Ο φεμινισμός έδωσε τις μάχες του κατά τα προηγούμενα χρόνια και πέτυχε τους δίκαιους σκοπούς του: δικαίωμα ψήφου στη γυναίκα, ίσα δικαιώματα αντρών και γυναικών και πολλά ακόμα.

Δεν έμεινε ωστόσο εκεί. Ο γυναικείος ακτιβισμός καλά κρατεί στις κοινωνίες μας, συνεχίζοντας να μάχεται για όλα εκείνα τα θέματα που τείνει να «ξεχνά» ο ανδροκρατούμενος κόσμος.

Ας δούμε λοιπόν μερικά από τα ορόσημα του γυναικείου κινήματος…

Η κίνηση για το δικαίωμα ψήφου

Μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας του κινήματος για τη γυναικεία ψήφο διοργανώθηκε μία ακριβώς μέρα πριν ο Woodrow Wilson ορκιστεί πρόεδρος των ΗΠΑ το 1913. Κάπου 5.000-8.000 σουφραζέτες πέρασαν υπερήφανα μπροστά από τον Λευκό Οίκο, όχι ωστόσο χωρίς παρατράγουδα: παρά το γεγονός ότι οι διοργανώτριες Alice Paul και Lucy Burns είχαν άδεια για τη μεγαλειώδη πορεία, πολλές διαδηλώτριες δέχθηκαν επίθεση από το κομμάτι του πλήθους που δεν έβλεπε με καλό μάτι τα πολιτικά δικαιώματα της γυναίκας. Κι ενώ πολλές συμμετέχουσες προπηλακίστηκαν ή υπέστησαν σωματική βία, η δημόσια κατακραυγή της επίθεσης μεταφράστηκε σε συμπαράσταση στον δίκαιο γυναικείο αγώνα…

Ώρα να κάψουμε τα σουτιέν

Η θρυλική κίνηση διαμαρτυρίας που διοργανώθηκε από το δεύτερο κύμα φεμινισμού στις 7 Σεπτεμβρίου 1968 έμεινε στην Ιστορία: 400 γυναίκες παραβρέθηκαν στην παρέλαση «Miss America» στο Atlantic City για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος και στα στάνταρ ομορφιάς που προκρίνονταν στην κοινωνία. Καθώς η παρέλαση εξελισσόταν, οι φεμινίστριες έκαναν τη δική τους πορεία, πετώντας στον «κάδο ελευθερίας» όλα εκείνα τα σύμβολα που καταπίεζαν τη γυναικεία εικόνα: γόβες, μέικ-απ, κορσέδες και σουτιέν. Κι ενώ ο θρύλος θέλει στο τέλος ο κάδος να λαμπαδιάζει, τροφοδοτώντας τον μύθο του καμένου σουτιέν, η διαμαρτυρία κύλησε ήσυχα και χωρίς φωτιές…

Η κατάληψη στο περιοδικό «Ladies’ Home Journal»

Ιδιαίτερα ενοχλημένες από τον τρόπο που το ανδροκρατούμενο περιοδικό «Ladies’ Home Journal» σκιαγραφούσε την εικόνα της γυναίκας, μια ομάδα από 100 ακτιβίστριες όρμησαν στα γραφεία του στις 18 Μαρτίου 1970. Η κατάληψη κράτησε μόλις 11 ώρες, η συμβολική της κίνησης ωστόσο ήταν δυνατότερη: ο διευθυντής σύνταξης του περιοδικού John Mack Carter συμφώνησε τελικά να φιλοξενήσει στο τεύχος Αυγούστου τις απόψεις των φεμινιστριών. Όπως και έγινε…

Οι πορείες για ίσα δικαιώματα

Η δεκαετία του ’70 χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα του φεμινιστικού κινήματος για ίσα δικαιώματα αντρών και γυναικών. Γεγονός που σήμερα φαίνεται αυτονόητο, 40 χρόνια ωστόσο πριν τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ψηφισμένη στο Κογκρέσο το 1972, η Τροποποίηση για Ίσα Δικαιώματα έδινε σε 38 πολιτείες μια αβάντα 10 χρόνων να συμμορφωθούν με τους νέους κανονισμούς. Κάποιες πολιτείες ωστόσο, όπως το Illinois, αρνούνταν πεισματικά να δώσουν στη γυναίκα τη θέση που της άξιζε. Ήταν λοιπόν ώρα να δράσει η φεμινιστική οργάνωση NOW (National Organization for Women): 16.000 διαδηλωτές στο Springfield τον Μάιο του 1976, 90.000 κόσμου στο Σικάγο το 1980, την Ημέρα της Μητέρας! Ήταν αναμφίβολα μια ηχηρή απάντηση των γυναικών στο πείσμα της πολιτείας του Illinois…

