Ο υποβοηθούμενος θάνατος πρόκειται να γίνει νόμιμος στη Γαλλία με σχετικό νόμο που θα κατατεθεί στα τέλη του καλοκαιριού, που θα βασίζεται στα συμπεράσματα επιτροπής που αποτελείται από 184 πολίτες που διορίστηκαν με κλήρωση. Σε ποσοστό 76% τάσσονται υπέρ αυτής της δυνατότητας, η οποία θα παρέχεται σε ασθενείς με σοβαρά ζητήματα υγείας, τα οποία δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Ωστόσο, το france24.com αναφέρει πως το εθνικό συμβούλιο γιατρών της Γαλλίας διαφωνεί με αυτή την απόφαση, η οποία έχει διχάσει πολίτες και ειδικούς.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, υπάρχουν τρεις ιατρικοί τρόποι για να βάλει κάποιος μόνος του, με βοήθεια ή με παρέμβαση τρίτου τέλος στη ζωή του, όμως απαγορεύονται στην πλειοψηφία τους σε πολλές χώρες. Εντούτοις, ανοίγουν συζητήσεις το τελευταίο χρονικό διάστημα για το εάν πρέπει να επιτραπούν, επειδή σχετικές περιπτώσεις ασθενών βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Υποβοηθούμενος θάνατος
Ο υποβοηθούμενος θάνατος αφορά ανθρώπους που είναι στο τελικό στάδιο της ασθένειας τους και γνωρίζουν πως δεν υπάρχει θεραπεία, πέρα από το να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής τους, όσο μπορούν.
Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα canada.ca του Εθνικού Συστήματος Υγείας του Καναδά -κράτος στο οποίο επιτρέπεται ο υποβοηθούμενος θάνατος- ο ασθενής πρέπει να πληρεί μια σειρά από κριτήρια, με το βασικότερο να έχει διανοητική ικανότητα.
Με βάση το dignityindying.org.uk, αυτός ο ιατρικός τρόπος για να βάλει κάποιο άτομο τέλος στη ζωή του, επιτρέπεται στην Ελβετία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Καναδά και στις εξής Πολιτείες των ΗΠΑ: Όρεγκον, Ουάσιγκτον και Καλιφόρνια.
Ευθανασία
Είναι σύνηθες αρκετοί να μπερδεύουν την ευθανασία με την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, όμως στην πραγματικότητα είναι δύο τελείως αντίθετες πρακτικές. Σύμφωνα με το bbc.com, η ευθανασία είναι η πράξη του σκόπιμου τερματισμού μιας ζωής για την ανακούφιση από τον πόνο.
Αυτή η πράξη γίνεται με πρωτοβουλία τρίτου προσώπου και ο ασθενής δεν έχει δυνατότητα να αντιδράσει (πχ βρίσκεται σε κώμα), ενώ πραγματοποιείται μέσω ενέσιμου διαλύματος ή χαπιού, για να τερματιστεί αμέσως η ζωή ενός ατόμου. Είναι πράξη παράνομη και διώκεται, γιατί θεωρείται έγκλημα.
Υποβοηθούμενη αυτοκτονία
Λανθασμένα ορισμένοι ονομάζουν «ευθανασία» την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, όμως διαφέρουν, γιατί στη δεύτερη περίπτωση, ο ασθενής ζητάει από ένα γιατρό να τερματιστεί η ζωή του.
Επίσης, δεν σημαίνει πάντα ότι πεθαίνει ένας άνθρωπος λίγο καιρό εφόσον κάνει αίτημα, αλλά πως δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για να φύγει από τη ζωή. Παραδείγματος χάριν, ένας καρκινοπαθής μπορεί να ζητήσει να διακόψει νόμιμα τις θεραπείες και να λάβει φάρμακα, που θα επιταχύνουν το θάνατο του.
Αυτός ο ιατρικός τρόπος επιτρέπεται σε Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και Ισπανία, ενώ υπάρχουν έντονες συζητήσεις σε άλλες χώρες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Πορτογαλίας.
Χαρακτηριστικά, πριν από ένα έτος, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία, σε έναν άνδρα που ήταν παράλυτος για 12 χρόνια, ύστερα από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα.
Επικριτές και υποστηρικτές
Οι τρεις παραπάνω τρόποι για να μπει ιατρικά τέλος στη ζωή ενός ανθρώπου έχουν διχάσει, με ένα σημαντικό μέρος να υποστηρίζει μόνο τον υποβοηθούμενο θάνατο και υποβοηθούμενη αυτοκτονία.
Συγκεκριμένα, αναφέρουν ότι πρέπει να παρέχεται η επιλογή να διαλέγει ένα άτομο πότε θα τερματίζεται η ζωή του, αρκεί να πληρεί προϋποθέσεις, που αποδεικνύουν πως δεν μπορεί να ζει, όπως αν πάσχει από σοβαρή ασθένεια, ή άλυτο ψυχολογικό πρόβλημα. Ταυτόχρονα, επισημαίνουν πως πρέπει να ισχύουν νόμοι, που θα περιορίζουν τα αίτημα και θα αποδεικνύουν τους λόγους που συντρέχουν για να πεθάνει κάποιος.
Αντιθέτως, οι επικριτές αναφέρουν ότι παρά τις καλές προθέσεις, σύντομα θα δημιουργηθεί μια δυστοπία, όπου κάποιος θα πεθαίνει, επειδή αντιμετωπίζει σωματικά άλυτα προβλήματα ή καταστάσεις για τα οποία ευθύνονται τρίτα πρόσωπα.
Παραδείγματος χάρη, η περίπτωση του Καναδά. Το telesurenglish.net αναφέρει ότι ορισμένοι άνθρωποι που εντάσσονται στην κατηγορία για υποβοηθούμενη ευθανασία, την επιλέγουν ως λύση, επειδή έχουν εξαθλιώσει οικονομικά. Χαρακτηριστικά, μια γυναίκα στο Οντάριο, επέλεξε για ευθανασία επειδή τα επιδόματα στέγασης δεν της επέτρεπαν να αποκτήσει ένα σπίτι για να ζήσει και να αποφύγει τις ακρωτηριαστικές αλλεργίες. «Η κυβέρνηση με βλέπει ως αναλώσιμη, κλαψιάρα, άχρηστη, απόβρασμα», δήλωσε αυτή η γυναίκα, η οποία άφησε επιστολές-αποδείξεις μιας απεγνωσμένης αναζήτησης βοήθειας από την κυβέρνηση για πάνω από δυο χρόνια.
