Μύθοι και αλήθειες για την πιο όμορφη ιστορία του κόσμου

Ο Δημήτρης Μυταράς, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους έλληνες ζωγράφους, εκφράζει τις σκέψεις του για το γεγονός που σημάδεψε την Ιστορία του κόσμου… Καταπιάνεται με την ιστορική αλήθεια των γεγονότων αλλά και τη διδασκαλία και τα διδάγματα του Ιησού.

Ακολουθεί το άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr…

Ίσως να μη συναντήσουμε πουθενά μια ιστορία τόσο συγκλονιστική, όσο εκείνη του Ιησού του Ναζωραίου. Η φοβερή αυτή ιστορία μας διαμόρφωσε, χάραξε τη ζωή μας, μας παρηγόρησε και μας έδειξε ένα δρόμο γεμάτο διδάγματα και πρωτάκουστες αλήθειες. Η ιστορία του Ιησού είναι γεμάτη πάθη, γεμάτη δόξα, γεμάτη προδοσία, γεμάτη αθωότητα και φρικτά βασανιστήρια. Κανείς άλλος ιδρυτής θρησκείας δεν μπορεί να συγκριθεί με το μεγαλειώδες πέρασμα από τη γη εκείνου που χιλιάδες χρόνια συγκεντρώνει ένα τεράστιο πλήθος πιστών σ’ όλο τον κόσμο.

Πόσο μπορούμε να αναλύσουμε αυτό το γιγαντιαίο γεγονός που σημάδεψε την ιστορία του κόσμου; Θα προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε δύο ξεχωριστά θέματα. Το πρώτο είναι η ιστορική αλήθεια και το δεύτερο η διδασκαλία και τα διδάγματα, του που ανανέωσαν και διαμόρφωσαν μέσα από τα κείμενα των Ευαγγελίων ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης μιας ηθικής από επιταγές που, για πρώτη φορά, επηρέασαν τον κόσμο για τα χρόνια που ακολούθησαν. Αν δούμε την ιστορική αλήθεια, θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει καμία πληροφορία που να τεκμηριώνει την παρουσία του Ιησού στη Γη.

Η γέννηση του είναι μια υπέροχα γοητευτική ιστορία, η οποία όμως δεν μπορεί να αποδειχτεί. Η φάτνη, οι μάγοι, η σφαγή των νηπίων δεν έχουν καμιά ιστορική βάση. Ο βασιλιάς Ηρώδης ήταν ιστορικό πρόσωπο, αλλά η σφαγή των νηπίων δεν είναι εξακριβωμένη και δικαιολογημένη από καμιά μαρτυρία. Το ίδιο και η επίσκεψη του Ιησού στο ναό του Σολομώντος και, βέβαια, ο ξυλοδαρμός των εμπόρων. Ακόμη και να έγιναν ορισμένα περιστατικά, η ταραγμένη εκείνη εποχή ήταν γεμάτη από παρόμοια γεγονότα χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και κατοχή είναι γεμάτη από σφαγές που συνόδευαν τις εξεγέρσεις των σκλαβωμένων λαών της Ρωμαϊκής επικράτειας. Σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα, ένα πλήθος από προφήτες διεκδικούσαν το προνόμιο να σώσουν τον άνθρωπο από την αμαρτία. Ο Ιησούς, ίσως, ήταν ένας από τους Μεσσίες της εποχής.

Το ίδιο θα λέγαμε και για όλα όσα περιγράφονται στα Ευαγγέλια. Αν θέλαμε να είμαστε αντικειμενικοί, βέβαια, δεν αποκλείουμε όλα αυτά να συνέβησαν, χωρίς να μπορούμε να τα αποδείξουμε. Όπως δεν μπορούμε να αποδείξουμε την ανάσταση του Λαζάρου, την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και δεκάδες άλλα θαύματα που περιγράφονται στα Ευαγγέλια. Βέβαια, τα Ευαγγέλια περιγράφουν τα ίδια γεγονότα με πολλή ακρίβεια. Εκεί περιγράφονται δυο διαφορετικές παρουσίες του Ιησού. Η μια είναι η θεία και η άλλη η ανθρώπινη. Η ανθρώπινη παρουσία του ήταν πιο πειστική από την θεία. Ο Ιησούς περιγράφεται σαν κάποιος οξύθυμος αλλά και γενναιόδωρος άνθρωπος, εφόσον δεχόμαστε την ανθρώπινη υπόσταση του η ανθρώπινη φύση του Ιησού είναι υπαρκτή σε πολλά εδάφια των Ευαγγελίων.