Να ξαναπάρουμε τη νύχτα

Στη δεκαετία του ’70, ένα κύμα εγκληματικότητας κατά των γυναικών πυροδότησε τη διαμαρτυρία «Take Back The Night». Δύο ανεξάρτητες πορείες έλαβαν χώρα στη Φιλαδέλφεια το 1975 και στις Βρυξέλλες το 1976, με τις γυναίκες να κρατάνε κεριά και να περιφέρονται στους δρόμους τη νύχτα. Η πορεία έγινε μάλιστα θεσμός, στράφηκε κυρίως κατά των σεξουαλικών εγκλημάτων και από το 2001 διοργανώνεται κάθε χρόνο σε διάφορες πόλεις του κόσμου.

Η πορεία του ενός εκατομμυρίου μαμάδων

Η περίφημη πορεία «Million Mom March» διοργανώθηκε την Ημέρα της Μητέρας του 2000 διαδιδόμενη κυρίως από στόμα σε στόμα. Περίπου 750.000 κόσμου κατέκλυσαν την Ουάσιγκτον ζητώντας αυστηρότερο έλεγχο στη χρήση όπλων. Πολιτικοί και celebrities ένωσαν τις δυνάμεις τους με τις μαμάδες της Αμερικής, ενώ ένας «τοίχος του θανάτου» περιείχε τα ονόματα 4.001 θυμάτων της ένοπλης βίας. Ταυτόχρονες πορείες σε άλλες 70 πόλεις ανέβασαν τον συνολικό αριθμό των μαμάδων στο ένα εκατομμύριο…

Η πορεία για τις ζωές των γυναικών

Η δύναμη του μεγάλου αριθμού των διαδηλωτών στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έδειξε για άλλη μια φορά τα δόντια της: 500.000-800.000 γυναίκες διαδήλωσαν στην Ουάσιγκτον στις 25 Απριλίου 2004 για το δικαίωμα αναπαραγωγής: οι πολιτικές κατά της έκτρωσης του προέδρου Μπους έμπαιναν στο στόχαστρο του φεμινισμού. Οι ακτιβίστριες, παρέα με celebrities όπως οι Susan Sarandon, Whoopi Goldberg και Kathleen Turner, είχαν έναν μεγάλο στόχο: να εμποδίσουν την επανεκλογή του Τζορτζ Μπους στην εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου. Παρά βέβαια την εντυπωσιακή πορεία, δεν κατάφεραν να ανακόψουν την επανεκλογή του Μπους στην προεδρία της Αμερικής…

Οδήγηση διαμαρτυρίας στη Σαουδική Αραβία

Υπάρχουν διαδηλώσεις και διαδηλώσεις, δεν γίνονται όλες με πανό και συνθήματα. Τον Ιούνιο του 2011 μερικές δεκάδες γυναικών διαδήλωσαν προκλητικά στη Σαουδική Αραβία μέσα στα αυτοκίνητά τους. Κι ενώ η οδήγηση ως μέσο διαμαρτυρίας δεν μοιάζει και ιδιαίτερα ριζοσπαστική, αυτές οι γυναίκες διακινδύνευσαν να συλληφθούν, μιας και η Σαουδική Αραβία είναι το τελευταίο κράτος του κόσμου που απαγορεύει στις γυναίκες να οδηγούν. Η κίνηση απέκτησε παγκόσμια κάλυψη, παρά την έλλειψη φωτογραφικού υλικού. Μια από τις διαδηλώτριες μάλιστα τη σταμάτησε ένας αστυνομικός, αντί να τη συλλάβει ωστόσο της έκοψε απλά κλήση…

Ο περίπατος της τσούλας (SlutWalk)

Στις 3 Απριλίου 2011 περίπου 3.000 γυναίκες (και άντρες) διαδήλωσαν στους δρόμους του Τορόντο σε αυτό που ονόμασαν «SlutWalk». Εξοργισμένες από την προκλητική δήλωση αστυνομικού, σύμφωνα με την οποία οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να ντύνονται προκλητικά αν θέλουν να αποφεύγουν τις σεξουαλικές επιθέσεις, οι διαδηλώτριες εναντιώθηκαν στην κατηγορία ότι αυτές ευθύνονται για τον βιασμό τους. Μέχρι σήμερα, πάνω από 50 πορείες SlutWalk έχουν διοργανωθεί στον κόσμο (Λονδίνο, Νέο Δελχί, Σίδνεϊ κ.λπ.), ενώ υπάρχουν και σκέψεις να μετατραπεί η διαμαρτυρία σε ετήσιο θεσμό…