Τα Τρίκαλα είναι από τις πόλεις που ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία στους επισκέπτες τους. Είναι, βλέπετε, και ο Ληθαίος ποταμός -το ποτάμι που χωρίζει την πόλη στα δύο- που όσο και να θέλεις να αντισταθείς στη μαγεία του, η αλήθεια είναι ότι δύσκολα τα καταφέρνεις.

Ένα, επίσης, γοητευτικό σημείο στην όμορφη πόλη της Θεσσαλίας, είναι και το Βαρούσι, η αρχοντική γειτονιά που ταξιδεύει στο χρόνο, με εικόνες βγαλμένες, λες, από άλλη εποχή. Η γραφικότητα κυριαρχεί στο Βαρούσι, με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τη νοσταλγική ατμόσφαιρα να κλέβουν, χωρίς δεύτερη σκέψη, τις εντυπώσεις όλων.

Η άλλοτε αριστοκρατική συνοικία της πόλης, λοιπόν, μέχρι το 1930, επί Τουρκοκρατίας αποτελούσε την πιο εύπορη και αυτοδιοικούμενη περιοχή των Τρικάλων, ενώ μαζί με τη συνοικία Παλιά Μανάβικα, σήμερα αποτελούν την παλιά πόλη της όμορφης πόλης της Θεσσαλίας.

Εικόνες που μοιάζουν βγαλμένες από άλλη εποχή

Η ονομασία της περιοχής προέρχεται από την τούρκικη λέξη «varos» δηλαδή συνοικία εκτός οχυρού. Αυτό που διακρίνει το Βαρούσι είναι η παραδοσιακή αρχιτεκτονική των παλιών διώροφων αρχοντικών, που χρονολογούνται μεταξύ 17ου και 19ου αιώνα, με τα χαρακτηριστικά χαγιάτια και τα χρωματιστά μπαλκόνια. Στην πλειοψηφία τους ανακηρυγμένα ως διατηρητέα μνημεία, αντικατοπτρίζουν την ιδιαίτερη άνθηση, οικονομική και πολιτιστική, εκείνης της περιόδου, αποτέλεσμα της έντονης ανάπτυξης της βιοτεχνίας και του εμπορίου.

Μια βόλτα στα στενά γραφικά σοκάκια, τα οποία έγιναν ιδιαιτέρως γνωστά από το τραγούδι του Τσιτσάνη ως «τα στενά του Σακαφλιά» είναι αρκετή για να ταξιδέψει κανείς πίσω στο χρόνο. Το μάτι χάνεται στη γραφικότητα του όλου σκηνικού, ενώ το βλέμμα ανάμεσα στα διατηρητέα αρχοντικά «πιάνει» τον περίφημο πύργο του ρολογιού, ο οποίος είναι ορατός σχεδόν από κάθε σημείο του Βαρουσίου.

Στο Βαρούσι συναντώνται, επίσης, και οι περισσότερες και πιο παλιές εκκλησίες των Τρικάλων, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν ο Άγιος Δημήτριος που χρονολογείται από το 1580 και αποτελεί την παλαιότερη σωζόμενη εκκλησία στην πόλη μέχρι σήμερα, η Αγία Επίσκεψη του 1543 και η Αγία Μαρίνα του 1766.