Αργότερα στο ναό του Σολομώντος δέρνει τους εμπόρους που λυμαίνονται τον Ναό. Η ποινή της σταύρωσης ήταν συνηθισμένη στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η περιγραφή της σταύρωσης του Ιησού, όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια, είναι ρεαλιστική με πολλές λεπτομέρειες ιδιαίτερα αληθινές, διότι τις παρακολουθούσε μεγάλο κοινό. Το μαρτύριο του Ιησού ήταν μέσα στο κλίμα μιας εποχής γεμάτης αγριότητες. Το μαστίγωμα, το ξύδι στο στόμα, η λόγχη στη καρδιά, το κάρφωμα στα πόδια, αλλά και η κραυγή «Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;», ερμηνεύονται με την ανθρώπινη φύση του Ιησού. Ακόμα και η φράση του προς τη μητέρα του «Γυναίκα, τι κοινό έχεις εσύ με εμένα;» είναι ανθρώπινη και, ταυτόχρονα, διφορούμενη.

Η σχέση του με τη Μαρία Μαγδαληνή αναφέρεται σε όλα τα Ευαγγέλια . Είναι ακόμη μια απόδειξη της ανθρώπινης φύσης του Ιησού και είναι γνωστό ότι ήταν μια ελευθέρων Ηθών γυναίκα, «εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή». Είναι μεγαλειώδες ότι ο Ιησούς τη δέχεται στο πλάι του και εκείνη τον φροντίζει πλένοντας τα πόδια του με τα μύρα. Σε παρατήρηση κάποιων γιατί θυσίασε τόσο πολλά λεφτά για τα μύρα, αντί να τα δώσει σε κάποιους φτωχούς , ο Ιησούς απήντησε: «Δεν μου αξίζει κάποια θυσία και εμένα;».

Και αναφέρουμε, παράλληλα, την ιστορία της γυναίκας που ετοιμάζονταν να τη λιθοβολήσουν, επειδή τη θεώρησαν αμαρτωλή και τη καταδίκασαν σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Επενέβη ο Ιησούς τότε και πρότεινε στο πλήθος: «O αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλλέτω», δηλαδή αυτός που δεν έχει αμαρτίες ας πετάξει την πρώτη πέτρα. Θα πρέπει να θεωρήσουμε εδώ συγκλονιστική αυτή τη στάση, πράγμα το οποίον δεν έχει ποτέ ειπωθεί στους αιώνες.

Ο Ιησούς, όπου και αν εμφανιζόταν, γινόταν δεκτός με ενθουσιασμό και αγάπη. Την Κυριακή των Βαΐων απέδειξε τη μεγάλη του δημοτικότητα και δύναμη που ασκούσε σ’ ένα πλήθος που όλο και μεγάλωνε. Τα γεγονότα αυτά και η δήλωση του ότι μπορεί να γκρεμίσει και να ξαναχτίσει το ναό του Σολομώντα μέσα σε 3 μέρες , επέσυρε το φθόνο και τον φόβο του παλιού Ιερατείου, στην ιδέα ότι πρόκειται για ένα επικίνδυνο άτομο , που απειλούσε την ύπαρξή τους. Όχι μόνο το Ιερατείο αλλά και τη Ρωμαϊκή κυριαρχία . Έτσι εξηγείται η καταδίκη του από το φανατισμένο πλήθος , όταν αποφάσισαν δια βοής τη σταυρική θανάτωση του στη θέση του Βαραβά. Έτσι εξηγείται και η ειρωνική επιγραφή στο σταυρό «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων».

