Ο Έλληνας μετρ του μικρόκοσμου με τις παγκόσμιες διακρίσεις

Οι μινιατούρες μπορούν εύκολα να κλέψουν την παράσταση από θεόρατα αντικείμενα. Είναι αυτή η λεπτοδουλειά και οι μικροσκοπικές διαστάσεις που κάνουν αυτά τα λιλιπούτεια πραγματάκια τόσο συναρπαστικά. Ο Μιχάλης Κοντράρος είναι από τους τυχερούς θα λέγαμε αφού έχει καταφέρει να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Από μικρός έδειξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις μινιατούρες κι αν κρίνουμε από τα αναρίθμητα βραβεία που έχει στην κατοχή του είναι «τοπ». «Ξεκίνησα μικρός όπως πολλά παιδιά με τα πλαστικά αεροπλανάκια. Μετά είδα μία φιγούρα την αγόρασα για να την βάψω. Στη συνέχεια πήγα να αγοράσω μία τρίτη φιγούρα και μου λέει ο μαγαζάτορας “εγώ δεν τις αγοράζω τις σκαλίζω μόνος μου” και μου έδειξε πώς. Αυτό ήταν, μετά κόλλησα» μας λέει. Ξεκίνησε από τα 17 αυτό το συναρπαστικό ταξίδι στον μικρόκοσμο της μινιατούρας και σήμερα στα 37 του είναι ο πιο πολυβραβευμένος στον κόσμο. «Από τα 17 ξεκίνησα τώρα είμαι 37 αλλά εντατικά το κάνω τα τελευταία 7 χρόνια. Σκαλίζω τις μινιατούρες ή τις φιγούρες σε διάφορες κλίμακες και τις δίνω σε συνεργάτες μου, σε Ελλάδα και εξωτερικό, να τις βάψουν. Είτε τις βγάζω παραγωγή και τις δίνω στα καταστήματα στο εξωτερικό ή τις κάνω για την πάρτη μου». «Είμαι ο πιο πολυβραβευμένος στον κόσμο, δεν σημαίνει για μένα ότι είμαι ο καλύτερος καμία σχέση. Είμαι ο πιο πολυβραβευμένος σε αριθμούς Best of Show. Best of Show είναι το καλύτερο έκθεμα της έκθεσης. Είναι το υψηλότερο βραβείο που μπορεί να πάρει σε μία έκθεση κάποιος. Επειδή εγώ είμαι σαν γλύπτης και μου βάφει το έργο κάποιος άλλος πάντα το βραβείο το παίρνω με αυτόν που το βάφει» μας εξηγεί. Απλός και ακομπλεξάριστος σπεύδει να μας τονίσει: «Έχω πάρει 24 Best of Show, θεωρείται ρεκόρ. Είμαι από τους καλούς του χώρου, για μένα όμως δεν είμαι ο καλύτερος. Υπάρχουν πολύ καλύτεροι». Τον ρωτάμε από πού αντλεί τη θεματολογία του: «Τα θέματά μου μπορεί να είναι από παραμύθια, από βιβλία, επιρροές από ταινία, κάτι δικό μου, κινούμενα σχέδια αλλά και ιστορικά θέματα και θέματα φαντασίας. Για παράδειγμα Αρχαίος Έλληνας, Ρωμαίος, εποχή Ναπολέοντα ή εμφυλίου. Παλιά έπαιρνα παραγγελίες τώρα δεν έχω το χρόνο και επιπλέον έχω καταλήξει ότι αυτά που κάνω μόνος μου και επιλέγω εγώ τα θέματά μου, είναι αυτά που έχουν και πιο πολλή ζήτηση». «Παίζει ρόλο η δεξιοτεχνία αλλά και η ιστορική μελέτη που έχεις κάνει γιατί αυτοί που τα κρίνουν αλλά κι αυτοί που τα συλλέγουν και τα αγοράζουν είναι “ψυχοπαθείς” του στιλ “λείπει ένα κουμπί”. Εμένα αυτά τα ιστορικά θέματα δεν μου αρέσουν γιατί με περιορίζουν πολύ δημιουργικά. Στα ιστορικά θέματα μου αρέσουν αυτά που δεν είναι στολές. Τη στολή πρέπει να την κάνεις όπως είναι». Ο Μιχάλης Κοντράρος δουλεύει περίπου 8 με 10 ώρες τη μέρα. Κάτι «φαινομενικά» απλό μπορεί να του πάρει 5 μέρες, τα πιο πολύπλοκα τα οποία