Η υπόθεση του νεαρού Ντουζόν Ζάμμιτ που είχε πέσει νεκρός από ξυλοδαρμό στη Μύκονο το 2008 είχε συγκλονίσει Ελλάδα και Αυστραλία. Οι γονείς του άτυχου νεαρού είχαν βρει το σθένος να δωρίσουν τα όργανα του αδικοχαμένου γιου τους σώζοντας τις ζωές άλλων ανθρώπων.

Η καρδιά του νεαρού Ντουζόν χάρισε μία δεύτερη ευκαιρία στον Ελληνοαυστραλό Κώστα Γριμπίλα, ο οποίος μίλησε στην εφημερίδα «Νέος Κόσμος». 

«Η αλήθεια είναι ότι από τις 06:14 π.μ. της 2ας Αυγούστου 2008, που χτύπησε για πρώτη φορά η καρδιά του Ντουζόν στο στήθος μου μέχρι και σήμερα, 30 μήνες μετά, νιώθω ο πιο τυχερός και ευλογημένος άνθρωπος του κόσμου. Ξέρετε, είναι σπάνιο να σου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Εγώ είχα αυτή την τύχη και γι΄ αυτό τον λόγο ζω πια την κάθε στιγμή! Προσπαθώ καθημερινά να λαμβάνω από γύρω μου μόνο τα θετικά πράγματα και να αγνοώ ό,τι αρνητικό που θα μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση. Πλέον βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο», λέει χαρακτηριστικά.

Η καρδιά του Ντουζόν που χτυπά στο σώμα του Κώστα, τον έχει κάνει να σκέφτεται για δύο. «Είναι γεγονός ότι μέσα από τον θάνατό του, ο Ντουζόν μου χάρισε ζωή. Από την πρώτη μέρα λοιπόν που μου δώρισε την καρδιά του, έχω κάνει μια μετάβαση από το Εγώ στο Εμείς. Νιώθω υπεύθυνος και για τους δυο μας. Έχω χάσει πια τον αυθορμητισμό των κινήσεών μου. Πριν κάνω οτιδήποτε, θα σκεφτώ αν η κίνηση μου αυτή θα επηρεάσει θετικά ή αρνητικά εμένα και την καρδιά μας. Μου έχει εμπιστευθεί ό,τι πιο ιερό. Την καρδιά του! Θα ήταν λοιπόν ανέντιμο από μέρους μου να μην σκέφτομαι και για τους δυο μας. Τώρα στο πόσο καλά τον ξέρω, θέλω να σας πω ότι αν και δεν τον γνώρισα ποτέ εν ζωή, είμαι σίγουρος ότι τον γνωρίζω όσο λίγοι.

Οι συζητήσεις για τη ζωή του Ντουζόν με την οικογένειά του, οι επισκέψεις μου στο σπίτι που μεγάλωσε, το γεγονός ότι μπήκα στο δωμάτιό του, με έχουν φέρει πιο κοντά του. Οι φωτογραφίες του από την μέρα που γεννήθηκε μέχρι την τραγική μέρα που τον δολοφόνησαν, διακοσμούν το σπίτι μου. Νιώθω την παρουσία του παντού. Κάθε χτύπος της καρδιάς μας, ενισχύει το δεσμό μας. Έχουμε γίνει φιλαράκια. Βρίσκεται δίπλα μου κάθε φορά που τον χρειάζομαι. Είναι ο φύλακας άγγελός μου».

Η πλέον συγκλονιστική στιγμή στις πορείες του Ντουζόν και του Κώστα, που διασταυρώθηκαν με τόσο τραγικό για τον έναν και ελπιδοφόρο για τον άλλο τρόπο, ήταν όταν η μητέρα του νεαρού Ντουζόν έβαλε το χέρι της στην καρδιά του Κώστα και είπε ότι ήταν σαν να ακουμπά την καρδιά του παιδιού της. «Ένιωσα σαν να με διαπερνά ένας ηλεκτρισμός και να δένομαι με αυτή τη γυναίκα εξ αίματος», λέει ο Γριμπίλας. «Είμαστε πια μια οικογένεια. Μιλάμε στο τηλέφωνο τουλάχιστον μια φορά τη εβδομάδα, έχουμε βρεθεί (Ελλάδα- Αυστραλία) 8 φορές μέσα σε 30 μήνες. Η αγωνία τους κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο σχετικά με την πορεία της υγείας μου, οι συζητήσεις που κάνουμε, οι κοινές μας αγωνίες και τα κοινά μας όνειρα, μαρτυρούν έναν μοναδικό δεσμό. Το τραγικό είναι ότι δυστυχώς αυτή μας η γνωριμία έγινε με αφορμή τη δολοφονία του παιδιού τους. Για μένα είναι οι δεύτεροί μου γονείς και τα καινούρια μου αδέρφια. Για εκείνους είμαι ένα νέο μέλος της οικογένειάς τους που ζει με την καρδιά του παιδιού τους. Είναι μια μοναδική και ιερή σχέση που κάθε μέρα γίνεται και πιο ισχυρή. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή μου να ζητήσω από τον πατέρα του Ντουζόν, να με στεφανώσει πέρσι στον γάμο μου. Ήθελα αυτή η μοναδική μας σχέση να επισφραγιστεί με την ευλογία Του Θεού».