Είναι πολύ συχνή η αναφορά του Χριστού σαν «Ιερό Σφάγιον». Τι σημαίνει αυτό; Τολμώ μια εξήγηση η οποία μπορεί να ερμηνεύσει τη θυσία του Ιησού , σαν μια θυσία που θα είναι σωτηρία για τις αμαρτίες όλων μας. Η θυσία αυτή υπάρχει σε πολλά ακόμα και πανάρχαια περιστατικά. Είναι η θυσία που εξευμενίζει τους ανθρώπους απέναντι στη Θεία οργή. Οι θυσίες ανθρώπων στους θεούς είναι γνωστές από τη Μινωική εποχή. Είναι γνωστή η θυσία της Ιφιγένειας για την επιτυχημένη εκστρατεία στη Τροία. Γνωστή, επίσης, η θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ. Θυσίες στους λαούς της Μεσοποταμίας, γνωστές οι θυσίες στους λαούς των Αζντέκων στην Λ. Αμερική, καθώς και στην Αφρική. Είναι πολλοί οι λόγοι που γίνονται οι θυσίες, για την καλή έκβαση μιας υπόθεσης ,για τον εξευμενισμό των θεών, για τη σωτηρία ανθρώπων απ’ τις αμαρτίες και για πολλούς άλλους λόγους. Η θυσία ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο σ’ όλες τις εποχές .

Στο Χριστιανισμό το ΙΕΡΟΝ ΣΦΑΓΙΟΝ είναι ο Ιησούς για να σώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες , ένα είδος εξιλαστήριου θύματος. Είναι μάταιο και χωρίς νόημα να προσπαθούμε να εντοπίσουμε τα διάφορα περιστατικά της διαδρομής του Ιησού μέσα από ιστορικές μαρτυρίες ή να αμφισβητούμε την άμωμη σύλληψη της Παναγίας. Στην εποχή της Ιεράς Εξέτασης, ο σοφός Μαρτσέλλο Μπρούνο αμφισβήτησε την άμωμη σύλληψη στη γέννηση του Χριστού και το πλήρωσε με τη ζωή του. Κάηκε ζωντανός από την Ιερά Εξέταση. Πλήρωσε για κάτι το οποίο ουδείς μπορούσε να αποδείξει. Για κάτι που στηριζόταν, απλώς και μόνο στη πίστη των αγαθών χριστιανών!

Είναι χωρίς νόημα να προσπαθούμε να εντοπίσουμε ιστορικές αλήθειες στα κείμενα των Ευαγγελίων. Πιστεύω ότι δεν πρόκειται να μας βοηθήσουν σε τίποτα. Ο φόβος της Κόλασης και η προσμονή του Παραδείσου, διαμορφώνουν έναν κώδικα ηθικής, ο οποίος βάζει σε τάξη τη συμπεριφορά μιας οργανωμένης κοινωνίας.

Τα Ευαγγέλια, η διδασκαλία του Χριστού, οι παραβολές, τα θαύματα, η προφορική και γραπτή παράδοση δύο χιλιάδων χρόνων , η πίστη των απλών ανθρώπων, η ατέλειωτη σειρά των αγίων, οι Ιερές Σύνοδοι , ο Απόστολος Παύλος και, κυρίως, η παρηγοριά που παρέχει η παρουσία του θεού του Παντοδύναμου, διαμόρφωσαν ένα πνευματικό θρησκευτικό περιβάλλον, το οποίο από μόνο του αποτελεί το πνεύμα και την ουσία του Χριστιανισμού. Ο ίδιος ο Χριστιανισμός ανανεώνει τον τρόπο προσέγγισης, με πολλές πρωτοφανέρωτες εντολές που δεν τις συναντάμε σε θρησκείες του παρελθόντος.

Η αρχαία ελληνική θρησκεία του Δωδεκάθεου , αποδίδει τους θεούς και ημίθεους «Κατ’ Εικόνα και καθ’ ομοίωση» των ανθρώπων, η εκπληκτική μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας , είναι ταυτόχρονα η θεολογία της (ΗΣΙΟΔΟΣ). Η «Συγγνώμη» το «αγαπάτε αλλήλους», δεν έχει καμιά σχέση με το «οφθαλμό αντί Οφθαλμού». Η βία και η εκδίκηση δεν έχει σχέση με το «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλλέτω».

Ο Ιησούς καταδικάζει το πλούτο, λέγοντας ότι ο πλούσιος δύσκολα θα μπει στο Παράδεισο, διότι η πηγή του πλούτου είναι η εκμετάλλευση. Ας θυμηθούμε ότι ο Ντοστογέφσκι πριν 150 χρόνια έγραψε: «όποιος έχει περισσότερα από αυτά που χρειάζεται, δεν είναι δικά του, ανήκουν σε κάποιον άλλον». Όλα, λοιπόν, είναι μια συμπαγής παρακαταθήκη, η οποία μας καλύπτει σε όλα τα επίπεδα. Και πιστέψετε με: «Ο ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ».

Άρθρο του Δημήτρη Μυταρά στο aixmi.gr