκτονίας, ο οποίος σκόπευε να πλήξει τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί, αν και λογάριαζε προφανώς χωρίς τον Άντελ. Χωρίς δεύτερη σκέψη για τη δική του ζωή, ο Τέρμος όρμησε καταπάνω του και τον έριξε στο έδαφος. Τα πακέτα με τα εκρηκτικά ανατινάχθηκαν, αν και ο έγκαιρος εντοπισμός του βομβιστή δεν τον είχε αφήσει να πλησιάσει το πλήθος και να προκαλέσει περισσότερες απώλειες ζωών (παρά το γεγονός ότι πολλοί ακόμα τραυματίστηκαν). Ο Τέρμος πέθανε επιτόπου, αν και ο ηρωικός του θάνατος μετατράπηκε σε ζωή για πάμπολλους συμπατριώτες του.

Ο αθέατος σωτήρας του Μπατακλάν

Στις 13 Νοεμβρίου 2015 η Ευρώπη συγκλονίστηκε από το χειρότερο τρομοκρατικό χτύπημα που έβλεπε εδώ και μια δεκαετία. Ένοπλοι τζιχαντιστές και βομβιστές αυτοκτονίας έσπειραν τον τρόμο και τον θάνατο στο Παρίσι, διεκδικώντας 130 ζωές. Το χειρότερο μακελειό έλαβε όπως θυμόμαστε χώρα στο θέατρο Μπατακλάν, όπου οι εξτρεμιστές σφάγιαζαν 90 ανθρώπους. Θα μπορούσαν βέβαια να είχαν σκοτώσει ακόμα περισσότερους αν δεν ήταν ο ανώνυμος σεκιουριτάς του πολυχώρου που έμεινε γνωστός ως «Ντίντι». Μουσουλμάνος της εργατικής τάξης και αλγερινής καταγωγής, ο 35χρονος επικεφαλής του προσωπικού ασφαλείας ήταν να περάσει το βραδάκι του σε ανέξοδες συζητήσεις με μεθυσμένους μεταλλάδες, όταν κατέφτασαν οι ένοπλοι φονιάδες. Συνειδητοποιώντας τι επρόκειτο να ακολουθήσει, ο Ντίντι έδρασε αστραπιαία και άνοιξε διάπλατα την πλησιέστερη έξοδο κινδύνου, φυγαδεύοντας πολλούς από το μαρτυρικό Μπατακλάν. Διαβλέποντας ότι ο μόνος τρόπος να γλιτώσουν οι αθώοι ήταν μέσα από τις εξόδους κινδύνου, όρμησε και πάλι μέσα στο θέατρο, στην καρδιά της σφαγής, για να ανοίξει και τις άλλες διόδους διαφυγής. Ό,τι ακολούθησε, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν μέρος μιας αναληθοφανούς ταινίας, ήταν όμως απτή πραγματικότητα. Αποφεύγοντας σφαίρες και υπερπηδώντας πτώματα, ο Ντίντι δούλεψε μεθοδικά και αποτελεσματικά ανοίγοντας τις εξόδους κινδύνου και κατευθύνοντας τους θαμώνες μακριά από το μακελειό. Όταν άλλος ένοπλος άρχισε να πυροβολεί τον κόσμο στον δρόμο, ο Ντίντι οδήγησε μερικές ακόμα δεκάδες ανθρώπους στην ασφάλεια γειτονικού φοιτητικού κοιτώνα. Η αποστολή του δεν είχε τελειώσει όμως, καθώς έσπευσε και πάλι πίσω στο Μπατακλάν για να φυγαδεύσει κι άλλους αθώους πολίτες. Συνέχισε μάλιστα να το κάνει μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους στο μακελειό. Είναι αδύνατο φυσικά να υπολογίσει κανείς πόσους έσωσε εκείνο το μοιραίο βράδυ ο Ντίντι, αν και σύμφωνα με τους ανθρώπους που γλίτωσαν εξαιτίας του, ο αριθμός ενδέχεται να είναι ακόμα και 500 άνθρωποι. Το μόνο σίγουρο είναι πάντως ότι χωρίς την ηρωική αυτοθυσία του, το χειρότερο τρομοκρατικό χτύπημα της Γαλλίας θα ήταν ακόμα ζοφερότερο. Και σαν πραγματικός ήρωας που είναι, δεν θέλησε ποτέ να δώσει το όνομά του στη δημοσιότητα ή να εκμεταλλευτεί τα φώτα των προβολέων για ιδιοτελείς σκοπούς. Το μόνο που κάνει είναι να συναντιέται συχνά με τους επιζώντες του Μπατακλάν, προσφέροντάς τους περαιτέρω ανακούφιση στα ψυχολογικά τραύματά τους…