Ο Philippe Pozzo di Borgo γεννήθηκε σε μια παλιά, αριστοκρατική οικογένεια της Γαλλίας με «ένα χρυσό κουτάλι στο στόμα», όπως ο ίδιος έχει περιγράψει στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε το 2001. Γιος κόμη, μεγάλωσε σε κάστρα και επαύλεις, απολαμβάνοντας μια πλουσιοπάροχη ζωή, για να αναλάβει αργότερα διευθυντής του οίκου παραγωγής σαμπάνιας «Pommery». Όλα αυτά μέχρι το ατύχημα με αλεξίπτωτο πλαγιάς το 1993, που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Στην ηλικία των 42 ετών, ο σοβαρός τραυματισμός στη σπονδυλική στήλη, θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του. Ο ίδιος θα παραδεχτεί αργότερα πως το ατύχημα προκλήθηκε επειδή ο ίδιος δεν πρόσεχε αρκετά. Μετά το ατύχημα, αναγκάστηκε να κλείσει τη θυγατρική της επιχείρησής του στην Ελβετία και να απολύσει πολλούς υπαλλήλους. Τρία χρόνια αργότερα, έχασε τη σύζυγό του Béatrice από καρκίνο. Το μόνο που παρέμενε ίδιο με πριν ήταν η τεράστια περιουσία του.
Ο Pozzo di Borgo βυθίστηκε στην κατάθλιψη. Αποπειράθηκε μάλιστα να δώσει τέλος και στη ζωή του, τυλίγοντας τον σωλήνα του οξυγόνου γύρω από τον λαιμό του.
Η γνωριμία που θα αλλάξει τη ζωή του
Ήταν τη στιγμή εκείνη που έκανε την εμφάνισή του στη ζωή του ο Abdel Sellou, ένας πρώην κατάδικος από την Αλγερία, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στη Γαλλία. Ο μόνος λόγο που απάντησε στην αγγελία του Pozzo di Borgo, με την οποία αναζητούσε βοηθό-νοσηλευτή, ήταν επειδή ήθελε να συνεχίσει να λαμβάνει το βοήθημα που έπαιρνε από το κράτος. Ο Sellou, στην ηλικία των 20 ετών τότε, είχε μόλις αποφυλακιστεί και ζούσε στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού.
Ήταν ένας κοντός άντρας με τετράγωνο πρόσωπο, «ανυπόφορος, ματαιόδοξος και αλαζόνας», θυμάται ο Pozzo di Borgo για τις αρχικές του εντυπώσεις. Ωστόσο, όπως λέει, εντόπισε κάτι στον Abdel, που οι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν: τη γλυκιά τρέλα του. «Δεν με λυπόταν, ήταν ασεβής, αναιδής και είχε μια εξωφρενική αίσθηση του χιούμορ. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι απολάμβανα τη ζωή και πάλι».
Αλλά και ο Sellou έγινε καλύτερος άνθρωπος από αυτή τη φιλία. «Ασχολούμουν υπερβολικά με τον εαυτό μου. Ήμουν ένας μοναχικός λύκος, εγωιστής». Η φιλία με τον νέο του εργοδότη άλλαξε τα πάντα, ομολογεί. «Συνήθιζα να μπαίνω σε σπίτια σαν του Pozzo di Borgo από το παράθυρο και όχι από την πόρτα», λέει χαμογελώντας και προσθέτει: «Μέχρι τότε δεν είχα ακούσει ποτέ για κάποιον βοσκό που αφήνει τον λύκο στο κοπάδι του».
Πριν προσλάβει τον Abdel, ο Pozzo di Borgo είχε δει περίπου 90 άτομα για τη θέση του βοηθού του. Μόλις όμως τον γνώρισε, κατάλαβε πως πρόκειται για το πρόσωπο που ήθελε στο πλευρό του. «Αυτός είναι ο τύπος που χρειάζομαι. Δεν δίνω δεκάρα για το γεγονός ότι μόλις βγήκε από τη φυλακή. Τον χρειαζόμουν. Και έγινε φίλος στη συνέχεια», εξηγεί.