δεν είναι προς πώληση παίρνουν από 1,5 έως 5 μήνες, χωρίς το βάψιμο, μόνο το σκάλισμα. «Απευθύνομαι σε συλλέκτες ή μοντελιστές. Τα παίρνουν σε κομμάτια μέσα στο κουτί και τα συναρμολογούν. Όχι βαμμένα. Η χαρά του μοντελιστή είναι να βρει μία φιγούρα και να τη βάψει. Χρειάζεται πολλή λεπτομέρεια και ρεαλισμός. Δεν υπάρχει καλό και κακό θέμα, είναι πώς θα το προσεγγίσεις. Φτιάχνω ένα σκελετό από σύρμα, προσθέτω πηλό και στόκο και μετά προσθέτω λεπτομέρειες πάλι με στόκο. Στη συνέχεια ή τα βάζουμε στη βιτρίνα μας ή τα τρέχουμε σε διαγωνισμούς. Το χρόνο φτιάχνω 10 κομμάτια χονδρικά και επιλέγω μία φορά το χρόνο να κάνω ένα μεγάλο πρότζεκτ». Το περίμενε άραγε όλο αυτό; «Για κανένα λόγο. Ήθελα απλά να είμαι πολύ καλός σε αυτό που κάνω αφού κατέληξα να γίνει επάγγελμα αυτό λόγω κρίσης, γιατί εμένα το επάγγελμά μου είναι γραφίστας, έχω ένα δημιουργικό γραφείο ακριβώς δίπλα και το μικρόβιο πηγαίνει προς τα δίπλα. Πήρα μέρος πρώτη φορά το 2011, πήγα εξωτερικό για έκθεση. Θεωρούσα χαζό να κάνω τόσα έξοδα για να πάω εξωτερικό μόνο για μία έκθεση, τότε το έκανα μόνο για χόμπι. Αλλά έμενε μία συγγενής μου εκεί που γινόταν το παγκόσμιο EXPO όπως λέγεται, το οποίο γίνεται μία φορά κάθε τρία χρόνια. Και πήραμε το παγκόσμιο, χωρίς να το περιμένουμε από το πουθενά. Και από εκεί ξεκίνησαν να με καλούνε σε εκθέσεις, να κάνω τον κριτή, να κάνω σεμινάρια κλπ. Άρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά». «Το τελευταίο βραβείο το πήρα στην IPMS Ελλάδος το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Πήρα το καλύτερο έκθεμα ιστορικής μινιατούρας, στην Ολλανδία πήρα χρυσό. Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν τα μετράω τα χρυσά, εγώ κυνηγάω τα Best of Show, όπου σε μία έκθεση μπορεί να υπάρχουν από 200 έως 1.700 εκθέματα και ψηφίζεται αυτό που είναι το καλύτερο της έκθεσης» μας λέει ο Μιχάλης Κοντράρος. Όσο για το αν μπορεί να ζήσει μόνο από αυτό μας απαντάει: «Ουσιαστικά από αυτό ζω. Δουλεύω μόνο με εξωτερικό. Πουλάω σε μαγαζιά τις φιγούρες. Βγαίνει. Ό,τι έχω χάσει από την ελληνική πραγματικότητα με την κρίση το έχω σχεδόν κερδίσει από αυτό. Υπάρχει ενδιαφέρον στην Ελλάδα αλλά σαν κοινό είμαστε πολύ μικρό και οι Έλληνες έχουμε μία τάση να γουστάρουμε πιο πολύ πράγματα του εξωτερικού, έχουμε μία ξενομανία. Ενώ έξω κάνουν τούμπες για να πάω να κάνω ένα σεμινάριο εδώ δεν θα σκάσουν κιόλας». «Είμαι τυχερός που η δουλειά μου είναι το χόμπι μου. Πλέον βέβαια δεν έχω χόμπι, αυτό ήταν το χόμπι μου. Τα μαθήματα για μένα είναι χόμπι. Πάντα είμαι της άποψης “κάνε αυτό που σου αρέσει γιατί άμα κάνεις αυτό που σου αρέσει θα το κάνεις καλά”. “Θέλεις να γίνει βοθρατζής, γίνε αλλά να γίνεις ο καλύτερος του κόσμου. Δεν θα γίνεις καλός, γιατί καλοί υπάρχουν 1.000, δεν θα γίνεις πολύ καλός, γιατί υπάρχου άλλοι , δεν θα γίνεις τέλειος γιατί υπάρχουν άλλοι 100. Θα γίνεις ο καλύτερος. Εμένα αυτή είναι η άποψή μου”».