Πέρα από την κοινή αίσθηση του χιούμορ, ζούσαν και οι δύο στο περιθώριο της κοινωνίας: ένας τετραπληγικός και ένας εγκληματίας. Αυτό, λέει, εξηγεί γιατί καταλήξαμε να εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλον, εμπλουτίζοντας ο ένας τη ζωή του άλλου και γεφυρώνοντας τη φυλετική και ταξική διαφορά.
Η ιδιόρρυθμη φιλία που έγινε ταινία
Η ιστορία των δύο αντρών μεταφέρθηκε το 2011 στη μεγάλη οθόνη, με τεράστια επιτυχία, αφού την είδαν περισσότερα από 55 εκατ. άνθρωποι σε 60 χώρες. Η ταινία Les Intouchables (Οι Άθικτοι) βασίστηκε στην αυτοβιογραφία του Pozzo di Borgo, ενσωματώνοντας και αρκετά χιουμοριστικά στοιχεία από τη σχέση των δύο αντρών.
Σε μια από τις σκηνές της, ο Abdel αναπτύσσει ταχύτητα στους δρόμους του Παρισιού οδηγώντας τη Rolls-Royce του Philippe. Όταν η αστυνομία τους σταματά, ο Abdel επιχειρεί να τους πείσει ότι τρέχει γιατί ο Philippe έχει πάθει κρίση. Και ο Philippe συνεχίζει το παιχνίδι του. Τότε η αστυνομία συνοδεύει τους δύο άντρες στο νοσοκομείο.
Σε μία άλλη σκηνή, ο Abdel πείθει τον Philippe να καπνίσει μαριχουάνα. «Αυτό συνέβη όντως. Μου είπε ότι θα με βοηθούσε. Στην πραγματικότητα, δεν βοηθάει. Ο πόνος φεύγει, αλλά πέφτω για ύπνο για δύο ώρες και όταν ξυπνάω νιώθω κουρασμένος. Την πρώτη φορά που το δοκίμασα ήμουν 48 ετών».
Η ταινία εστιάζει στους ανθρώπους που εξαρτώνται από μια κοινωνία στην οποία οι ίδιοι είναι αόρατοι. Ο ίδιος ο Pozzo di Borgo γνωρίζει τη σημασία της βοήθειας, αφού ο ίδιος δεν μπορεί πλέον να ζήσει χωρίς να στηρίζεται σε άλλους ανθρώπους.
«Οι άνθρωποι χρειάζονται τρυφερότητα και αλτρουισμό. Πρέπει να φροντίζουν καλύτερα ο ένας τον άλλον». Ο ίδιος δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ των ατόμων με αναπηρία και των υπολοίπων: Όλοι οι άνθρωποι εξαρτώνται από άλλους. Τα άτομα με αναπηρία μας υπενθυμίζουν το πεπερασμένο της ζωής. Δεν είμαστε πάντα όμορφοι, αθλητικοί, αθάνατοι. Είμαστε –όσο περισσότερο μεγαλώνουμε- εύθραυστοι».
Επί 10 σχεδόν χρόνια, οι δύο άντρες έζησαν ο ένας δίπλα στον άλλον. Σήμερα και οι δύο έχουν συνεχίσει τη ζωή τους. Ο Pozzo di Borgo ζει πλέον στο Μαρόκο, όπου το κλίμα είναι ευεργετικό για την υγεία του, και έχει ξαναπαντρευτεί. Ούτε ο Sellou συνέχισε να ζει στα προάστια του Παρισιού. Μετά τη «συνεργασία» του με τον Pozzo di Borgo ξεκίνησε τη δική του επιχείρηση εκτροφής κοτόπουλων πίσω στην Αλγερία. Έγραψε μάλιστα και ο ίδιος ένα βιβλίο για την ιστορία τους: «Για κάποιον που δεν είχε διαβάσει ποτέ βιβλίο στη ζωή του, το “Μου άλλαξες τη ζωή” ήταν ένα ευχαριστήριο γράμμα 250 σελίδων».
